Ως νεοεισερχόμενοι στον χώρο της δισκογραφίας, μπορείτε να μας πείτε μερικά πράγματα για την ταυτότητα της μπάντας; Ποιοι είναι οι Dury Dava και τι θέλουν να εκφράσουν μέσω της μουσικής τους;
Είμαστε πέντε άτομα, είμαστε φίλοι και παίζουμε μαζί μουσική, οι περισσότεροι από παλιά. Άρα έχουμε πολλές κοινές αναφορές, εντός και εκτός μουσικής, τις οποίες όμως ο καθένας μας χειρίζεται και μεταφράζει με τον τρόπο του. Στο τέλος προκύπτει πάντα κάτι. Δεν μπορούμε να πούμε ότι θέλουμε να εκφράσουμε κάτι σαφές, γιατί ο καθένας έχει τη θέση του απέναντι στη διαδικασία και στο αποτέλεσμα. Υπάρχει βέβαια κάτι που εκφράζεται και είναι πέρα από αυτές τις ατομικές θέσεις και τις διαμορφώνει συνεχώς.
Κυκλοφορήσατε έναν 70άλεπτο, διπλό δίσκο με απαιτητικό ελληνικό στίχο στην εποχή των μεμονωμένων κομματιών και της συνεχούς απόσπασης προσοχής. Ήταν συνειδητή απόφαση; Πιστεύετε ακόμη στην τέχνη της ολοκληρωμένης ακρόασης;
Συνειδητή απόφαση είναι να παίζουμε τη μουσική που παίζουμε, αλλά δεν είναι μια απόφαση η οποία ήρθε από συζήτηση και σκέψη –είναι κυρίως μια πρακτική απόφαση. Δεν μας απασχόλησε ιδιαίτερα η διάρκεια του δίσκου, από τη στιγμή που ήμασταν γενικά σίγουροι για το υλικό και αισθανόμασταν καλά παίζοντας τα κομμάτια λάιβ και στις πρόβες μεταξύ μας.
Για την ολοκληρωμένη ακρόαση, ας πούμε ότι είναι ένας από τους τρόπους να ακούσει κανείς μουσική· και, για μας, ίσως ο ωραιότερος, αφού δίνει ένα έργο ενιαίο, δημιουργεί συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, είναι μια συνολική εμπειρία που αποτυπώνεται βιωματικά στον ακροατή και τον συνδέει βαθιά με το υλικό (είτε μιλάμε για μια συναυλία, είτε για την ακρόαση ενός ολόκληρου δίσκου). Για τον δίσκο μας πιστεύουμε ότι ακούγεται καλύτερα ως συνέχεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα κομμάτια δεν προσφέρονται για μεμονωμένες ακροάσεις.
Ο ανατολίτικος αέρας είναι διάχυτος στο ντεμπούτο σας. Είναι βιωματική η σχέση σας με αυτήν την πτυχή του ήχου σας; Ακούμε και την τούρκικη γλώσσα σε κάποιο σημείο του δίσκου...
Ζούμε σε μια σχετική Ανατολή, άρα είναι προφανώς βιωματική η σχέση μας με αυτό τον ήχο. Δεν θεωρούμε σε καμία περίπτωση ότι εντάσσουμε ένα «εξωτικό» στοιχείο σε μια «Δυτική» μουσική, ούτε ότι η μουσική μας είναι ένας πειραματικός συνδυασμός. Ό,τι έχει μπει στα τραγούδια μας, βρίσκεται εκεί επειδή μας ακούστηκε σαν να ανήκει στον ίδιο γοητευτικό χώρο. Είτε έρχεται από την Ευρώπη, την Αμερική, την Αφρική ή την Ασία. Από την Ωκεανία και την Ανταρκτική δεν έχουμε τις απαραίτητες επιρροές, προς το παρόν.
Αναφορικά με τους στίχους σας, θα θέλατε να μας πείτε ποιες είναι οι δεξαμενές έμπνευσης; Υπάρχουν συγκεκριμένοι λογοτέχνες ή ποιητές που σας έχουν επηρεάσει;
Δεν είναι συγκεκριμένες οι δεξαμενές αυτές, από οτιδήποτε ακούσεις ή διαβάσεις μπορείς να κλέψεις κάτι. Θα ξεχωρίζαμε τον Ευγένιο Τριβιζά, τον Νίκο Γκάτσο και τον Notorious B.I.G.
Ένας νέος fan ακούει το άλμπουμ σας και ξετρελαίνεται. Προτείνετέ του τρεις δίσκους με τους οποίους πρέπει να συνεχίσει...
Ας ακούσει ό,τι θέλει από Can (ας πούμε το Future Days), Baris Manco (ας πούμε το 2023) και Fela Kuti (ας πούμε το Afrodisiac).
Είστε ζωντανό παράδειγμα μίας γενιάς που ανακαλύπτει τη μουσική κληρονομιά του παρελθόντος ανεμπόδιστα μέσω του διαδικτύου. Πιστεύετε ότι αυτή η δυνατότητα μας έχει παγιδεύσει ηχητικά στο παρελθόν; Ή μας έχει δώσει την ευκαιρία να εμβαθύνουμε στον πολιτισμικό πλούτο παλαιότερων δεκαετιών;
Αν θέλουμε να δούμε αυτό το νέο δεδομένο ως παγίδα, μπορούμε να πούμε διάφορα, π.χ. ότι μας παγιδεύει στο παρελθόν ή στο παρόν ή ότι μας παγιδεύει σε μια συγκεκριμένη ιδέα για το μέλλον κλπ. Είναι μια νέα δυνατότητα, η οποία σίγουρα ανοίγει δρόμους σε όποιον/α θέλει να ψάξει και να ακούσει πολλή μουσική. Είναι πρωτόγνωρο να μπορεί κανείς να ακούσει μια ηχογράφηση ενός ρεμπέτικου του 1917 και αμέσως μετά να βάλει ένα κομμάτι πειραματικής ηλεκτρονικής του 1980 και να κλείσει τη μέρα του με λίγη trap του 2019. Όχι μόνο δίνεται η ευκαιρία για εμβάθυνση στο παρελθόν, αλλά δημιουργούνται και οι συνθήκες για μια νέα δημιουργική πρόσληψη αυτού του παρελθόντος.
Ζούμε σε μία πόλη που στην οποία ξεπηδούν συνεχώς νέες μπάντες με καλό υλικό και ο κόσμος φαίνεται να διψάει για μουσική. Ωστόσο, η ζωή των περισσότερων εγχώριων συγκροτημάτων παραμένει δύσκολη. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ποια είναι η ουσιαστική αλλαγή που θα πρέπει να συμβεί για να μην θεωρείται ο χώρος ένα δημιουργικό χόμπι;
Από τη μία, υπάρχει μια περίεργη αντίληψη, που επικρατεί κατά βάση στα μαγαζιά που στήνουν λάιβ, σύμφωνα με την οποία το μαγαζί θεωρεί ότι «πληρώνει» τους μουσικούς με την έκθεση και το βήμα που τους προσφέρει για να αναδειχθούν. Όντως είναι σημαντικό να σου προσφέρεται ο απαραίτητος χώρος για να παρουσιάσεις τη δουλειά σου –και αυτό πρέπει να αναγνωρίζεται– αλλά κανείς ποτέ δεν πλήρωσε το νοίκι του με έκθεση.
Παράλληλα, υπάρχει μάλλον περιορισμένη γνώση σχετικά με το πόσο ακριβό και χρονοβόρο είναι να φτιάχνει κανείς προσεγμένη μουσική. Τέλος, από τη στιγμή που, καλώς, το υλικό διανέμεται και μέσω του διαδικτύου δωρεάν, η ενίσχυση είναι τελείως προαιρετική και εξαρτάται από διάφορους παράγοντες της στιγμής.
Τι θεωρείτε ως επαναστατική πράξη στις μέρες μας;
Εδώ θέλει προσοχή για να μην πούμε καμιά μπούρδα… Είναι διάφορα πράγματα, ξεκινώντας από συμπεριφορές και στάσεις απέναντι στους ανθρώπους και τα πράγματα και φτάνοντας μέχρι τη γενικευμένη και επιθετική αντίδραση. Είναι κάτι απρόβλεπτο, αλλά συνήθως απλό και ευθύ. Βασικά δεν απαντάμε, επόμενη ερώτηση...
Τέλος, είναι η live εμπειρία ή ο χρόνος στο στούντιο πιο σημαντικός για εσάς; Που ακούμε την πιο αντιπροσωπευτική εκδοχή των Dury Dava;
Για εμάς έχουν και τα δύο την ιδιαίτερη σημασία τους: το πρώτο για τη βιωματική σχέση μας με τη μουσική μας και το δεύτερο για τη δημιουργική στάση μας απέναντί της. Κάθε λάιβ μας προσφέρει μια νέα αντίληψη γύρω από αυτό που κάνουμε· νιώθουμε διαφορετικά και μαθαίνουμε πολλά για εμάς, τη σχέση μας και το υλικό μας. Η πιο αντιπροσωπευτική εκδοχή των Dury Dava είναι το λάιβ, αφού συμβαίνει μπροστά σου.
{youtube}pY6NN4zCajo{/youtube}
