 |
Δύο ώρες πριν ανεβούν στην σκηνή του Ρόδον, ο χαμογελαστός, κατά τα άλλα, μπασίστας των The (International) Noise Conspiracy, Inge, στέκεται σοκαρισμένος μπροστά από τον πάγκο που μόλις είχαν στήσει, όπως πάντα οι ομορφούλες της Camel. «Σοβαρά; Προσφέρουν δωρεάν τσιγαρά στα παιδιά; Επιτρέπεται αυτό, να ωθούν τον κόσμο στο κάπνισμα; Καταραμένες εταιρίες τσιγάρων!».
Όπως και οι υπόλοιποι Σουηδοί που απαρτίζουν την μπάντα που βρέθηκε στη χώρα μας για δύο συναυλίες, ο Inge, δεν καπνίζει, δεν πίνει αλκοόλ -ούτε λέξη για κάθε είδους ναρκωτικές ουσίες βέβαια-, είναι χορτοφάγος, ενώ το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι να επισκεφθεί κάποιο club ή bar της πόλης μας, ύστερα από την συναυλία, προτιμώντας να πάει κατευθείαν να κοιμηθεί στο ξενοδοχείο. Υπερβολικά συντηρητικός νέος για να είναι “επαναστάτης”, θα έλεγε κάποιος.
Καθώς βγαίνουμε από το Ρόδον για να μιλήσουμε, χαζεύοντας την Σαββατιάτικη κίνηση στους δρόμους της Αθήνας, ο Inge σοκάρεται ξανά, βλέποντας μία μηχανή μεγάλου κυβισμού να κινείται πάνω στο πεζοδρόμιο και να έρχεται, όπως μόνο εκείνος νομίζει βεβαια, καταπάνω του. Ψυχραιμία...
Avopolis: Διόρθωσέ με Inge αν κάνω λάθος, αλλά έχω την υποψία ότι θα προτιμούσες να μου μιλήσεις για τις ιδέες και την ιδεολογία γενικότερα, που πρεσβεύετε ως group, παρά για την αυτή καθ’αυτή μουσική σας...
Inge: Δεν είμαι σίγουρος, για να σου πω την αλήθεια. Με ενδιαφέρει η μουσική όσο και η πολιτική. Αλλά και πάλι δεν θα έλεγα ότι κάνεις και λάθος. Και αυτό διότι πιστεύω ότι είναι πιο ενδιαφέρον να μιλάς για την πολιτική και τα προβλήματα της καθημερινής μας ζωής, παρά για την μουσική. Ξέρεις, η rock μουσική στην πραγματικότητα έχει μείνει ακριβώς όπως ήταν 15 - 20 χρόνια πριν, τίποτα δεν έχει αλλάξει, οπότε δεν υπάρχει κάτι το οποίο να βρίσκω πραγματικά ενδιαφέρον που να αξίζει να μιλάμε.
Avopolis: Πραγματικά πιστεύεις ότι δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο στην rock μουσική; Πολλοί θα διαφωνούσαν με αυτή την άποψη.
Inge: Μα είναι αλήθεια! Όλα έχουν ήδη γίνει στο παρελθόν. Υπάρχουν μόνο 13 νότες για να παίξεις, οπότε είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξέφυγε κάτι που μπορούσε να γίνει με αυτές τις νότες από τους σπουδαίους rock μουσικούς του παρελθόντος. Δεν λέω βέβαια ότι η rock δεν αξίζει τίποτα σήμερα! Την λατρεύουμε! Από την άλλη όμως ο κόσμος είναι αυτός που αλλάζει κάθε μέρα, και αυτό είναι κάτι για το οποίο αξίζει να συζητάμε περισσότερο από την μουσική.
Avopolis: Ας μιλήσουμε λοιπόν για τον κόσμο που αλλάζει. Πως βλέπεις την παγκόσμια κοινωνική κατάσταση σήμερα;
Inge: Ο κόσμος έχει πάρει μία πολύ λάθος κατεύθυνση. Η πατρίδα μου η Σουηδία, για παράδειγμα, στο παρελθόν, για γύρω στα 80 χρόνια, είχε ένα ισχυρό σοσιαλδημοκρατικό σύστημα και όλα ήταν πάρα πολύ καλά για εμάς τους πολίτες. Τώρα έχουν όλα αλλάξει, όλα έχουν ξεπουληθεί στις ιδιωτικές εταιρίες και στους πλούσιους. Από την δεκαετία του ’80 και μετά η Σουήδια πλησίασε και αγκάλιασε μία διαφορετική πολιτική, κοντά στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, η οποία όπως αποδείχθει είναι μία Κοινότητα μόνο για τα αφεντικά και την αστυνομία, τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς.
 |
Δεν ξέρω -όλα πάνε λάθος. Κατευθύνονται ίσως και προγραμματισμένα προς μία κόλαση. Η κατάσταση στην Μέση Ανατολή αυτό τον καιρό μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε επιστρέψει σε μία περίοδο που οι άνθρωποι δέχονται τον τυφλό φανατισμό, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό, με όλα αυτά να αποτελούν και πάλι αιτίες και αφορμές για να οδηγηθούν δύο λαοί σε πόλεμο.
Από την άλλη πλευρά όμως, υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αυτή την στιγμή που εναντιώνονται σε κάθε είδος πολέμου, στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία... Έχουν γίνει εκπληκτικές διαδηλώσεις σε όλον τον κόσμο, στο Seattle, στην Πράγα, στην Γένοβα, στο Quebec…
Avopolis: Έχεις παρευρεθεί σε κάποιες από αυτές;
Inge: Μόνο στο Gothenburg. Και, πιστεψέ με, ήταν πολύ έντονες στιγμές! Ήταν το περασμένο καλοκαίρι και πήγαμε για να πάρουμε μέρος στις διαδηλώσεις, αλλά και για να κάνουμε ένα live show μπροστά στους 25.000 διαδηλωτές που είχαν μαζευτεί για να εκφραστούν ενάντια στους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του George W. Bush. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που ήμασταν και εμείς μέρος αυτού του σημαντικού γεγονότος.
Μπορεί λοιπόν η κατάσταση του κόσμου μας αυτή τη στιγμή να μην είναι μία από τις καλύτερες που έχουν υπάρξει, για να το θέσω όσο πιο ήπια γίνεται, όμως από την φύση μου είμαι, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά του group, αισιόδοξος. Διαφορετικά, θα ήταν εντελώς χάσιμο χρόνου η συμμετοχή μου σε αυτή την μπάντα.
Avopolis: Όποτε, ποιό να υποθέσω ότι είναι το πραγματικό σας κίνητρο για να συνεχίσετε ως The (International) Noise Conspiracy; Από τα λόγια σου καταλαβαίνω ότι αυτή η μπάντα υπάρχει μόνο και μόνο, και δεν λέω ότι αυτό είναι λίγο, για να μεταφέρει κάποιο μήνυμα στους ακροατές της;
Inge: Ναι κάτι τέτοιο... Αυτή η μπάντα υπάρχει για να εμπνέει τους ανθρώπους....
Avopolis: Και με το να τους εμπνέει, όπως λες, πραγματικά πιστεύεις ότι είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να πάρουν τα σωστά μηνύματα από τους στίχους σας και να κάνουν κάτι;
Inge: Ναι! Η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο! Έχει περάσει βέβαια αρκετός καιρός από τότε που 500.000 άνθρωποι μαζεύτηκαν σε ένα λιβάδι για να ακούσουν τους The Who και την Janis Joplin και σταμάτησαν τον πόλεμο του Vietnam, και ξέρω πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να γίνει σήμερα...
Avopolis: Ακόμα και τότε, επιτρεψέ μου να αμφιβάλλω αν αυτές οι συναυλίες-διαμαρτυρίας ήταν αυτές που σταμάτησαν τον πόλεμο...
Inge: Ναι ίσως να είναι κι έτσι... Παρ’όλα αυτά, αυτό που θέλω να πω είναι, ότι η μουσική ακόμα και σήμερα μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο, διότι επικοινωνεί με τα συναισθήματα του. Δεν το λέω αυτό επειδή τυγχάνει να είμαι μέλος μίας πολιτικής rock μπάντας, τους The (International) Noise Conspiracy, αλλά επειδή η μουσική άλλαξε εμένα τον ίδιο! Ορισμένες μπάντες όπως οι The Clash, οι Dead Kennedys, ορισμένες Σουηδικές punk μπάντες που είμαι σίγουρος ότι ποτέ δεν θα έχεις ακούσει, αργότερα οι Public Enemy, με άλλαξαν και με επηρέασαν σημαντικά. Μεσα από την μουσική και κυρίως τους στίχους τους με έκαναν να κάτσω και να σκεφτώ για πολλά πράγματα.
Avopolis: Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση όταν έμαθα ότι περιοδεύσατε στην Κίνα. Και μάλιστα παράνομα. Πώς βρεθήκατε εκεί και τι εμπειρίες αποκομίσατε;
Inge: Ήταν ακριβώς πριν από τρία χρόνια και ήταν και η πρώτη περιοδεία που κάναμε έξω από την Σκανδιναβία. Ήταν μία εμπειρία που έθεσε τα standards για οποιαδήποτε περιοδεία κάναμε ύστερα από αυτήν. Επικρατούσε μία απίστευτη παράνοια!
Ήταν λοιπόν Μάιος του 1999, επέτειος 10 χρόνων από την σφαγή της πλατείας Tiananmen. Και όσο ήμασταν εκεί, έτυχε το ΝΑΤΟ να βομβαρδίσει την πρεσβεία της Κίνας στο Βελιγράδι, οπότε καταλαβαίνεις πόσο έντονες ήταν εκείνες οι μέρες!
 |
Βασικά είχαμε ένα φίλο στη Κίνα, ο οποίος κανόνισε για εμάς την περιοδεία και όταν αρχικά το συζητάγαμε ως ιδέα, δεν πιστεύαμε ότι θα τα κατάφερνε, αλλά το έκανε! Κάναμε λοιπόν 15 συναυλίες, σε αρκετές πόλεις, Πεκίνο, Shanghai, Hong Kong και άλλες, σε μία χώρα όπου το rock’n’roll ακόμα και τώρα είναι απογορευμένο! Θεωρείται ανατρεπτικό και ενάντια στο ηθικό και πολιτιστικό ενδιαφέρον των πολιτών της Κίνας. Παίξαμε σε παράνομα και κρυμμένα rock clubs σε υπόγεια, σε μουσεία, σε εστιατόρια Πανεπιστημίων. Δεν εξασφαλίσαμε φυσικά καμμία άδεια, και πήγαμε απλά ως τουρίστες με τουριστική visa. Καταφέραμε και περάσαμε κρυφά κάποιες κιθάρες, όμως τίποτα άλλο. Εναποθέσαμε όλες μας τις ελπίδες για να έχουμε τα υπόλοιπα όργανα, ενισχυτές και μηχανήματα που χρειαζόμασταν, στους ανθρώπους σε κάθε μία από αυτές τις πόλεις. Και πίστεψέ με ήταν πολύ δύσκολο. Εννοώ φαντάσου... Ενάμισι δισεκατομμύριοι πολίτες σε μία χώρα και ούτε ένας ενισχυτής Marshall!
Ήταν καταπληκτικά όμως! Όλα πήγαν μια χαρά, και ήταν ένα απίστευτο συναίσθημα να παίζεις rock’n’roll σε μία χώρα όπου αυτή η μουσική είναι πραγματικά επαναστατική!
Avopolis: Πως είδατε τα πράγματα στην Κίνα λοιπόν; Εννοώ, είναι μία από τις ελάχιστες χώρες που έχουν απομείνει με ένα καθεστώς αριστερής πολιτικής, εναντιωμένο στην καπιταλιστική Δύση... Το αντίπαλο δέος, ας πούμε...
Inge: Η αριστερή πολιτική της Κίνας δεν είναι αυτή που μας αρέσει σε καμμία περίπτωση. Δεν έχει τίποτα να κάνει με τον πραγματικό Κομμουνισμό, είναι μία πραγματική Δικτατορία.
Avopolis: Εάν λοιπόν δεν συμφωνείς με το καθεστώς της Κίνας αλλά και με το κυρίαρχο σε παγκόσμιο επίπεδο καπιταλιστικό σύστημα, ποια είναι η εναλλακτική λύση πιστεύεις; Πιστεύεις σε κάποια μέση οδό μήπως; Ή μήπως σε κάτι άλλο που ίσως υπάρχει σε ουτοπικό επίπεδο;
Inge: Μέση οδό; Όχι. Δεν μπορώ και δεν θέλω να συμβιβαστώ με τον καπιταλισμό! Θέλω να τον εξαφανίσω εντελώς!
Αυτό που είδαμε και γνωρίσαμε στην Σοβιετική Ένωση, στην Κίνα, στην Βόρεια Κορέα και σε αρκετές άλλες χώρες της Ανατολική Ευρώπης, δεν είχε τίποτα να κάνει με τον Κομμουνισμό. Τις περισσότερες περιπτώσεις επρόκειτο για στρατιωτικές δικτατορίες, των οποίων βασικός σκοπός ήταν να κατασκευάσουν περισσότερα όπλα, και να ανταγωνιστούν τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Παρ’όλα αυτά πιστεύω ότι είναι δυνατόν να δημιουργηθεί μία πραγματική εργατική, σοσιαλιστική, κομμουνιστική κοινωνία, όπου θα είναι ίσα και δίκαια όλα για όλους. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα βέβαια πως μπορεί να δημιουργηθεί μία τέτοια κοινωνία, αφού δεν είμαι σε καμία περίπτωση ο κατάλληλος άνθρωπος για να σου πει. Υπάρχουν άλλοι ειδικοί που γνωρίζουν πως θα ήταν δυνατόν να στηθεί το κατάλληλο κράτος πρόνοιας, πως θα είναι οι εργασιακές σχέσεις, και πως θα λειτουργεί σε όλες τις λεπτομέρειες μία τέτοια κοινωνία.
Είναι πολλοί άνθρωποι που λένε ότι το «πείραμα» απέτυχε σε όλες αυτές τις χώρες, και τώρα το καπιταλιστικό σύστημα επιβίωσε, και ότι δεν πρέπει να συνεχίσουμε να ψάχνουμε για κάτι εναλλακτικό. Και βέβαια, δεν θα ψάχναμε, εάν το καπιταλιστικό σύστημα μας πρόσφερε ένα καθαρό περιβάλλον, με αξιοπρεπείς δουλειές για όλους, καλό φαϊ και καθαρό νερό στο τραπέζι κάθε πολίτη, και φυσικά ειρήνη! Όμως είμαι σίγουρος ότι ποτέ δεν θα καταφέρει ο καπιταλισμός να τα προσφέρει όλα αυτά, οπότε είναι υποχρέωσή μας να αγωνιζόμαστε για το κάτι άλλο, το καλό και διαφορετικό, όποιο κι αν είναι αυτό, ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε ακριβώς πως είναι.
