Φωτογραφίες: Στέλλα Κουρμουλάκη
Αν και ήταν μεσοβδόμαδα κι έβρεχε, ο Jose Gonzalez κατάφερε προχθές να γεμίσει πολύ παραπάνω από το μισό Gagarin. Προς μεγάλη μου δε έκπληξη, ανακάλυψα ότι έχει φανατικό κοινό στην Ελλάδα: τη στιγμή που έπεσε η αυλαία ακούστηκε χειροκρότημα βγαλμένο από καλή θεατρική παράσταση, ενώ σε σημεία της συναυλίας τα επιφωνήματα σ’ έκαναν να νομίζεις ότι παρακολουθούσες τους U2 σε κάποια αρένα. Ο Σουηδός δεν απογοήτευσε πάντως κανέναν με την εμφάνισή του. Ίσα-ίσα, κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, σεμνά και ταπεινά.
Το πρώτο πράγμα που εκτίμησα στη διοργάνωση, ήταν η συνέπειά της. Η καθυστέρηση των 10 λεπτών (μόνο!) στην έναρξη κάθε μίας από τις προγραμματισμένες εμφανίσεις –του support και του headliner– ήταν θείο δώρο. 21.10, λοιπόν, εμφανίζεται στη σκηνή ο Gautier με τη μπάντα του. Ή, για να το θέσω καλύτερα, ο Eddie Vedder με τη μπάντα του, αφού ο Ελληνογάλλος τραγουδοποιός είναι φανερά επηρεασμένος και στη φωνή αλλά και στις μελωδίες του από τον Αμερικανό καλλιτέχνη. Τρανταχτό παράδειγμα –αλλά όχι το μοναδικό– το “My Babe”, όπου οι Pearl Jam επιρροές σε χτυπούν από παντού: στον τρόπο που τραβάει ο Gautier τα φωνήεντα, στη χροιά της φωνής του, στις κιθάρες. Δεν λέω ότι δεν ήταν καλοί στο κομμάτι της ζωντανής εμφάνισης. Αλλά, ακόμα και αν οι ίδιοι διατυμπανίζουν την αγάπη τους για το συγκεκριμένο συγκρότημα, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να καταφέρουν να διαχωρίσουν τη θέση τους.
O Jose Gonzalez ανέβηκε στη σκηνή στις 22.05. Πριν από αυτό, βέβαια, επιστρατεύθηκαν επί 20 λεπτά όλοι οι τεχνικοί του χώρου για να στήσουν τα απαραίτητα: ένα βάθρο τοποθετημένο στο κέντρο της σκηνής, μία καρέκλα, δύο θήκες με κιθάρες πίσω από την καρέκλα (πιο πολύ χρησίμευαν για ντεκόρ) κι ένα μικρόφωνο. Πίσω ακριβώς από αυτό, η εικόνα –σε πανί– τριών δένδρων με φύλλωμα στην πάνω πλευρά τους (ως είθισται) και αντί για ρίζες, τρεις άγκυρες. Πολύ συμβολικά όλα αυτά, θα μου πείτε, αλλά από ότι φαίνεται ο καλλιτέχνης έχει τις αναζητήσεις του. Η αλήθεια είναι πάντως ότι τα δένδρα, σε συνδυασμό με τον (λευκό, κόκκινο και μπλε) κατά περίπτωση φωτισμό, δημιουργήσανε μία άκρως ειδυλλιακή ατμόσφαιρα. Σε εκείνο το σημείο βγήκε και ο Σουηδός με την κιθάρα του και κάθισε στην καρέκλα. Κι εκεί παρέμεινε για την επόμενη 1 ώρα και ένα τέταρτο, χωρίς να κουνηθεί ούτε δευτερόλεπτο –παρά μόνο για το (αναμενόμενο) encore.
Λιγομίλητος, αλλά ευγενικός ταυτόχρονα, ο Gonzalez χειρίστηκε με αρκετή μαεστρία την κιθάρα του, ενώ η φωνή του ακουγόταν ακριβώς όπως στα άλμπουμ του –με μια δηλαδή ανεπαίσθητη ηχώ να τη συνοδεύει. Σκυμμένος πάνω στο έγχορδό του, κατά το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, σήκωνε το βλέμμα του μόνο για κάποια σκόρπια «Thank you». Μαυροντυμένος δε και με περίσσιο μούσι, παρέπεμπε εμφανισιακά στο κλισέ που έχει σχηματιστεί για τους τρομοκράτες. Έναν καθ' όλα ειρηνικό τρομοκράτη, όμως, ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για τη μουσική του. Αυτό είναι κάτι που εκτίμησα ιδιαιτέρως. Ενώ έπαιζε για την πάρτη του, κατάφερνε να μην αποκλείει τον κόσμο από το περιβάλλον που είχε δημιουργήσει για το συγκεκριμένο live.
Όλη η βραδιά έρεε, υπό τις απαλές και ακουστικές του μελωδίες, χωρίς κανείς να δυσανασχετεί με τη χαλαρότητα των ήχων. Προφανώς, ένας προς ένας όσοι παραβρέθηκαν, ήξεραν ακριβώς για ποιο λόγο είχαν έρθει. Από το setlist δεν έλειψαν τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια του, τα οποία επέλεξε να παίξει προς το τέλος: το “Cycling Trivialities”, η διασκευή στο “Teardrop” των Massive Attack και η διασκευή στο “Heartbeats” των Knife. Για να κλείσει τη συναυλία του, αποφάσισε να παίξει μία ακόμα διασκευή, στο “Love Will Tear Us Apart”. Ο κόσμος την υποστήριξε ένθερμα, όπως φάνηκε από την ανταπόκρισή του, αλλά πιστεύω πως δεν προσέφερε κάτι διαφορετικό ή ενδιαφέρον στο κομμάτι. Μετά από αυτή την απόπειρα, ο Gonzalez έστειλε ένα φιλί, μας χαμογέλασε και αποχώρησε.
Βγαίνοντας από το Gagarin και συναντώντας αργότερα κάποιους που είχαν παρακολουθήσει το live, κατάλαβα ότι όλοι είχαν εκστασιαστεί από την απόδοση του Σουηδού τραγουδοποιού. «Ήταν εκπληκτικός», άκουσα μεταξύ άλλων σχολίων. Και αυτό πιστεύω πως ήταν τελικά το πόρισμα του κοινού. Αν και βρίσκω τον χαρακτηρισμό υπερβολικό, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι ο Jose Gonzalez έχει την ικανότητα να διατηρεί όλα τα βλέμματα πάνω του, απλά καθισμένος σε μία καρέκλα. Και όσα επιχειρεί από εκείνη τη θέση, τα φέρνει εις πέρας με επιτυχία. Αν η εν λόγω συναυλία έμπαινε λοιπόν σε ένα άλμπουμ, αυτό δεν θα μπορούσε παρά να είναι το soundtrack μιας εκδρομής, για όπου ο καθένας μας θα επιθυμούσε να πάει την Τετάρτη το βράδυ.
