Οι τελευταίες εικόνες πριν την έκρηξη στο μουσείο: η φιγούρα της μητέρας του, να χάνεται στην απέναντι αίθουσα· τα πύρινα μαλλιά και το αλαβάστρινο δέρμα του κοριτσιού δίπλα του· ένας μικρός, πολύτιμος, ανθεκτικός στον χρόνο και στις καταστροφές πίνακας, η «Καρδερίνα», ακριβώς μπροστά στα μάτια του.
Από την ημέρα που μια βόμβα διέλυσε τη ζωή του, αυτά τα τελευταία φλας «κανονικότητας» φώλιασαν μόνιμα στο πίσω μέρος του μυαλού του 13χρονου Θίο Ντέκερ (Όουκς Φένγκλεϊ), άρρηκτα δεμένα με τις βασανιστικές τύψεις που θα τον συνοδέψουν στη μετέπειτα διαδρομή του. Μετά τον χαμό της μητέρας του και με τον πατέρα του να έχει από καιρό εξαφανιστεί, ο σοκαρισμένος έφηβος επιλέγει ο ίδιος την ανάδοχη οικογένεια που θα τον φροντίσει προσωρινά. Η κυρία Μπάρμπουρ (Νικόλ Κίντμαν), μητέρα του συμμαθητή του Άντι, δέχεται να τον προσθέσει στην πολυμελή της οικογένεια. Και, παρά τη φαινομενική της ψυχρότητα, συγκινείται από το σοβαρό, μελαγχολικό αγόρι και τη σαγήνη που ασκεί επάνω του η τέχνη.
Αλλά, ακριβώς τη στιγμή που ο Θίο μοιάζει να βρίσκει ένα αναπάντεχο καταφύγιο, ο αλκοολικός πατέρας του (Λουκ Γουίλσον) επιστρέφει, και, μαζί με τη νέα του σύντροφο (Σάρα Πόλσον), ξεριζώνουν τον μικρό από το οικείο, αστικό περιβάλλον της Νέας Υόρκης, μεταφέροντάς τον στην έρημο. Όμως ο Θίο έχει μια αξιοθαύμαστη ικανότητα να επιβιώνει. Σύντομα, θα βρεθεί στον δρόμο του ένας καινούριος φίλος, ο κακοποιημένος, ορφανός από μητέρα Μπόρις (Φιν Γούλχαρτ)· ο εξωστρεφής, ανέμελος και ριψοκίνδυνος αντίθετος πόλος του, με τον οποίον θα μπει σε καινούριες περιπέτειες.
Κάποια στιγμή ο Θίο θα επιστρέψει στη Νέα Υόρκη και θα ξεκινήσει να εργάζεται ως βοηθός στο μαγαζί ενός παθιασμένου αντικέρ και επισκευαστή παλιών επίπλων (Τζέφρι Ράιτ) –ο οποίος θα λειτουργήσει ως μέντοράς του– καταλήγοντας αρραβωνιασμένος με την κόρη της κυρίας Μπάρμπουρ. Όμως τα φαντάσματα, οι τύψεις και το ένοχο μυστικό που κουβαλάει, θα εξακολουθήσουν να τον καταδιώκουν.
Η ταινία του βραβευμένου με BAFTA Tζον Κρόουλι (Brooklyn) φτιάχτηκε με οσκαρικές φιλοδοξίες. Όχι άδικα, εφόσον αφετηρία της ήταν το ομώνυμο, πολυδιαβασμένο, πρόσφατα βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα της Ντόνα Ταρτ. Στη γυαλάδα της ταινίας προσθέτει το δυνατό καστ, αλλά και η γοητεία του Άνσελ Έλγκορτ, ο οποίος υποδύεται τον κεντρικό ήρωα στην ενήλικη εκδοχή του. Στην υπνωτιστική της ατμόσφαιρα, πάλι, συμβάλλει τα μέγιστα η θαυμάσια φωτογραφία του Ρόμπερτ Ντίκινς· πότε «σκονισμένη» και απόκοσμη, πότε αστραφτερή, ανάλογα με τη χρονική στιγμή της ζωής του Θίο.
Ακόμα και αν δεν έχεις διαβάσει το ογκώδες μυθιστόρημα της Ταρτ, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι η ιστορία ενηλικίωσης που αφηγείται είναι πολυσύνθετη και ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να συμπυκνωθεί σε μια ταινία διόμιση ωρών. Ο σκηνοθέτης και o σεναριογράφος Πίτερ Στρον βασίστηκαν σε ένα διαρκές πίσω-μπρος στον χρόνο, που συχνά σε αποσυντονίζει. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο της πλάνο, η Καρδερίνα εκπέμπει την αίσθηση του εξωπραγματικού και του αλλόκοτου.
Όλοι οι χαρακτήρες κινούνται στην κόψη του φυσιολογικού και του μη αναμενόμενου, του καλού και του κακού, του λογικού και του «πειραγμένου», ενώ η υποβόσκουσα υστερία της ηρωίδας της Κίντμαν κεντρίζει το ενδιαφέρον αλλά, ταυτόχρονα, γεννά αμηχανία. Δεν είσαι ποτέ απόλυτα σίγουρος για κανέναν. Στοιχείο που συμβάλλει μεν στο επιδιωκόμενο σασπένς και ελαφραίνει την προφανή τραγικότητα του κεντρικού ήρωα, αμβλύνει όμως τη δυνατότητα συναισθηματικής εμπλοκής του θεατή, χλωμιάζοντας ακόμα και τη στιγμή της κορύφωσης και της κάθαρσης.
Οι δημιουργοί της Καρδερίνας θέλησαν να χωρέσουν μέσα στην ταινία τους ενδιαφέροντα δίπολα, να αναρωτηθούν αν είναι τα αντίθετα που έλκονται ή τα όμοια, και να μιλήσουν για τα εγκλήματα και τις τιμωρίες που στοιχειώνουν τη ζωή όλων, για την ουσία του έρωτα, της αγάπης και της προσφοράς, για τη μοναξιά και τη διαφορετικότητα, για τον φόβο, την ενοχή και το δικαίωμα στη λύτρωση· και, κυρίως, για το νόημα των συμβόλων, το οποίο στην κυνική εποχή μας αμφισβητείται. Η αγωνία τους να τα καταφέρουν, είναι αισθητή.
Οπτικά απολαυστική και εγκεφαλικά ερεθιστική, η Καρδερίνα θυμίζει μια υπερβολικά περίπλοκη συνταγή, που δεν «έδεσε» όσο φιλοδοξούσε. Όμως η επιμονή της πως όσα μας συμβαίνουν συνδέονται μεταξύ τους και ότι κάθε τι γίνεται για κάποιον λόγο, είναι η αισιόδοξη απάντηση στη μηδενιστική, σύγχρονη άποψη ότι όλα είναι τυχαία.
Ίσως αυτή η αισιοδοξία, είναι το μεγαλύτερό της προτέρημα.
Η.Π.Α. 2019
Σκηνοθεσία: Tζον Κρόουλι
Πρωταγωνιστούν: Άνσελ Έλγκορτ, Όουκς Φέγκλεϊ Νικόλ Κίντμαν, Σάρα Πόλσον, Τζέφρι Ράιτ, Φιν Γούλφχαρντ, Λουκ Γουίλσον, Ανερίν Μπάρναρντ
Διανομή: Tanweer
