Γεια σου Ηλία και καλώς ήρθατε και πάλι στη μουσική μας επικαιρότητα. Συγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ Home. Ποια είναι η απήχηση, μέχρι στιγμής;
Ευχαριστούμε για τα όμορφα λόγια, χαιρόμαστε με τη σειρά μας που είμαστε και πάλι πλήρως ενεργοί. Το άλμπουμ μετράει μόλις 1 μήνα ζωής, αλλά η ανταπόκριση του κόσμου είναι μέχρι στιγμής πολύ θερμή. Έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες μας.
Βλέπω ότι ακολουθείτε τον ανεξάρτητο δρόμο αυτήν τη φορά, μακριά από δισκογραφικές. Είναι αλήθεια ότι ο μύθος των εταιρειών καταρρέει, τουλάχιστον όσον αφορά στην underground σκηνή; Είναι μοιραίο οι καλλιτέχνες να ακολουθούν τη δική τους πορεία, τελικά;
Η απόφασή μας να κυκλοφορήσουμε τον δίσκο ανεξάρτητα είναι πλήρως συνειδητή και είναι κάτι που κάναμε με όλες μας τις κυκλοφορίες, εκτός από το βινύλιο του Earths Collide (2016), που κυκλοφόρησε σε συγχρηματοδότηση Labyrinth Οf Thoughts και Ikaros Records –τις οποίες και ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν ο μύθος καταρρέει. Ξέρω πάντως ότι το να έχεις τον πλήρη έλεγχο του τελικού προϊόντος είναι κάτι απελευθερωτικό για μία μπάντα, παρότι συνεπάγεται ταυτόχρονα αυξημένα κόστη κλπ. Δεδομένο είναι βέβαια ότι η αγορά έχει συρρικνωθεί και, ως εκ τούτου, το ενδιαφέρον για τις underground μπάντες έχει μειωθεί αντίστοιχα. Είμαστε ωστόσο σε συζητήσεις με labels για την κυκλοφορία του βινυλίου, καθότι το κόστος είναι ιδιαιτέρως αυξημένο.
Θα έχεις βαρεθεί να το απαντάς, αλλά δεν μπορώ να μην ρωτήσω: Γιατί Home; Έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίον ηχεί το άλμπουμ, που όντως είναι κάπως «οικείος»; Ή έχει να κάνει με το ότι βρήκατε καλλιτεχνικά το σπίτι σας, εκείνο το μέρος της διαδικασίας και του αποτελέσματος δηλαδή, στο οποίο νιώθετε καλά;
Ο τίτλος είναι βαρύνουσας σημασίας. Πρώτα-πρώτα, είχαμε κάποιες αλλαγές μελών, διαδικασία που κάθε μπάντα που την έχει περάσει, γνωρίζει τις δυσκολίες, καθώς και τα συναισθηματικά και πρακτικά της κόστη. Με το τρέχον line-up νιώθουμε όμως όλοι πιο δεμένοι από ποτέ: θεωρούμε έτσι ότι βρήκαμε το «σπίτι» μας. Πέραν αυτού, ο τίτλος είναι τρόπον τινά ένα κοινωνικό σχόλιο, για τις αντιξοότητες που βιώνει ο καθένας στην καθημερινή του ζωή και τη διαρκή προσπάθεια να βρει το καταφύγιό του, είτε αυτό είναι ένα πρόσωπο, είτε ένα μέρος, οτιδήποτε. Και ναι, θεωρώ ότι η μουσική μας ταυτότητά μας είναι ακόμα εκεί, στη φυσική της εξέλιξη. Τέλος, Home λέγεται και το στούντιο όπου κάνουμε πρόβες και έγινε όλη η σύνθεση του δίσκου, άρα η επιλογή του τίτλου είναι πολυσήμαντη.
Βλέπω ότι αποφεύγετε τον χαρακτηρισμό post-rock τα τελευταία χρόνια και έχετε πάει στο γενικότερο «instrumental rock». Ένας σπουδαίος συνθέτης μου είπε κάποτε ότι, με το που ονομάζεις κάτι και του βάζεις μια ταμπέλα, μπαίνουν αυτομάτως στεγανά που σε εμποδίζουν να ξεφύγεις και να μεγαλώσεις καλλιτεχνικά. Τάσσεσαι υπέρ αυτού; Ή απλά δεν θέλετε να κατευθύνετε τη συνείδηση του κοινού σε συγκεκριμένο μονοπάτι;
Γενικά δεν συμπαθούμε τις ταμπέλες. Σίγουρα χρησιμεύουν σε ένα δισκάδικο ή στη δημιουργία ενός κοινού «μπούσουλα» για να συνεννοούμαστε μεταξύ μας, αλλά τελικά μάλλον κάνουν περισσότερο κακό, παρά καλό. Στη δική μας περίπτωση, σαφώς και ξεκινήσαμε όντας βαθιά επηρεασμένοι από το περίφημο «post-rock», είδος που ακόμα συνιστά το εφαλτήριό μας. Στην πορεία της μπάντας, όμως, εμφυσήσαμε στη μουσική μας πολλά διαφορετικά στοιχεία, που ενδεχομένως θα ξενίσουν κάποιον που περιμένει να ακούσει το παραδοσιακό post-rock.
Αντίστροφα ιδωμένο, το πρόβλημα είναι ότι κάποιος που πιθανόν θα πέρναγε καλά με τη μουσική μας, δεν μπαίνει καν στον κόπο να την τσεκάρει, επειδή βλέπει την ταμπέλα και θεωρεί ότι δεν είναι του γούστου του. Γι' αυτό και επιδιώκουμε όσο περισσότερο γίνεται να μην πλασάρουμε ένα συγκεκριμένο είδος ή έστω η περιγραφή να είναι κάπως πιο αόριστη. Ας αποφασίσει ο ο ίδιος ο ακροατής τι είμαστε και, κυρίως, αν του αρέσει αυτό που κάνουμε.
Είναι αλήθεια ότι παρατηρώ μια διάθεση διαφοροποίησης, αναζητήσεων, πειραματισμών και άλλων τακτικών διεύρυνσης οριζόντων, με περίλαμπρο παράδειγμα το επικό, djent-ο-ειδές “Heavy Heart”, με το ατμοσφαιρικό τμήμα του κλεισίματός του να λυτρώνει και να αγγίζει ευαίσθητες χορδές. Τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Πολλή σκέψη; Πολύς στουντιακός χρόνος με αυτοσχεδιασμούς; Πολλά νέα ακούσματα; Ή μήπως η μοιραία καλλιτεχνική ωρίμανση, που έρχεται με τον χρόνο;
Η διάθεσή μας για πειραματισμό είναι πράγματι παραπάνω από εμφανής στο Home και το "Heavy Heart" ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Σίγουρα συνέβαλε και η καινούργια δυναμική της μπάντας με την έλευση νέων μελών, αν και πάντοτε ψάχναμε τρόπους να ξεφύγουμε από τα στεγανά και να δημιουργήσουμε κάτι «δικό μας». Ο καθένας μας ακούει πολλά και διαφορετικά πράγματα, οπότε τα κομμάτια μάς οδηγούσαν από μόνα τους σε νέα μονοπάτια. Κάποιες επιλογές έγιναν συνειδητά, όπως οι μικρότερες διάρκειες, αλλά, σε γενικές γραμμές, ο δίσκος αποτυπώνει την απολύτως φυσική εξέλιξή μας.
Σε δύο ευχάριστες εκπλήξεις, τα χορωδιακά φωνητικά του “Youth” και το τραγουδιστικό κομμάτι του “Akai Ito” έρχονται να αποτελέσουν πρωτοπορία για το συγκρότημα. Ανάγκη για περαιτέρω καλλιτεχνικές εξερευνήσεις; Ή μια στρατηγική κίνηση, για να αποκτήσει το άλμπουμ πλουσιότερη παλέτα ηχοχρωμάτων; Να περιμένουμε περισσότερα φωνητικά στο μέλλον;
Μας ρωτάνε σχεδόν από την αρχή της πορείας μας, πότε επιτέλους θα βάλουμε φωνητικά. Ε να λοιπόν που ήρθε η ώρα… περίπου! (γέλια) Σοβαρά τώρα, ο Δημήτρης Ράδης –ο οποίος είναι και ο βασικός συνθέτης του “Youth”– είχε γράψει στο demo μία μελωδική γραμμή τραγουδισμένη από χορωδία, η οποία βέβαια εν τέλει κατέληξε να γίνει κιθάρα. Αλλά η ιδέα έμεινε και θεωρήσαμε ότι ταιριάζει γάντι στο μελαγχολικό τελείωμα: δίνει μια διαφορετική διάσταση και το απογειώνει. Προσωπικά είναι πλέον το αγαπημένο μου κομμάτι από όλη τη δισκογραφία μας.
Όσον αφορά το “Akai Ito”, οι στίχοι μού βγήκαν πηγαία, γιατί είχα μία συγκεκριμένη ιστορία να πω, που δεν μπορούσε να αποδοθεί μονάχα με μουσική. Άρα η επιλογή της εισαγωγής –περιορισμένων, έστω– φωνητικών ήταν συνειδητή και σίγουρα συμβάλλει στην ποικιλομορφία. Αλλά πραγματικά μας βγήκε πηγαία. Το μοναδικό μας άγχος ήταν πώς θα το εκλάβει ο κόσμος, από ό,τι φαίνεται όμως άρεσε στη συντριπτική πλειονότητα, επομένως δικαιωθήκαμε. Όσο για το μέλλον, είμαστε ανοιχτοί στο οτιδήποτε!
Κατά τα 3/5 με νέα μέλη, λοιπόν. Τι συνέβη; Φυσικά δεν είστε η μόνη μπάντα που το έχει αντιμετωπίσει, τείνω μάλιστα να το θεωρήσω... παθογένεια του underground!
Η εξήγηση της αλλαγής μελών είναι πολύ πιο απλή και καθημερινή από ό,τι θα περίμενε κανείς. Οι άνθρωποι αλλάζουν, δυστυχώς ή ευτυχώς· έτσι συνέβη και σε εμάς. Τα παιδιά που αποχωρήσανε είχαν διαφορετικό όραμα για τη μουσική, επομένως αποφασίσανε να ακολουθήσουν άλλους δρόμους. Εννοείται ότι τους θεωρούμε πάντα μέλος της οικογένειάς μας και τους ευχόμαστε ό,τι καλύτερο. Νομίζω είναι πράγματι ένα σύνηθες φαινόμενο, που συμβαίνει ακόμα και σε μπάντες-μεγαθήρια, πολλώ δε μάλλον σε ένα underground σχήμα. Το θέμα είναι πόσο ισχυρό είναι το όραμα και πόση δύναμη και κουράγιο έχουν οι υπόλοιποι να συνεχίσουν. Εγώ και ο Κώστας Διακάκης, παρά τις αντιξοότητες, τα βρήκαμε. Και, εκ των υστέρων, θεωρούμε ότι πράξαμε σωστά, καθώς η μπάντα είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μας, το οποίο δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε.
Στις 12 Δεκεμβρίου ανεβαίνετε στη σκηνή του Gagarin, σε ένα ιστορικό αλλά και μεγάλο δηλαδή venue. Kίνηση τολμηρή. Είναι η ανάγκη για το επόμενο μεγάλο βήμα ή η ανάγκη για την ανώτερη υλικοτεχνική υποδομή και άνεση, που προσφέρει ένας τέτοιος χώρο;
Είναι όνειρο τόσο προσωπικό, όσο και της μπάντας να παίξουμε μια μέρα στο Gagarin. Έχω παρακολουθήσει αναρίθμητες συναυλίες εκεί όλα αυτά τα χρόνια και πάντα θαύμαζα το stage, την ακουστική του χώρου, το όλο vibe και τη δυναμική του κοινού. Θέλουμε να κοιτάμε πάντα μπροστά και να κατακτούμε νέες κορυφές. Το να παίξουμε λοιπόν σε ένα τέτοιο ιστορικό venue και μάλιστα σε headline show μας, είναι μία από αυτές. Το θεωρούσαμε ως τη φυσική εξέλιξη της δυναμικής της μπάντας στα live, αλλά και του σόου μας, το οποίο πλέον απαιτεί έναν μεγαλύτερο χώρο για να αναδειχθεί, καλύτερες υλικοτεχνικές υποδομές κ.ο.κ
Μαζί σας θα είναι οι Outercamp, ένα σχετικά νεοσύστατο γκρουπ. Θες να μας κάνεις μια πρώτη σύσταση; Βλέπεις αλήθεια να υπάρχουν αρκετά ελπιδοφόρα νέα σχήματα στη σκηνή ή έχει αρχίσει να επικρατεί στειρότητα; Έκανε άραγε καλό ο συναυλιακός οργασμός των τελευταίων ετών ή τείνει να κουράσει;
Οι Outercamp είναι μια νεοσύστατη, εξαιρετική μπάντα που ανακαλύψαμε πρόσφατα και μας έκανε φοβερή εντύπωση. Παίζουν ένα μείγμα 1990s alternative rock/emo με post-rock στοιχεία, πράγματα που δεν ακούς συνήθως στα εγχώρια γκρουπ. Ο φετινός τους δίσκος είναι θαυμάσιος και θεωρώ ότι πρέπει να έρθετε όλοι από νωρίς για να τους τσεκάρετε και live.
Γενικά πιστεύω ότι, μουσικά, βιώνουμε μια εξαιρετική δεκαετία στην Ελλάδα, καθώς ανακαλύπτω ολοένα και περισσότερες μπάντες που αξίζουν της προσοχής μας. Μου αρέσει παράλληλα και ο επαγγελματισμός που επιδεικνύουν ακόμα και μικρά, νέα σχήματα –είναι κάτι που δεν μπορεί παρά να σε εμπνεύσει να γίνεις καλύτερος. Όσον αφορά τις συναυλίες, ποτέ δεν είναι αρκετές, αλλά δυστυχώς, με τόση υπερπροσφορά, είναι δύσκολο να ανταποκριθεί κανείς σε όλα όσα θα ήθελε να δει, κυρίως οικονομικά μιλώντας. Αλλά προς θεού, μακάρι να συνεχίσουμε έτσι κι ακόμα καλύτερα.
Θα πάω σε κάτι πιο προσωπικό. Πώς είναι οι καθημερινότητες των we.own.the.sky; Πλην της καλλιτεχνικής σας ιδιότητας, με ποιον άλλον τρόπο υπάρχετε στην κοινωνία μας και με τι μάτι τη βλέπετε πλέον; Είναι σίγουρα δύσκολα τα πράγματα εκεί έξω, αλλά τείνει αυτό να σας κάνει απαισιόδοξους; Ποιο είναι το μέλλον της Ανθρωπότητας και ποια η θέση της μουσικής σε αυτό, τελικά;
Αυτή είναι μια εξαιρετική ερώτηση. Στην καθημερινότητά τους, οι we.own.the.sky είναι ξυλουργοί, μηχανολόγοι, δικηγόροι, μουσικοί παραγωγοί, απ’ όλα έχει ο μπαξές. Καθότι πλέον έχουμε μεγαλύτερο ηλικιακό εύρος μέσα στη μπάντα, δεν μπορώ να μιλήσω εκ του ασφαλούς για όλους, πάντως εγώ –έχοντας πατήσει πλέον τα 30– βλέπω τη ζωή με άλλη ματιά. Αντιμετωπίζοντας έναν σωρό δυσκολίες επιβίωσης, η μουσική σίγουρα είναι το καταφύγιο που χρειάζομαι περισσότερο από οτιδήποτε, αλλά παράλληλα είναι δύσκολο να την τροφοδοτήσεις όταν πρακτικά δεν έχεις έσοδα από αυτήν. Κάπως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.
Σίγουρα το ίδιο νιώθουν και πάμπολλοι άλλοι μουσικοί, όμως δεν το βάζουμε κάτω: θα παίζουμε για όσο περισσότερο μπορούμε και το λέει η καρδιά μας. Αυτή τη στιγμή κοιτάμε πεισματικά μπροστά, με κάθε κόστος προσωπικό, επαγγελματικό και οικονομικό. Για το μέλλον της Ανθρωπότητας η κουβέντα είναι μάλλον μεγάλη, αλλά νομίζω ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τη σπουδαιότητα του ρόλου της τέχνης στις ζωές όλων μας. Πράγμα που μόνο να ενταθεί μπορεί.
Είναι τελικά η μουσική των we.own.the.sky ένα soundtrack που με πραότητα συνοδεύει τους ήχους της κατάρρευσης ενός κόσμου που φθίνει; Ή ένας ύμνος σε ό,τι μας μαγεύει, μας σαγηνεύει, μας πτοεί, μας απογοητεύει ή και μας χαρίζει ελπίδα;
Μόλις έγινες ακόμα πιο γραφικός και από εμένα στα live μας, και σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, χαχαχα! Πέρα από την πλάκα, αγαπάμε με όλη μας την ψυχή αυτό που κάνουμε και ευελπιστούμε η μουσική μας να αποτελεί ένα όχημα διαφυγής από την πεζή πραγματικότητα, έναν τρόπο έκφρασης όλων των συναισθημάτων που προανέφερες. Έχουμε τόσο σκοτεινά σημεία, όσο και πιο λυρικά και «ευαίσθητα», αν θέλεις, άρα δεν θα μπορούσα να επιλέξω μόνο ένα από τα δύο. Στο τέλος της ημέρας, αν κάποιος μας πει ότι τον άγγιξε με οποιονδήποτε τρόπο ένα κομμάτι μας, είναι υπεραρκετό για να μας κάνει να συνεχίζουμε με το ίδιο πάθος και ζήλο.
***
Οι we.own.the.sky παρουσιάζουν τη νέα τους δισκογραφική δουλειά Home ζωντανά την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου στο Gagarin 205, μαζί με τους Outercamp.
Όλες οι πληροφορίες, εδώ.
Ηλεκτρονική προπώληση εισιτηρίων, εδώ.
{youtube}GCyeiIwxdVg{/youtube}
