Επιτέλους Σάββατο και ο λίγος παραπάνω πρωινός ύπνος αποδεικνύεται αναζωογονητικός. Το θηριώδες line up συνεχίζεται και στις 4 σκηνές με full πρόγραμμα και πλέον οι επιλογές πρέπει να γίνονται προσεκτικά. Η πρώτη 100% επιτυχημένη μια και οι Θεσσαλονικείς Decades αποδεικνύονται καλύτεροι των ήδη θετικών προσδοκιών. Ο ήχος τους δείχνει ακόμα πιο προσεγμένος από το πολύ καλό ντεμπούτο τους ‘The First’ και εκτείνεται από τα Orb-ικά tracks που έπαιξαν στην αρχή στα πιο ρυθμικά electro που ακολούθησαν. Εννοείται ότι συμπεριλήφθηκε στο σετ και το ‘hit’ Poky Space με την Kiki στα φωνητικά. Την καλύτερη ελληνική παρουσία ακολούθησε η χειρότερη, λίγο αργότερα, στην 1st stage. Πρόκειται για τον Electroware που παρόλο που είχε δώσει ενδιαφέροντα δείγματα δουλειάς στο παρελθόν, φαίνεται σα να έκανε πολλά βήματα προς τα πίσω, επιστρέφοντας σε ένα παλαιολιθικό ήχο, κάπου μεταξύ techno και hardcore. Για δέσει μάλιστα το γλυκό είχε και επί σκηνής και έναν μπασίστα ο οποίος θα πρέπει να είχε προϋπηρεσία σε κάποιο thrash metal συγκρότημα (ή να μην είχε καθόλου).
Μετά από αυτό η παρουσία του Thomas Brinkmann στην ίδια σκηνή έμοιαζε με όαση, παρόλο που δεν έφτασε τα standards των δυο περασμένων εμφανίσεων του στα Bios festivals. Την πρώτη φορά ήταν καταπληκτικός μιξάροντας βινύλια με αυτοσχέδιους θορύβους, τη δεύτερη πιο funky παίζοντας σαν Soul Center και χτες πιο cool και χαλαρός (τον βοήθησε ίσως και η εμφάνιση γερμανού τουρίστα που επέλεξε για να κάνει βόλτες στο φεστιβάλ). Αφήνουμε τον Brinkmann κάπου στη μέση για στο stage number 2 ξεκινάει να παίζει η attraction της βραδιάς που δεν είναι άλλη από την Γιαπωνεζούλα Mu. Η εντελώς καρτουνίστικη φιγούρα της Mu, με τα τσιριχτά φωνητικά και τον ξέφρενες κινήσεις της δένει απόλυτα με την μουσική του Maurice Fulton, κάτι μεταξύ electropunk και disco. H Mu χοροπηδάει, κάνει τούμπες και στριφογυρίζει διαρκώς ενώ ο Maurice ασχολείται και με το να της βγάζει φωτογραφίες, ξεχνώντας να αλλάξει το cd (αν δεν κουβαλούσε και αυτός λίγη τρέλα πως θα συμπεθέριαζαν). 
Στην κύρια σκηνή έχουν όμως ξεκινήσει οι κατά κάποιον τρόπο headliners της βραδιάς, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους Terranova. Πίσω από τον μεγάλο πάγκο της κεντρικής σκηνής εμφανίζεται ο Fetisch ο οποίος στην πορεία πλαισιώνεται και από τους υπόλοιπους μουσικούς και vocalists. Οι Terranova εκμεταλλεύονται στο έπακρο το δυνατό ηχοσύστημα της κεντρικής σκηνής, ξεκινώντας με instrumental tracks στα οποία έκανε την εμφάνιση τους και οι κιθάρες, έστω και περασμένες μέσα από samplers. Τα φωνητικά στη συνέχεια ανέλαβαν οι δυο κοπέλες και ο ευτραφής μουσάτος τύπος ο οποίος έδωσε μια νότα έστω και μεταλλαγμένη του μουσικού ιδιώματος που έλαμψε δια της απουσίας του στο Synch…του hip hop.
Εκείνο που δεν έλειψε καθόλου ήταν η πειραματική electronica και η experimental scene ήταν ο παράδεισός της, οπότε γραμμή για την μικρή ανηφόρα που οδηγεί σε αυτήν (μάλλον ήταν συμβολική η θέση της, ώστε να αρχίζουν οι δυσκολίες πριν καν φτάσεις εκεί). Ο Fransisco Lopez έπαιρνε θέση όχι πάνω άλλα δίπλα στη σκηνή, πίσω από μια τεράστια κονσόλα, στην οποία διοχέτευε πολλές πηγές θορύβων και έπαιζε ανεβοκατεβάζοντας τις εντάσεις. Ολόκληρος ο χώρος είχε κυριευτεί από τον ήχο, ο οποίος σε περικύκλωνε, σε ξάφνιαζε και σε παγίδευε μέσα του (γι’ αυτό και πέρσι στο Sonar ο Lopez έπαιζε σε ένα dark room). Στο φινάλε, ο Lopez ανέβασε τα ποτενσιόμετρα στο max και ο εκκωφαντικός θόρυβος τράνταξε για λίγα λεπτά το κτήριο και εμάς τους ίδιους, ενώ ο μέχρι τότε ακίνητος Lopez άρχισε να χτυπιέται και να ουρλιάζει σαν επιληπτικός! Θεός!
Με την έκρηξη του Lopez, περίπου στις 2 το βράδυ, σήμανε και το τέλος του φεστιβάλ τουλάχιστον για εμένα, μια και οι υπόλοιπες σκηνές είχαν καταληφθεί από djs με πολύ πιο dance διαθέσεις και ο κόσμος έμπαινε σε μια party διάθεση που δύσκολα παρακολουθείς αν δεν είσαι ξεκούραστος. Το Synch, όπως κάθε φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής που σέβεται τον εαυτό του, είχε και προβολές video (σε έναν καταπληκτικό χώρο που οι plasma οθόνες ξεπρόβαλλαν ανάμεσα από εγκαταλειμμένες φρέζες και τόρνους) αλλά και μια αίθουσα με ένα installation κατασκευής Studio Azzurro, όπου projectors πρόβαλλαν μορφές που έμοιαζαν να αναδύονται από το πάτωμα.
Με λίγα λόγια όλα κύλησαν καλώς, στο -τουλάχιστον όσο αφορά το line up- μεγαλύτερο φεστιβάλ που έχει γίνει στη χώρα μας. Το ψιλόβροχο τη δεύτερη μέρα δεν ενόχλησε και πολύ μια και οι τρεις στις τέσσερις σκηνές ήταν κλειστές και ολόκληρο το πολυπληθές line up έδωσε κανονικά το «παρών». Η μόνη ίσως έλλειψη ήταν ίσως η παρουσία κάποιον τρανταχτών ονομάτων που θα λειτουργούσαν σαν κράχτης για την προσέλευση περισσότερου κόσμου. Ελπίζουμε του χρόνου!
