Είμαστε στη Death Disco ξανά, το αεράκι φαντάζει δροσερό και το αλκοόλ μας κιτρινωπό. Είναι μια πραγματικότητα επαληθεύσιμη, ότι οι σκιερές μουσικές χαίρουν μια άνθιση ικανή να κατηφορίσει τις διαθέσεις μας στα πλακόστρωτα στενά της Λεπενιώτου. Παρά ταύτα, κανείς δεν φανταζόταν πως αυτή τη φορά τα γκριζωπά της ηχοτρόπια θα φιλοξενούσαν μια ατμόσφαιρα ανέλπιστα οικογενειακή. Ενδεχομένως, η διήμερη απεργία των MMM να σύσφιξε ελαφρώς τις σχέσεις των ατόμων στον χώρο, μιας και πληθώρα καλλιτεχνών παρατηρήθηκε να συνομιλεί εκτενώς με φιλικούς παρευρεθέντες.
Το πρώτο σχήμα, υπό τις συμπλέουσες προσωπικότητες των Treffle Noir, στάθηκε μια ευχάριστη πρόγευση, έστω και κατώτερη αναδρομικά από διαδεχθέντες συναδέλφους τους. Είναι αλήθεια πως οι περιβάλλουσες ατμόσφαιρες επένδυαν περίτεχνα την αφηγηματική τους διάθεση, μεταβαίνοντας διαδοχικά από μια εσώτερη περιπλάνηση σε ένα εφιαλτικό παραμύθι. Ωστόσο, δεδομένου πως αποτέλεσαν το πρώτο project του event, η πλειονότητα των παρευρισκομένων δεν είχε προλάβει να βυθιστεί στην κατάλληλη διάθεση. Το αποτέλεσμα αποκάλυπτε πλήθος ψιθύρων να αντηχούν ευδιάκριτα, από άκρη σε άκρη του χώρου.
Οι Sophia αποδείχθηκαν το αντικειμενικά προσφιλέστερο σχήμα της πρώτης ETOR βραδιάς. Όντας πνευματικό παιδί του Peter Pettersson των Arcana, τα ίχνη της παρουσίας του στη μικρή σκηνή της Death Disco πυροδότησαν πλήθος επευφημιών. Όχι πως η αρένα ήταν τόσο πολυπληθής, βέβαια: το όλο τριήμερο σημείωσε απογοητευτική προσέλευση, σε σημείο να απορείς αν τελικά η απεργία ήταν σημαντική ή στέρησε έναν πενιχρό αριθμό εισιτηρίων. Οι λιγοστοί παρευρεθέντες γέμισαν πάντως την ατμόσφαιρα ζωή εκείνη τη στιγμή, με το δίδυμο των Sophia να χαμογελά διαρκώς ενόσω ξετύλιγε τις industrial διαθέσεις του.
Ο Nordvargr μας προβλημάτισε ελαφρώς, μιας και ο ήχος την πρώτη μέρα κυμαινόταν στα πιο ασταθή του επίπεδα. Επιθυμώντας να καταδυθώ στη σαμανική αίσθηση που προκαλούσαν οι πορφυρές αναδρομές των επιχειρησιακών του visuals, οι ποικιλόμορφες εξωστρεφείς πινελιές επέδρασαν εν τέλει εξωγενώς στο γενικότερο vibe. Ίσως βέβαια οι όποιες εντυπώσεις να επηρρεάστηκαν από τη θέση στον χώρο που επιλέχθηκε στην προκειμένη, αλλά ως γεγονός παραμένει μια ανεπαρκώς εκκολαπτόμενη κατάνυξη.
Ο Deutsch Nepal αναδείχθηκε ως η πιο αμφιλεγόμενη περσόνα του τριημέρου, όντας φαιδρά εκφραστικός, υπό λίαν ανεξέλεγκτες διαθέσεις. Δεν είναι παράξενο που η μπεκρομεζέ του αισθητική ανέβλυζε μια ανάλαφρη, παρά υποβλητική διάθεση, καθότι οι κινήσεις του ταλαντεύονταν μεταξύ ενός κωμικού Louis de Funès και του γραφικού Ανδρέα Άνεργου. Κοινώς, εκεί όπου εναπόθετε το ταβερνιάρικο ποτήρι της Φιξ, θαρρείς πως κοντοστεκόταν, βυθισμένος σε αχανή περισυλλογή. Δίχως να παραβλέπουμε ότι η στάση αυτή προλόγιζε τις εκλάμψεις ενός καθόλα χαρούμενου αλκοολικού.
Από την άλλη, όπως έχω τονίσει πολλάκις στο παρελθόν, ένα στοιχείο που λατρεύω σε αντισυμβατικές μουσικές είναι οι γνήσιες εκφάνσεις λοβοτομής. Δεν είναι περίεργο, δηλαδή, που ακόμη και στο ραδιοφωνικό "Babe, I'm On Fire" του Νίκου του Σπηλιά, το αγαπημένο μου στιγμιότυπο στο videoclip είναι ο Blixa των Einstürzende Neubauten, ο οποίος χοροπηδά σαν το παπάκι στην ποταμιά. Η μπαουλέ παρουσία του Deutsch Nepal, κοινώς, ανέδυσε μια ευπρόσδεκτη αντίθεση ζωντανά, η οποία, όσο ξένισε ορισμένους, τόσο ενθουσίασε αρκετούς. Δεν ήσαν λίγοι άλλωστε οι φίλοι που συμμετείχαν στο μικρόφωνο, κατά τις μετωπικές επιδρομές του στην αρένα.
Για το κλείσιμο, ενθυμούμαστε την ελαφρά ατυχία της βραδιάς, μιας και η Lamia Vox δεν μας τίμησε, ελέω προβλημάτων με τη βίζα της, προ τελικής αναχώρησης για την Αθήνα. Γεγονός που μας απογοήτευσε ελαφρά, παρότι πήρα την επιδερμική μου γεύση στο περσινό Nidrosian Black Mass του Βελγίου. Σε αντικατάσταση, το surprise act της αυλαίας παρουσίασε μια πληθώρα μουσικών του πρώτου ETOR fest σε μια σύμπραξη σχιζοειδούς τζαμαρίσματος. Δέκα λεπτά ήσαν αρκετά βέβαια μέχρι να πάρουμε την απαραίτητη τζούρα, μιας και οι αντοχές είχαν αρχίσει να δοκιμάζονται και το πρόγραμμα των επόμενων ημερών φάνταζε ήδη απαιτητικό...
{youtube}v44JCqtYWlA{/youtube}
