Ομολογώ πως δεν είμαι από τους πλέον κατατοπισμένους περί του «Πλανήτη Δία». Ήξερα βέβαια τις γενικές συντεταγμένες του προτού πάρω τον κατήφορο της οδού Πειραιώς κι έτσι δεν εξεπλάγην ούτε από τις μουσικές τροχιές του, ούτε από το πλήθος το οποίο τον κατοικεί.
Για τα επίγεια δεδομένα μιας Παρασκευής (και 13, σημειωτέον), η συναυλία ξεκίνησε αρκετά νωρίς: από τις 20:15 βρίσκονταν στη σκηνή οι Αμερικάνοι Lionize, παίζοντας μέχρι τις 21:00, ενώ οι Planet Οf Zeus βγήκαν στις 21:30, σ' έναν προγραμματισμό που τηρήθηκε με ακρίβεια πενταλέπτου. Με την ψυχή στο στόμα πρόλαβα λοιπόν το γκρουπ από το Μέριλαντ για 10-15 λεπτά, οπότε δεν μπορώ να μεταφέρω παρά μια γενική μόνο εντύπωση.
Η οποία, βέβαια, είναι αρκετά θετική. Μιλάμε για ένα κουαρτέτο που παίζει με μία σύγχρονη ερμηνεία του hard rock, η οποία μπορεί όμως να ξεφεύγει από τους αυστηρούς επικαθορισμούς που συνεπάγεται κάτι τέτοιο, είτε μέσω διαφορετικών ρυθμολογιών, είτε μέσω των πλήκτρων, στα οποία μπορούσε κανείς να ακούσει μέχρι και acid jazz. Δεν δίστασαν μάλιστα να αφεθούν και σε λελογισμένα σολαρίσματα, όπως π.χ. στο τελευταίο κομμάτι του σετ (αν δεν κάνω λάθος ήταν το “Space & Time”), το οποίο ολοκληρώθηκε με ένα ωραίο σόλο στα ντραμς.
Σε μια ενδιαφέρουσα σημειολογικά αντιστροφή, οι Αθηναίοι Planet Οf Zeus πήραν τη σκυτάλη από το αμερικανικό support και βγήκαν στη σκηνή με το κοινό (το οποίο στο μεταξύ είχε γεμίσει το Piraeus 117 Academy) να τους αποθεώνει. Οι ιαχές του γνωστού συνθήματος «σεξ και βία στον πλανήτη Δία» έδιναν τον παλμό, μαζί και την τάση προς έναν κάποιον εντυπωσιασμό, η οποία δεν έλειψε ούτε από τη μουσική της μπάντας.
Γενικώς, χωρίς κάτι τέτοιο να είναι εκ προοιμίου αρνητικό, η συναυλία ήταν στημένη στη βάση του crowd-pleasing. Υπήρχαν σημεία στα οποία το γκρουπ άφηνε το κοινό να δώσει το ρεφρέν (κάτι που προϋποθέτει, βέβαια, ότι χίλιοι πόσοι άνθρωποι από κάτω θα το ήξεραν –και όντως το ήξεραν), ενώ ήταν και αρκετά τα σημεία όπου ο frontman Μπάμπης Παπανικολάου έκανε το γνωστό νόημα «δεν σας ακούω», παρακινώντας σε όλο και δυνατότερα ουρλιαχτά. Καλό το …συμμετοχικό ροκ, εν προκειμένω, όμως, το πράγμα ίσως να παράγινε λιγάκι, ενώ δεν έλειψαν και μικροαστοχίες από μικροφώνου, όπως εκείνη που, προλογίζοντας το “Loyal Τo Τhe Pack”, μας πληροφορούσε (σε ελεύθερη απόδοση) ότι «έχουμε κοφτερά δόντια, αλλά σήμερα θέλουμε μόνο να περάσουμε καλά».
Ίσως και οι εκκωφαντικές εντάσεις (οι οποίες μάλλον στοιχίζονται στην ίδια γραμμή λογικής) να γυρνούσαν τελικά μπούμερανγκ σε ορισμένα σημεία, κρύβοντας κάποιες από τις λεπτομέρειες της μουσικής και ομογενοποιώντας τη αρκετά. Κάτι τέτοιο, πάντως, δεν φάνηκε να ενοχλεί κανέναν: ούτε το κοινό, που ήταν δοσμένο στα επί σκηνής τεκταινόμενα –με μια αξιοσημείωτη για τα εγχώρια ροκ δεδομένα αφοσίωση– ούτε και το ίδιο το γκρουπ, το οποίο έβγαλε στη σκηνή έναν ομολογουμένως καλό εαυτό.
Όσο για τη μουσική των Planet Οf Zeus, ξέρει κι αυτή να κρατάει τη δυναμική του σύγχρονου σκληρού ήχου, ενσωματώνοντας μπόλικες εκδοχές του: από το southern rock ως ένα ήπιο stoner κι από εκεί στο sludge ή σε πιο μεταλλίζοντες κιθαρισμούς. Ένα εξωστρεφές μουσικό μείγμα, δηλαδή, το οποίο ίσως στρογγυλεύει ορισμένες γωνίες, χωρίς πάντως να καταντάει πλαδαρό και άκαπνο.
Οι Planet Οf Zeus έπαιξαν και πολλά από τα νέα τους τραγούδια, δοκιμάζοντάς τα επιτυχώς μπροστά σε ένα γενικώς ενθουσιώδες κοινό. Το “Loyal Τo Τhe Pack” νομίζω ξεχώρισε ανάμεσά τους, ενώ το “Woke Up Dead” έκανε το ίδιο από τα παλαιότερα –αν και στα δικά μου αυτιά, η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή ήρθε στο τέλος του «κανονικού» σετ (πριν το encore δηλαδή) με τα αδειάσματα του “Vigilante”, τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο να κρατάει ένα ανοιχτό γκρουβ στα τύμπανα και τους υπολοίπους να προσθέτουν με ένα κάπως πιο αφαιρετικό σκεπτικό.
Σχεδόν 100 λεπτά επί σκηνής, οι Planet Οf Zeus ικανοποίησαν λοιπόν το κοινό τους με το παραπάνω. Και έδειξαν σ' εμάς τους αμύητους ότι το hype γύρω από το όνομά τους δεν είναι τυχαίο, αλλά στηρίζεται σε μια μουσική η οποία έχει τις προϋποθέσεις να γίνει μαζική, χωρίς τόσες πολλές καλλιτεχνικές εκπτώσεις.
{youtube}qrSebYRBZnY{/youtube}
