Δεν είναι πολλά τα σχήματα εκεί έξω που να διαθέτουν αλλά κυρίως να μπορούν να παινευτούν ότι το έχουν διατηρήσει στον χρόνο το απίστευτο πακέτο των Sleaford Mods: κυνισμό και λυρισμό, καυστικότητα και χιούμορ, αιχμηρά σχόλια και εύστοχα beats, συνοχή και συνέπεια, μεγάλες δημιουργικές αντοχές και συναρπαστικές live επιδόσεις.
Με 12 albums σε 16 χρόνια, μια live φήμη που δικαιώνεται όσα χρόνια κι αν περάσουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες (αρκεί να θυμηθούμε το πώς ξεσήκωσαν την Πλατεία Νερού στο περσινό Release Festival με τον ήλιο να βαράει αλύπητα στις 6 το απόγευμα κλέβοντας τις εντυπώσεις σε μια ήμερα με headliners τον Liam Gallagher και τον Iggy Pop) μια ανόθευτη ταυτότητα που δεν ξέχασαν ποτέ και μεγάλα εκφραστικά χαρίσματα, οι Sleaford Μods αναδείχθηκαν βήμα το βήμα και δίσκο τον δίσκο στους κορυφαίους μουσικούς «φωτογράφους» της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής ζωής του Ηνωμένου Βασιλείου αποτυπώνοντας γεγονότα, καταστάσεις και φαινόμενα με έναν αφοπλιστικό τρόπο που ακροβατεί επιδέξια μεταξύ του θυμού και της σάτιρας. Και το νέο τους album UK Grim είναι ένα ακόμα υψηλών προδιαγραφών επεισόδιο σε αυτόν τον συμπαγή και πλούσιο κατάλογό τους, μια ακόμη επιτυχημένη άσκηση νεύρου κι επιθετικότητας, ένα ακόμα εθιστικό κράμα κλασσικού electro punk και σουρεαλιστικού χιούμορ.
Συναντάμε τη μισή «ψυχή» των Sleaford Mods, τον Jason Williamson, ένα απόγευμα κοντά στην κυκλοφορία του δίσκου, στην άλλη άκρη του Zoom, πίσω από μια κούπα τσάι. Αφοπλίζει όχι με επιθετικές ρίμες και καυστική performance αλλά με την ηρεμία του και την εξαιρετική, φωτεινή του διάθεση. Τον ρωτάω τι κάνει, μου λέει ότι όλη μέρα δίνει συνεντεύξεις αλλά συνεχίζει ακάθεκτος, μιλάμε για μουσική (παραδοσιακός στα γούστα του, τελευταία ακούει τις νέες κυκλοφορίες των Soft Cell και των Pet Shop Boys) και για την Ελλάδα (ρωτάει κι αυτός όπως κάθε Βρετανός μουσικός που μπορώ να θυμηθώ πως έχω μιλήσει μαζί του «τι καιρό κάνει», δηλώνει ενθουσιώδης πόσο λατρεύει τη χώρα, πώς θα ήθελε να μείνει εδώ). Η κουβέντα πηγαίνει στη δική του χώρα, την οποία ατενίζει για μια ακόμη φορά βλοσυρά, και στο βήμα από το οποίο το κάνει, τον νέο δίσκο των Sleaford Mods, UK Grim.
Δεν μπορώ παρά να ξεκινήσω την κουβέντα με το νέο σας album, UK Grim που έχει κολλήσει στα ακουστικά μου από την ώρα που το άκουσα. Θα ήθελες να μας εισάγεις στον κόσμο αυτού του album;
Είναι προφανώς ένα post–Covid album, που περιέχει ως αναφορές όλα αυτά που ζήσαμε και νιώσαμε τα τελευταία χρόνια, όλα αυτά που είδαμε γύρω μας, τον θυμό, τη σύγχυση, με φόντο το πολιτικό τοπίο, σε αυτήν εδώ τη χώρα, που δεν είναι καθόλου καλό. Είναι τραγούδια και ιστορίες βγαλμένες από τον καθρεφτισμό μας πάνω στους άλλους ανθρώπους αυτής της χώρας, πάντα μας εμπνέουν οι άνθρωποι.
Νομίζω ότι το εναρκτήριο, ομώνυμο τραγούδι δίνει πολύ καλά τον τόνο που περιγράφεις, όλον αυτόν τον θυμό, την ειρωνεία, τον καυστικό σχολιασμό για όσα συμβαίνουν στο Ηνωμένο Βασίλειο κοινωνικά και πολιτικά. Πώς είναι τα πράγματα εκεί αυτή τη στιγμή;
Απαίσια, άθλια. Τα πράγματα έχουν εκτροχιαστεί, η κυβέρνηση δεν ξέρει πραγματικά τι κάνει. Είμαστε χαμένοι, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς κατεύθυνση. Όπως βέβαια συμβαίνει σχεδόν σε όλον τον κόσμο, ο κόσμος μοιάζει να αιμορραγεί βαδίζοντας με μια τυφλή αυτοπεποίθηση, παραδίδοντας τα κλειδιά του σε όλο και λιγότερους ανθρώπους.
Επιστρέφοντας στον ήχο του νέου σας album μου ακούγεται σαν ένας διάδοχος του προηγούμενου σας δίσκου του Spare Ribs. Νομίζω το έχετε περιγράψει κι εσείς οι ίδιοι ως τέτοιο. Σας έκανε αυτό να αναρωτιέστε ποιας υποδοχής θα τύχει η άλλη πλευρά ενός τέτοιου διπτύχου.
Η αλήθεια είναι πώς ανησυχούσαμε λίγο ναι, αλλά τα δύο πρώτα singles «προσγειώθηκαν» πολύ καλά στο κοινό μας, έτυχαν πολύ θερμής αποδοχής. Φαίνεται ότι ο κόσμος βλέπει σε αυτό το album αυτό που είδαμε κι εμείς και το έχει ήδη αγαπήσει.
Άρα ακόμα και ένα απελευθερωμένο από τόσα στεγανά σχήμα όπως οι Sleaford Mods αγχώνεται για «κοινότυπα» πράγματα όπως η επιτυχία και η αποτυχία;
Κι όμως ναι. Θέλουμε να πετυχαίνουμε σε αυτό που κάνουμε, δεν θέλουμε να αποτύχουμε γιατί πολύ απλά θέλουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Είναι η δουλειά μας , και όπως όλοι οι άνθρωποι, θέλουμε η δουλειά μας να πηγαίνει καλά, αλλά χωρίς υπερβολικούς συμβιβασμούς που θα αλλοίωναν εμάς και τη μουσική μας, που θα μας έκαναν να γράφουμε χαζοτράγουδα. Αυτό που έχω συνειδητοποιήσει και προσπαθώ είναι να αντλώ όσα περισσότερα μπορώ από την κάθε μέρα που κάνω αυτό που κάνω για όσο είμαι εδώ.
Προχωρώντας στη θέση νο. 2 της playlist του UK Grim συναντάμε ένα πολύ ιδιαίτερο track ένα μανιφέστο καυστικού σχολιασμού, το “DIWhy” που χτίζει πάνω σε ένα hip hop beat μια σάτιρα μιας μέσης ψευτο – cool DIY post – punk μπάντας. Είναι ένα τραγούδι που συνοψίζει τις θέσεις που έχετε εκφράσει κατά καιρούς για τoν τρόπο που εκπρόσωποι της σύγχρονης post – punk έχουν «καταχραστεί» την κουλτούρα της εργατικής τάξης ;
Ναι είναι ένας κατοπτρισμός του πώς πολλές σύγχρονες μπάντες εμπορευματοποιούν τον μουσικό κοινωνικό σχολιασμό, αντλώντας πολλά στοιχεία από αυτό που εμείς ως Sleaford Mods κάνουμε εδώ και χρόνια, και τα λουστράρουν όλα αυτά με σκοπό να βρουν μεγαλύτερη απήχηση, να περάσουν σε πιο mainstream ακροατήριο, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να έχουν από πίσω μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία. Το βρίσκω ενοχλητικό και ανειλικρινές.
Μήπως όμως απλώς λείπει το βάθος της αυθεντικότητας γιατί τα μέλη αυτών των συγκροτημάτων είναι πολύ νεαρής ηλικίας και τους λείπει η εμπειρία, ιδίως σε σχέση με όσα περιγράφουν;
Από τη μία όντως δεν έχουν κάποια αξιόλογη εμπειρία ζωής από την άλλη όμως πιστεύω ότι απλώς δεν κάνουν καλά αυτό που κάνουν, η μουσική τους μοιάζει συχνά με παιδικά τραγούδια και δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την πραγματική ζωή. Δεν λέω ότι χρειάζεται να έχει υποφέρει κάποιος στη ζωή του για να γράψει ένα ειλικρινές τραγούδι με κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο. Αρκεί να το κάνει καλά και σωστά. Αλλά για εμένα αυτές οι μπάντες απλώς παίζουν με τελείως κομφορμιστικό στιλ με στόχο να βγάλουν ραδιοφωνικά hits. Δεν είναι μια μουσική που δείχνει τα δόντια της στο κατεστημένο όπως παλιότερα, είναι βαρετή, πεζή μουσική.
Νομίζεις ότι αυτό το τραγούδι μπορεί να είναι αφορμή για ένα νέο beef με μια μπάντα όπως αυτό που είχε δημιουργηθεί πριν κανά δυο χρόνια με τους IDLES;
Το ελπίζω! Fingers Crossed! (γέλια)
Παρόλο τον σκεπτικισμό με τον οποίο αντιμετωπίζεις τη σύγχρονη βρετανική σκηνή συνεργάζεσαι σε αυτό το album με την Florence Shaw των Dry Cleaning. Τι το διαφορετικό είδατε στην περίπτωσή τους;
Είναι μια μπάντα που ανήκει εντελώς στην αυθεντική βρετανική παράδοση συγκροτημάτων. Η αισθητική τους, η μουσική τους μου θυμίζουν όλα τις αγγλικές μπάντες που έχω αγαπήσει. Και μου αρέσουν πολύ. Δεν είμαι «πατριώτης» ή νασιοναλιστής αλλά μου αρέσουν πολύ κάποια πράγματα που έχει βγάλει αυτή η χώρα στη μουσική, και οι Dry Cleaning (σ.σ: εμφανίζονται στο Gagarin 205 την Πέμπτη 1 Ιουνίου) έχουν τη δύναμη για να ταξινομηθούν σε αυτήν την κατηγορία.
Τι θυμάσαι πιο έντονα από το ξεκίνημα των Sleaford Mods; Πώς θα περιέγραφες εκείνες τις πρώτες ημέρες σήμερα;
Ήταν απαίσια (γέλια). Πολύ ποτό, πολλά ναρκωτικά, για να βγάζουμε τη μέρα. Δεν ήταν και ό, τι καλύτερο.
Πώς νιώθεις ότι έχεις εξελιχθεί προσωπικά και καλλιτεχνικά στο σήμερα και πώς συνέβαλαν οι προσωπικές μάχες που χρειάστηκε να δώσεις κόντρα σε «κακές συνήθειες»;
Όπως είναι φυσικό ωρίμασα και αυτό με έκανε να είμαι πιο συγκεντρωμένος και πιο αφοσιωμένος στους Sleaford Mods και σε αυτό που κάνουμε με τον Andrew (Fearn). Έχω γίνει καλύτερος, έχουμε γίνει καλύτεροι. Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε διδαχθεί πολλά από μερικά λάθη μας.
Θα άλλαζες κάτι αν γυρνούσες πίσω στον χρόνο;
Θα είχα σταματήσει το ποτό και τα ναρκωτικά πολύ νωρίτερα. Μετανιώνω που δεν το έκανα νωρίτερα.
Αν αυτή ήταν η τελευταία σου ημέρα στη γη πώς θα την περνούσες;
Όπως κάθε άλλη μέρα. Θα προσπαθούσα να συνεισφέρω στην ειρήνη του κόσμου και θα μετά απλώς θα έπεφτα για ύπνο.
To νέο άλμπουμ των Sleaford Mods UK Grim κυκλοφορεί από την Rough Trade Records. Powered by The Hubsters.
