Ο τελευταίος σας δίσκος Clearing The Path To Ascend αναγορεύτηκε ως «καλύτερο metal άλμπουμ του 2014» από το Rolling Stone. Δίνετε σημασία σε τέτοια πράγματα; Θα σας ικανοποιούσε να δείτε την επόμενη δουλειά σας στο top-100 του Billboard;
Ήταν οπωσδήποτε έκπληξη για μας αυτό, αλλά και τιμή. Το να παίρνουμε καλές κριτικές και να βλέπουμε τους δίσκους μας στις «λίστες της χρονιάς», δεν είναι ποτέ κακό. Από την άλλη, δεν μας έκανε να αλλάξουμε κάτι στο πώς λειτουργούμε. Εξακολουθούμε να εστιάζουμε στο γράψιμο μουσικής την οποία να αισθανόμαστε στο 100%, ώστε να της δίνουμε ό,τι έχουμε, όταν θα την παρουσιάζουμε live.
Πάνε πλέον 13 χρόνια από το Catharsis, δίσκο που φαίνεται να έχει «ταρακουνήσει» το underground. Τι θυμάστε πιο έντονα από εκείνες τις μέρες; Και τι έχει αλλάξει δραστικά στη μπάντα, συγκριτικά με τότε;
Δεν το θυμάμαι να γίνεται κάτι «μεγάλο» στο σκληρό underground εκείνων των χρόνων, το θυμάμαι όμως να γίνεται δεκτό με καλά λόγια. Και ήμασταν πολύ ικανοποιημένοι με αυτό. Νομίζω πάντως ότι το Catharsis έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στα χρόνια τα οποία ακολούθησαν και αφού αρχίσαμε να παρουσιάζουμε ζωντανά τα τραγούδια του, από το 2003 δηλαδή και μετά. Στο μεταξύ οι Yob συνέχισαν να μεγαλώνουν: περιοδεύαμε με συνέπεια, ενώ παράλληλα το είδος που παίζουμε ξεκίνησε ν' αφορά ένα ευρύτερο κοινό. Στο πλαίσιο αυτό, περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να μας ανακαλύπτουν, φτάνοντας και στο Catharsis, όπως βέβαια και σε πολλά σπουδαία άλμπουμ και συγκροτήματα των ίδιων καιρών.
Κάποτε παίξαμε για μόλις 20 άτομα, πλέον έχουμε δώσει και μια συναυλία μπροστά σε 20.000 θεατές. Οι περισσότεροι μεταλλάδες ξέρουν το όνομά μας και παρουσιάζονται ευκαιρίες που πριν 15 χρόνια ούτε καν θα τις ονειρευόμασταν. Παρ' όλα αυτά, δεν αισθανόμαστε ότι μας αναλογεί κάποιο ιδιαίτερο credit. Είναι το underground δηλαδή που λαμβάνει τώρα περισσότερη προσοχή, οπότε γίναμε κι εμείς κουκίδες σε ένα μεγαλύτερο ραντάρ, μαζί με πολλά ακόμα σημαντικά συγκροτήματα.
Τώρα που τα χρόνια έχουν πια περάσει, τι λέτε; Αν οι Middian δεν είχαν πληρώσει τόσο βαρύ τίμημα με τη μήνυση το 2007/08 και είχαν συνεχίσει, θα ξαναστήνατε τους Yob;
Είναι δύσκολο να πω με σιγουριά. Ήθελα να συνεχίσω με τους Middian, διαλέγοντας διαφορετικό όνομα, ωστόσο αυτό δεν συνέβη. Και οι Yob ανασχηματίστηκαν ακριβώς την ίδια εποχή, πάνω-κάτω. Μάλλον έλπιζα τότε να μπορώ να κάνω και τα δύο. Αλλά εκείνη η μήνυση πραγματικά μας διέλυσε.
Κατάγεστε εντωμεταξύ από το Eugene του Όρεγκον, ένα μέρος για το οποίο εμείς στην Ελλάδα δεν ξέρουμε τίποτα. Πώς θα μας το περιγράφατε; Να το φανταστούμε σαν μια τυπική πόλη της βορειοδυτικής ακτής της Βόρειας Αμερικής;
Το Eugene φιλοξενεί το Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, το οποίο στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι αρκετά γνωστό. Είναι μια όμορφη πόλη, με πολλά δέντρα και γενικά φύση. Δεν είναι πολύ μεγάλη σε μέγεθος, επεκτείνεται όμως με γοργούς ρυθμούς. Είναι αρκετά μικρότερο από το Πόρτλαντ και οι ρυθμοί ζωής ταιριάζουν με το δικό μου lifestyle, το οποίο θα περιέγραφα ως αρκετά ήπιο. Θα βρείτε φοβερό καφέ και φαγητό, αν το επισκεφθείτε, όπως και πολλές μικροζυθοποιίες. Για μένα εκεί είναι σπίτι.
Δεν είναι πάντα αντιληπτό σε όποιον ακούει Yob, ξέρω όμως ότι αγαπάτε ιδιαιτέρως τον Ian Gillan. Μπορείτε να ξεχωρίσετε 5 στιγμές του τις οποίες πραγματικά λατρεύετε;
Α, ο Ian Gillan είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου τραγουδιστές! Η δύναμη της φωνής του, το εύρος της, το τόσο ξεχωριστό της ηχόχρωμα, δεν έχουν πάψει να με εμπνέουν. Δεν είναι εύκολο λοιπόν να διαλέξω 5 στιγμές, αν με ρωτήσετε αύριο θα σας πω σίγουρα 5 διαφορετικά πράγματα. Αλλά για την ώρα πάμε με:
- τους Deep Puprle στο Royal Albert Hall το 1969. Απλώς αποσβολωτικό.
- τις επιδόσεις του στο τραγούδι "Disturbing The Priest" από το άλμπουμ Born Again των Black Sabbath (1983).
- τη live εκτέλεση του "Child In Time" με τους Deep Purple το 1970.
- το "Perfect Strangers" και πάλι με τους Deep Purple (1984).
- το "Trashed", από τη συνεργασία του με τους Black Sabbath.
Τι να περιμένουμε αλήθεια για το κοντινό μέλλον; Δουλεύετε πάνω σε καινούριο υλικό με τους Yob ή/και τους VHÖL ή είστε απασχολημένοι με τις περιοδείες, για την ώρα;
Κάθε μέρα παίζω κιθάρα έχοντας στο μυαλό μου να γράψω καινούριο υλικό για τους Yob, μα δεν υπάρχει βιασύνη: η μουσική πρέπει να είναι πλήρως «σωστή» για μας και να μας κάνει. Επομένως, όσο και να πάρει, έχουμε υπομονή. Με τους VHÖL, τώρα, δώσαμε κάποιες συναυλίες στην Αμερική, ενώ με τους Yob περιοδεύουμε στην Ευρώπη για συνολικά 5 εβδομάδες.
Και φαντάζομαι ότι δεν είναι εύκολη αυτή η ζωή, με τις διαρκείς περιοδείες. Τι την κρατά σημαντική; Γίνεται λιγότερο ικανοποιητική όσο περνάνε τα χρόνια ή δεν έχει καμία σχέση με την ηλικία;
Κάμποσα σε αυτήν τη ζωή παραμένουν πολύ ικανοποιητικά. Η φιλία μεταξύ μας, η συντροφικότητα την οποία αισθανόμαστε με άλλους φίλους και μπάντες σε όλον τον κόσμο, είναι πραγματικοί θησαυροί. Το να παίζω ζωντανά παραμένει έτσι κάτι που δεν μπορώ ούτε να με φανταστώ να μην κάνω: υπάρχουν στιγμές με τις οποίες δεν γίνεται να συγκριθεί καμία άλλη εμπειρία, άσχετα αν μιλάμε τώρα για τη σκηνή ή για τις αντιδράσεις του πλήθους.
Ο ρυθμός βέβαια μιας μπάντας που περιοδεύει τόσο πολύ, τα ταξίδια και το να προσπαθείς παράλληλα να κρατάς σε ισορροπία τον χρόνο που αφιερώνεις στο γκρουπ κι αυτόν που κρατάς για τη ζωή σου, αποτελούν πρόκληση. Και δεν αισθάνομαι πάντα άνετα να βρίσκομαι στη δημόσια προσοχή, ακόμα κι αν μιλάμε για τη μέτρια αποδοχή που απολαμβάνω εγώ με τους Yob. Είναι όμως και δώρο, την ίδια στιγμή, και νιώθουμε αληθινά ευγνώμονες για την αγάπη την οποία μοιραζόμαστε τόσο με τους φίλους, όσο και με τους fans μας.
{youtube}HEFZiG_kNLQ{/youtube}
