Το «πρωί» σε αυτή την περίπτωση βέβαια, απέχει 90 χρόνια, καθώς κάτι πήγε πολύ στραβά στο ταξίδι του με το διαστημόπλοιο που τον μετέφερε σε έναν άλλο πλανήτη, και ξύπνησε από τις κάψουλες ύπνωσης 9 δεκαετίες πριν φτάσει στον προορισμό τους. Ο προορισμός είναι μια νέα ζωή, σε έναν μακρινό αστέρα που ονομάζεται Avalon. Το "ξύπνημα" είναι προγραμματισμένο να έρθει λίγους μήνες πριν το τέλος του πανάκριβου ταξιδιού, ώστε να συνέλθουν απόλυτα οι επιβάτες, περνώντας το χρόνο τους απολαμβάνοντας τις υπερπολυτελείς παροχές του πλοίου, σε μπαρ, γυμναστήρια και πισίνες με θέα το βαθύ διάστημα. Ο ήρωας είναι αδύνατον να ξαναμπεί σε mode ύπνωσης και σκοτώνει το χρόνο του πίνοντας, τρόγωντας και μιλώντας με τον ευγενέστατο μπάρμαν – ένα εξελιγμένο ανδροειδές. Μετά από ένα χρόνο νιώθει να σαλεύει από τη μοναξιά στους διαδρόμους του πλοίου σε κάτι που θυμίζει κοκτέιλ του Wall-E και του The Shining. Όλα κινούνται σε ρυθμούς απελπισίας και πανικού μέχρι που ο ήρωας θέλει να κάνει κάτι για να αντιμετωπίσει τη μοναξιά του και μετά από εσωτερική πάλη με το ηθικό δίλλημα, επιλέγει να ξυπνήσει ερήμην της μια «ωραία κοιμωμένη» που κρυφά ερωτεύεται.
Το Passengers είχε τη φιλοδοξία να εγκλωβίσει τη δράση σε έναν συναρπαστικά κλειστοφοβικό διάκοσμο, να επενδύσει στη φωτογένεια δυο πρωταγωνιστών που περιφέρονται σαν πρωτόπλαστοι σε ένα βιομηχανικά ονειρικό περιβάλλον αφθονίας, πασπαλίζοντας ταυτόχρονα με πλάγια ερωτήματα βιοηθικής μια γνήσια sci–fi ιδέα που μοιάζει να έχει κλαπεί από κάποιο τσαλακωμένο, απραγματοποίητο σενάριο του Twilight Zone. Ο Chris Pratt και η Jennifer Lawrence κάνουν ότι μπορούν για να γεμίσουν την ταινία με την τεθλασμένη γραμμή συναισθημάτων της έκρυθμης σχέσης τους. Από την απελπισία, στον έρωτα και από την αγωνία για επιβίωση στην ανιδιοτελή αυτοθυσία. Το πρόβλημα που ρίχνει την ταινία στα αζήτητα και τα αξιολησμόνητα φιλμ του είδους είναι η έλλειψη σκηνοθετικής ματιάς. Ο Morten Tyldum μετά το καλλιγραφικά οσκαρικό The Imitation Game (2014), είναι σαφώς έξω από τα νερά του και όλες οι δυνατότητες της ταινίας να εξελιχθεί σε κάτι αξιόλογο, σαν το Moon (2009) για παράδειγμα, υποβαθμίζονται σε ύφος μιας απροβλημάτιστης, sci fi ρομαντικής κομεντί. Σαν αποτέλεσμα, το μεγάλο μυστικό που καιροφυλακτεί στην καρδιά του ερωτικού στόρι (το πρόωρο, εσκεμμένο ξύπνημα της ηρωίδας) είναι εφάμιλλο του μυστικού του Tom Hanks που έχει το μεγάλο βιβλιοπωλείο που θα κλείσει το συνοικιακό της Meg Ryan.
Η ταινία στερείται ταυτότητας και ο σκηνοθέτης δεν ξέρει τι πάει να κάνει. Ούτε ηθική αλληγορία, ούτε ηθικοπλαστική περιπέτεια για την ανθρώπινη υπέρβαση, αλλά με λίγο ζορισμένο ρομάντζο και μια άβολη υποψία (τάχα μου) αντί-κορπορατικού σχολίου για την τουριστική εκμετάλλευση του διαστήματος. Μια εξαιρετικά γόνιμη ιδέα όπου πραγματεύεται την απεραντοσύνη του χρόνου και τη μοναξιά πήγε χαμένη. Προσπεράστε το Passengers και βγάλτε από τις κάψουλες ύπνωσης (ανατρέξτε στα DVD δηλαδή) στις άψογα εκτελεσμένες πρωτογενείς ιδέες του Twilight Zone.
