φωτογραφία 2: Kristin Cofer
Αφιερώσατε το φετινό σας άλμπουμ Call Of The Void στην αγαπημένη μνήμη του συνεργάτη σας, Barrett Clark. Ποια ήταν η συνεισφορά του στη μπάντα; Ήταν ο ατυχής του θάνατος μια ώθηση για τον δίσκο αυτόν;
Ο Barrett ήταν παλιός μας φίλος, υποστηρικτής των Lumerians ήδη από την αρχή, ενώ για χρόνια ήταν και ο άνθρωπός μας στον ήχο, για τις περιοδείες. Επίσης έκανε μίξεις, edits και remixes σε υλικό από κάποια μας άλμπουμ. Ήταν ατελείωτα επινοητικός, ικανός να κάνει ακόμα και τα χειρότερα ηχητικά συστήματα να ακούγονται κάπως υποφερτά. Συχνά του δίναμε να ακούσει το καινούριο μας υλικό, γιατί εκτιμούσαμε την ειλικρινή του γνώμη. Είχαμε την ευκαιρία να του παίξουμε κάμποσο από το Call Of The Void, και ήταν ενθουσιασμένος. Οπότε το να του αφιερώσουμε το άλμπουμ, ίσα που ήταν μια συνειδητή απόφαση. Φυσικά και είναι αφιερωμένο στον Barrett.
Ένα ακόμα πρώην μέλος σας, ο Luis Vasquez των Soft Moon, έχει παίξει στο παρελθόν στον ίδιο χώρο όπου θα εμφανιστείτε κι εσείς (στο Gagarin). Είστε ικανοποιημένοι από τη μουσική του κατεύθυνση και καριέρα; Θα μπαίνατε ποτέ σε έναν υγιή ανταγωνισμό μαζί του για το ποιος θα έδινε το καλύτερο σόου στο ελληνικό κοινό;
Με τον Luis ήμασταν φίλοι ήδη πριν μπει στους Lumerians. Δούλευε και τότε τη δική του μουσική, όταν του ζητήσαμε να έρθει και να τζαμάρει μαζί μας στις congas. Είχαμε τόση μουσική «χημεία», ώστε κατέληξε μέλος μας για 4 χρόνια, μέχρι που ξεκίνησαν οι Soft Moon. Είμαστε λοιπόν ακόμα πολύ φίλοι και μάλιστα πηγαίνουμε στις συναυλίες του, κάθε που περνάει από το Σαν Φρανσίσκο ή το Ώκλαντ. Και βέβαια είμαστε μέσα για λίγο υγιή ανταγωνισμό!
Ως τώρα έχετε κυκλοφορήσει 3 στούντιο άλμπουμ και 2 συλλογές με κομμάτια αυτοσχεδιασμού. Γιατί νιώσατε ότι έπρεπε να βγάλετε τους αυτοσχεδιασμούς, αντί για τις «κανονικές», τελειωμένες συνθέσεις; Κι επίσης, γιατί πήρε τόσο πολύ να ξανακούσουμε κάτι μετά το The High Frontier (2013);
Υπάρχουν μπάντες που κάνουν ολόκληρες καριέρες κυκλοφορώντας αυτοσχεδιαστικές ηχογραφήσεις. Εμείς, γράφουμε διαρκώς: έχουμε ώρες και ώρες ακυκλοφόρητου υλικού, τόσο αυτοσχεδιασμούς, όσο και δομημένες συνθέσεις –ή έστω ημιδομημένες. Κατά κάποιον τρόπο, αυτή είναι η ευχή και η κατάρα του να έχεις το δικό σου στούντιο. Μερικές φορές, ακούμε μια ιδέα και αποφασίζουμε να τη δουλέψουμε σε ένα δομημένο, συμβατικό τραγούδι. Μερικές άλλες φορές ξανακούμε και αποφασίζουμε ότι κάποιος αυτοσχεδιασμός διαθέτει μια συγκεκριμένη, ακαθόριστη ποιότητα, οπότε είναι τέλειος έτσι όπως είναι· ίσως να μπορούμε να τον γυαλίσουμε, αλλά δεν γίνεται να τον βελτιώσουμε. Τέτοιες ηχογραφήσεις, παρότι ασφαλώς είμαστε μέτοχοι, νιώθεις ότι έχουν έρθει από κάπου πέρα από μας. Τις ονομάζουμε λοιπόν Transmissions.
Πριν το Call Of The Void, βγάλαμε 8 κυκλοφορίες σε διάστημα 6 χρόνων. Μεταξύ του 2014 και του σήμερα μπήκε η ζωή στη μέση, αλλά τώρα έχουμε νέο δίσκο, είμαστε περήφανοι γι' αυτόν και βρισκόμαστε στον δρόμο για πολλά περισσότερα.
Μουσικά εξερευνάτε κι εσείς σε πεδία όπου έλαμψαν συγκροτήματα σαν τους Can ή τους Neu!, αλλά και καλλιτέχνες σαν τον Fela Kuti ή τους Hawkwind, αφήνοντας τεράστιο ηχητικό αποτύπωμα. Αισθάνεστε ότι το προχωράτε αυτό το αποτύπωμα ή είστε χαρούμενοι απλά να το έχετε ως επιρροή και οδηγό;
Μεταχειριζόμαστε τις επιρροές μας ως σημεία εκκίνησης. Ποτέ δεν επιδιώκουμε να ξαναβάλουμε σε κίνηση τον τροχό σε ένα έδαφος ήδη καλυμμένο. Θα επισκεφτούμε για λίγο, αλλά έχουμε κάθε πρόθεση να προχωρήσουμε παραπέρα. Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε μουσική που θα αφήσει το δικό της αποτύπωμα, μέσω του αμαλγάματος των επιρροών μας –οι οποίες διαφέρουν από μέλος σε μέλος– και της συλλογικής μας δημιουργικής διαδικασίας.
Ηχογραφήσατε τον τελευταίο σας δίσκο στα περίφημα Hyde Street Studios. Αισθανθήκατε αλήθεια την «παρουσία» καλλιτεχνών σαν τον Neil Young και τον Herbie Hancock ενώ γράφατε; Ήταν ένα υγιές βάρος για να το κουβαλά κανείς; Σας επηρέασαν καθόλου οι δικές τους ηχογραφήσεις εκεί;
Ακούσαμε για μέρες, στο repeat, το Head Hunters του Herbie Hancock (1973). To στούντιο δεν είχε παράθυρα. Ήταν παράξενο. Υπήρχε οπωσδήποτε πολλή ενέργεια σε αυτό το μέρος, ωστόσο νιώσαμε βολικά. Αλλά η επιρροή του Hancock θα μείνει μαζί μας για λίγο, έτσι νομίζουμε.
Στις μέρες μας, ο ευρύς όρος «psych rock» χρησιμοποιείται ως ταμπέλα για οτιδήποτε –από ανερχόμενους νέους καλλιτέχνες, έως ολόκληρα φεστιβάλ. Αισθάνεστε κομμάτι της σκηνής; Είστε ικανοποιημένοι με το πώς μεταμορφώνεται, με το αν εμπορευματοποιείται, γίνεται mainstream ή απλά γνωρίζει hype;
«Psych rock», στην πραγματικότητα δεν σημαίνει τίποτα. Κάθε μουσική οδηγεί το μυαλό σε μια κατεύθυνση, τεχνικά λοιπόν ακόμα και τα boy bands των 1990s θα μπορούσαν να θεωρηθούν ψυχεδέλεια. Εμείς νιώθουμε παντού λίγο έξω από τα πράγματα. Μας έχουν βέβαια κατηγοριοποιήσει στο «psych rock», πιθανότατα επειδή είναι ένας όρος που τα πιάνει όλα και για μας δεν υπάρχει κάποια εύκολη ταμπέλα. Πάντως, κατά μία έννοια, είναι ακριβώς αυτό το ολιστικό στοιχείο που βρίσκεται στη ρίζα των ψυχεδελικών φεστιβάλ και των αντίστοιχων σκηνών. Όσο για μας, οπωσδήποτε νιώθουμε συγγένεια με τους αληθινά παράξενους και τους αποκομμένους.
Τέλος, τι πρέπει να περιμένουμε από την επικείμενη συναυλία σας στην Αθήνα; Θα είναι ένα σφιχτοδεμένο, προβαρισμένο set ή θα αφήσετε χώρο για επί σκηνής αυτοσχεδιασμούς;
Θα είναι ένα σφιχτό set, τα περισσότερα τραγούδια θα έχουν προβαριστεί, αλλά ναι, θα μείνει και κάποιος χώρος για αυτοσχεδιασμό. Θα αναγνωρίσετε πάντως τι ακούτε· απλά θα υπάρχουν σημεία που θα είναι λίγο διαφορετικά –μερικές φορές και πολύ διαφορετικά. Τα τραγούδια εξελίσσονται με το να τα παίζεις live, οπότε να περιμένετε κάτι ελαφρά διαφοροποιημένο σε σχέση με τα άλμπουμ, το οποίο όμως θα είναι την ίδια στιγμή μοναδικό και ακόμα πιο συναρπαστικό.
{youtube}LqAQiqVa7L0{/youtube}
