Δύο δεκαετίες ζωής συμπλήρωσαν το 2022 οι God is an Astronaut, από τότε που ξεκίνησε το post-rock μουσικό τους ταξίδι με τον ντεμπούτο δίσκο τους, The End Of The Beginning. Σε αυτά τα είκοσι χρόνια, λατρεύτηκαν όσο λίγα συγκροτήματα-εκφραστές του εν λόγω ήχου, ξεπερνώντας με κάθε νέα τους δισκογραφική δουλειά τα όρια της προηγούμενης και δημιουργώντας ένα μεγάλο fanbase του παλλόμενου και αέναου ηχοτοπίου, που συστήθηκε από μπάντες όπως οι Tangerine Dream. Πέντε χρόνια μετά την τελευταία εμφάνισή τους στα μέρη μας, οι God is an Astronaut επιστρέφουν στην Αθήνα για μια επετειακή συναυλία στο Gagarin 205, όπου σχεδιάζουν να παρουσιάσουν υλικό από ολόκληρη την πορεία τους, σε ένα πολυαναμενόμενο best-of show. Με αυτήν την αφορμή, το Αvopolis συνομίλησε με τον Torsten Kinsella για τα 20 χρόνια του συγκροτήματος, την έμπνευση πίσω από τη μουσική τους και για τα σχέδιά τους για το μέλλον.
Έχουν περάσει 21 χρόνια από τότε που σχηματίσατε, πράγμα που αποτελεί σημαντικό ορόσημο για το συγκρότημα. Πώς συναντήθηκαν τα μέλη των God Is An Astronaut και ποια είναι η επιρροή πίσω από το όνομά σας; Συνδέεται με κάποιον τρόπο με τη θεωρία των αρχαίων αστροναυτών ή ήταν απλώς κάτι που θεωρήσατε ότι θα ακούγονταν ενδιαφέρον;
Η ιδέα για το όνομα προέκυψε ενώ παρακολουθούσαμε μια ταινία βασισμένη σε μυθιστόρημα του Clive Barker τις πρώτες πρωινές ώρες, με τίτλο Nightbreed. Μας άρεσε ολόκληρο το απόσπασμα όπου ακούγεται η φράση «Ο Θεός είναι αστροναύτης και ο Οζ βρίσκεται πάνω από το Ουράνιο Τόξο» [God is an Astronaut and Oz is over the Rainbow…]. Το συντομεύσαμε σε God is an Astronaut.
Τι σας τράβηξε για πρώτη φορά στην ιδέα να δημιουργήσετε μουσική μαζί και γιατί αποφασίσατε να περιοριστείτε σε instrumental κομμάτια;
Ο Niels και εγώ είμαστε δίδυμα αδέρφια, ο πατέρας μας ήταν μουσικός, έτσι το να παίζουμε μουσική ήταν πάντα ένα σημαντικό κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας, από νωρίς είχαμε φιλοδοξίες να βρεθούμε σε ένα συγκρότημα για να γράφουμε και να παίζουμε μουσική μαζί. Η ορχηστρική μουσική είναι αυτό που νιώθουμε ότι κάνουμε καλύτερα και κάτι που μπορούμε να απολαύσουμε ακούγοντάς το μόνοι μας, τα lead vocals δεν λειτούργησαν ποτέ για εμάς.
Πώς είναι η διαδικασία σύνθεσης για ένα instrumental συγκρότημα σε σύγκριση με ένα που διαθέτει τραγουδιστή; Υπάρχει μια βασική ιδέα γύρω από την οποία χτίζεται ένα κομμάτι ή αυτά αναπτύσσονται οργανικά από τα jam sessions σας στο στούντιο;
Οι περισσότερες ιδέες κομματιών ξεκινούν από την κιθάρα, το μπάσο ή το πιάνο. Στη συνέχεια το κάνουμε demo και αρχικά προγραμματίζουμε μερικά από τα βασικά μοτίβα στα drums και προσθέτουμε αντίμετρες μελωδίες κ.λπ. Άλλες φορές μπορεί να jam-άρουμε μαζί και κάτι να προκύψει μέσα από αυτό.
Σας προέκυψε ποτέ η ανάγκη να δημιουργήσετε νέα μουσική με ένα ισχυρό στιχουργικό μήνυμα, αφήνοντας πίσω έστω και για ένα μικρό διάστημα το instrumental έργο σας;
Μερικές φορές. Το “Epitaph” ήταν ένα παράδειγμα. Υπάρχουν στίχοι σε αυτό, αν και είναι καλά κρυμμένοι στο mix.
“Distant horizon, the colors colliding,
vermillion like roses with shades of dusk.
Merging shadows descending upon me
Disturbing my solace, reminding me
Your eyes will forever haunt me, alive then lifeless, so silent and dreamless”
Το line-up σας παρέμεινε σχετικά σταθερό από τη δημιουργία του συγκροτήματος, κάτι που είναι επίσης σπουδαίο επίτευγμα. Πώς καταφέρατε να εξασφαλίσετε αυτή τη σταθερότητα όλα αυτά τα χρόνια και πώς καταφέρνετε να βρίσκετε φρέσκες ιδέες;
Όπως αναφέρθηκε, ο Niels και εγώ είμαστε δίδυμα αδέρφια, είχαμε πάντα παρόμοια οράματα όσον αφορά τη δημιουργία μουσικής. Και οι δύο τα πάμε πολύ καλά με τον Lloyd που έχει τεράστιο πάθος για τα drums, η λατρεία του για την jazz και το prog rock σίγουρα έχει δώσει ποικιλία στο στυλ μας.
Κατάγεστε από την Ιρλανδία, μια χώρα που μας έχει χαρίσει πολλούς επιτυχημένους καλλιτέχνες όλα αυτά τα χρόνια και της οποίας η ιστορία έχει επίσης λειτουργήσει ως τεράστια έμπνευση στη μουσική και κυριολεκτικά σε κάθε άλλη τέχνη. Αυτή η ιρλανδική καταγωγή σας υπήρξε καθοριστική για τη μουσική σας δουλειά όλα αυτά τα χρόνια;
Η Ιρλανδία είναι το σπίτι μας και μεγαλώσαμε ακούγοντας τόσους πολλούς σπουδαίους Ιρλανδούς καλλιτέχνες όπως οι Whipping Boy, οι My Bloody Valentine και οι Rollerskate Skinny. Το περιβάλλον μας –τα δάση, τα βουνά, οι λίμνες–, το τοπίο, έχει αποτελέσει ένα μεγάλο μέρος της έμπνευσής μας για να δημιουργήσουμε μουσική.
Οι δισκογραφικές εταιρίες, ο Τύπος και οι θαυμαστές σας συζητούν όλα αυτά τα χρόνια σχετικά με το είδος στο οποίο ανήκει η μουσική σας – από το space rock στην ambient και από το krautrock στο post-rock. Πώς θα περιγράφατε πραγματικά τη μουσική που δημιουργείτε;
Ως προς το στυλ της ενσωματώνει τα πάντα, από ambient, trip-hop, progressive rock, shoegaze, punk, doom, electronica, psychedelic, noise rock κ.λπ. Είναι ένα μεγάλο χωνευτήρι όλης της μουσικής που ακούμε από την παιδική μας ηλικία. Οι περισσότεροι θα το συνόψιζαν ως post rock ή space rock.
Πέρσι, όταν γιορτάζατε την εικοστή επέτειο του End of the Beginning, αποφασίσατε να ηχογραφήσετε ξανά το άλμπουμ ζωντανά στο στούντιο. Τι σας έκανε να το επανηχογραφήσετε και πώς θα περιγράφατε την επαναπροσέγγιση αυτής της δουλειάς σας με αυτόν τον τρόπο;
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, για να κρατηθούμε απασχολημένοι, αλλάξαμε τον ζωντανό εξοπλισμό μας από ψηφιακούς ενισχυτές σε εκείνους με πεντάλ και ηχογραφήσαμε το άλμπουμ μας, Ghost Tapes #10. Μας έδωσε τόση έμπνευση το να έχουμε έναν πιο οργανικό/ακατέργαστο ήχο. Αποφασίσαμε να επανεξετάσουμε ολόκληρο τον πρότερο μουσικό μας κατάλογο, για να βεβαιωθούμε ότι ήταν συμβατός, ξεκινώντας με τον δίσκο All Is Violent, All Is Bright. Επειδή δεν μπορούσαμε να δώσουμε καμία συναυλία, κάναμε ένα live stream του All is Violent, All is Bright που βγήκε υπέροχο. Μετά κάναμε άλλο ένα live stream, το Live @ Opium, Dublin, όπου παίξαμε το Ghost Tapes #10 και μερικά κομμάτια από το Far from Refuge που βγήκαν εξαιρετικά καλά. Όλα τα ζωντανά κομμάτια ακούγονταν πολύ καλύτερα από ό,τι με τους ψηφιακούς ενισχυτές. Η μεγάλη πρόκληση φυσικά ήταν το πρώτο μας άλμπουμ, που ήταν κατά κύριο λόγο ένας ψηφιακός δίσκος με πολλά samples και λούπες, οπότε ένα μεγάλο μέρος του πρώιμου αυτού υλικού είτε δεν παίχτηκε ποτέ ζωντανά, είτε έμεινε στο παρελθόν. Ο Niels κι εγώ νιώσαμε την ανάγκη να επισκεφθούμε ξανά αυτό το άλμπουμ, καθώς αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της ταυτότητάς μας. Με την επέτειο των 20 χρόνων μας να πλησιάζει, ήταν η κατάλληλη στιγμή να ξαναδούμε το παρελθόν και να το επαναφέρουμε στο παρόν. Κομμάτια όπως το "The End of the Beginning" και το "From Dust to the Beyond" ήταν πάντα regulars στα live μας και όλα αυτά τα χρόνια κάναμε βελτιώσεις και προσθέσαμε αυτοσχεδιαστικά μέρη για να απογειώσουμε τη ζωντανή εμπειρία, θέλαμε να το αποτυπώσουμε αυτό. Άλλα τραγούδια, όπως το "Lost Symphony", δεν τα παίξαμε ποτέ ζωντανά. Αντιμετωπίσαμε μερικές ενδιαφέρουσες προκλήσεις, με τα "Lost Symphony", "Coda" και "Twilight", καθώς είχαν αντίστροφα τμήματα μουσικής και έπρεπε να προσπαθήσουμε να τα ερμηνεύσουμε αυτά ζωντανά. Μου αρέσει πολύ το πώς βγήκαν τελικά. Το πρώτο άλμπουμ δεν διέθετε ζωντανά drums, μόνο λούπες και υποτυπώδες programming, ο Lloyd δεν είχε μπει ακόμα στο συγκρότημα όταν κυκλοφόρησε. Ήταν πάντα μεγάλος θαυμαστής του πρώτου μας δίσκου και τελικά είχε την ευκαιρία να τροποποιήσει τα beats του, παραμένοντας πιστός σε αυτά.
Όπως είπαμε, το Ghost Tapes #10 κυκλοφόρησε στη Napalm Records κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Το γεγονός ότι αυτό το άλμπουμ σας ακούγεται πιο σκοτεινό από ποτέ έχει να κάνει με το πώς νιώσατε εκείνη την περίοδο; Πώς θα περιγράφατε αυτή την εμπειρία;
Νομίζω ότι το Epitaph ήταν το σημείο καμπής για εμάς, που γράφτηκε ως επακόλουθο μιας εξαιρετικά σπαρακτικής οικογενειακής τραγωδίας. Το Ghost Tapes #10 είναι εμείς όσο ακόμα προσπαθούμε να αποδεχθούμε αυτήν την τραγωδία, προσπαθώντας παράλληλα να ξεφύγουμε από τις προβληματικές σκέψεις. Μεγάλες στιγμές στη ζωή, όπως η απώλεια, μας ενέπνεαν πάντα για να γράφουμε, είναι μια καθαρτική εμπειρία. Ο David Rooney, που είναι γείτονας και φίλος μας, εικονογράφησε το artwork για το Ghost Tapes #10, όταν του έπαιξα μερικά από τα πρώτα demo για το νέο άλμπουμ. Του θύμισε ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο που έβλεπε, όπου αεροπλάνα έπεφταν από τον ουρανό και έμεναν απλώς αιωρούμενα, χωρίς να χτυπούν ποτέ στο έδαφος, αλλά εξακολουθούσαν να αποσυντίθενται. Για μένα αντιπροσωπεύει το να βρίσκεσαι στο χείλος της καταστροφής, τη διαδικασία του να προχωράς προς τα μπρος και να συμβιβάζεσαι με το γεγονός ότι οι τραγωδίες του παρελθόντος δεν μπορούν να αναιρεθούν, αλλά με θετικότητα και αποφασιστικότητα μπορούμε να ξεπεράσουμε τα μεγαλύτερα εμπόδια. Ο Covid ήταν κουραστικός, νιώσαμε ότι η καριέρα μας ως touring μπάντα είχε τελειώσει και ενώ τα κομμάτια μας είχαν ήδη γραφτεί, σίγουρα επηρέασε την ηχογράφηση που λειτούργησε ως έμπνευση για να καταγράψουμε τον ζωντανό ήχο μας.
Ποιες είναι λοιπόν οι βασικές επιρροές πίσω από το συγκρότημα, όχι απαραίτητα από τον μουσικό κόσμο;
Κυρίως πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας – δυσκολεύομαι να γράψω εκτός αν υπάρχει κάτι να εκφράσω – και κυρίως πράγματα που με ενοχλούν. Τότε είναι που στρέφομαι στη μουσική ως καταφύγιο.
Τι να περιμένουμε από τους God Is An Astronaut αναφορικά με νέα μουσική και ποιος είναι ο κύριος στόχος σας για τα επόμενα 20 χρόνια ως συγκρότημα;
Δουλεύουμε για το επόμενο άλμπουμ μας. Έχουμε σχεδόν το απαραίτητο υλικό, οπότε στοχεύουμε στην κυκλοφορία στα τέλη του επόμενου έτους. Επιπλέον, θα κυκλοφορήσουμε την performance μας από το φετινό Dunk festival με τη Jo Quail!
Είστε ευρέως γνωστοί για τα visual projections που χρησιμοποιείτε κατά τη διάρκεια των ζωντανών σας εμφανίσεων σε όλο τον κόσμο. Έχετε ετοιμάσει κάτι ιδιαίτερο για το ελληνικό κοινό, αφού επιστρέφετε για μια πολυαναμενόμενη επετειακή συναυλία;
Χρησιμοποιούσαμε visuals τα πρώιμα χρόνια μας ως μπάντα, όμως τα τελευταία χρόνια προτιμούμε το light show. Προτιμούμε να επικεντρωνόμαστε περισσότερο στη μουσική μας αντί να αφιερώνουμε πολύ χρόνο σε άλλα πράγματα. Θα παίζουμε κομμάτια από τα προηγούμενα άλμπουμ μας, αλλά και από τα πιο πρόσφατα.
Θα θέλατε να μοιραστείτε κάτι άλλο με τους αναγνώστες μας στο Avopolis Music Network;
Σας ευχαριστούμε για την υποστήριξη και ελπίζουμε να σας δούμε σε μια από τις συναυλίες μας.
Οι God Is An Astronaut δίνουν μια best-of συναυλία στο Gagarin 205 την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο της περιοδείας τους για τα 20 χρόνια του συγκροτήματος.
