Fringe Festival

Photos: Γιάννης Χοστελίδης



«Το FRINGE είναι το φεστιβάλ που προσφέρει κάτι εντελώς καινούριο στα πολιτιστικά της πόλης και αν και πολλοί από την Αθήνα έδειξαν τεράστιο ενδιαφέρον για την πραγματοποίησή του εκεί, διαλέξαμε να το κρατήσουμε στη Θεσσαλονίκη (το Εδιμβούργο της Ελλάδας) και να προσπαθήσουμε να γίνει θεσμός».

Αυτά ήταν ορισμένα λόγια από το δελτίο τύπου, που δίνουν και τη δυναμική αυτού του τόσο απολαυστικού φεστιβάλ, που διανύει τη δεύτερη περίοδό του και πραγματικά γίνεται θεσμός για την πόλη. Μετά από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το Fringe προστίθεται στις ποιοτικές διοργανώσεις «που έχουμε εμείς στη Θεσ/νίκη και δεν έχετε εσείς στην Αθήνα». Πικρόχολο σχόλιο, σκέψη πολλών Θεσσαλονικέων γεμάτη συμπλέγματα, αλλά είναι αλήθεια, όαση και σπάνιο φαινόμενο για τα δεδομένα της συντηρητικής πόλης που ζω… Ένας πολύ σημαντικός λόγος λοιπόν για να κάνετε ένα ταξίδι απ΄ την Αθήνα -ή όπου αλλού- στη Θεσσαλονίκη είναι το Fringe. Πραγματικά, διότι οι παραστάσεις είναι υπερβολικά πρωτοποριακές και ξεκαρδιστικές.



Φέτος, οι τρεις από τις πέντε (βραβευμένες από το Fringe Festival στο Εδιμβούργο) ομάδες εμφανίζονται στο Principal Club Theatre -οι Gamarjobat, Craig Hill, Station House Opera-, μια στο Θέατρο Σοφούλη –οι Peepolykus- και μια –οι Curious- δίνει ιδιωτικές, για τέσσερα άτομα, παραστάσεις, μέσα σε ένα διαμέρισμα. Οι Ιάπωνες Gamarjobat επίσης κάθε μέρα στη μια το μεσημέρι εμφανίζονται στην Πλατεία Αριστοτέλους, ενώ υπάρχει και ένα τετράωρο workshop από τους Peepolykus το Σάββατο στις δυο το μεσημέρι, στο Θέατρο Σοφούλη.

Λίγα λόγια μόνο γι’ αυτές καθαυτές τις παραστάσεις, για να μη χαλάσω τις εκπλήξεις, που είναι πολλές… Χθες παρακολουθήσαμε τα τρία από τα πέντε δρώμενα στο Principal. Οι Gamarjobat παρουσιάζουν ένα show με παντομίμα και μαγικά. Θεωρητικά, αυτά που κάνουν είναι ιδωμένα στο παρελθόν. Αλλά! Αντί να δίνουν έμφαση στα τρικ και στα ακροβατικά, αποδομούν τα μέσα αυτά και μας περνούν στην άλλη μεριά, αυτή της αποκάλυψης. Και το κάνουν με πανέξυπνο, (μετά)μοντέρνο τρόπο. Είναι γεμάτοι ενεργητικότητα, έχουν αίσθηση του χώρου, συγχρονισμό και ρυθμό.



Ο Σκωτσέζος Craig Hill απέδειξε πως έχει πολύ μεγάλο ταλέντο στην Stand Up Comedy, συνδυάζοντας το λόγο με την παντομίμα, το χορό και το τραγούδι. Προσαρμόζει κάθε φορά την παράστασή του ανάλογα με τη χώρα που βρίσκεται. Γι’ αυτό και η προφορά του χθες «μαλάκωσε». Και τα λεγόμενά του, ήταν πολλές φορές λογοπαίγνια ελληνικών λέξεων και ονομάτων. Η παρομοίωση δε των Τσολιάδων -μπροστά απ’ τη Βουλή- με τους Monty Python ήταν πολύ πειστική… Το χιούμορ του είναι ιδιαίτερα πνευματώδες, σαρκαστικό και εντελώς αντίθετο με όποια «πολιτικά ορθή» νοοτροπία. Οι μιμήσεις τέλος -στο δεύτερο μέρος της παράστασης- πολύ γνωστών καλλιτεχνών και «καλλιτεχνών» ήταν καταστρεπτικές για εκείνους…

Οι Station House Opera παρουσίασαν ένα σοκαριστικό θεατρικό έργο. Χωρίς λόγο, με αποκαλυπτικές, τολμηρές κινήσεις. Είχαν απόλυτο συγχρονισμό με την εικόνα (οι ίδιοι σε φυσικό μέγεθος, να κάνουν τις ίδιες ακριβώς κινήσεις) πίσω τους. Αυτοί, με σάρκα και οστά μπροστά της, αποτελούσαν την «πραγματικότητα». Και αυτή η πραγματικότητα έδειχνε ένα ζευγάρι που η ζωή του είναι αρκετά ανταγωνιστική και βίαιη, γεμάτη πάλη για σεβασμό. Η εικόνα λειτουργούσε ως η σκέψη και φαντασιώσεις τους. Αντιμάχονταν με τα είδωλά τους, προσπαθώντας να φέρουν λίγη από την ευφορία στην πραγματικότητα, ό,τι πετύχαιναν όμως λειτουργούσε ατομικά, δε βρέθηκε ίσως η αρμονία μεταξύ τους. Αυτή η διατύπωση- «ανάλυση» είναι πολύ γενική και απλουστευμένη. Η χρήση του μοντάζ, η θέση των αντικειμένων, οι υπαινικτικές εκφράσεις, ο χώρος γύρω τους, η εικόνα πίσω τους και ο κατακερματισμός της, όλα αυτά μόνα τους αλλά και σαν σύνολο, ήταν πρωτοφανή.



Αντίθετα με τους Station House Opera που έρχονται σε κοινή δράση με την εικόνα, οι Gamarjobat και Craig Hill λειτουργούν διαδραστικά με το κοινό, το χρησιμοποιούν και παράγουν από αυτό. Θα μπορούσαν μάλιστα να προσβάλουν κάποιον που δεν έχει καθόλου αίσθηση του χιούμορ. Επιτίθενται σφοδρά σε όποιον τους κινήσει το ενδιαφέρον, αλλά εφόσον καταρχήν σατιρίζουν με ακραίο τρόπο τους εαυτούς τους και αυτά που κάνουν, όλα είναι θεμιτά. Οι Gamarjobat έχουν μάλιστα έναν πανέξυπνο τρόπο να τιμωρούν όσους απ’ το κοινό δε συνεργάζονται…

Συνέχεια έχουν οι Peepolykus, η πιο γνήσια, αστεία και ευρηματική θεατρική ομάδα που έχω δει στη ζωή μου (εμφανίστηκαν στο περσινό Fringe). Θα επανέλθω λοιπόν με το β’ μέρος. Καλό θα ήταν όμως, να μη διαβάσετε αυτό το κείμενο ή οτιδήποτε άλλο έχει γραφτεί για το Fringe, αλλά να το ζήσετε οι ίδιοι…