Η αναμέτρηση της Ευρυδίκης με το εγχώριο και διεθνές ρεπερτόριο που την καθόρισε ήταν εξ ορισμού δύσκολο εγχείρημα. Κι αυτό γιατί η Κύπρια τραγουδίστρια δεν είναι (κατά τη γνώμη μου) ερμηνεύτρια με την κλασική έννοια του όρου, αλλά περισσότερο μια ποπ περσόνα με τη δική της, απόλυτα σεβαστή, πορεία στον χώρο. Με αυτά στο μυαλό το βράδυ της Δευτέρας, έφτασα στον Παρνασσό έχοντας αρκετά χαμηλές προσδοκίες, αλλά και μπόλικη περιέργεια –δεν είχα παρακολουθήσει άλλωστε την περσινή, σχεδόν ταυτόσημη, παράσταση Μπλε Ταξίδι. Αλλά τη σχεδόν γεμάτη αίθουσα την οποία αντίκρισα, καθώς και το μεικτό ηλικιακά κοινό (βρίσκονταν εκεί και μικρά κορίτσια με τους μπαμπάδες τους, αλλά και πολύ μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, από εκείνους που θα αποκαλούσαμε «κοινό του Παρνασσού») τα περίμενα.
Το ξεκίνημα με το “La Vie EnRose”, παρά την πειστική προφορά της Ευρυδίκης, με άφησε μουδιασμένο. Αλλά και η συνέχεια, με κάποια παλιά τζαζ στάνταρ, με προβλημάτισε –πολύ. Δεν μου άρεσε τίποτα, για να είμαι ακριβής: έβρισκα την πρωταγωνίστρια αβέβαιη και άχρωμη, την πενταμελή ορχήστρα τυπική έως αδιάφορη, ορισμένες σκηνοθετικές επιλογές του Κωνσταντίνου Ρήγου κομματάκι τραβηγμένες. Για να μη σας τα πολυλογώ, έβγαλα σχεδόν όλο το πρώτο μέρος με ένα σφίξιμο, στριφογυρίζοντας στο κάθισμά μου· αγωνιώντας ότι από στιγμή σε στιγμή όλα θα καταρρεύσουν μπροστά μου και η Ευρυδίκη θα το σκάσει τρέχοντας από τη σκηνή, αποτελειωμένη από το τεράστιο βάρος που επιχείρησε να σηκώσει. Τα πιο ροκ εν ρολ τραγούδια τα οποία ακολούθησαν, παρότι της πήγαιναν περισσότερο, δεν κατάφεραν να διώξουν την παραπάνω αίσθηση.
Το διάλειμμα, όμως, φάνηκε να λειτουργεί θαυματουργά. Γιατί με την επιστροφή της –με άλλο φόρεμα και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση– η Ευρυδίκη φάνηκε να έχει πια εγκλιματιστεί στον πρωτόγνωρο για εκείνη χώρο ενώ και το ρεπερτόριο (το οποίο πάτησε περισσότερο στα καθ’ ημάς) έμοιαζε να τη βοηθά περισσότερο. Κατάφερε μάλιστα να ενσωματώσει στη ροή και μερικά από τα δικά της τραγούδια (ακόμα κι ένα του Γιώργου Θεοφάνους, ο οποίος ήταν παρών στο κοινό), δίπλα σε τεράστια κομμάτια του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Λοΐζου και άλλων, χωρίς να φανεί επηρμένη (ή αλλοπαρμένη). Κάπως έτσι το χειροκρότημα δυνάμωνε, άρχισαν να ακούγονται και επευφημίες, ενώ η ίδια λυνόταν ολοένα και περισσότερο. Φτάνοντας στο τέλος, ήταν σαφές ότι είχε κερδίσει όλη την αίθουσα.
Στάθηκε όρθια λοιπόν η Ευρυδίκη, τελικά, φέρνοντας σε πέρας την αποστολή –με απώλειες μεν, μα σώζοντας τα καίρια σημεία. Αισθάνομαι ότι κυρίως λειτούργησε υπέρ της η στάση της, η ειλικρίνειά της και ο σεβασμός της απέναντι στα τραγούδια. Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει οριστικά, ας πούμε, δεν δίστασε να ομολογήσει ότι ήταν αγχωμένη και να αποκαλύψει την αμφιβολία της για το αν τα είχε καταφέρει. Η δική μου απάντηση είναι ότι τα κατάφερε πολύ καλύτερα από όσο θα περίμεναν πολλοί και πέτυχε σ' αυτό που αποτελεί και το τελικό ζητούμενο σε μια συναυλία: στη συγκίνηση. Όσο για αυτά που έλειψαν, ήταν εκεί η μνήμη για να τα αναπληρώσει...
Setlist:
La Vie EnRose
Over The Rainbow
Summertime
L' Accordeoniste
Ζητατε Να Σας Πω
Que Sera, Sera (Whatever Will Be, Will Be)
Πάμε Σαν Άλλοτε
Amsterdam
Paint It Black
Bang Bang (My Baby Shot Me Down)
Feeling Good
Proud Mary
Blue Suede Shoes
Love Me Tender
In The Ghetto
(Διάλειμμα)
Those Were The Days
Το Πλήθος/La Foule
Ne Me Quite Pas.
Αγάπη Μου (Αστέρι Μου, Φεγγάρι Μου)
Οδός Ονείρων
Η Μαριάνθη Των Ανέμων
Kalinifta
Τζαμάικα
Μάλιστα Κύριε
Μίσησέ Με
Μαμά Γερνάω
Τι Έπαιξα Στο Λαύριο
Στο Ίδιο Βαγόνι
Χρυσοπράσινο Φύλλο
Ονειρεύομαι Ακόμα Μαμά
Encore
Να Με Προσέχεις
{youtube}Fu0XZmM5nrc{/youtube}
