Είναι αμήχανο να βλέπεις έναν μουσικό που έχει διανύσει μια σπουδαία διαδρομή 30 ετών, να παίζει μπροστά σε δέκα παρέες ανθρώπων. Είναι όμως άλλο τόσο γοητευτικό, αν το παρατηρήσεις από την πλευρά της αξιοπρέπειας που κουβαλάει ο Steve Wynn. Μια αξιοπρέπεια από την οποία δεν ξεστράτισε ούτε στιγμή, ακόμα και στις πιο αδιάφορες στιγμές της δισκογραφίας του μετά τους Dream Syndicate. Περί αξιοπρέπειας και τιμιότητας λοιπόν ο λόγος το βράδυ της Κυριακής στο Tiki, έστω κι αν τα ασφυκτικά μπαράκια συρρικνώνουν το εκτόπισμα ενός τόσο γνήσιου και πρωτοπόρου μουσικού, που έθρεψε το ανεξάρτητο, ψυχεδελικό new wave της δεκαετίας του 1980 όσο λίγοι με τις καλλιεργημένες, πρώιμες ιδέες του.
Εν έτει 2015, πάντως, ο Steve Wynn παραμένει ανήσυχος, ανοιχτόκαρδος και διαθέτει καθαρότητα στον τρόπο με τον οποίον κοιτάει το κοινό. Αυτή την καθαρότητα που αποκτάς σε μεγάλη ηλικία, αν δεν έχεις υπάρξει σκατόψυχος στα νιάτα σου.
Σαν αιώνιος νεωτεριστής, προσπαθούσε στη σκηνή του Tiki να δώσει πνοή σε εκλεκτές ηχογραφήσεις, που έφταναν πολύ πίσω –μέχρι και το Days Of Wine And Roses– με τον ήχο της ηλεκτρικής του κιθάρας να τυλίγεται στωικά γύρω από αισιόδοξα και σοφιστικέ τραγούδια, τα οποία σου ανοίγαν την καρδιά. Άλλοτε δε συμπεριφερόταν σαν άφοβος αφηγητής νεοϋορκέζικων ιστοριών κι άλλοτε είχε εκείνη την αβεβαιότητα που διακρίνει όλους τους καλλιτέχνες όταν πια δεν αισθάνονται «προϊόν της εποχής τους».
Όπως και να έχει, ο Steve Wynn παρουσιάστηκε μελαγχολικός, δεκτικός στο κοινό και όντας σε μόνιμη (πλέον) ανακωχή με την τάση για επιτυχία. Κι έπαιξε κομμάτια όπως το "Now I Ride Alone", το "Daddy’s Girl", το "Whatever You Please", φτάνοντας μέχρι το "Then She Remembers" των Miracle 3, περνώντας ακόμα και από τα υπέροχα "Coney Island Baby" και "Killing Time".
Ευτυχώς ο κύριος Wynn προσπέρασε τις ευκολίες της «καταχνιάς» και το άχαρο concept της βαριάς, ακουστικής «live βραδιάς», προτιμώντας να τραγουδήσει κομψά και να πατήσει γκάζια. Κι έτσι, στόχευσε μετωπικά σε κάθε έναν ξεχωριστά από όσους βρεθήκαμε στο Tikki.
Επίσης, δεν ανέφερα πως ήταν μόνος του στη σκηνή, με μία μόνο κιθάρα. Και δεν με απασχόλησε καθόλου. Όταν οι καλλιτέχνες έχουν την ικανότητα να λειτουργούν καλύτερα σε «προσωπικές» συνομιλίες με τον ακροατή, κάνουν τα πολλά-πολλά να περισσεύουν.
{youtube}4zE8HEiX4MU{/youtube}
