Αλήθεια, πόσα τραγούδια έχει στα κιτάπια του ο Matt Adams; Είναι οι Blank Tapes πλήρες σχήμα ή προσωπικό project; Πόσες κυκλοφορίες μπορεί να σχεδιάζει ταυτόχρονα ένας άνθρωπος; Σε αυτά –και πολλά ακόμα– μας απαντάει, λίγο πριν πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα και παίξει ζωντανά τη μουσική του όχι σε μία, αλλά σε τέσσερις διαφορετικές πόλεις: στα Ιωάννινα (Πέμπτη 4/12 στο Beatnik's Bar), στα Τρίκαλα (Παρασκευή 5/12, στην κεντρική πλατεία), στη Λάρισα (Στο Περίπου, Σάββατο 6/12) και βέβαια στην Αθήνα (Κυριακή 7/12, στο Six d.o.g.s.)...
Ξεκίνησες να γράφεις τα δικά σου τραγούδια πίσω στο 2003. Με πάνω από μια δεκαετία στην πλάτη σου, πώς αξιολογείς την πορεία των Blank Tapes και ποια σημεία θα διάλεγες ως το ζενίθ και το ναδίρ αυτής της περιόδου;
Ακόμα και στα κάτω μας υπήρχαν καλές στιγμές –και αντίστροφα. Τα τελευταία χρόνια ήταν καλά για την προβολή μας και για τις περιοδείες μας, αλλά δεν ηχογραφώ όσο θα 'θελα εξ αιτίας αυτών των πραγμάτων. Οι τουρνέ μας στη Βραζιλία και στην Ιαπωνία ήταν σίγουρα από τις κορυφές της πορείας μας. Στις αντίστοιχες της Αμερικής και της Ευρώπης υπήρξαν κάποια μέτρια σόου, λόγω του ότι ήταν ξεκίνημα ακόμα, ευτυχώς όμως επιστρέψαμε με μερικά πολύ καλά. Πάντως τη μία μέρα παίζεις σε γεμάτο μαγαζί και την επόμενη σε ένα άδειο... Είναι επομένως δύσκολο να κάνεις προβλέψεις με βάση τις περιοδείες σου.
Εμπνέεσαι από τη μουσική των 1960s και 1970s. Τι αντιπροσωπεύουν για σένα οι συγκεκριμένες δεκαετίες; Και γιατί τις διάλεξες ως σημείο αναφοράς για τη γραφή σου;
Αυτές οι δύο δεκαετίες είναι αρκετά διαφορετικές για εμένα, είναι όμως και οι δύο εποχές που φαντασιώνομαι μέσα από τη μουσική –και την τέχνη γενικότερα. Προσωπικά προτιμώ τα 1960s από τα 1970s, για να είμαι ειλικρινής. Τα 1960s αντιπροσωπεύουν την ελευθερία της φαντασίας· η μουσική άρχισε να γίνεται λίγο προσποιητή και δήθεν στα 1970s και η μόδα έγινε πολύ ντίσκο και πανκ προς το τέλος τους. Ενώ στα 1960s η μουσική ηχούσε ακόμα φρέσκια και συναρπαστική, γι' αυτό και πολλές σημερινές μπάντες προσπαθούν να αναπαραστήσουν και να αναζωογονήσουν τον ήχο τους και το παραγωγικό τους ύφος.
Δίνεις βάρος στις κριτικές που γράφονται για τη μουσική σου, είτε θετικές ή αρνητικές;
Ασφαλώς και με ενδιαφέρουν, αλλά από κάποιο σημείο κι έπειτα δεν πρέπει να σε απασχολούν τόσο πολύ οι αρνητικές κριτικές. Γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος κριτικός που δεν θα σε βρίσκει κάτι το ιδιαίτερο· και όσο πιο γνωστός γίνεται ένας καλλιτέχνης, τόσο περισσότεροι αρχίζουν να έχουν άποψη για εκείνον. Για την ιστορία, πάντως, θέλω να δηλώσω πως είμαι ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού μου.
Πώς προέκυψε αλήθεια μια tracklist 40 τραγουδιών στον τελευταίο σου δίσκο, Hwy. 9; Γιατί δεν επιλέχθηκε η οδός δύο ξεχωριστών κυκλοφοριών για έναν τέτοιον όγκο κομματιών;
Αρχικά, το Hwy. 9 προοριζόταν να έχει γύρω στα 20 κομμάτια: σύντομες, ασύνδετες ηχογραφήσεις, οι οποίες καθόντουσαν για χρόνια. Αλλά μετά συνέχιζα να βρίσκω τραγούδια που ταίριαζαν στο ύφος του άλμπουμ, οπότε αποφάσισα να το φτάσω γύρω στα 80 λεπτά –όπως έκανα δηλαδή με τις 3 πρώτες μου δουλειές, προτού υπογράψω σε εταιρία. Αν είχα βέβαια τα χρήματα θα κυκλοφορούσα δύο διαφορετικούς δίσκους, όπως ακριβώς ανέφερες κι εσύ. Αποφάσισα όμως να αφήσω το χρηματικό ποσό για κάποια πιο «επαγγελματικά» άλμπουμ, όπως λ.χ. για την επόμενη βινυλιακή μας κυκλοφορία Geodesic Dome Piece, η οποία θα βγει τον Ιανουάριο του '15.
Πόσο έχει αλλάξει η γραφή και η δομή των τραγουδιών σας, τώρα που το συγκρότημα είναι μια πλήρης μπάντα, αντί για το προσωπικό σου project;
Οι Blank Tapes εξακολουθούν ν' αποτελούν μια προσωπική μου προέκταση, καθώς εγώ κάνω όλη τη σύνθεση των τραγουδιών. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι ηχογραφώ πλέον σε πιο επαγγελματικά στούντιο και το ότι προσπαθώ να έχω μαζί τουλάχιστον έναν από τους ντράμερ μου (στο παρελθόν έπαιζα μόνος μου και τα ντραμς). Περιστασιακά, κάποια μέλη της μπάντας παίζουν μπάσο ή τραγουδάνε στις ηχογραφήσεις μου, αλλά οι συνθέσεις είναι ακόμα όλες δικές μου. Θέλω να δίνω την αίσθηση ότι οι Blank Tapes είναι πλήρες συγκρότημα, όμως στη πραγματικότητα το 99% της δουλειάς γίνεται από εμένα. Ζωντανά είμαστε πάντα από 3 έως 5 άτομα και όλοι δίνουν το δικό τους προσωπικό στοιχείο και τις ιδέες τους στα τραγούδια, κάποιες από τις οποίες καταλήγουν στις τελικές ηχογραφήσεις.
Λος Άντζελες, Σαν Φρανσίσκο και τώρα Λος Άντζελες ξανά. Τι σε έκανε να αφήσεις το L.A. την πρώτη φορά και γιατί αποφάσισες να πάρεις τον δρόμο της επιστροφής;
Κατάγομαι από το Newport Beach & Costa Mesa, που είναι περίπου μια ώρα δρόμος από το νότιο L.A. Μετακόμισα στο Σαν Φρανσίσκο το 2005 επειδή πάντα το αγαπούσα και επειδή βαριόμουν την περιοχή μου. Γύρισα πίσω το 2011 όταν άρχισα να παρατηρώ πως συνέβαιναν διάφορα συναρπαστικά πράγματα εκεί. Εντάξει, υπήρχε και μια κοπέλα στη μέση, όμως περισσότερο έγινε γιατί ήθελα να 'μαι κοντά στη μουσική σκηνή και βιομηχανία του Λος Άντζελες. Μέχρι στιγμής, πάντως, όλα βαίνουν καλώς!
Δίνεις την εντύπωση ότι πάντα έχεις έναν εντυπωσιακό αριθμό ακυκλοφόρητων συνθέσεων, απλά να κάθονται στα συρτάρια σου. Πώς βγάζεις άκρη με τον όλο όγκο;
Πριν 2 χρόνια έκανα μια τεράστια λίστα των 300-400 τραγουδιών που είχα γράψει από τότε που ξεκίνησα τη μουσική, στα 8 ή 9 μου. Κάποια από αυτά είχαν γραφτεί όταν έκανα ακόμα μαθήματα πιάνου στο σχολείο, όπως τα “1988”, “F88729415A” και “Little One”. Έχω επίσης πολλές κούτες με κασέτες ηχογραφήσεων, οι οποίες περιέχουν αρχικές ιδέες και τζαμαρίσματα. Τις ακούω ενίοτε, ώστε να δω αν μπορώ να βρω κάτι άξιο να ασχοληθώ περαιτέρω, για να διαμορφώσω ένα ολοκληρωμένο τραγούδι.
Μίλησε μας λίγο και για την άλλη σου δημιουργική διέξοδο, το σκίτσο. Βρίσκεις ακόμα χρόνο για να ασχοληθείς μαζί του όσο θα 'θελες, τώρα που η μπάντα έγινε πιο γνωστή και οι υποχρεώσεις είναι περισσότερες;
Ακόμα ζωγραφίζω, κυρίως για πόστερ, μπλούζες και εξώφυλλα δίσκων. Το ότι το συγκρότημα γίνεται πιο δημοφιλές δεν έχει αλλάξει πολλά για μένα. Είναι μάλιστα τόσο ομαλή η διαδρομή, ώστε δεν καταλαβαίνω κάποια αισθητή διαφορά. Πάντα έλεγα ότι θα αρχίσω να ζωγραφίζω περισσότερο όταν θα σταματήσω να περιοδεύω και να ηχογραφώ τόσο πολύ.
Τι υπάρχει στα σχέδιά σας για το 2015; Σου αρέσει γενικά να κάνεις πλάνα για το μέλλον ή προτιμάς να αφήνεις τα πράγματα στην τύχη τους;
Πάντα σχεδιάζω τα επόμενα άλμπουμ! Μέχρι στιγμής υπάρχει στα πλάνα η κυκλοφορία (σε δίσκο και κασέτα) μιας stoner/psych rock δουλειάς που ηχογραφήσαμε πριν το Vacation, τον Ιανουάριο στη Royal Oakie Records. Μετά ακολουθεί μια άλλη «χαμένη» δουλειά με τον τίτλο Sha-La-Love, η οποία θα βγει σε κασέτα την άνοιξη, από τη Dome of Doom. Έπειτα υπάρχουν δύο ακόμα ατιτλοφόρητα άλμπουμ που θα ήθελα να κυκλοφορήσω το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο. Πριν φύγουμε επίσης για την Ευρώπη, πρόλαβα να ηχογραφήσω 30 demo κυρίως καινούργιων συνθέσεων, για τα οποία είμαι πολύ ενθουσιασμένος –θα τα ξαναπιάσω με την επιστροφή μας. Σχεδιάζουμε ακόμα να περιοδεύσουμε λίγο ακόμα στην Αμερική και ίσως ξανά στην Ευρώπη και στη Βραζιλία ξανά. Ίδωμεν...
Είσαστε στη μέση μιας ευρωπαϊκής περιοδείας διάρκειας ενός μήνα, οπότε θα ήθελα για το τέλος να σε ρωτήσω αν έχεις εντοπίσει διαφορές μεταξύ των αμερικάνικων και των ευρωπαϊκών ακροατηρίων...
Αγαπώ το ευρωπαϊκό κοινό! Η κάθε συναυλία διαφέρει ασφαλώς, αλλά αισθάνομαι πως με εκτιμούν περισσότερο στην από 'δω πλευρά του Ωκεανού. Μέχρι στιγμής η τουρνέ έχει πάει μια χαρά!
{youtube}AMYglgBfPtU{/youtube}
