Η περίπτωση του Τόμι Γουάιζο έχει γίνει πλέον πασίγνωστη. Πρόκειται για ένα αληθινό μυστήριο του αμερικάνικου κινηματογράφου, για έναν παρία του Χόλιγουντ, δίχως ίχνος ταλέντου, με ανεξήγητη οικονομική άνεση, με πάθος για φήμη και με αθεράπευτο ψώνιο να γίνει auteur.
Ο Τόμι Γουάιζο κατάφερε μετά από χρόνια περιπετειών να ολοκληρώσει μια ταινία, το Room, το οποίο θεωρείται ίσως το χειρότερο φιλμ του αμερικάνικου σινεμά. Το Room κόστισε 6 εκατομμύρια για να φτιαχτεί, αλλά, όπως έγραψαν πολλοί, μοιάζει να κόστισε 60 δολάρια. Το best seller με τίτλο The Disaster Artist περιέγραφε τις εμπειρίες του συμπρωταγωνιστή Γκρεγκ Σεστέρο, δίπλα στον Γουάιζο, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων αυτής της ανεκδιήγητης κακοτεχνίας. Απαράδεκτη σκηνοθεσία, κάκιστες ερμηνείες και φριχτές ερωτικές σκηνές. Ο ίδιος ο Γουαζίζο δεν αποκάλυπτε την καταγωγή του, ούτε την ηλικία του, ούτε τίποτα απ’ το παρελθόν του, ενώ ήταν παθολογικός ψεύτης, οξύθυμος, ονειροπαρμένος και δεν ήξερε τι έκανε στο πλατό.
Ο Τζέιμς Φράνκο είδε μια ευκαιρία εκμετάλλευσης στον cult θρύλο της ταινίας που διαιωνίζεται μέσα από μεταμεσονύχτιες προβολές. Διασκεύασε λοιπόν το βιβλίο, μεταμορφώνοντας τον εαυτό του για να αποδώσει το στυλ, την προφορά και τις κουλαμάρες του Γουάιζο, έχοντας παρτενέρ τον αδερφό του, Ντέιβ Φράνκο, στον ρόλο του Σεστέρο. Το «Disaster Artist» θέλει να είναι ένας φόρος τιμής στη «χειρότερη ταινία όλων των εποχών», όμως το τελικό φιλμ δεν έχει να πει τίποτα παραπάνω απ’ τα προφανή. Αν ανήκετε σε αυτούς που σκάνε στα γέλια με την «καμμενιά» του Room, ίσως να διασκεδάσετε με την ανεκδοτολογική πλευρά του φιλμ και τη μίμηση της παρανοϊκής περσόνας του ξεσαλωμένου και ατάλαντου auteυr.
O Τζέιμς Φράνκο είναι καλός εδώ, γιατί υποδύεται κάποιον που δεν έχει καθόλου ταλέντο και όραμα. Είναι ειρωνικό το ότι ο ίδιος ο Φράνκο, έχει στα τελικά στάδια άλλες 4 ταινίες που έχει σκηνοθετήσει και που θα βγουν στο 2018. Η καριέρα του ως σκηνοθέτης, μετράει γύρω στις 15 ταινίες και αναρίθμητα ντοκιμαντέρ και μικρού μήκους που έχουν δει μια χούφτα άνθρωποι και έχουν παιχτεί στα πιο μικρά φεστιβάλ του κόσμου, αποσπώντας μόνο κακές κριτικές. Είναι προφανές ότι ο Φράνκο δεν έχει στόχο να αυτοσαρκαστεί, σαν συνάδελφος του Γουάιζο, που τους έχει τυφλώσει το ίδιο φως της βιομηχανίας του θεάματος και έτσι να σχολιάσει τη ματαιοδοξία του Χόλιγουντ. Όταν ο Τιμ Μπάρτον σκηνοθετούσε τη ζωή του Εντ Γουντ, έκανε ένα σχόλιο στο τι θεωρούμε καλό και κακό σινεμά και έκανε μια αντιπαραβολή της δικής του αφοσίωσης στη σκηνοθεσία, σε σχέση με την φαινομενική προχειρότητα των χάρτινων σκηνικών του Εντ Γουντ (κάτι που φάνηκε στην υπέροχη σκηνή της ταινίας με τον Όρσον Γουέλς).
Ο Τζέιμς Φράνκο θέλει να βγάλει γέλιο εις βάρος του Γουάιζο και όχι να σαρκάσει τα όρια του ψώνιου και τη φύση του cult καλλιτεχνικού έργου. Δεν τον νοιάζει τι καθιστά κάτι τόσο κακό που φτάνει σε σημείο να γίνεται ελκυστικό, ούτε νοιάζεται καθόλου για το τι συμβαίνει στο κεφάλι αυτού του ανθρώπου, και αν πρόκειται για παρανοϊκό ονειροπόλο ή για αξιολάτρευτο παράδοξο. Ο αμοραλισμός του Φράκο φάνηκε στις Χρυσές Σφαίρες, τη στιγμή που ο Γουάιζο πήγε να πει μια ατάκα στο μικρόφωνο για να δεχτεί ένα άκομψο στοπ. Αναλογιστείτε μόνο αν ο Ρίκι Τζερβές θα έκανε κάτι τέτοιο στον Καρλ Πίρκινγκτον.
Αν θέλετε να δείτε ένα ουσιαστικό σχόλιο στη ματαιοδοξία ενός καλλιτεχνικού ψώνιου και αν θέλετε να απολαύσετε πηγαίο χιούμορ μέσα από στιγμές embarrassment, αναζητήστε το Life On The Road με τον χαρακτήρα του Ντέιβιντ Μπρεντ (The Office) σε βρετανική περιοδεία.
{youtube}5tSFHYqFsZ4{/youtube}
