«Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος», λέει μια λαϊκή ρήση. Για πολλούς λάτρεις της σκληρής μουσικής, θεός είναι ο Paul Di'Anno και η βαρελίσια μπύρα. Όσο για τον καιρό, μας ταλαιπώρησε αρκετά όλο το καλοκαίρι και καλά έχει κάνει και μας δροσίζει λιγάκι αυτές τις μέρες. Άρα δεν υπήρχε λόγος να πάει κάτι στραβά στη rock-heavy βραδιά του 14ου Φεστιβάλ Μπύρας.
Έφτασα νωρίς το απόγευμα στο Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας, για να μπορέσω να φάω κρεατικά και να πιω τις πρώτες μπύρες χωρίς να έχω την ευθύνη να παρακολουθώ τα επί σκηνής δρώμενα. Είδα όμως τις πρόβες ήχου όλων των συγκροτημάτων, παίρνοντας έτσι μία γεύση για το τι θα επακολουθούσε.
Στις 20:15 ακριβώς, ένα τέταρτο αφότου τελείωσαν οι πρόβες, μας καλωσόρισε ο παρουσιαστής Γιώργος Λιανός κι ανακοίνωσε την αρχή της συναυλίας, με τους Blue Stripes να παίρνουν θέση επί σκηνής. Δήλωσαν τρελοί άνω των 40 ετών, ξεκίνησαν με ένα δικό τους κομμάτι και όλα πήραν ύστερα τον δρόμο τους. Δρόμο μάλιστα τον οποίον διανύεις με την ιδιαίτερη ελευθερία που μόνο μια chopper μηχανή μεγάλου κυβισμού μπορεί να προσφέρει στον αναβάτη της. Ακολούθησαν διασκευές σε αυτήν την κατεύθυνση, π.χ. στο "La Grange" των ZZ Top ή στο "Perfect Strangers" των Deep Purple, πάντα πλαισιωμένες από δικά τους τραγούδια στο ίδιο ύφος. Είχαν μάλιστα και μεγάλο για τα δεδομένα fan club, που τους ενθάρρυνε καθ' όλη τη διάρκεια του σετ. Ήταν ό,τι έπρεπε για την αρχή της βραδιάς οι Blue Stripes: ζέσταναν το κοινό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μισή ώρα αργότερα ανέβηκε και πάλι ο Λιανός, για να προλογίσει τους Ghost Season αλλά και για να ενημερώσει για τα προς πώληση προϊόντα του φεστιβάλ, υπενθυμίζοντας και τους όρους του διαγωνισμού για το επερχόμενο Oktoberfest. Ήταν όμως εμφανώς πλέον ζαλισμένος από τις μπύρες, γεγονός βέβαια που δεν ενόχλησε κανέναν μας, καθώς οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι βρίσκονταν ήδη κι εκείνοι σε ευθυμία. Όσο για τους Ghost Season, έπαιξαν κυρίως δικό τους υλικό, το οποίο ήχησε λιγάκι πιο σκληρό από τη χαρντ ροκ διάθεση της βραδιάς. Με κάποια εμφανή θεματάκια στη rhythm section τους και χωρίς ο κόσμος να γνωρίζει το ρεπερτόριό τους, δυσκολεύτηκαν να μας κάνουν να αφήσουμε τη μπυροποσία για να τους ακούσουμε με προσοχή.
Στις 21:15 πήρε και πάλι τη σκυτάλη ο παρουσιαστής, αυτή τη φορά για να προλογίσει την Ειρήνη Κετικίδη. Καθώς υπενθύμισε ξανά τα καθ' έκαστα, συμπληρώνοντας ότι στον χώρο υπήρχαν και διαθέσιμοι γιατροί για όποιον τυχόν τους χρειαζόταν, δεν άργησαν ν' ακουστούν αρνητικά σχόλια ανάμεσα στο κοινό, από θεατές που μιλούσαν για εντυπώσεις τηλεοπτικού σόου. Και είναι και δική μου άποψη πως θα μπορούσε να λείπει το συγκεκριμένο κομμάτι: καταλαβαίνω πως ίσως η διοργάνωση να ήθελε να μην υπάρχει καθόλου κενό από τη μία μπάντα στην επόμενη, κάτι όμως που μπορούσε να επιτευχθεί και με διαφορετικό τρόπο.
Από τη στιγμή πάντως που η Κετικίδη «and her bitches» (όπως αστειευόμενη χαρακτήρισε το σχήμα της) ανέβηκαν στη σκηνή, τελείωσαν τα ψέμματα. Η ίδια με σωλήνα παντελόνι, σπορτέξ, κόκκινες αφέλειες και την κιθάρα της να έχει πάρει φωτιά από τη φρασεολογία και την ταχύτητα των νοτών, μάς ανατίναξε τα κεφάλια –δεν παρέλειψε μάλιστα να εκφράσει τον σεβασμό και την αγάπη της για τον Joe Satriani. Εξαιρετικός στάθηκε επίσης ο Μιχάλης Ευδαίμων, ο οποίος την πλαισίωσε στο ηλεκτρικό μπάσο. Ο επαγγελματισμός του σχήματος ήταν παραπάνω από εμφανής: είτε έπαιζαν δικό τους, πρωτότυπο υλικό, είτε διασκευές, έγινε σχεδόν αδύνατον να πάρεις τα μάτια σου από τη σκηνή. Απολαυστική μπάντα.
Η ώρα είχε πια φτάσει 22:05 και η Τάνια Κικίδη με τον Σάκη Τάσση –παλιοί μας γνώριμοι από τους Dickens Zoo, αλλά και από τη συνεργασία τους με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου– παίρνουν τα όργανά τους και ξεκινούν. Οι πρώτες νότες του hard rock ύμνου "Thunderstruck" των AC/DC βρίσκουν την Κικίδη να τραγουδάει παίζοντας ταυτόχρονα ντραμς, κάτι που εντυπωσίασε άμεσα το κοινό. Έχοντας πολυετή εμπειρία στο είδος, μας παρουσίασε ένα μεστό πρόγραμμα από πασίγνωστες διασκευές. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου ο κόσμος να αναλάβει και ενεργή συμμετοχή στο δρώμενο, τραγουδώντας μαζί της όλα τα ρεφρέν –από Led Zeppelin και Metallica, μέχρι Rage Against The Machine. Μελανό σημείο της εμφάνισης, το "Perfect Strangers": ξαφνιάστηκα μάλιστα που το άκουσα από μια μπάντα με τόση πείρα και με ατέλειωτο ρεπερτόριο απ' όπου μπορούσε να αντλήσει επιλογές, αφού λίγο νωρίτερα το είχαν ήδη παίξει οι Blue Stripes. Σταμάτησαν στις 22:50 και, με τον Λιανό και πάλι έμπροσθέν μας ήταν σαν να άνοιξε κάποιος την τηλεόραση σε λάθος κανάλι... Αλλά αυτή τη φορά η αμηχανία του σώθηκε από τα εκκωφαντικά γκάζια των Ελλήνων Hell's Angels, οι οποίοι σκέπασαν τα πάντα για λίγα λεπτά, οδηγώντας τον Paul Di'Anno στον συναυλιακό χώρο.
Τα ρολόγια μας έδειχναν 23.05 όταν άρχισαν να παίζουν οι Sorrowful Angels. Παρ' όλη όμως τη δεκαετή πείρα τους και τις άρτιες εκτέλεσεις, το εγχώριο σχήμα δεν κατάφερε να ξεσηκώσει τον κόσμο όσο οι προηγούμενοι εμφανιζόμενοι. Ίσως γιατί διαθέτουν ένα gothic στοιχείο (θυμίζει Paradise Lost) το οποίο δεν βοήθησε τη διάθεση γλεντιού που είχε ήδη στηθεί. Τα τραγούδια τους, επίσης, έδειξαν να είναι άγνωστα για τους περισσότερους, οπότε η συμμετοχή του κοινού πήγε περίπατο. 35 λεπτά αργότερα, μόλις τελείωσε το σύνηθες πλέον μπλα-μπλα, ακούστηκε μια μουσική που θύμιζε την είσοδο του Darth Vader στον Πόλεμο των Άστρων και οι Hell's Angels έφεραν στη σκηνή τον χειμαρρώδη Paul Di'Anno. Παρέα μαζί του, οι Sorrowful Angels θα έπαιρναν σύντομα την «εκδίκησή» τους.
O Di'Anno έδωσε μια πληθωρική συναυλία, με επιλογές από όλο το φάσμα της καριέρας του. Δεν σταμάτησε μάλιστα να μας μιλάει εν μέσω των τραγουδιών, σαν να ήμασταν τα φιλαράκια του: μας ρώτησε λ.χ. αν μπορούσε να κάτσει σε καρέκλα καθότι είχε πρόσφατα έναν τραυματισμό, μας είπε ότι πέθανε πριν από λίγες μέρες ο σκύλος του και πως, αν δεν έχει μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη μέχρι το καλοκαίρι, θα πρέπει να τον κλωτσήσουμε στον κώλο όταν θα τον ξαναδούμε. Ίσως αυτή η πολυλογία να δικαιολογείται με τις άπειρες μπύρες που πηγαινοερχόντουσαν τόσο μπροστά από τη σκηνή, όσο και backstage.
Δεν παρέλειψε βέβαια να μας πει και πόσο σέβεται και εκτιμά τον Bruce Dickinson, ακριβώς πριν αρχίσουν οι Sorrowful Angels να μας βομβαρδίζουν με τα πασίγνωστα τραγούδια των δύο πρώτων Iron Maiden δίσκων, που ο ίδιος είχε ερμηνεύσει. Οι μελωδίες των "Prowler", "Remember Tommorow" και "Charlotte The Harlot" ήχησαν παραπάνω από άξια κι εύκολα μάς παρέσυραν στις μνήμες των εφηβικών μας ετών, τότε που οι πρώιμοι Iron Maiden μονοπωλούσαν τη μουσική μας καθημερινότητα. Απολαυστικοί επίσης ήταν και οι κιθαρίστες στις χαρακτηριστικές δισολίες αυτών των κομματιών. Για τελευταίο τραγούδι ο Di'Anno μας φύλαξε το "Blitzkrieg Bop" των Ramones, καθώς η μουσική που χάραξε τα δικά του εφηβικά χρόνια ήταν το πανκ.
Λίγα λεπτά μετά τη 1 η συναυλία τελείωσε και μείναμε όλοι με μισογεμάτα ποτήρια να αποτιμάμε όσα συνέβησαν στο άνω διάζωμα του Στάδιου Ειρήνης & Φιλίας, στα πλαίσια του 14ου Φεστιβάλ Μπύρας. Με 5 ώρες γεμάτες ζωντανή μουσική, 5 μπάντες και ατέλειωτες μπύρες, προσωπικά χρειάστηκα μία ολόκληρη μέρα για να κάνω τον απολογισμό. Σαφώς υπήρξαν κάποια προβληματάκια με τον ήχο σε διάφορα σημεία της βραδιάς, αλλά ήταν τόσο παρεΐστικο το γενικότερο κλίμα, ώστε δεν ενοχλήθηκε κανείς. Συνολικά θεωρώ πως δύσκολα θα έφυγε κάποιος απογοητευμένος την Παρασκευή μετά από (το λιγότερο) 3 λίτρα μπύρας και 5 ώρες δυνατής ροκ μουσικής. «Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος» σίγουρα θα τιμήσουμε το φεστιβάλ και του χρόνου.
{youtube}AS6pRtIGSEY{/youtube}
