Ένας από τους άγραφους φεστιβαλικούς νόμους λέει ότι ‘ή πας όλες τις μέρες ή δεν πας καθόλου’. Δικαιολογίες του στυλ δούλευα το πρωί, είναι μακριά το Λαύριο κλπ δεν υφίστανται, οπότε να ‘μαστε παρόντες με τα energy drinks στο χέρι και τις ίδιες πάνω κάτω φάτσες γύρω μας. Ακόμα και στην σκηνή πάλι τον Luomo βλέπουμε, σε διαφορετικό βέβαια background και διάθεση. Το background είναι η 1st stage στην οποία επικρατούν πιο χορευτικές καταστάσεις, εξού και η παρουσία του Luomo. Πριν από αυτόν είχε προηγηθεί ο Losoul ο οποίος του έμοιαζε εκπληκτικά και σε εμφάνιση και σε μουσικό στυλ. Μαζί του σύμφωνα με το πρόγραμμα έπρεπε να είναι η τραγουδίστρια Malte, ο οποίος τελικά αποδείχθηκε ο τραγουδιστής Malte (δε νομίζω να πρόλαβε να έκανε αλλαγή φύλου λίγο πριν το φεστιβάλ) και εκμεταλλευόμενος την απουσία κόσμου και το ασύρματο μικρόφωνο του, τραγουδούσε περιφερόμενος τριγύρω. Κάτι που παρατηρήθηκε καθόλη τη διάρκεια του Synch είναι ότι όλοι οι καλλιτέχνες βρίσκονταν σε φοβερό κέφι, ανεξαρτήτως της παρουσίας του κόσμου… μάλλον τα ποτά και τα snacks στην backstage area έφεραν καλά αποτελέσματα.
Ο Luomo σαν να ήταν λίγο πιο άνευρος από την προηγούμενη φορά… ίσως δεν του ‘πήγε’ καλά και ο ήχος και ήταν επόμενο ο κόσμος να αρχίσει να κινείται σιγά σιγά προς την κεντρική σκηνή όπου το γεγονός της βραδιάς ήταν βέβαια η εμφάνιση του Senor Coconut. Ξαφνικά λοιπόν, εμφανίστηκαν οχτώ τύποι με μαύρα κουστούμια και άσπρα πουκάμισα με μεγάλους γιακάδες που νόμιζες ότι δραπέτευσαν από το Jazz Festival. Ο τραγουδιστής-perfomer είχε αντιγράψει το στυλ του Antonio Banderas στο Mambo Kings ενώ ο Senor, Sir, Her Coconut έμοιαζε με τελειωμένο θαμώνα γερμανικής μπυραρίας και στεκόταν σε αγέρωχο προφίλ πίσω από το tiny laptop του. Το show περιλάμβανε όλες τις ‘mambo επιτυχίες’ (Showroomdummies, We are the robots, Tour de France) αλλά και μια από τις καλύτερες διασκευές ever, την jazz εκδοχή του Smoke on the water (σημ. Αρχισυντάκτυη: Αμ του Beat It;). Ο τραγουδιστής και η μπάντα τα έδιναν όλα, ενώ ο Cοconut εντελώς ακίνητος άγγιζε μια φορά το πεντάλεπτο το laptop του … προφανώς έπαιρνε μπρος ο screensaver και τον ενοχλούσε. Στο φινάλε αποχώρησαν ένας ένας οι μουσικοί, μετά από solo και επευφημίες, αφήνοντας τελευταίο τον Coconut ο οποίος έκανε το λεγόμενο laptop solo (το ανέκδοτο της βραδιάς) αγγίζοντας στην ουσία 2-3 φορές παραπάνω το laptop του και προξενώντας ενθουσιασμό για αυτή την ‘έκρηξη’ του στο κοινό.
Θα μπορούσε να είναι η πιο διασκεδαστική παρουσία του φεστιβάλ αν δεν ακολουθούσε λίγο η cult φιγούρα του Louie Austen. Ο κύριος αυτός είναι ένας entertainer που σύχναζε στα καζίνο του Las Vegas και τα μεγάλα ξενοδοχεία της Ευρώπης μέχρι να συνεργαστεί με τον νεαρό electro-junkie Mario Neugembauer στη Βιέννη ο οποίος έφτιαξε μια σειρά από electro και disco tracks πάνω στα οποία τραγουδούσε ο Austen σε στυλ Sinatra-on-acid. Εμφανίστηκε με φοβερό λευκό κουστούμι και λουστρίνι καλώντας τον κόσμο να διασκεδάσει και γνωρίζοντας την αποθέωση από κάποιους γνώριμους των οποίων δεν θα αποκαλύψουμε τα ονόματα για να μην τους εκθέσουμε (φαντάζεστε στο περίπου).
Στο αναμεταξύ το break μεταξύ Coconut και Austen, ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να επισκεφτούμε και την 2nd stage, την τέταρτη κατά σειρά σκηνή που λειτουργούσε τις δυο τελευταίες μέρες, στην οποία έδωσαν το δυναμικό παρόν οι Octave One. To τρίο αυτό από το Detroit έδωσε ένα πολύ καλό live set που αφού έστρωσε το αρχικό ‘μπούκωμα’ στα ηχεία αποτέλεσε ένα από τα δυνατά σημεία του τριημέρου. Συνδύασαν έντονο ρυθμό με ποιοτικό και ποικίλο ήχο. Η κατάληξη της βραδιάς για όσους άντεξαν το ξενύχτι, ήταν το dj set του Theo Parrish ο οποίος κράτησε την Stage 1 στο πόδι μέχρι τις 5μισι το πρωί. Η κούραση μετατρέπεται σε εξάντληση.. zzz
