Το ξέρεις αγαπητέ ότι την πρώτη φορά που συνάντησα το όνομά σου ήταν στον Μαρινόπουλο;
Στον ...Μαρινόπουλο;!
Ναι, ναι, εκείνη την εποχή ο Μαρινόπουλος έβαζε δίσκους στο τμήμα με τα βιβλία και τα διάφορα άλλα του πολιτισμού. Εκεί λοιπόν πρωτοείδα δίσκο των Τερμιτών και τον περιεργάστηκα...
Α, έτσι! Χαχαχχα! Ναι, μπράβο! (αναφωνεί με δύναμη) Είχα πάρει κι εγώ έναν δίσκο από του Μαρινόπουλου, έναν καταπληκτικό του Joe Cocker, το Stingray (1976).
Πέφτω λοιπόν πάνω στην Αμαρτωλή Μαρία (1984) και ναι μεν το εξώφυλλο δεν με κάλυπτε πλήρως, ο τίτλος όμως μου έκανε εντύπωση, ενώ ένας ακόμα τίτλος –τραγουδιού– με έβαλε να κάτσω και να ακούσω: το "Αρκούδες"...
Είχαμε βρει τότε έναν άνθρωπο που ήταν πολύ τρελός και ιδιαίτερος και κάναμε τραγούδια μαζί: τον Μιχάλη Μαρματάκη, ο οποίος έλεγε ότι του αρέσει να κάνει στίχους με λέξεις που καταλαβαίνει ο κόσμος, να είναι εντελώς ρεαλιστικός ο τρόπος, μα σουρεαλιστικά τα θέματα. Το σενάριο δηλαδή να είναι σουρεαλιστικό, αλλά ο τρόπος με τον οποίον παίζεται να είναι καθημερινός. Μου άρεσε η νοοτροπία του και είμαι πολύ ευτυχισμένος που άρχισα να γράφω ελληνικά τραγούδια μαζί του· σε αυτόν οφείλω όλη μου τη μετέπειτα σκέψη πάνω στον στίχο.
Δεν γράφω στίχους, αλλά μου άνοιξε τα μάτια στο να διαλέγω. Θα επέλεξα και θα είπα και κοτσάνες βέβαια, όμως κάτι έμαθα στο να ξεδιαλέγω ένα καλό υλικό. Κλασικό παράδειγμα ο Ισαάκ Σούσης, που τον θεωρώ κορυφαίο. Επίσης η Λίνα η Δημοπούλου, την οποία θεωρώ φρέσκια και δυναμική γραφή. Είναι κι ένας καινούργιος που μου έχει γράψει στίχους τον τελευταίο καιρό, ο Γιώργος Μπακόλας –μου έχει δώσει "Το Καφέ Της Ξεχασιάς". Καταπληκτικός.
Τέτοιοι στίχοι με έκαναν να στοχεύσω στη δουλειά σου όταν ψάχναμε πατήματα σε ελληνικό λόγο –γιατί τότε το λαϊκό δεν το είχαμε αποδεχθεί ακόμα, εξέφραζε μια κουλτούρα στην οποία νιώθαμε αντίθετοι. Ενώ όμως πρώτα ως ακροατής και κατόπιν ως επαγγελματίας μουσικογραφιάς διέκρινα σαφώς κάποια διαμάντια στην πορεία σου, το τραγούδι που με έκανε να ξανακοιτάξω το σύνολο της καριέρας σου δεν βρισκόταν καν σε δικό σου δίσκο: μιλάω για τον "Θίασο", που έχεις πει στον Απόπλου του Μιχάλη Τερζή το 2010, σε στίχους Δημήτρη Λέντζου...
(Με έμφαση και γέρνοντας μπροστά) Καλά, αυτό είναι τραγουδάρα! (επαναλαμβάνει τρεις φορές τη φράση, τονίζοντας με φανερό τρόπο το «δα»)
{youtube}rjPzeLdX8Rc{/youtube}
Και δεν έχει πάρει ούτε την εκτίμηση που του πρέπει, ούτε το airplay που του άρμοζε/αρμόζει...
Πολλά πράγματα δεν έχουν λάβει την αξία που τους πρέπει.
Ναι, αλλά το συγκεκριμένο δεν είναι ένα τραγούδι μέσα στο αισθητικό κλίμα όπου έχουμε συνηθίσει να ανήκει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, είτε σε στίχους, είτε σε μουσική;
Όχι. Γιατί ο κόσμος έμαθε να περιμένει συγκεκριμένα πράγματα από εμένα και θέλει αυτά. Θα σου πω κάτι, μιας και μιλάμε με τέτοια ευθύτητα: εγώ έπεσα στη δίνη της επιτυχίας και την επιτυχία δεν τη συγχωρεί ο κόσμος.
Ο Αργύρης Ζήλος είχε πει σε μια κουβέντα που είχαμε κάποια στιγμή, αναφερόμενος στους U2, ότι είναι τέτοιο το επίπεδο επιτυχίας, ώστε υπάρχει φθόνος από τη μεριά του κοινού...
Ο Αργύρης... Τον αγαπάω τον Ζήλο και ας έχω φάει φόλες από αυτόν. Ήταν αληθινός, έγραφε εκείνα που πίστευε. Έχω φάει βέβαια μεγάλες φόλες –όπως έφαγα και από τον Βασίλη Ραφαηλίδη. Διάβαζα δηλαδή τις κριτικές του και πήγαινα και έβλεπα ταινίες, είχα δει του κόσμου τις μαλακίες. Και ο Αργύρης κάτι ανάλογο, είχε ας πούμε βγάλει κάποια στιγμή άλμπουμ της χρονιάς (ή κάτι τέτοιο) κάποιο των Be-Bop Deluxe. Πάω και το αγοράζω και είτε βγήκε αυτός ο δίσκος, είτε όχι, ήταν το ίδιο... Τι λέγαμε λοιπόν για τον Ζήλο;
Ότι είχε αναφερθεί στους U2 και έλεγε πως ό,τι και να βγάλουν θεωρούνται ένοχοι μέχρι της αποδείξεως του αντιθέτου. Στην περίπτωση λοιπόν τη δική σου, πώς μεταφράζεται αυτό; Ή μάλλον πώς εκδηλώνεται;
Λοιπόν, θα σου πω! Τη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο το 2012 θα την πληρώνω μια ζωή. Αν την είχε κάνει ο Θάνος Μικρούτσικος ή ο Σταμάτης Κραουνάκης θα μίλαγαν ακόμα σε δημοσιεύματα, θα τη μνημόνευαν. Γιατί μπορούν να περάσουν κάτι τέτοιο, ενώ εγώ τέτοια τρομερή επιτυχία δεν τη δικαιόμουν να την έχω κάνει με τον τότε δίσκο μου, Οι Άγγελοι Ζουν Ακόμα Στη Μεσόγειο.
Αλλά, αν ήταν ο πρώτος μου, θα έβγαιναν και θα έλεγαν «πω πω, τι έχει κάνει ο άνθρωπος!», αυτήν την αίσθηση έχω. Γιατί περιέχει 3-4 πράγματα για τα οποία θεωρώ ότι έχω φτάσει σε τελικές μορφές, δεν νομίζω δηλαδή ότι μπορώ να γράψω καλύτερα. Δεν σου λέω όλα τα κομμάτια, υπάρχουν όμως σημεία για τα οποία πιστεύω ότι έπιασα ταβάνι σε σχέση με τις δικές μου δυνατότητες. Τώρα πια, βέβαια, είμαι σε θέση να κάνω ακριβώς ό,τι γουστάρω, χωρίς να μπαίνω σε φόρμες περί του τι είναι «σωστό».
Θέλω να μιλήσουμε για το εξώφυλλο του δίσκου Μια Τρύπα Στον Καιρό...Κύριε Μάνο (2015). Πάντα είχες προσεγμένα εξώφυλλα, ακόμα και όταν δεν μου άρεσαν προσωπικά ή δεν συμφωνούσα με την αισθητική τους...
Ποια δεν σου άρεσαν; Μιλάμε για τη σόλο πορεία μου τώρα;
Ναι, ναι. Το Διάλειμμα Κρατάει Δυο Ζωές του 2001, ας πούμε, με τα δύο all-star παπούτσια: βρήκα ότι ο τίτλος δεν αντανακλάται σωστά στην εικόνα. Ή το Έτσι Δραπετεύω Από Τις Παρέες του 1999, όπου θεωρώ ότι η φωτογραφία των παιδιών χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά, ως άμεσης συγκίνησης εικόνα. Κάτι βέβαια που διέτρεξε πολύ σαν λογική το έντεχνο της εποχής...
Δεν το είχα σκεφτεί αυτό το τελευταίο, από την οπτική που μου είπες. Αν μου το είχε πει κάποιος εκείνη την εποχή, ίσως να μην το έκανα. Το εξώφυλλο τώρα στον δίσκο Το Διάλειμμα Κρατάει Δυο Ζωές ήταν μια φωτογραφία. Ενός πολύ διάσημου φωτογράφου, από τον οποίον ζητήσαμε τα δικαιώματα, βρήκαμε όμως ότι ήταν απαγορευτικό το ποσό. Μάλιστα ήταν κανονικά παπούτσια στην αυθεντική φωτογραφία, όχι all-star. Κάναμε έτσι μια δική μας έκδοση, για τις ανάγκες του συγκεκριμένου εξώφυλλου. Παρεμπιπτόντως, είναι και ο πιο πετυχημένος μου δίσκος, σε εμπορικό επίπεδο.
Όχι τυχαία. Έχει μερικά από τα πλέον γνωστά σου τραγούδια μέσα...
100.000 πωλήσεις, και όχι μέσω εφημερίδων. Κανονικές, από δισκοπωλεία. Και έχει βγάλει 5 τραγούδια τα οποία έχουν μείνει στον χρόνο και βρίσκουν πάντα τη θέση τους στις setlist των συναυλιών μου.
Στο Μια Τρύπα Στον Καιρό...Κύριε Μάνο, λοιπόν, προβάλλεις τον εαυτό σου...
Ήμουν επηρεασμένος από το Ισλαμικό Κράτος και από τα γεγονότα τα περιρρέοντα στη δική μας χώρα. Αισθάνομαι πολύ άτυχος και για μένα και για τη γενιά μου και για τα παιδιά μου, που ζούμε αυτό το πράγμα. Είναι σαν να προσπαθώ να μη δω τι συμβαίνει, αλλά τελικώς δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Γι' αυτό και έβαλα κόκκινο το φόντο. Οι φωτογραφίες επίσης στο artwork του δίσκου είναι δικές μου, τις έβγαλα εκεί όπου έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι.
Οι τελευταίοι σου δίσκοι γράφονται αλήθεια στο στούντιο όπου βρισκόμαστε, σε επίπεδο pro-production;
Ναι, ναι. Και μετά φεύγουμε από εδώ και πάμε στο Odeon και βάζω τις φωνές –αν και έχω εξοπλιστεί και εδώ με καλά μικρόφωνα και μερικά τραγούδια τα κάνω από εδώ. Απομονώνω τον χώρο στην τουαλέτα από τους υπόλοιπους και κάνω εκεί τα φωνητικά. Φαντάσου το σαν άτυπο vocal booth.
Όταν δεν υπάρχει τουρνέ ή εμφάνιση σε αθηναϊκό μαγαζί, πώς τρέχει μια κλασική σου μέρα;
Βλέποντας ταινίες, αγώνες τένις και σνούκερ και γενικότερα σπίτι. Και φυσικά ακούω μουσική. Το «ακούω μουσική» δεν σημαίνει για εμένα κάνω δουλειές και θα βάλω κάτι να παίζει. Θα αφιερώσω 3 ώρες: θα φτιάξω καφέ, θα πάρω τα τσιγάρα μου και θα κάτσω σε ένα στουντιάκι που έχω στο σπίτι και θα ακούσω. Τα άλλα, όσα πρέπει να ακούσω για να ξέρω τι γίνεται στον χώρο μου, είναι στο αυτοκίνητο. Αυτό φυσικά έγινε από ένα σημείο και πέρα της ζωής μου, διότι ειδικότερα το καλοκαίρι ζω πολύ έντονα και συγκεκριμένα: βρίσκομαι σε ένα αεροπλάνο συνεχώς, κοιμάμαι σε διάφορα ξενοδοχεία και το βράδυ παίζω σε κάποια σκηνή. Και μέχρι να γεννηθεί η κόρη μου έτσι ήταν η ζωή μου όλη, μέχρι 35 χρονών περίπου. Έζησα τα πάντα, πολύ έντονα.
Θα παραμείνω στην ακρόαση, καθώς θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Ακούγοντας τους δίσκους των Τερμιτών –και με διορθώνεις αν κάνω λάθος– εντοπίζει κάποιος, εκτός του rock και της pop που έρχεται από τους Rolling Stones στα ακόρντα και από τους Beatles στις γέφυρες, και μια πολύ ισχυρή δόση από βρετανικό art rock στις ενορχηστρώσεις...
Πολύ, πάρα πολύ art rock. Για την ακρίβεια, μόνο art rock ακούγαμε τότε και ειδικότερα εγώ ήμουν βυθισμένος σε αυτό: Genesis, Yes, Pink Floyd συνεχώς. Το δωμάτιό μου ήταν γεμάτο από Floyd –δίσκοι, αντικείμενα, αφίσες. Φλάσαρα πολύ με το είδος και πήγα σε όλο και πιο περίεργα νερά ακούγοντας. Και πολύ Frank Zappa, επίσης, αν και με κούρασε κάποια στιγμή η πλήρης εγκεφαλικότητά του. Από την άλλη, με τους Van Der Graaf Generator και με τον ίδιο τον Peter Hammill, είχα ψύχωση. Αυτό βοηθήθηκε ασφαλώς και από ένα ακόμα γεγονός. Ο πατέρας μου ήταν φίλος με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και η μουσική του τελευταίου με τους Aphrodite's Child με συνεπήρε, καθώς, εκτός του art rock, είχε και εκείνο το ανατολίτικο, το βυζαντινό στοιχείο. Και η Aνατολή πάντα μου κόλλαγε, γι' αυτό άλλωστε και μου αρέσει το "Kasmhir" των Led Zeppelin. Ήταν βέβαια και η πρώτη φορά που το άκουσα, η οποία έπαιξε τον ρόλο της. Παίρνω θυμάμαι το Psychical Graffiti (1975) και πάω και το ακούμε με φίλους και ήμασταν διαβασμένοι, όπως λέγαμε τότε! (γέλια αμφότεροι). Και μου φάνηκε μάλιστα, εκείνη την πρώτη φορά που το άκουσα, ότι κρατούσε 7 ώρες (συνεχίζονται τα γέλια). Και είπα, «πω ρε πούστη μου! Art rock, ψυχεδέλεια και Ανατολή σε μία σύνθεση»!
Το αγαπώ και το λατρεύω ακόμα σαν τραγούδι: βάλέ μου το από το πρωί ως το βράδυ να το ακούω και δεν θα σου πω τίποτα. Με αυτά λοιπόν μπήκα στον χώρο της δισκογραφίας. Με τέτοια εφόδια. Και όταν κάναμε το Armageddon με τους P.L.J. Band το 1982, ούτε κατά διάνοια δεν φανταζόμουν ότι μετά από χρόνια θα βρισκόταν σε λίστες με σπάνια και θα το ψάχνουν συλλέκτες. Έχει 5.000 αναφορές μόνο σε σελίδες προερχόμενες από την Κίνα! Και μας είχαν κάνει μάλιστα πρόταση από το εξωτερικό, να πάμε να το παίξουμε ολόκληρο. Πού να μαζευτείς βέβαια και πού να τους βρεις όλους αυτούς, για να το καταθέσεις εκ νέου... Και δεν θα είναι και το ίδιο. Εκείνοι νομίζουν ότι είχαμε πλήρη έλεγχο τότε και ότι κινηθήκαμε επίτηδες προς κάποιες κατευθύνσεις που φαίνονται ως υπερβολικά σοφιστικέ. Αλλά δεν είναι έτσι. Αυτά ήταν στην πραγματικότητα τα εφόδιά μας. Εγώ παίζω πλήκτρα για να καταλάβεις σε ένα παλιό GEM, και ηχολήπτης είναι ο Johnny ο Βαβούρας.
Μα, δεν λέει κάτι τέτοιο στα liner notes...
Είχε υπογράψει σαν Johnny Alex, λόγω κάποιων συμβολαίων που είχε. Γι' αυτό σου λέω, δεν θα μπορούσε να βγει έτσι ούτε για αστείο σήμερα. Όταν κάναμε μάλιστα τη μεταγραφή του με την Εστουδιαντίνα δώσαμε εκείνο το ανατολίτικο χρώμα ώστε να μπορέσει να περάσει με επιτυχία μέσα από κάποιο διαφορετικό φίλτρο, ικανό να επικοινωνήσει με το σήμερα. Κάποια στιγμή βέβαια με τους P.L.J. Band νιώσαμε απομονωμένοι. Το γράψαμε, το βγάλαμε, το πήγαμε στο εξωτερικό, άρεσε –μα τίποτα. Ξέρεις, είναι όπως όταν έχεις φορτσάρει πολύ σε έναν δίσκο και λες θα βγει και θα μας παρακαλάνε όλοι. Θα μας πηγαίνουν ελικόπτερα και θα περιμένουν οι γκόμενες απέξω! (γέλια) Δεν έγινε όμως τίποτα τέτοιο. Θυμάμαι δε ότι το βγάλαμε και πήγαμε διακοπές και ήμουν εγώ σίγουρος ότι θα γυρίσουμε και θα ακούσω καταπληκτικά νέα. Και έχω και τον Αντώνη τον Μιτζέλο να μου λέει από το τηλέφωνο ότι γαμάει ο δίσκος σε δημοσιότητα και ότι όλα εντάξει.
Γυρνάμε λοιπόν και πάω στην εταιρεία και ρωτάω –«300 αντίτυπα», μου λένε... «Τι λες γαμώ την...», απαντάω και απογοητεύομαι. (γέλια τρανταχτά) Αλλά συνεχίζω να δουλεύω πάνω σε νέο υλικό –είχα ήδη γράψει καινούργια τραγούδια, πάλι στα αγγλικά. Και ένα απόγευμα, όπως πηγαίνω οδηγώντας προς το χωριό μου, το Φτελιό έξω από τον Βόλο, βλέπω έξω από τα Καμμένα Βούρλα τον ήλιο κατακόκκινο όπως πάει να δύσει. Μου έρχεται λοιπόν φλασιά και λέω θα γράψουμε έναν δίσκο που θα λέγεται Orange Strip. Ήμασταν και πάλι πολύ στο διάβασμα, καταλαβαίνεις, και όταν επιστρέφω ετοιμάζω δυο τραγούδια σε ακόμα πιο βαρύγδουπο στυλ από το Armageddon. Όχι με θρησκευτικό περιεχόμενο, αλλά και πάλι κοινωνικά, καταστροφές...
Η εσχατολογία δούλευε πολύ, τότε στα 1980s...
Πράγματι. Πάω λοιπόν στην εταιρεία με τελειωμένο υλικό, έσκαγε εκείνη την εποχή το new wave και οι Sharp Ties σαρώνανε το σύμπαν με την επιτυχία τους. Και μου λέει στην Polygram ο Γιάννης Πετρίδης: δεν μπορώ να σε χρηματοδοτήσω, με πιέζουν οι από πάνω, πρέπει να αλλάξετε. Συμπτωματικά, την ημέρα που σκάσαμε στην Polygram κυκλοφορούσε το "Sultans Οf Swing"· και ήταν οι ντάνες στην είσοδο του κτιρίου, μετέφεραν με παλέτες οι υπάλληλοι τις κόπιες. Το κόζι είχε λοιπόν αλλάξει και ήμασταν εκτός εποχής. Το προηγούμενο τώρα υλικό μας, το είχαμε στείλει και στη Γαλλία. Ήρθε λοιπόν ένας εκπρόσωπός τους, ένας παραγωγός ονόματι Γκιγιώ. Πολύ ωραίο, μας λέει, όμως μας έκανε κι εκείνος σαφές ότι είχε πλέον αλλάξει η εποχή. Το έβγαλε βέβαια τελικά ένας Γερμανός στη Vertigo, μα δεν έχουμε πάρει μήτε δραχμή έκτοτε, ενώ αυτός πλούτισε –είμαστε βασικά στα δικαστήρια.
Τον δίσκο τον χρηματοδοτούσαμε εμείς. Πούλησα μάλιστα μερίδιο του σπιτιού μου στο χωριό και μετά τα πήρα πίσω από την Polygram. Και πάνω στην απομόνωση γνωρίζω τον Γιάννη τον Σπυρόπουλο –τον Μπαχ, όπως τον φωνάζαμε– και μου λέει να φέρω τον αδελφό μου να παίξει ντραμς και μου γνωρίζει και τον Μαρματάκη. Ήταν λίγο σαν Jim Croce οι πρώτες απόπειρες, φτιάξαμε όμως ένα demo με 4 τραγούδια. Και πάω και πάλι στον Πετρίδη και του λέω: ή κάνουμε κάτι με αυτά ή αλλάζω δουλειά. Δεν ενθουσιάστηκε, βρήκε ωστόσο ότι τα τραγούδια ήταν σύγχρονα. Είχαν βγει άλλωστε τα Μπαράκια του Βαγγέλη Γερμανού (1981) και είχαν κάνει αίσθηση. Ο Γερμανός μου έμαθε βασικά πως μπορούσα να κάνω τραγούδια στα ελληνικά. Διότι άκουγα μεν το Βρώμικο Ψωμί και τον Μπάλλο, αλλά τα αντιμετώπιζα σαν τον Frank Zappa και τους Van Der Graaf για τις δυνατότητές μου. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο...
Ήταν όντως σε ένα τέτοιο κλίμα αρμογής λόγου και ήχου, πάνω στο τεχνικό και στο τυχαίο ταυτόχρονα...
Ακριβώς! Όταν άκουσα λοιπόν τα Μπαράκια είπα ότι αυτό μπορώ να το κάνω. Και μάλιστα επειδή το έχω ξαναπεί, ήρθε μια μέρα ο Γερμανός πριν από χρόνια, με βρήκε και μου λέει: «Είπες ρε 'συ τόσα καλά λόγια για μένα»; Και του απάντησα «Βαγγέλη, αν δεν ήσουν εσύ, θα είχα αλλάξει δουλειά».
Να πούμε και για τα τωρινά;
Προς το παρόν δεν γράφω κάτι. Δεν μπορώ να βγάζω δίσκους συνέχεια, δεν έχω πάντα πράγματα να πω. Θέλω να κάνω τον χειμώνα κάτι, σε μικρό χώρο. Μ' ένα πιάνο, μια κιθάρα και ένα όρθιο μπάσο στη μέση. Το καλοκαίρι θα το περάσουμε περιοδεία με τον Κότσιρα. Ο Γιάννης είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος και μπορώ να συνεννοηθώ μαζί του. Ταιριάζουμε, γιατί είναι συγκαταβατικός και υπομονετικός και με ανέχεται –διότι εγώ είμαι ξέρεις και λίγο σπασαρχίδης. Κάνω επίσης δύο αφιερωματικές συναυλίες στον Μάνο Ελευθερίου, μία στο Μέγαρο και την άλλη στη Σύρο, στο Νταμάρι. Ο Μάνος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καριέρα μου: με οδήγησε σε νέες και περίεργες ατραπούς. Στη συναυλία θα ακουστούν μερικές συνθέσεις από το τελευταίο άλμπουμ, θα έχει όμως και κλασικά τραγούδια του ρεπερτορίου μου.
Θα είναι δηλαδή μεγάλες σε έκταση εμφανίσεις, δυοράκια για την πλάκα...
Και πολύ παραπάνω, μάλιστα! Έχω ζητήσει και τη συνδρομή του Κότσιρα, όπως και της Δήμητρας Παπίου και της Αφροδίτης Μάνου. Δεν μπορώ ας πούμε να πω τη "Μαρκίζα" εγώ, πρέπει να την πει μια γυναίκα, κάποια που μπορεί να πλησιάσει την ερμηνευτική ψυχοσύνθεση της Βίκυς Μοσχολιού. Το Νταμάρι στη Σύρο είναι εκπληκτικός χώρος αλλά και στο Μέγαρο είναι ωραία, στον Κήπο. Έχει ξέρεις και την ιδιαιτερότητα να γειτονεύει με τους νοσηλευόμενους φαντάρους από δίπλα, προσδίδεται έτσι μια διαφορετική χροιά. Την άλλη φορά που σταματήσαμε στις 11.30 –αν και δεν το θέλαμε, ήρθε όμως η Αστυνομία και δεν μπορούσαμε να παίξουμε άλλο– έστελναν μηνύματα και μας έγραφαν «πείτε κι εκείνο, παίξτε και το άλλο».
{youtube}OjFG6sRV35Q{/youtube}
