Χωρίς απαραίτητα να το θέλεις, χωρίς αρκετές από τις ταινίες του να δικαιολογούν την προσμονή, από τον Νιλ Τζόρνταν περιμένεις πολλά. Ακόμα και αν στην 30άχρονη και βάλε καριέρα του είχε γυρίσει μόνο την Παρέα των Λύκων (1984), το Παιχνίδι των Λυγμών (1992) και το Τέλος μιας Σχέσης (1999), θα ήταν αρκετό για να τον τοποθετήσεις ψηλά στη λίστα των σκηνοθετών που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα. Το γεγονός δε ότι η Ιζαμπέλ Ιπέρ πρωταγωνιστεί στη νέα του ταινία Η Xήρα, είναι ένα ακόμα κίνητρο για να μπεις στην αίθουσα. Πόσο μάλλον όταν μαθαίνεις ότι η ηρωίδα της, κάτω από τη φίνα γαλλική αύρα και το γλυκό, διστακτικό της χαμόγελο, κρύβει δυσοίωνες προθέσεις για την ανυποψίαστη παιδούλα που θα κάνει το λάθος να μπει στον δρόμο της.
Βέβαια, η Ιζαμπέλ Ιπέρ δεν είναι «γλυκούλα». Και ένα από τα πρώτα πράγματα που πηγαίνουν στραβά εδώ, είναι ότι τίποτα στο πρόσωπο, στην έκφραση και στο γενικό στήσιμο της Γκρέτα δεν μπορεί να σε πείσει για το αντίθετο και να σε ξεγελάσει (πράγμα που είναι, υποτίθεται, ο στόχος ενός θρίλερ). Εκτός, φυσικά, αν είσαι η νεαρή Φράνσις (Κλόι Γκρέις Μόρετζ). Η οποία, ξεπερνώντας σε αθωότητα και τους πιο ανόητα ανυποψίαστους χαρακτήρες ταινιών τρόμου που έχουμε δει, πέφτει στο άψε-σβήσε σ' έναν αόρατο(;), πλην θανάσιμο ιστό.
Όλα ξεκινούν από μια κομψή πράσινη τσάντα, που βρίσκεται παρατημένη σε ένα κάθισμα του μετρό. Η Φράνσις, η οποία έχει έρθει στο Μανχάταν ελπίζοντας να ξεπεράσει τον θάνατο της μητέρας της, την ψαχουλεύει, βρίσκει την ταυτότητα και τη διεύθυνση της ιδιοκτήτριας και αποφασίζει χωρίς δεύτερη σκέψη να την επιστρέψει. Η περπατημένη κολλητή της Έρικα (Μάικα Μονρόου), που την φιλοξενεί, πιστεύει ότι, όταν το σύμπαν σου εμφανίζει μερικά έξτρα δολάρια από το πουθενά, οφείλεις να τα εξαργυρώσεις σε σπα, αλλά οι αντιρρήσεις της σκοντάφτουν στην καλή, ηθική ανατροφή της φίλης της.
Έτσι, τα βήματα της Φράνσις δεν αργούν να την οδηγήσουν σε μια μικρή, αραχνιασμένη μονοκατοικία, στριμωγμένη σε ένα ανώνυμο στενάκι της πόλης. Η νεαρή διασχίζει το κατώφλι «για έναν καφέ», και μπαίνει στον ημιφωτισμένο, ασφυκτικό κόσμο μιας καθηγήτριας πιάνου, η οποία έχει χάσει τον άντρα της και μιλάει με την ξενιτεμένη της κόρη μόνο από το τηλέφωνο. Με την απώλεια της μητέρας της νωπή, η κοπέλα νιώθει μια ανεξήγητη έλξη προς τη μεσήλικη, μητρική Γκρέτα. Οι μοναξιές σμίγουν, οι δυο τους φαίνεται να αλληλοσυμπληρώνουν τα κενά τους και, πριν καλά-καλά το καταλάβει, η Φράνσις αρχίζει να προτιμάει την παρέα της Γκρέτα από τα πάρτι στα οποία την προσκαλεί η Έρικα.
Μέχρι που μια τυχαία, σοκαριστική ανακάλυψη την αναγκάζει να συνειδητοποιήσει ότι η καινούρια της φίλη δεν είναι όσο ανιδιοτελής δείχνει· και ότι ο κόσμος που της έχει παρουσιάσει δεν είναι μόνο πλαστός, είναι και φονικά επικίνδυνος.
Ο Νιλ Τζόρνταν δεν μας παρουσιάζει τίποτα καινούριο εδώ και πιθανώς δεν είχε καν πρόθεση να το κάνει. Καμία αντίρρηση, βέβαια, για μια κλασική ταινία ψυχολογικού (κυρίως, αλλά όχι μόνο) τρόμου, με κεντρικό άξονα μια διαταραγμένη stalker και το θύμα της. Και ναι, είναι μάστορας στο να χτίζει ατμόσφαιρες ζοφερών παραμυθιών, με τη βοήθεια φυσικά ικανών καλλιτεχνικών διευθυντών, σκηνογράφων και υπεύθυνων φωτογραφίας. Όμως το σενάριο –στο οποίο ο Ιρλανδός σκηνοθέτης έχει σημαντική συμμετοχή– αποδεικνύεται εξουθενωτικά προβλέψιμο, διαθέτοντας μάλιστα και λίαν ενοχλητικές «τρύπες»: το κόλπο με την τσάντα, για παράδειγμα, είναι (επιεικώς) τραβηγμένο από τα μαλλιά· και, δυστυχώς, δεν είναι το μόνο.
Ακόμα χειρότερα, κάτι δεν πήγε καθόλου καλά στην καθοδήγηση των ηθοποιών. Από την αρχή μέχρι το τέλος, οι ερμηνείες (ακόμα και αυτής, της σπουδαίας Ιπέρ) είναι βεβιασμένες, επίπεδες, αποστασιοποιημένες και αφύσικες –λες και καμία από τις τρεις κυρίες δεν πίστεψε ότι η ηρωίδα της είναι κάτι παραπάνω από μαριονέτα σε κουκλοθέατρο φρίκης. Οι ερμηνείες, όμως, παίζουν σημαντικό ρόλο στον εκτροχιασμό ταινιών σαν τη Χήρα: όταν δεν υπηρετούνται οι λεπτές ισορροπίες που απαιτούνται για να πειστεί ο σημερινός, εκπαιδευμένος θεατής, το ρίγος εύκολα μετατρέπεται σε γέλιο.
Η Χήρα θα μπορούσε λοιπόν να είναι μια ενδιαφέρουσα, τρομακτική ιστορία για τη μοναξιά, τα ανθρώπινα όρια, την εμμονή και την απώλεια, τυλιγμένη γύρω από έναν συναρπαστικό χαρακτήρα, αντί για μια φροντισμένη μεν παραγωγή που παραπέμπει, όμως, σε αμήχανο, σχεδόν κωμικό b-movie.
Πόσο κρίμα.
(Υ.Γ.: Ο Στίβεν Ρία κάνει ένα πέρασμα ως ντετέκτιβ. Αλλά ας σκουπίσουμε και ας το ξεχάσουμε).
Ιρλανδία/Η.Π.Α. 2018
Σκηνοθεσία: Νιλ Τζόρνταν
Πρωταγωνιστούν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Κλόι Γκρέις Μόρετζ, Μάικα Μονρόε, Στίβεν Ρία
Διανομή: Tanweer
