Φρέσκος-φρέσκος από τα βραβεία Mercury και στη κορυφή της δημοτικότητάς του φέτος, ο κύριος Άντονυ έφερε βόλτα τους αγαπημένους του Τζόνσονς στο «ιδιαίτερο» Palace of Fine Arts για μια sold-out συναυλία.
Το venue είναι ένα ακουστικό θέατρο μέσα στο Παλάτι Τεχνών του Σαν Φρανσίσκο, ένα από τα ωραιότερα κτίρια της πόλης, χτισμένο για την Panama-Pacific Διεθνή Έκθεση του 1915. Όμορφο, σκοτεινό και (από ότι αποδείχθηκε) ιδανικό για μια τέτοια αισθαντική συναυλία. Το κοινό αρκετά νεανικό, καλλιτεχνικό και με μια ιδιαίτερη «πολυχρωμία».
Για τις CocoRosie δεν είχα ιδέα πριν τη συναυλία (που 'σαι ρε Κανελλόπουλε να μας ενημερώνεις έγκαιρα;). Μια κλασσική φωνή (σοπράνο-στυλ) και μία με μπόλικες Μπγιορκικές επιρροές, περίεργος συνδυασμός αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο πολύ ταιριαστός. Άρπα και πιάνο, με μπόλικα «δήθεν» projections στο πίσω μέρος της σκηνής, οι δυο αδερφές αποτελούν μια ενδιαφέρουσα μουσική άποψη αλλά τίποτε παραπάνω.
Ένα μικρό κενό και μία μασκαρεμένη γυναικεία φιγούρα με φόρεμα εποχής βγήκε στη σκηνή να «προλογίσει» τον ερχομό του Άντονυ. Μυστήριος και νωχελικός, ο τεράστιος ανδρόγυνος κύριος Χέγκαρτυ κάθισε στο πιάνο του και στάθηκε άξιος του ντόρου που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του. Κάθε νότα και ένα συναίσθημα, κάθε άχνα και νομίζεις ότι θα αφήσει την ψυχή του στην επόμενη εκπνοή. Φωνή, πιάνο, βιολί, κιθάρα και μπάσο σε απόλυτη αρμονία, παρά την παντελή έλλειψη κρουστών. Τελειομανής μέχρι αηδίας, δεν δίστασε να σταματήσει εν μέσω του "The Guest" του Leonard Cohen, επειδή δεν άκουγε καλά τον εαυτό του από τα μόνιτορ. Από διασκευές ακούστηκαν επίσης το "Candy Says" του Lou Reed και το "Afraid" της Nico, δοσμένα μέσα από το μοναδικό μελαγχολικό πρίσμα του Άντονυ.
‘Μπορεί να είμαι καστανός και τριχωτός απ΄έξω, αλλά από μέσα είμαι σκέτη γλύκα’ είπε σε κάποια στιγμή, παρομοιάζοντας τον εαυτό του με καρύδα (!). Ο άνθρωπος όχι μόνο είναι τρομερός μουσικός, αλλά έχει και φοβερή αίσθηση του χιούμορ (σε σημείο αυτοσαρκασμού). Κορυφαία στιγμή ήταν το "Dust and Water", στο οποίο μας προέτρεψε να φανταστούμε ένα δελφίνι στο βάθος του λαιμού μας και να αρχίσουμε να σιγομουρμουρίσουμε σαν να προσπαθούμε να το ελευθερώσουμε. Φανταστείτε την εικόνα ενός ολόκληρου θεάτρου να κάνει τα backing vocals, μουρμουρίζοντας στο ρυθμό του δελφινιού που αναπνέει (σουρεάλ, αν μη τι άλλο…).
Αν δεν είχα δει τους Dead Can Dance δυο μέρες μετά, θα σας έλεγα ότι αυτή ήταν η πιο ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη συναυλία που είδα φέτος. Κανείς όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την αγγελική φωνή της Lisa Gerrard!
