Φωτογραφίες: Άλεξ Μαυρίδης
Όταν άκουσα για τη συγκεκριμένη βραδιά, δεν μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Αφενός διότι δεν μας δίνεται συχνά η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε πρωτοποριακούς καλλιτέχνες, όταν ακόμα αυτοί θεωρούνται ανερχόμενοι (π.χ. Flying Lotus) και αφετέρου γιατί μια βραδιά όπου θα αναμειγνυόταν το φουτουριστικό hip hop με το dubstep, παρασέρνοντας στο διάβα πολλές απολήξεις της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσουργίας, ε, όπως και να το κάνουμε, φάνταζε εκ προοιμίου συναρπαστική. Ο θυμόσοφος λαός, όμως, σε προτρέπει να κρατάς μικρό καλάθι όταν ακούς για πολλά κεράσια. Σκεπτόμενος έτσι πως ίσως όλα τα παραπάνω δεν ηχούν τόσο μαγικά, αποστασιοποιημένα από τη σιγουριά της δισκογραφικής απεικόνισης τους και παραδομένα στην αδρεναλίνη ενός live, έφτασα στο Bios προσπαθώντας να απεμπολήσω τις όποιες προδιαγεγραμμένες διαθέσεις μου. Η χαρακτηριστική καθυστέρηση έναρξης της βραδιάς, βέβαια, με έκανε να τις ξεχάσω ούτως ή άλλως.
Θα πρέπει να είχε πάει ήδη δωδεκάμισι όταν εμφανίστηκαν στη σκηνή οι King Midas Sound, εν μέσω καπνών και των αφηρημένων θορυβικών διαθέσεων του Kevin Martin (aka The Bug). Αρχή ομολογουμένως ικανή να με μεταφέρει από τον ήπιο εκνευρισμό, που επέφερε η καθυστέρηση, και τις αμπελοφιλοσοφίες οι οποίες τη διασκέδασαν, στην ουσία της βραδιάς. Η συνέχεια, όμως, όσο κι αν προσπάθησα πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο, δεν στάθηκε ικανοποιητική. Κάτι δεν έστρωνε με την παρουσία των King Midas Sound και έτσι η επιβλητική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στο εξαιρετικό Waiting For You έμοιαζε να χάνεται κάπου ανάμεσα στις θορυβώδεις εμμονές του Martin και στην επίπεδη φωνή του Robinson. Υπήρξαν βέβαια οι όμορφες στιγμές, όπως για παράδειγμα η αγνώριστη εκτέλεση του αναμφισβήτητου hit του δίσκου “Lost” και η παρουσία της Hitomi (η οποία συνέβαλλε στο ακέραιο το δικό της μικρότερο μερίδιο), αλλά έμοιαζαν αρκετά μεμονωμένες για να χαρακτηρίσουν την εμφάνιση των King Midas Sound.
Ο Jamie Vex’d, που ανέλαβε εν συνεχεία τα decks στο Bios, άλλαξε άρδην την διάθεση της βραδιάς. Με τον ήχο να σταθεροποιείται σε καλά επίπεδα (τόσο από άποψη έντασης – γιατί στους King Midas Soud η τελευταία ήταν κάπως ελλιπής – όσο και ποιότητας), ο Λονδρέζος παραγωγός απογείωσε με άνεση το κοινό, παίζοντας ένα σετ γεμάτο με dubstep, techno και τις περισσότερες των τάσεων της σύγχρονης dance κουλτούρας. Κορυφαία ίσως στιγμή το δαιμονισμένα καλό “Radiant Industry” από το πρόσφατο, πρώτο προσωπικό EP του (In System Travel), ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο ντουέτο με το οποίο κατέστη εκ των διαμορφωτών μια παραφυάδας του dubstep (Vex’d), αλλά και σε επιλογές άλλων καλλιτεχνών (μέχρι Aphex Twin έπιασε το αυτί μου). Αστεία στιγμή όταν κατερρίφθη ο μύθος που θέλει τα Mac να μην κολλάνε ποτέ και ο Jamie, με εμφανή αμηχανία, καταριόταν την Apple – αλλά με τέτοιο σετ είμαι σίγουρος πως δεν του κράτησε κανείς την παραμικρή κακία! Η ένταση δε, μαζί με τη σφοδρότητα των vibes και των ρυθμών ήταν τέτοια, ώστε με έκανε να αναρωτιέμαι πώς ο Flying Lotus θα διατηρούσε τα επίπεδα της αδρεναλίνης…
Και είναι αλήθεια πως η πτώση των bpm έγινε αρχικά αποδεκτή με ένα κάποιο μούδιασμα. Όσο όμως περνούσε η ώρα και γινόταν περισσότερο αντιληπτός ο περίπλοκος μουσικός κόσμος του FlyLo, τα βασισμένα στη hip hop ρυθμολογία breaks του και οι αναφορές του σε άπειρα ηλεκτρονικά ιδιώματα (μέχρι μια μορφή διαστροφικής deep house έφτασε), προσαρμοζόσουν και άρχιζες να απολαμβάνεις το πραγματικά εξαιρετικό σετ. Χαρακτηριστικό σημείο όταν, για ένα περίπου τέταρτο, περνούσαν διαδοχικά αποσπάσματα από τα περισσότερα τραγούδια του εκθαμβωτικού Los Angeles, αλλά και όταν μίξαρε (προηχογραφημένα) hip hop φωνητικά με τον ίδιο να δείχνει εξίσου πωρωμένος με την πλειονότητα του κοινού. Προς το τέλος δε από τα decks πέρασε και μια πειραγμένη έκδοση του “Idioteque” των Radiohead, ενώ δεν έλειψαν και κάποια tracks από την επικείμενη κυκλοφορία του.
Η βραδιά όμως είχε και συνέχεια, με τον Bug να βγαίνει στη σκηνή για ένα σετ, αντίστοιχο με αυτό του περσινού Synch. Με το London Zoo – και ειδικότερα το “Poison Dart” (το οποίο πέρασε δύο ή τρεις φορές) – να έχει την τιμητική του, τον Flowdan να αναλαμβάνει και πάλι ρόλο εμψυχωτή κυρίως και MC δευτερευόντως, με τα crowd pleasing κελεύσματα να είναι περισσότερα από τις ρίμες – αν και όταν τις έριχνε δεν ήταν κακός – το σετ του Bug κύλησε αναμενόμενα καλά για όσους τον είδαν το καλοκαίρι και φαντάζομαι εξίσου ικανοποιητικά για τους υπολοίπους, χωρίς όμως να συγκλονίσει.
2-2 λοιπόν, σημειώσατε Χ. Ήτοι, δύο μέτριες εμφανίσεις (αν και το σετ του Bug αποδείχθηκε σαφώς ανώτερο από αυτό των King Midas Sound) και άλλες δύο εξαιρετικές (Vex’d και FlyLo). Όπως και να έχει, όποια μουσικά θέματα κι αν ηγέρθησαν, η βραδιά έκλεισε με σαφέστατα θετικό πρόσημο. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε σε ένα αρκετά πρωτοποριακό event, το Bios τίμησε το μότο του (exploring the urban culture) τόσο αισθητικώς, όσο και εμπράκτως (η καθυστέρηση της έναρξης ήταν το μοναδικό μελανό σημείο), και από ότι ακούω το πράγμα έχει συνέχεια. Μείνετε λοιπόν συντονισμένοι…
