Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
«The smaller the attendance the bigger the history. There were 12 people at the last supper. Half a dozen at Kitty Hawk. Archimedes was on his own in the bath».
Tony Wilson- 24 Hour Party People (2002)
Το βράδυ της Πέμπτης στο Κύτταρο ήμασταν 42. Μετρημένοι. Μπάρμεν ινκλούντεντ. Κι ας ήταν οι μισοί από εμάς τσαμπατζήδες δημοσιογράφοι, μισή ντροπή δική μας και μισή των 15 υπαλλήλων της νορβηγικής πρεσβείας στην Αθήνα, χωρίς την οικονομική συμβολή της οποίας δεν θα γινόταν ποτέ η συναυλία αυτή. Εσύ πού ήσουν, αλήθεια; Σπίτι; Έβλεπες το DVD της Τζούλιας; Μισή ντροπή δική σου και μισή του μάλλον χλιαρού promo. Κι είναι κρίμα, γιατί τη βραδιά των Datarock στην Αθήνα είμαι σίγουρος πως δεν θα την ξεχάσει κανείς από τους παρευρισκομένους.
Φεύγοντας απ’ το Κύτταρο, αναρωτιόμουν ποια θέση θα καταλάμβανε αυτό που μόλις είχα δει σε μια υποθετική λίστα με πάνω από 200 λήμματα. Μια βραδιά η οποία μου θύμισε άλλες εποχές, όταν το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός ήταν κοινός τόπος ενός νεανικού λεξιλογίου, απαλλαγμένου από πόζα και περιττή φιγούρα. Γιατί άλλο πράγμα η φιγούρα που κάνουν οι τέσσερις Νορβηγοί – κόκκινες ασορτί αθλητικές φόρμες και γυαλιά ηλίου απ’ το Eyewear Emporium του Sebastien Tellier – κι άλλο αυτό που κάνουν κάτι ξέκωλα τύπου Lady Gaga ή Rhianna.
Ο Ketil Mosnes, ο άτυπος frontman της μπάντας, είναι ένας «ψιλοκαμμένος» 30άρης ο οποίος παίζει πλήκτρα και drum machine, τραγουδάει πολύ, πηδάει πολύ – πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή – είναι αρκετά ατσούμπαλος (πήρε στο διάβα του μερικά μικρόφωνα…) κι επίσης μοιάζει να πίνει όσο εγώ κι ο Βογιατζής μαζί, αφού στάθηκε ώρες-ώρες ανίκανος να κρατήσει την ισορροπία του. Όμως ο κιθαρίστας Fredrik Saroea (παραγωγός της Annie, αν εννοείτε για τι μιλάμε εδώ…) είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης των Datarock, από κοινού με τον υπερκινητικό Tarjei Strom στα ντραμς, τα οποία δεινοπαθήσαν στα χέρια του για πάνω από μια ώρα. Όσο κράτησε το «σπιτικό» αυτό πάρτι.
Παρατήρηση κοινωνιολογικού περιεχομένου: όσο μικρότερο το κοινό γύρω σου, τόσο πιο εύκολα αφήνεσαι να αναλωθείς σε πάσης φύσεως καραγκιοζιλίκια. Τα ενοχλητικά και σκατόψυχα βλέμματα του κόσμου αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα προς την κατεύθυνση αυτή, γι’ αυτό και δεν υπήρχε ούτε μια στις χίλιες περίπτωση να χόρευα στη συναυλία π.χ. των AC/DC περισσότερο απ’ όσο χόρεψα με τους Datarock. Η παρεΐστικη ατμόσφαιρα της Πέμπτης συνετέλεσε ώστε όλοι να γίνουμε ένα. Κυριολεκτικά, αφού στο τέλος ανεβήκαμε και οι 42 στη σκηνή, ενώ το γκρουπ κατέβηκε στη θέση που ήμασταν εμείς πιο πριν, φωτογραφίζοντας μας! Αλλά η πιο αξιομνημόνευτη στιγμή της βραδιάς ήταν το καραόκε που κάναμε πάνω στη σκηνή υπό τους ήχους του “Time Of My Life”. Σαν τους USA For Africa πρέπει να φαινόμασταν!
Το σετ των Datarock τώρα αναλώθηκε στα δυο σπουδαία άλμπουμ τους, γεμάτα αναφορές και ταυτόχρονα κλείσιμο και των δυο ματιών στη φωνή, την κινησιολογία, τη μουσική και τις ρυθμικές αρμονίες της προφανούς τους επιρροής, των Talking Heads. Τα σεξουαλικά δε αστεία ανάμεσα στα τέσσερα μέλη έδιναν κι έπαιρναν: σε κάποιο σημείο ένας τύπος ανέβασε μια μεγάλη μακρόστενη κολοκύθα πάνω στη σκηνή και ο Ketil λέει στον Fredrik «τι κάνει το πουλί σου έξω απ’ τη φόρμα»; Απολύτως λογικό για ένα συγκρότημα που διαθέτει τραγούδι το οποίο αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας με πέος. Απέδειξαν επίσης, με τον πλέον πανεύκολο τρόπο, πως το “Fa-Fa-Fa” είναι ένα απ’ τα γηπεδικότερα indie pop κομμάτια των τελευταίων ετών. Το χορέψαμε, το τραγουδήσαμε, το φωνάξαμε, έκλεισε ο λαιμός μας, με χαμομήλια ήμασταν την Παρασκευή.
Δες set list και κλάψε (κατά το αγγλικό «read it and weep»):Give It Up
True Stories
Fa-Fa-Fa
Ugly Primadonna
Computer Camp Love
Cruiser's Creek
I Used To Dance
Amarillion
The Pretender
Back in the Seventies
The Blog
Sex Me Up
Princess
T.O.M.L
Don't You Know
Bulldozer
Dance!
Το “Molly Ringwald” γιατί δεν το έπαιξαν;
Ξέχασα κάτι; Εκτός απ’ το ίδιο μου το μυαλό μεταξύ τρίτης και τέταρτης σανίδας δεξιά της σκηνής;
