Στις 8 Ιουνίου κυκλοφόρησε το νέο σας άλμπουμ, The Horror. Θα ήθελες να μοιραστείς κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές από τη δημιουργία του; Πώς έγινε αυτό το pivot από την Αγάπη (Love, 2016) στον Φόβο;
Δεν νομίζω ότι αυτό το pivot ήταν απολύτως σκόπιμο. Όταν ξεκινάω να γράφω ένα άλμπουμ, η πρώτη μου ερώτηση είναι: ποιο είναι το θέμα; Και η απάντηση τις περισσότερες φορές είναι αρκετά ξεκάθαρη. Έτσι έγινε και με το Love, έτσι έγινε και τώρα με το The Horror. Και το θέμα σε αυτήν την περίπτωση είναι κυρίως πολιτικό. Νομίζω πως ο φόβος είναι το πιο δυνατό και επικίνδυνο όπλο των καιρών μας. Φυσικά, με ένα θέμα σαν κι αυτό, η διαδικασία γίνεται πολύ προσωπική –και πραγματικά θεραπευτική. Πρέπει εσύ ο ίδιος να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου.
Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις τον πιο σημαντικό φόβο που κλήθηκες να αντιμετωπίσεις; Τον φόβο εκείνο που σε κρατά προσγειωμένο στην πραγματικότητα, ενώ ταυτόχρονα σε κρατά σε εγρήγορση; Είναι ο φόβος στοιχειώδες κομμάτι της ζωής;
Δεν θα έλεγα ότι είμαι ιδιαίτερα φοβισμένος άνθρωπος. Αλλά, φυσικά, έχω φόβους –και πολλοί από αυτούς είναι παρόντες στο νέο άλμπουμ. Εκτός από τους προφανείς, την ασθένεια και τον θάνατο των αγαπημένων μου προσώπων (τους οποίους δεν θίγω στο The Horror), ο μεγαλύτερος φόβος μου αυτή τη στιγμή είναι η ιστορία, η οποία επαναλαμβάνεται. Με τον όλο δηλαδή λαϊκισμό και με τους αρχηγούς του νεο-ολοκληρωτισμού, συμβαίνουν πολλά τρομακτικά déjà vu. Τέτοιοι μανιακοί έχουν υπερβολικά μεγάλη δύναμη και τη διαχειρίζονται με εντελώς ανάρμοστο τρόπο, όντας ικανοί για τα πάντα. Υπάρχουν όμως και οικονομικοί φόβοι, παιδικοί φόβοι πολύ καλά ριζωμένοι στις αρχές του Καθολικισμού ή επαναλαμβανόμενοι εφιάλτες ασφυξίας, εάν θες να ξεχωρίσω κάποιους.
Αλλά ναι, φυσικά, ο φόβος είναι στοιχειώδες στοιχείο της ζωής. Πιστεύω πως είναι το μόνο συναίσθημα που δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Και ούτε θα έπρεπε. Είναι μια βιολογική αναγκαιότητα για προστασία. Αλλά δεν έχει καθόλου πλάκα να τον έχεις στη ζωή σου…
Έχεις εκφράσει την αγάπη σου για τον κινηματογράφο γράφοντας κομμάτια για τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, όπως π.χ. για το Palermo Shooting σε σκηνοθεσία Wim Wenders (2008). Τώρα ήρθε και το The Horror Series, η δική σου δηλαδή σειρά, η οποία ξεκίνησε 25 Μαΐου, με νέα επεισόδια κάθε εβδομάδα. Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στη δημιουργία της; Και τι σημαίνει αυτή η παραγωγή για τους Get Well Soon;
Στην πραγματικότητα ο ρόλος μου ήταν πολύ μικρός στη σειρά αυτή καθ’ εαυτή. Απλώς είχα την ιδέα και μερικά βασικά στοιχεία πλοκής. Αλλά έχω πολύ ταλαντούχους και μεγαλομανείς φίλους, ικανούς να πραγματοποιήσουν τέλεια μια τόσο τρελή ιδέα. Η ιδέα, τώρα, μού ήρθε για πολλούς λόγους. Πρώτον, η σειρά είναι ένα μέσο της εποχής μας –δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό. Δεύτερον, εγώ και οι συνεργάτες μου δεν ενδιαφερόμαστε να φτιάξουμε ένα ακόμη μουσικό video, κάτι που μας οδηγεί στο να πιέζουμε λίγο τα όρια του video ως μέσου. Τρίτον, μου άρεσε η ιδέα να μη χρησιμοποιήσω απλά ένα τραγούδι για ένα video, αλλά κομμάτια ολόκληρου του άλμπουμ, ώστε να πετύχουμε το τελικό αποτέλεσμα της σειράς. Όπως και να 'χει, αυτό είναι ένα πραγματικό άλμπουμ, όχι απλά μια συλλογή τραγουδιών.
Ποιο είναι το καλύτερο κομμάτι στο να συνθέτεις για τον κινηματογράφο; Ποια είναι τα εμπόδια και ποιες οι ελευθερίες, όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη να ντύσεις μουσικά ένα έργο;
Το να γράφω μουσική για ταινίες ήταν πάντα όνειρο ζωής για εμένα. Επομένως, το να είμαι ικανός να το κάνω, είναι από μόνο του το καλύτερο κομμάτι. Είναι εξαιρετικά ευχάριστο. Φυσικά υπάρχουν εμπόδια, τα οποία είσαι υπεύθυνος να ξεπεράσεις καταβάλλοντας τεράστια ομαδική προσπάθεια. Υπάρχουν πολλά μυαλά που πρέπει να ικανοποιήσεις (και είναι πολύ δύσκολο, μερικές φορές), την ίδια όμως στιγμή είναι και μια φοβερή πρόκληση. Όπως συμβαίνει σε κάθε ομαδική προσπάθεια, πρέπει να μη θεωρείς τον εαυτό σου τόσο σημαντικό: είσαι απλά κομμάτι ενός παζλ. Φυσικά θα ήθελα να πιστεύω ότι η μουσική μπορεί να δημιουργήσει ή να καταστρέψει μια ταινία. Και μερικές φορές το κάνει. Αλλά, στην πραγματικότητα, κάτι τέτοιο είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων.
Το νέο σου άλμπουμ χαρακτηρίζεται ως «φόρος τιμής στον Frank Sinatra». Πότε και πώς επηρέασε αυτή η προσωπικότητα τη ζωή και τη μουσική σου;
Ο Sinatra και το στυλ που τραγουδούσε είχαν πάντα μεγάλη επιρροή πάνω μου. Φυσικά είναι θέμα γούστου, αλλά, για μένα, ο τρόπος με τον οποίον τραγουδούσε ήταν πάντα ο πιο κουλ. Οπότε, το να κάνω ένα τύπου «crooner» άλμπουμ ήταν όνειρο για εμένα –και το The Horror είναι τώρα η δική μου προσπάθεια. Ωστόσο, αναφέρομαι σε μια συγκεκριμένη περίοδο της καριέρας του Sinatra: τα concept άλμπουμ των 1950s, στα οποία συνεργάστηκε κυρίως με τον Nelson Riddle. Δεν αναφέρομαι δηλαδή στις φαντασμαγορικές big band swing συνθέσεις, αλλά στις πιο κλασικές και μελαγχολικές. Στον λυπημένο Frank Sinatra, εάν θέλεις.
«Something to die for, can there be?»: αυτό τραγουδάς στο "Martyrs", το πρώτο single που ακούσαμε από το The Horror. Επίσης φαίνεσαι ιδιαίτερα προβληματισμένος για αυτό και στο 4ο επεισόδιο των The Horror Sessions, οπότε θα τολμήσω να ρωτήσω ευθέως. Υπάρχει κάτι για το οποίο εσύ θα έδινες τη ζωή σου;
Οι περισσότεροι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου και εμού, θα απαντούσαν: «Ασφαλώς!». Θα έδινα τη ζωή μου για τα παιδιά μου και την οικογένειά μου. Αλλά, ανάλογα με την περίσταση, δεν ξέρω τι θα συνέβαινε. Το κομμάτι αυτό έχει να κάνει περισσότερο με την ιδέα ότι το να ξεπερνάς τον υπέρτατο φόβο, ο οποίος είναι μάλλον αυτός του θανάτου, θεωρείται η ύψιστη απόδειξη αφοσίωσης. Πάντα σκεφτόμουν ότι αυτό είναι πολύ τρομακτικό –από όταν ήμουν παιδί.
Έχεις δηλώσει ξεκάθαρα ότι το The Horror δεν είναι άλμπουμ φυγής, γιατί δεν είναι καιρός για κάτι τέτοιο. Τι επιτάσσει λοιπόν ο καιρός, κατά τη γνώμη σου; Σε τι μας προσκαλεί η εποχή μας;
Πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είναι μια γενική παραδοχή, είναι περισσότερο η προσωπική μου άποψη –ή μάλλον ένα αίσθημα το οποίο έχω για τον συγκεκριμένο δίσκο. Δεν θα ήταν σωστό για εμένα, στο δεδομένο σημείο, να κάνω ένα άλμπουμ που δεν θα έθιγε καθόλου τι συμβαίνει στον κόσμο, ένα άλμπουμ παντελώς αποκομμένο δηλαδή από το πολιτικό σκηνικό. Παρά ταύτα, γνώμη μου είναι ότι δεν χρειάζεται όλοι οι καλλιτέχνες να κάνουν το ίδιο. Εάν θέλεις να βγάλουμε ένα θετικό συμπέρασμα από όσα συμβαίνουν εκεί έξω, πιστεύω ότι είμαστε μάρτυρες μιας εποχής πολιτικής αφύπνισης. Και υποθέτω ότι αυτό το άλμπουμ είναι, κατά κάποιον τρόπο, το αποτύπωμα της δικής μου.
Πόσος καιρός πάει από την τελευταία σου επίσκεψη στην Ελλάδα; Ποιες είναι οι προσδοκίες σου με αφορμή τη συμμετοχή σας στο Rockwave Festival 2018, ανάμεσα στους Arctic Monkeys, alt-J, Miles Kane και Coretheband; Υπάρχουν άλλοι σταθμοί για το φετινό καλοκαίρι;
Νομίζω ότι η τελευταία φορά που παίξαμε στην Ελλάδα ήταν σχεδόν 6 χρόνια πριν, και πραγματικά ανυπομονώ για την επιστροφή μας. Πάντα περνούσαμε καταπληκτικά εκεί. Το Rockwave Festival είναι στην πραγματικότητα το μόνο φεστιβάλ που θα παίξουμε φέτος, κι αυτό γιατί το The Horror κυκλοφόρησε πολύ κοντά στο καλοκαίρι και, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν ταιριάζει και πολύ στις μουσικές σκηνές των rock festivals. Για αυτό κυρίως θα ακούσετε πολλά τραγούδια από το παρελθόν. Για την ακρίβεια, θα προσπαθήσουμε να ταιριάξουμε περισσότερο στο όνομα του φεστιβάλ.
{youtube}I4VoXnohD7g{/youtube}
