Φωτογραφίες: Αρετή Σταυροπούλου
Πρώτη ημέρα παρουσίας μας στην τέταρτη υλοποίηση του Athens Video Art Festival, ενός εναλλακτικού θεσμού έκφρασης και απόδοσης των ψηφιακών ανησυχιών καλλιτεχνών ημεδαπής και αλλοδαπής προέλευσης, όπου η συνέργια video art και μουσικής φιλοδοξεί να αποβεί προς όφελος και των δυο. Το πρώτο μέλος της εξίσωσης, λόγω εργασιακών υποχρεώσεων, στάθηκε αδύνατο να το γευτούμε (ως γνωστό η φάμπρικα ποτέ δεν σταματά), είχαμε όμως τη ευκαιρία να διαπιστώσουμε κατά πόσο τρία από τα κορυφαία σχήματα της ντόπιας electronica μπορούν να επικοινωνήσουν τη στουντιακή τους δυναμική σε έναν τέτοιο χώρο, δεδομένης της παρουσίας ενός ετερόκλητου κοινού. Βέβαια κατά την είσοδο μας στην υπέροχα βιομηχανική Τεχνόπολη αναρωτιόμασταν πού ήταν κρυμμένο αυτό το κοινό, το οποίο ίσως να προτίμησε την παρουσίαση του Bill Viola και την «άνεση» μιας σαββατιάτικης εξόδου. Εξάλλου, για τα εγχώρια standards, αποτελεί από μόνο του ρίσκο η έναρξη συναυλίας στις 9 το βράδυ - απλά μαθηματικά, όπως εύστοχα παρατήρησε συνεργάτης του site. Οι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν όταν, ένα τέταρτο αργότερα, εν μέσω ολίγων ακροβολισμένων στα πεζούλια, ξεπρόβαλαν οι Elica, για τους οποίους η θετική μου άποψη είναι ήδη καταγεγραμμένη. Έξι τραγούδια του Asymetrica και 35 λεπτά αργότερα τίποτα δεν άλλαξε, καθώς παραμένουν συνεπείς στο όραμα και στην πορεία που έχουν χαράξει, συμβάλλοντας στη μείωση της εσωστρέφειας και της ξενομανίας της ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής. Υψηλής πιστότητας αποδόσεις των κομματιών του album, με highlight το ταξιδιάρικο “Ubahnboards” και τα σταγονίδια της βροχής έξω από ένα παράθυρο λεωφορείου να οπτικοποιούν την πηγή έμπνευσης των παιδιών. Κρίμα για την αισθαντική αμαζόνα Ειρήνη Ζέι, της οποίας το ερωτικό κάλεσμα “Agalia” απευθύνθηκε στον άγνωστο ακροατή, αφού στην πλατεία βρισκόταν μαζί με 2-3 συναδέλφους της μόνο η αεικίνητη φωτογράφος του site. Μετά το πέρας 5 λεπτών οι όμορες δυνάμεις των Ίνφο προσπάθησαν με τις άλλοτε downtempo, άλλοτε τριπαρισμένες και house, μα πάντα μελαγχολικές και νυχτόβιες ατμόσφαιρες, να θερμάνουν τα πράγματα. Οι ευγενικές παρακλήσεις της τραγουδίστριας («ελάτε λίγο πιο μπροστά») έπιασαν μερικώς τόπο, η βραδιά συνεχίστηκε σε πιο lounge ρυθμούς και μετά από τρία τέταρτα τελείωσε με το όμορφο “Sound of My Love”, παρεμβάλλοντας, μάλλον άνευρα, ένα μέρος του “Forest” των Cure. Κοινό μυστικό βέβαια ότι το κοινό, που είχε ήδη αρχίσει να πυκνώνει, αδημονούσε για τους ξεσηκωτικούς electropop διασκεδαστές Μίκρο, οι οποίοι, με ένα υπερ-μπιτάτο τελευταίο album στις αποσκευές τους και πλήρως εναρμονισμένα video projections, υπόσχονταν ένα μαγικό ταξίδι σε ήχους και εικόνες. Και φυσικά όταν έσκασε στις 22.45 η λιπόσαρκη Ρία στη σκηνή, με τις ασύμμετρες αφέλειες, το εφαρμοστό μαύρο μίνι και τη faux θεατρικότητα ως άλλη “Replica” του Blade Runner, ακόμα και το μερικώς οσφυοκαμπτικό κοινό αναθάρρησε λιγάκι. Συνέχεια με το αγαπημένο “Netrino”, μα φαίνεται πως εκείνη τη βραδιά γούσταραν να αναλάβουν για λίγο το ρόλο μιας άτυπης tribute band των επιρροών τους, με εκκίνηση τον υπέρτατο disco ύμνο “I Feel Love” της Donna Summer και ακολούθως το πασίγνωστο “Some Velvet Morning” των Primal Scream. Ταξίδι σε υπερβατικά ηχοτοπία με τη “Γέφυρα” πριν ξεπροβάλει από τα decks ο ακατάβλητος Μπιτζένης να μας βάλει σε χορευτική “Τροχιά”, να ξορκίσει τους δισταγμούς (“Δεν σε Φοβάμαι”) και να ξυπνήσει το εν υπνώσει κέφι μας (“Να Γελάς”). Και αφού από το πανί και τα ηχεία παρέλασαν στιγμιαία Depeche Mode, Soft Cell και Duran Duran να σου και το “Mikro Tronik*Plasma” κατευθείαν από τον πλανήτη Happy. Παραλήρημα στη σινγκλάρα “Αυτή Η Πόλη” με τον γράφοντα να ξελαρυγγιάζεται και φινάλε με το “Καληνύχτα” ακριβώς στις 12. Άντε και του χρόνου λοιπόν… 
