Eξαιρετική αρχή για τα St. Paul's Sessions αυτής της σεζόν, με τους Mouse On Mars, ένα από τα πολύ αξιόλογα σχήματα που έρχονται από τα ηλεκτρονικά 1990s και ό,τι τότε ονομάζαμε IDM, ικανοί στην εξισορρόπηση μιας avant-garde προδιάθεσης με ένα ποπ αισθητήριο. Η περίσταση, πάντως, ήταν ειδική και για τους ίδιους, όπως μας είπε ο Jan St. Werner στο τέλος· φάνηκε άλλωστε και από το ωριαίο set που προηγήθηκε της δήλωσης.
Διότι ένα λάιβ σε έναν τέτοιο χώρο θα είναι πάντα «site-specific»· η ίδια η υλικότητα του χώρου το εξασφαλίζει ή έστω προδιαθέτει τους καλλιτέχνες να της δώσουν σημασία. Κοινώς, η φυσική αντήχηση θα παίξει τον ρόλο της είτε το θέλεις, είτε όχι, οπότε καλύτερα να παίξεις κι εσύ μαζί της, συνομιλώντας ή απορροφώντας τη μέσα σε ό,τι πρόκειται να παρουσιάσεις. Είναι σίγουρα μια πρόκληση και οι Mouse Οn Mars την αποδέχτηκαν ευχαρίστως.
Μια εκκλησία, φυσικά, δεν είναι μόνο το ψηλό της ταβάνι. Όσο ρόλο κι αν παίζει η υλικότητα στο σχήμα που θα πάρει η μουσική όταν θα ακουστεί, άλλο τόσο παίζει (ή μπορεί, τέλος πάντων, να παίξει) και το ακριβώς αντίθετό της, η απόλυτη α-υλικότητα, ο κόσμος του ιερού και ο κόσμος των πνευμάτων. Εδώ βέβαια η σχέση δεν είναι αντιθετική, αλλά πιο πολύ παραγωγική: η υλικότητα (το τι ύψος έχουν οι τοίχοι και τι απόσταση μεταξύ τους) παράγει την αντήχηση, και η αντήχηση προσκαλεί τα φαντάσματα (ιερά ή και ανίερα), αφήνοντας κάθε νότα να συναντήσει τον απόηχό της, δηλαδή τη φαντασματική της παρουσία.
Οι Mouse Οn Mars άφησαν (σε κάποιον βαθμό) τέτοια φαντάσματα να κάνουν το κομμάτι τους. Εστίασαν δηλαδή στις πτυχές εκείνες του μουσικού τους εαυτού που μπορούσαν να υποστηρίξουν τα συμφραζόμενα της βραδιάς, ήτοι σε πιο ενδοσκοπικές και αφηρημένες μουσικές φόρμες. Κάτι που σημαίνει ότι έδωσαν σε άλλες πτυχές έναν πιο περιφερειακό ρόλο, όπως για παράδειγμα στην παιγνιώδη υπερδιέγερση που γίνεται αισθητή στα δύο πρώτα μέρη του “Dimensional People” (από το ομώνυμο, φετινό τους άλμπουμ), όπως και σε άλλα σημεία της δισκογραφίας τους.
Μέσα πάντως σε αυτόν τον πιο ενδοσκοπικό και αφηρημένο μουσικό χώρο επινοούσαν διάφορα συμβάντα ή μικροσυμβάντα· «επινοούσαν», γιατί μου έμεινε η εντύπωση ότι ο αυτοσχεδιασμός δεν τους ήταν ξένος ως πρακτική. Συμβάντα που ενέτασσαν στη γενική ατμόσφαιρα ή επινοούσαν μόνο για να τα αποδομήσουν, αν και πολλές φορές τα άφησαν να αυτονομηθούν και να προσθέσουν έναν παράλληλο ορισμό της όλης κατάστασης. Οι διαλεκτικές που προέκυπταν είχαν συνήθως αρκετό ενδιαφέρον, όπως εκείνη που έβαλαν να τρέχει όταν εμφάνισαν ένα πολύ ζωηρό, αν και σχετικά διακριτικό στους κύκλους του, beat.
Η διαλεκτική, φυσικά, δεν μας έλειψε έτσι κι αλλιώς, καθώς το set των Mouse Οn Mars ήταν οπτικοακουστικό. Το οπτικό δηλαδή συνομιλούσε με το ηχητικό ή τουλάχιστον αυτό ήταν το στοίχημα –το οποίο σε γενικές γραμμές κερδήθηκε. Πιο συγκεκριμένα, το οπτικό συνομιλούσε με τη φαντασματική διάσταση του ηχητικού ή την τροφοδοτούσε, με φιγούρες που έμοιαζαν να προέρχονται από την εποχή του βωβού κινηματογράφου, με αλληλουχίες λίγων στοπ-καρέ που εξαφάνιζαν μαγικά (ή φασματοποιούσαν) τέτοιες φιγούρες και με λέξεις που παρέθεταν Αντόρνο ή άλλες, οι οποίες εμφανίζονταν εν είδει επικεφαλίδας (το οπτικό χωριζόταν σε 7-8 ενότητες), όπως «Fantasme», «Betrunken» (μεθυσμένος) ή «Die Wildeste Brülle» (η πιο άγρια κραυγή), με μια έμφαση δηλαδή σε μια κάποια μεθόριο της συνείδησης.
Εδώ ίσως βρίσκεται και μια ένσταση –ότι θα μπορούσαν δηλαδή οι Mouse Οn Mars να εξερευνήσουν περισσότερο την εν λόγω μεθοριακότητα. Αν και είναι σαφές ότι η εμφάνιση των φαντασμάτων δεν χρειάζεται απαραιτήτως να εκφράζεται από μουσική βαριά και ανυποχώρητα σκοτεινή· στην αβέβαιη υλικότητά τους, ταιριάζει και ένα πιο αναποφάσιστο γκρίζο. Αυτό επέλεξαν λοιπόν οι Mouse Οn Mars, κι όταν τα πράγματα άρχιζαν να βαραίνουν, η παιγνιώδης πτυχή τους επιτελούσε τον περιφερειακό (αλλά κρίσιμο) ρόλο της, κρατώντας τις ισορροπίες του μετεωρισμού, δηλαδή τον μετεωρισμό τον ίδιο· εδώ που τα λέμε, μετεωρισμός χωρίς ισορροπίες ισούται με γκρεμοτσάκισμα. Η μεθοριακότητα, από την άλλη, ανακρίνει τέτοιες ακριβώς ισορροπίες, οπότε φαντάζομαι ότι το ζήτημα έγκειται στο πόσο μακριά θέλει να πάει κανείς τη βαλίτσα…
Στον βαθμό που τους αφορά, οι Mouse Οn Mars πέτυχαν νομίζω στα περισσότερα απ’ όσα επιχείρησαν. Κι αν το χειροκρότημα που πήραν όταν κατέβηκαν από τον άμβωνα δεν ήταν πιο ζεστό από ό,τι όντως ήταν, ίσως να οφείλεται σε αυτά που δεν επιχείρησαν, στις καταστάσεις που δεν άφησαν να παρεκκλίνουν, σ’ εκείνα τα φαντάσματα των φαντασμάτων, τα οποία δεν είδαμε και δεν ακούσαμε ποτέ. Ας είναι…
{youtube}qCo2oyVttWA{/youtube}
