Οι Drums, το indie pop ντουέτο (πλέον) με τις surf αναφορές που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε το 2010, έχουν φτάσει αισίως στον τρίτο τους δίσκο: το Encyclopedia κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο και βρήκε το συγκρότημα σε διαθέσεις πιο πειραματικές. Με αφορμή αυτήν την κυκλοφορία θέσαμε μερικά ερωτήματα στον frontman τους, ο οποίος αποδεικνύεται πολύ πιο πολιτικοποιημένος απ' όσο ίσως θα περίμενε κανείς και απαντάει, όπως θα διαβάσετε, με αφοπλιστική ειλικρίνεια...
To Encyclopedia είναι πολύ πιο πειραματικό από οτιδήποτε έχετε κάνει στο παρελθόν. Αυτή είναι η κατεύθυνση που θα πρέπει να περιμένουμε μελλοντικά;
Ξέρεις, δεν έχω ιδέα πού θα πάμε από εδώ και πέρα. Συνήθως προσπαθούμε να μην προβλέπουμε το μέλλον και απλά να ακολουθούμε τις καρδιές μας, όταν έρχεται η στιγμή. Θα έλεγα πως είχαμε μεγάλη έμπνευση κατά τη δημιουργία του Encyclopedia και ότι ο ίδιος ο δίσκος μας ώθησε να περάσουμε κατευθείαν στον επόμενο, αμέσως μετά το τέλος της περιοδείας. Λέγαμε κάποτε πως θέλαμε ό,τι κάνουμε να ακούγεται ίδιο, αλλά βαρεθήκαμε πλέον. Μεγαλώσαμε και τώρα θέλουμε να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά. Βλέπουμε τη δύναμη που κρύβει το να είσαι περιπετειώδης!
Νιώθω ότι ο ήχος σας έχει υποβληθεί σε μια σταδιακή αλλαγή, γίνεται δηλαδή πιο ψυχρός και πιο σκοτεινός σε κάθε δίσκο. Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για αυτήν την αλλαγή στη διάθεση;
Μεγαλώνουμε, όπως σου είπα, και γινόμαστε παράλληλα σοφότεροι σε ό,τι αφορά τον κόσμο και τους εαυτούς μας. Θεωρώ πως ζούμε σε έναν σκοτεινό κόσμο. Ακούς συνεχώς ότι η ζωή είναι ωραία και ότι ο κόσμος είναι όμορφος (και ίσως είναι, στον πυρήνα του), αλλά ο άνθρωπος έχει πραγματικά καταστρέψει την ομορφιά του· κι έτσι, ενώ παραμένουμε ζωντανοί, νιώθουμε έντονη πίεση από κάθε κατεύθυνση. Επίσης, ο Jacob κι εγώ πάντα νιώθαμε outsiders: ποτέ δεν ήμασταν εναρμονισμένοι με τον κόσμο κι αυτό είναι και το μήνυμα του Encyclopedia –μιλάει για το να είσαι μόνος και να βρίσκεις κι άλλους που νιώθουν το ίδιο. Πιστεύω ότι απλά είμαστε πιο ειλικρινείς για τη ζωή και τους εαυτούς μας.
Είμαστε θυμωμένοι με τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος. Μόλις κάναμε τις ενδιάμεσες εκλογές μας στις Ηνωμένες Πολιτείες και ανακατεύεται το στομάχι μου με τον φανατισμό και τον ρατσισμό, αλλά και με όλους τους ομοφοβικούς και ξενοφοβικούς ανθρώπους στους οποίους μόλις δώσαμε εξουσία. Είναι όλοι τους άπληστοι, αλλά δεν μπορείς να μετακομίσεις στην Ανταρκτική ή στον Άρη, έτσι; Νομίζω λοιπόν πως ο επόμενος δίσκος θα είναι ακόμα πιο οργισμένος, πώς μπορεί κανείς να νιώθει χαρούμενος αυτή τη στιγμή; Το θέμα είναι να είσαι ειλικρινής. Εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη ευθύνη των καλλιτεχνών!
Για ποιο κομμάτι σας είσαι πιο υπερήφανος;
Δεν μου αρέσει η λέξη «υπερήφανος». Δεν επαινώ τον εαυτό μου κοιτάζοντας τη δουλειά μου. Γράφω ένα κομμάτι και στη συνέχεια προχωρώ μπροστά. Θεωρώ πως η δουλειά θα πρέπει να μιλήσει από μόνη της. Νομίζω πάντως ότι το τραγούδι που αγαπώ και θα αγαπώ περισσότερο είναι το πρώτο που γράψαμε για τη μπάντα, το "Best Friend". Δεν είχαμε ιδέα τι κάναμε, ούτε είχαμε αγγίξει ξανά κιθάρες στο παρελθόν, αλλά είχαμε τη διάθεση να κάνουμε κάτι μαγικό και 1...2...3... Το κομμάτι εμφανίστηκε και μάλιστα μέσα σε λίγες μόλις ώρες! Θυμάμαι αργότερα την ίδια νύχτα να πηγαίνω με το ποδήλατο στη δουλειά μου ακούγοντάς το ολοκληρωμένο και να σταματώ στην άκρη του δρόμου για να κάτσω κάτω. Ήξερα πως κάτι πολύ ξεχωριστό είχε μόλις γεννηθεί!
Και κάποιο κομμάτι για το οποίο να μην είσαι και τόσο;
Πραγματικά μισώ το "Forever And Ever Amen"... Το βρίσκω εντελώς ανόητο. Ένιωθα πραγματικά ενθουσιασμένος πριν 5 χρόνια, όταν εξελέγη ο Πρόεδρος Ομπάμα, ήμουν τότε ακόμα αρκετά αφελής ώστε να πιστεύω ότι όλα θα ήταν εντάξει. Έγραψα τα "Let's Go Surfing" και "Forever And Ever Amen" την ίδια εκείνη εβδομάδα και από τότε τις έχω μετανιώσει αυτές τις λέξεις. Δεν τις πιστεύω πια, δεν σημαίνουν τίποτα για μένα. Είμαι ερωτευμένος με την πραγματικότητα. Είμαι ερωτευμένος με την επιστήμη. Κουράστηκα να προσπαθώ να ξεφύγω. Είναι καλύτερα να κάτσεις και να αντιμετωπίσεις τα σκατά.
Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια σας είναι το "If He Likes It Let Him Do It", από τον δεύτερο δίσκο σας. Ποια είναι η ιστορία του;
Αυτό το κομμάτι ήταν κατά κάποιον τρόπο το «coming out» μου. Νομίζω ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα την λέξη «αυτόν» σε ένα τραγούδι. Ήμουν τόσο αγχωμένος με κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα για ένα τραγούδι σεξουαλικής τοποθέτησης! Ήθελα να είναι αρκετά αφηρημένο ώστε ο καθένας να το εκλάβει όπως θέλει, γιατί ήμουν ακόμα φοβισμένος με την ιδέα να είμαι δημόσια gay· πλέον, όμως, νιώθω δυνατός μέσα από τη σεξουαλικότητά μου. Νιώθω μάλιστα πολύ τυχερός που είμαι ομοφυλόφιλος, όσο δύσκολο κι αν είναι: με έχουν φτύσει στο Άμστερνταμ, με έχουν διώξει από το δικό μου after party στην Κοπεγχάγη επειδή «δεν ήθελαν αδερφές στο club τους», έχω χάσει τη βιολογική μου οικογένεια εξ αιτίας της χριστιανικής τους πίστης. Αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα στον κόσμο, καθώς ποτέ δεν θα είχα το υπόβαθρο που έχω τώρα ώστε να κάνω τέχνη. Οι κακουχίες θα ήταν λιγότερες και θα έκανα μπαγιάτικη μουσική, χωρίς κάποια καθοδηγητική δύναμη από πίσω της. Και το χειρότερο –δεν θα είχα ερωτευτεί τον Jasper, με τον οποίον μοιράζομαι κάθε μέρα της ζωής μου.
Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον της κιθαριστικής μουσικής, δεδομένης της μειωμένης απήχησης που έχει αυτή τα τελευταία 5 χρόνια;
Φυσικά η mainstream μουσική αφήνει πολλά απωθημένα, αλλά κάπως έτσι γίνεται τα τελευταία 30 χρόνια. Προσωπικά δεν με αφορά τόσο το ΠΟΙΑ όργανα χρησιμοποιείς για να κάνεις μουσική –νοιάζομαι πολύ, πολύ περισσότερο για το ίδιο το κομμάτι! Τι λες, και γιατί. Είναι δύσκολο να προκύψουν στις μέρες μας όμορφα τραγούδια με νόημα, ακόμα και στην «indie» μουσική. Πρέπει να αφήσεις τον κόσμο και να βρεις ένα μέρος αγνότητας. Μην είσαι αντιδραστικός, μην σκέφτεσαι στρατηγικά, απλά παράμεινε αληθινός και υπέροχα πράγματα μπορεί να συμβούν!
Με τρεις δίσκους στο ενεργητικό σας, δεν θεωρείστε πλέον ακριβώς «νέα μπάντα». Ποια είναι λοιπόν για σένα η πιο συναρπαστική νέα μπάντα ή καλλιτέχνης αυτή τη στιγμή;
Περιοδεύουμε με ένα σπουδαίο γκρουπ, τους Beverly. Ακούγονται σαν οι Cranberries και οι Ahmps να είχαν παιδί. Περιοδεύουμε μαζί τους στην Ευρώπη!
Θα θέλαμε πολύ να σας δούμε σε κάποια συναυλία. Έχετε έρθει ποτέ στην Ελλάδα;
Δεν έχουμε έρθει ποτέ, αλλά ψοφάμε να έρθουμε. Μία από τις καλύτερές μου φίλες είναι Ελληνίδα, η Ιωάννα Γκίκα. Τραγουδάει στους Io Echo –ακόμα μία αγαπημένη μου μπάντα. Παρακαλώ ας μας κλείσει κάποιος! Ευχαριστώ!
{youtube}4IbkytcnRa4{/youtube}
