Λένε συχνά ότι 5 χρόνια είναι μάξιμουμ χρόνος ζωής για μια hardcore μπάντα. Πώς είναι λοιπόν να βρίσκεσαι 20 χρόνια στα πράγματα; Μοιάζει σαν χθες; Ή είναι κάτι σαν 20:5 = 4 ζωές;
Αλήθεια τώρα, είναι κάπως τρελό, το 20 είναι τεράστιο νούμερο. Είναι ας πούμε παραπάνω απ' ότι παίρνεις αν γίνεις Πρόεδρος στις Η.Π.Α. Παραπάνω από όσο κράτησαν οι Beatles σαν μπάντα, παραπάνω από τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους αν τους προσθέσεις. Κύλησαν όμως τόσο γρήγορα... Ειδικά αυτό το δεύτερο 10άρι. Είναι απίστευτο, πώς φεύγει ο χρόνος.
Κάναμε πάντως πολλά και το αισθανόμαστε ότι έγιναν, υπάρχει μια πραγματική ιστορία εδώ, με πολλές περιοδείες και πολλές ιστορίες να διηγηθείς, μα και με τόσα άλλα, που ποτέ δεν άλλαξαν για μας. Δεν είναι δηλαδή σαν να πέρασαν οι Bane από πολλά διαφορετικά κεφάλαια, στάδια ή επίπεδα επιτυχίας, αλλάζοντας τον ήχο τους. Από πολλές απόψεις, η όλη εμπειρία μοιάζει με όσα κάναμε στο ξεκίνημα. Ακόμα μας ενθουσιάζουν τα ίδια περίπου πράγματα, ας πούμε: να δίνουμε διασκεδαστικές συναυλίες, να αράζουμε με τους φίλους μας, να μπαίνουμε στο βαν για να ανακαλύψουμε τι υπάρχει εκεί έξω... Αλλά υπάρχει κι αυτό το γαμημένο 20. Είναι κολοσσιαίο. Για το δικό μου τουλάχιστον μυαλό, είναι τρελό.
Και ποιο είναι το πλάνο που απομένει γι' αυτή την αποχαιρετιστήρια περιοδεία; Ευρώπη τώρα τον χειμώνα και ένα ακόμα αμερικάνικο σκέλος για την άνοιξη του 2016; Αλήθεια, το πάρτυ της 20ής επετείου, πού θα γίνει;
Το πάρτυ για τα 20 θα γίνει στο Worcester της Μασσαχουσέτης, όπου δώσαμε και την πρώτη μας συναυλία και μεγάλωσαν οι περισσότεροι από μας –εκεί ζούσα κι εγώ, πριν τον σχηματισμό των Bane. Μάλιστα, εκεί παίξαμε και κάποια από τα καλύτερα live μας, π.χ. πάρτυ για την κυκλοφορία δίσκων, αλλά και τη συναυλία για τη 10η επέτειό μας. Οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να διαλέγαμε άλλο μέρος για ένα ακόμα πάρτυ γενεθλίων. Θα παίξουμε στις 2 Ιανουαρίου 2016, μαζί με τους Reach The Sky, τους Dive (μια πολύ αγαπημένη μπάντα των πρώιμων 1990s από τη Βοστόνη), τους Caught In A Crowd και τους FREE –το νέο hardcore γκρουπ που ξεκίνησαν τα παιδιά από τους Have Heart.
Στη συνέχεια του χειμώνα, θα κάνουμε μια γρήγορη τουρνέ στο Μέξικο και ίσως να παίξουμε και στο United Blood Festival. Και μετά, ναι, υπάρχει ένα αμερικάνικο σκέλος για την άνοιξη του 2016, το οποίο θα ακολουθήσει μια ανάπαυλα μερικών εβδομάδων για να ανασυγκροτηθούμε σωματικά και πνευματικά πριν το τελευταίο μας σόου, τον Ιούνιο στη Βοστόνη. Αντίο, σας αγαπάμε!
Και για πρώτη φορά επισκέπτεστε τώρα και τη χώρα μας. Έχετε ξανάρθει στην Ελλάδα, σε μη μουσικές περιστάσεις; Πώς ακριβώς υπάρχουμε στο μυαλό σας, πέρα βέβαια από τις πρόσφατες αναφορές περί οικονομικής κρίσης στην παγκόσμια ειδησεογραφία;
Κανείς μας δεν έχει ξανάρθει στην Ελλάδα, οπότε είμαστε πραγματικά ενθουσιασμένοι, θέλουμε να δούμε όσα μπορέσουμε. Πίσω στην πατρίδα έχω βέβαια πολλούς Έλληνες φίλους και είναι πολύ περήφανοι για τη χώρα σας. Πάντα το έβρισκα κουλ. Στην Αμερική πολλοί Έλληνες είναι γνωστοί για την αγάπη τους προς τον τζόγο κι αυτό είναι επίσης κουλ –καθώς έχω παίξει και ο ίδιος πολλές παρτίδες πόκερ μαζί τους! Κατά τα λοιπά, όταν σκέφτομαι την Ελλάδα, στο μυαλό μου έρχεται ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Πελοποννησιακός Πόλεμος. Γενικά με συνάρπαζε από παλιά ο ρόλος της χώρας σας σε εκείνους τους αρχαίους πολέμους.
Ποια συγκροτήματα ήταν ο λόγος που τελικά βρέθηκες κι εσύ σε μια μπάντα;
Λοιπόν, οι Burn ήταν σίγουρα κάτι πολύ μεγάλο για μένα: η πιο κουλ και πιο ενδιαφέρουσα μπάντα που υπήρξε ποτέ! Αλλά και οι Quicksand και πιο πριν τα μεγάλα νεανικά συγκροτήματα Bold, YOT και Chain. Αυτοί οι τύποι έκαναν το να βρίσκεσαι κι εσύ σε μπάντα το πιο απίθανο και πιο πιθανό πράγμα. Ακόμα πιο πριν, όταν ήμουν μικρότερος, άκουγα και Minor Threat, Verbal Assault, Y-Di, καθώς κι ένα ντόπιο σχήμα, τους Patience.
Με τον Aaron Dalbec να είναι ακόμα στους Converge όταν σχηματίστηκαν οι Bane, ποια ήταν η αρχική συμφωνία; Να είστε ένα side project; Και ποιοι στάθηκαν οι κρίσιμοι παράγοντες που το άλλαξαν αυτό;
Ναι, για το διάστημα 1995/1999 οι Bane ήταν το side project του Aaron: πάντα δουλεύαμε βάσει του προγράμματος των Converge και μας αρκούσε να κυκλοφορούμε ένα ΕΡ κάθε άνοιξη και να δίνουμε συναυλίες σε τοπικό επίπεδο. Δεν κάναμε περιοδεία μέχρι το 1998 και δεν κυκλοφορήσαμε πλήρες άλμπουμ πριν το 1999. Όταν βγήκε το It All Comes Down To This, υπήρχαμε ήδη για μια τετραετία. Ο καταλύτης ήταν νομίζω η αποχώρηση του Aaron από τους Converge. Είχαμε πλέον όλο τον χρόνο διαθέσιμο για μας και όλη η προσοχή που μας δινόταν, ήταν μόνο δική μας. Τότε πάψαμε να είμαστε side project και μπορέσαμε να γίνουμε κάτι πολύ πιο ενεργό, στα '00s.
Στην Ελλάδα είμαστε κάπως μπερδεμένοι όσον αφορά τη straight edge κουλτούρα –ίσως γιατί είχαμε και το δικό μας μερίδιο από hardcore ήρωες συν τω χρόνω, μα κανέναν ηχηρό της τοπικό εκπρόσωπο. Ποια η σχέση των Bane με το straight edge και πώς αποτιμάτε το όλο φαινόμενο, ύστερα από 20 χρόνια ύπαρξης;
Είναι κάτι πολύ προσωπικό. Ως Bane, σταματήσαμε να χρησιμοποιούμε τη straight edge ταμπέλα το 1999 και έκτοτε δεν είχαμε ποτέ κάποιο πλήρες line-up στραμμένο προς τα εκεί. Μερικοί από μας συνέχισαν να κουβαλούν εκείνα τα ιδανικά, μερικοί είμαστε πιο περήφανοι και λαλίστατοι και ενθουσιώδεις γι' αυτή τη στάση σε σύγκριση με άλλους, ενώ έχουμε κι έναν ντράμερ που δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με την όλη κουλτούρα. Πρόκειται λοιπόν για μια προσωπική επιλογή: πρέπει να μετέχεις για αυστηρά δικούς σου λόγους, δεν έχει σε τίποτα να κάνει με κάποια συλλογική νοοτροπία. Αν όμως το θελήσεις και του δοθείς, είναι μια φανταστική, πλήρης, υγιής και θαρραλέα στάση ζωής. Κατά τη δική μου άποψη πάντα, βεβαίως.
Είμαι βέβαιος πως το έχεις σκεφτεί μέσα στα χρόνια, αλλά τι θα έκανες αν οι Bane δεν είχαν φτιαχτεί ποτέ ή αν είχαν διαλυθεί μέσα σε 2, 3 ή 5 χρόνια;
Δεν είμαι σίγουρος προς ποια κατεύθυνση θα είχε στρίψει το μονοπάτι μου... Το πακέτο της ωρίμανσης, του να γίνεσαι υπεύθυνος, να φτιάχνεις μια οικογένεια και μια καριέρα δεν είχε ποτέ κανένα ενδιαφέρον για μένα. Το να τακτοποιηθώ, δεν είναι κάτι που βρίσκεται στο αίμα μου. Ας πούμε, δεν έχω καταφέρει ποτέ να διατηρήσω μια σταθερή σχέση με οτιδήποτε πέρα από τους Bane και την κοινότητα στην οποία ανήκουμε. Οπότε ξέρω ότι δεν θα είχα απομακρυνθεί πολύ απ' όλο αυτό. Ίσως να είχα καταπιαστεί με κάποιο χόμπι –γκολφ, τένις, στοιχήματα στον ιππόδρομο. Ξέρω πάντως ότι η ζωή μου θα ήταν λειψή σε ενδιαφέρον και γέμισμα, σε σύγκριση με το πώς έχει τώρα. Έμαθα τόσα πολλά, απλώς όντας στους Bane.
Αντιστρέφοντας τώρα το προηγούμενο ερώτημα, τι θα κάνεις στη συνέχεια; Υπάρχει κάποιο πλάνο, για το τι θα γίνει μετά την τελευταία συναυλία σας;
Δεν υπάρχει τίποτα σε πλάνο. Όπως έρθουν τα πράγματα. Για να δούμε πώς είναι το να μη βρίσκεσαι σε μια μπάντα, για ένα διάστημα. Ίσως να με κρατήσει ανήσυχο, ώστε να ασχοληθώ λίγο με το γράψιμο. Σίγουρα θα μου αρέσει που θα έχω χρόνο να επισκεφθώ διάφορα μέρη και θα έχω την άνεση να κάτσω λίγο εκεί, για να αποκτήσω μια καλύτερη αίσθησή τους από αυτήν που αποκτάς όταν απλά περνάς για ένα διάστημα της μέρας ή για ένα μόλις βράδυ, μέχρι να δώσεις τη συναυλία –και πίσω ύστερα στο βαν. Νομίζω επίσης ότι θα παίζω πλέον περισσότερο πόκερ. Και ίσως, ίσως αν είμαι αρκετά τυχερός, να βρω κι ένα κορίτσι που θα με ανέχεται και θα κατανοεί τις επιλογές τις οποίες έχω κάνει, αποδεχόμενη τα λάθη μου. Θα μπορούσαμε ίσως να προσπαθήσουμε να χτίσουμε μια κοινή ζωή, έπειτα.
Πέρα από την κληρονομιά των δίσκων και των τραγουδιών σας, τι έχτισε τους Bane; Είμαι σίγουρος ότι μεγαλώσατε κι εσείς μαζί με τη μπάντα μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια, όμως ήσασταν πάντοτε παρόντες με την ίδια «πείνα» και δεν πήγατε ποτέ σε μεγάλη εταιρεία. Τέτοια πράγματα μετράνε στο τέλος της μέρας, έτσι δεν είναι;
Συμφωνώ. Και νομίζω ότι, με κάποιον τρόπο, μείναμε πάντα εκείνη η παρέα από πιτσιρικάδες που ήμασταν όταν ξεκινήσαμε. Αγαπούσαμε αληθινά το hardcore και όλα όσα έκανε για τις ζωές μας –μας ωθούσε να κάνουμε τα πράγματα όπως εμείς τα θέλαμε και να αισθανόμαστε ότι μπορούσαμε να κατακτήσουμε τον κόσμο. Δεν ξέρω πώς ακριβώς, αλλά η αρχική αποστολή για μια μπάντα που θα σεβόταν τη σκηνή και θα έδινε κάτι πίσω σε αυτή, που θα νοιαζόταν για τα παιδιά της φάσης και δεν θα μετατρεπόταν σε κόπανους που απλά θα έπαιρναν και θα έπαιρναν, δεν θόλωσε ποτέ για μας. Είμαστε ένα πολύ παραδοσιακό σχήμα: με την έννοια ότι, αν κάτι δείχνει σωστό στα μάτια μας, αν δουλεύει και μας κάνει να αισθανόμαστε άνετα, το στηρίζουμε.
Τρώμε ας πούμε στα ίδια μέρη, βλέπουμε ταινίες στις ίδιες πόλεις, αιωρούμαστε πραγματικά γύρω από ό,τι ξέρουμε πως δουλεύει για μας. Όντας στους Bane και μένοντας τίμιοι και ταπεινοί, καταφέραμε να μείνουμε και ενθουσιώδεις για τη συμμετοχή μας σε μια hardcore μπάντα, την οποία αγάπησαν κι άλλα παιδιά, όσα έρχονταν στα live για να τραγουδήσουν μαζί μας. Κι έτσι απλά συνεχίσαμε να το κάνουμε, χωρίς ποτέ να ζητήσουμε κάτι παραπάνω. Μας έφτανε.
{youtube}XodXxdxcqB4{/youtube}
