Είναι γεγονός ότι η κολλεκτίβα (;) που ακούει στο όνομα The Hidden Cameras είχε μία εκ των πρώτων θέσεων στις προτιμήσεις μας για προσεχείς ζωντανείς εμφανίσεις και σίγουρα ανήκουν συγχαρητήρια στην ομάδα 1louder που έκανε τον κόπο και πήρε το ρίσκο να τους φέρει. Ο δρόμος βέβαια για την επιτυχία της δεν είχε σπαρθεί και με πέταλα, θέλετε η σχεδόν μηδαμινή υποστήριξη από την εταιρία τους εδώ, θέλετε η σειρά των live που ακολουθεί σε λίγες μέρες, για τις οποίες χρειάζεται ολοκληρο μηνιαίο budget, θέλετε το άκουσμα του ασφυκτικού για τέτοιο καιρό ΑΝ ως χώρου φιλοξενίας τους, όλα αυτά δεν εξασφάλιζαν και την οικονομική επιτυχία του event -κάτι που αποδείχθηκε και στην πράξη, αφού το ΑΝ έμοιαζε κάτι παραπάνω από μισογεμάτο και δη με αρκετούς δημοσιογράφους και πάσης φύσεως προσκεκλημένους. Ε, δεν μπορούμε να παραπονεθούμε κιόλας, άλλωστε είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε υπό καλύτερες -εν σχέσει με τις προσδοκίες μας- συνθήκες τον Joel Gibb και τη "συνοδευτική στα live", όπως την αποκαλεί ο ίδιος, μπάντα του.
Ποια είναι η γνώμη μας; Όσο κι αν ο Gibb μοιάζει με τον frontman που έχει το ζήλο αιρετικού αλλά παθιασμένου μαέστρου με πολυκύμαντη και ιδιόρρυθμη ίσως προσωπικότητα, άλλο τόσο το αγέρωχο όσο και ποζεράτο στυλ του υπερκαλύπτεται από τις θαυμάσιες και δεμένες εκτελέσεις της επταμελούς μπάντας. Μιας μπάντας στην οποία τα μέλη ελίσσονται μεταξύ οργάνων, λες και πρόκειται για αγώνα βόλει, και χτίζουν ένα σπεκτορικό Wall of Sound χορεύοντας και παρασύροντας το κοινό να κάνει το ίδιο. Ναι μεν ο ζοφερός ρομαντισμός του μπροστάρη τους και η ικανότητα του να σκαρώνει άνετα ρεφρέν και ρυθμούς που πυροδοτούν την αδρεναλίνη, είναι το Α και το Ω της μπάντας, αλλά είναι η μπάντα από πίσω που κερδίζει τις εντυπώσεις. Στην Ελλάδα μας ήρθαν συνολικά 7 (έχουμε ακούσει και μέχρι 16 μέλη να αλωνίζουν επί σκηνής), αλλά κάθε άλλο μπορούμε να τα πούμε ως στοιχειώδη μέλη, αφού η indie-folk-pop τους χρωματιζόταν από βιολί, τσέλο, μεταλλόφωνο, μαρακες, και όχι μόνο, τα οποία δεν χάνονταν στις πιο δυνατές αποδόσεις κομματιών όπως τα Golden Streams, Ban Marriage, A Miracle. The Animals of Prey, Smells like Happiness, Boys of Melody, Breathe on it, που οι περισσότεροι εκ του κοινού πρέπει να είχαν λιώσει μέσα στο 2003.
Μέχρι τα δύο encore πρόλαβαν να πουν και το σύνολο της νέας τους δουλειάς, η οποία φαίνεται να μοστραρει και πολύ πιο δυναμικά κομμάτια (μέχρι και σκα αποχρώσεις ακούσαμε στο σίγουρα πιο δυνατό ήχο ενός live) δίπλα στον χαρακτηριστικό πλέον ήχο της μπάντας, που ευτυχώς δεν έχει προλάβει ακόμα να αποκτήσει φορμαλιστικό χαρακτήρα. Είτε γνωστά, ειτε άγνωστα, όμως, το σύνολο των κομματιών έκανε το σύνολο του ΑΝ να χοροπηδάει, αναπληρώνοντας τους απόντες go-go boys.
Μπορεί δε το ηδυπαθές attitude του Gibb ή αδυναμία του να τραγουδήσει χωρίς να νομίζεις ότι έχει κεφτέ στο στόμα (καλά, υπερβάλλουμε!), να στηλιτεύτηκαν αρκούντως (όπως επίσης και η διαφορά της πιο γλυκιάς και vibrato φωνής του στουντιακά σε σχέση με την ελαφρώς πιο εκνευριστική ζωντανά), αλλά στο τέλος δεν μπόρεσε κανείς να μην παρεκτραπεί στο ευδαιμονικό κλίμα που κατέκλυσε το ΑΝ. Κι ο ίδιος πήρε φωτιά επιστρατεύοντας τον καλό εαυτό του και η μπάντα οδηγήθηκε σε παραληρηματικές εκτελέσεις. Δεν χρειάστηκε λοιπόν από εκεί και πέρα να διαβεί το Ρουβικωνα - χορός, ιδρώτας και διαρκή "hey hey hey" από το κοινό έκαναν και τις πιο μελαγχολικές στιγμές του να μοιάζουν αιθέρια μέρη μιας κρυφής γιορτής χωρίς κάμερες. Μιας γιορτής που θα κάνουμε καιρό να ξεχάσουμε...
