Το πρώτο εγχείρημα επανένωσης έγινε το καλοκαίρι που μας πέρασε στο 8ο Φεστιβάλ Βρύσης Τυρνάβου. Τι προηγήθηκε εκείνης της βραδιάς και πώς η εμπειρία της σας φέρνει τώρα στο Six d.o.g.s.;
Μετά το 2002, όταν και σταματήσαμε, κάναμε ακόμα ένα live: τον Απρίλιο του 2011, στη Λάρισα. Εκείνο το live οργανώθηκε πολύ γρήγορα και αυθόρμητα, όταν σκεφτήκαμε να παίξουμε με τις μπάντες που είχαμε τότε, τους Action Ladies και τους Birthday Kicks. Αρχικά σκεφτόμασταν να παίξουν τα δύο γκρουπ από ένα πλήρες set το κάθε ένα και στο τέλος να κάναμε ένα happening παίζοντας όλοι μαζί 2-3 από τα παλιά μας κομμάτια, σαν Φόβοι Του Πρίγκηπα. Κλείσαμε μια πρόβα στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 2011 και γρήγορα αρχίσαμε να παίζουμε σχεδόν ολόκληρο το παλιό μας υλικό. Αποφασίσαμε τότε να παίξουμε ένα full set σαν Φόβοι, οπότε οι μπάντες μας περιορίστηκαν στο ρόλο του support. Τo live έγινε με μόλις 3 πρόβες συνολικά και ήρθε κόσμος από ολόκληρη την Ελλάδα.
Από τότε συνειδητοποιήσαμε την ανάγκη να προσεγγίσουμε το παλιό μας υλικό με διαφορετικό τρόπο. Θέλαμε δηλαδή να ξαναπιάσουμε κάποια από τα κομμάτια μας και να τα δούμε αλλιώς. Με διαφορετικό ήχο, αλλά κυριότερα με την ερμηνεία που μπορούσαμε να τους δώσουμε τώρα. Από τον Ιούλιο του 2017, καταφέραμε να συναντιόμαστε πιο τακτικά. Το live μας στο Φεστιβάλ Βρύσης Τυρνάβου τον Αύγουστο του 2018, ήταν το πρώτο που είχε αυτή τη διαφορετική πνοή, καθώς είχαμε τον χρόνο να πειραματιστούμε πάνω στο υλικό μας, με τον τρόπο με τον οποίον το φανταζόμασταν. Το αποτέλεσμα μας άρεσε πολύ, το ίδιο και η ανταπόκριση του κοινού. Όταν λοιπόν άρχισαν να μας την «πέφτουν» οι φίλοι της μπάντας από την Αθήνα για ένα live, δεν είχαμε κανένα λόγο να μην το επαναλάβουμε.
Πέρα από τη δραστηριότητα των Action Ladies, Birthday Kicks, Miniature Solar Systems, Motel Room, και όποιο άλλο σχήμα (εάν υπάρχει), στο οποίο ενεπλάκησαν μέλη της μπάντας, είχατε δηλαδή επαφές μεταξύ σας αυτά τα χρόνια; Τι σας «έλειπε» από τα παραπάνω εγχειρήματα που καταλάβατε ότι το έχουν οι Φόβοι Του Πρίγκηπα;
Σχέσεις δεν σταματήσαμε ποτέ να έχουμε καθώς, πέρα από τη μουσική, μας συνδέει βαθιά φιλία χρόνων. Από τις άλλες μπάντες στις οποίες συμμετέχουμε δεν μας έλειψε κάτι. Απλώς οι Φόβοι Του Πρίγκηπα είναι για εμάς ένα σημαντικό κομμάτι και θέλαμε να το ξαναενεργοποιήσουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε σύγκριση.
Έχετε μπει στον πειρασμό να γράψετε κάτι καινούριο; Έχει προκύψει, στις πρόβες; Για τι έχουν ανάγκη να μιλήσουν οι Φόβοι του Πρίγκηπα; Θα δισκογραφούσαν, ως έχουν οι συνθήκες σήμερα;
Ακούγονται πολλά καινούρια μουσικά θέματα στις πρόβες μας και κάποια από αυτά τα παίζουμε με μεγαλύτερη συχνότητα. Έχουν προκύψει και μερικοί στίχοι που ασχολούνται με ό,τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, δηλαδή με τον γενικότερο αποσυντονισμό τον οποίον βιώνουμε ως άνθρωποι, πολίτες, εργαζόμενοι, και την ανάγκη να πάρουμε θέση και να αναλάβουμε δράση.
Μια τέτοια άλλωστε θεματική, δεν είναι άγνωστη στη μπάντα. Επαναπροσεγγίζοντας τα παλιά μας κομμάτια, συνειδητοποιούμε ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 (όταν ήμασταν 20 χρονών, πάνω-κάτω), τα ίδια μάς απασχολούσαν. Ο ατομικισμός, η αίσθηση ανωτερότητας, η φασιστική νοοτροπία, η απολιτίκ στάση είναι χαρακτηριστικά αυτού που εκφράζει ο «πρίγκηπας» και εμείς ήμασταν και συνεχίζουμε να είμαστε οι φόβοι του.
Βρίσκουμε τις σημερινές συνθήκες πολύ πρόσφορες για μουσική παραγωγή, αλλά δεν έχουμε σχηματίσει ακόμα μια σκέψη προς την κυκλοφορία άλμπουμ. Πάντοτε ένας δίσκος των Φόβων ερχόταν να κλείσει κατά κάποιον τρόπο μια περίοδο της μπάντας κι εμείς αυτή τη στιγμή μόλις ανοίγουμε έναν καινούριο κύκλο. Το μέλλον θα δείξει.
Έχετε εμφανιστεί σε ιστορικές μουσικές σκηνές, όπως στο Ρόδον και στον Αέρα. Έχει στέκια σήμερα το ανεξάρτητο ροκ στην Αθήνα ή σε άλλες πόλεις; Πώς βλέπετε την εξέλιξή του σε αυτά τα «σιωπηλά» χρόνια των Φόβων του Πρίγκηπα;
Υπάρχουν μερικά από τα στέκια που υπήρχαν και παλιότερα –θεωρούνται πια θρυλικά– και άλλα, που άνοιξαν στα «σιωπηλά» χρόνια των Φόβων, τα οποία κάνουν καλή δουλειά και δείχνουν να διατηρούν τον χαρακτήρα τους. Η συναυλιακή κίνηση στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και στην επαρχία δείχνει επίσης ότι υπάρχουν καλές περιπτώσεις· και γύρω από αυτές τις περιπτώσεις δημιουργείται κι ένα κοινό. Αν σε τέτοιους σταθερούς χώρους προσθέσουμε και τους αυτο-οργανωμένους κάποιων σχολών ή/και καταλήψεων, καθώς και τα καλοκαιρινά φεστιβάλ σε κάθε περιοχή της Ελλάδας, η κατάσταση δείχνει πολύ καλύτερη σε σχέση με τη δεκαετία του 1990.
Λευκή Συμφωνία, Σπυριδούλα, Οι Φόβοι Του Πρίγκηπα: Πώς σχολιάζετε τις επανενώσεις του τελευταίου χρόνου; Πού τις αποδίδετε;
Ήμασταν μόλις ενός έτους μπάντα τον Μάρτιο του 1996, όταν κληθήκαμε να παίξουμε στο Ρόδον, λόγω της συμμετοχής μας σε έναν διαγωνισμό ροκ τραγουδιού που διοργάνωσε η ΕΡΤ. Εκείνη τη βραδιά έπαιξαν ξανά, μετά από χρόνια, οι Socrates Drank Τhe Conium. Αυτήν την ιστορική μπάντα εμείς την ξέραμε μόνο μέσα από τους δίσκους της –δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα τη δούμε ζωντανά. Το ότι ξαναμαζεύτηκαν και έπαιξαν ήταν ένα απίστευτο δώρο για πολύ κόσμο. Κάτι αντίστοιχο βιώσαμε όλοι και με την επανασύνδεση των Last Drive το 2007. Γενικά, επανασυνδέσεις συγκροτημάτων συνέβαιναν και θα συμβαίνουν πάντα: είναι φυσιολογικό και για τους μουσικούς, αλλά και για το κοινό.
Ποιες συνθήκες σίγησαν τη μπάντα το 2002;
Από το 1995 μέχρι το 2001, ηχογραφήσαμε και κυκλοφορήσαμε 4 δίσκους, παίζαμε live σχεδόν σε κάθε πόλη της Ελλάδας και της Κύπρου, σπουδάζαμε και εργαζόμασταν παράλληλα. Η ανάπαυλα το 2002 ήρθε πολύ φυσιολογικά, αλλά δυστυχώς κράτησε περισσότερο από όσο σχεδιάσαμε. Από τη στιγμή που νιώσαμε ότι η μπάντα δεν είναι πια η προτεραιότητά μας και ότι δεν μπορούμε να δεσμευτούμε απόλυτα σε αυτό που χρειάζεται για να είναι ζωντανή –και όχι καρικατούρα του εαυτού της– σταματήσαμε. Σήμερα, 17 χρόνια μετά, οι συνθήκες άλλαξαν· και το να βρισκόμαστε μουσικά μεταξύ μας επανέρχεται επίμονα και ξεροκέφαλα.
Λέγεται ότι είναι αρκετά γρήγοροι οι ρυθμοί προπώλησης για το live στο Six d.o.g.s. Ποιους περιμένετε εκείνη τη βραδιά και τι να περιμένουν κι εκείνοι με τη σειρά τους από εσάς;
Περιμένουμε παλιόφιλους με τους οποίους έχουμε μοιραστεί κοινές εμπειρίες τη δεκαετία του 1990, αλλά και νεότερους φίλους της μπάντας, που δεν πρόλαβαν να μας ακούσουν ζωντανά μέχρι το 2002. Ένα τέτοιο μικτό ηλικιακά κοινό είχαμε την ευκαιρία να δούμε και στο Φεστιβάλ Βρύσης Τυρνάβου τον περασμένο Αύγουστο –και ήταν πρωτόγνωρο.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάνουμε τα τελευταία sessions πριν το live στο Six d.o.g.s. και ανυπομονούμε να περάσουν γρήγορα οι μέρες. Αισθανόμαστε τη μπάντα ολοζώντανη και ετοιμάζουμε ένα σετ με τραγούδια από όλους τους δίσκους μας. Συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχουν κάποια τραγούδια που συνδέονται νοηματικά και ηχητικά μεταξύ τους και ότι έχουν λόγο ύπαρξης και νόημα σήμερα. Αυτά τα τραγούδια πιάσαμε τον τελευταίο χρόνο και «παίξαμε» μαζί τους. Ορισμένα τα νιώθουμε πιο φρέσκα και πιο επίκαιρα, ακόμα και από τότε που τα γράψαμε.
Στο μεταξύ, demo του "Μυρωδιά Για Να Αναπνέω" βλέπει το φως της δημοσιότητας 18 χρόνια μετά την ηχογράφησή του. Ποια είναι η ιστορία που άφησε αυτήν την εκδοχή στο συρτάρι; Ποιες οι σκέψεις σας ακούγοντας σήμερα τη δισκογραφία της μπάντας;
Όταν μπήκαμε το καλοκαίρι του 2000 στο Sierra Studio για την ηχογράφηση του τελευταίου μας άλμπουμ, του Τελευταίου Διαστημοταυρομάχου, είχαμε συμφωνήσει με την ομάδα παραγωγής Brotherhood Οf Τhe Dog (Alex K, Jimmy Spliff) ότι θα αφιερώναμε χρόνο για να πειραματιστούμε στα κομμάτια, να τα ακούσουμε σε διάφορες εκδοχές και να συμπεριλάβουμε στον δίσκο τις πιο ενδιαφέρουσες. Η δημοσιευμένη εκδοχή του "Μυρωδιά Για Να Αναπνέω" είναι το αποτέλεσμα ενός ιδιαίτερα τραβηγμένου πειραματισμού επάνω στο κομμάτι, τόσο στο επίπεδο του παιξίματος, όσο και στο επίπεδο της μίξης. Όταν ξαναδοκιμάσαμε να το παίξουμε μετά από χρόνια, η πρώτη εκδοχή του, αυτή του demo, μας ήρθε πιο φυσικά. Το ξαναχαρήκαμε δηλαδή το τραγούδι όπως στις πρώτες του πρόβες. Κι επειδή ποτέ δεν το είχε ακούσει κανένας άλλος έτσι, αποφασίσαμε να το μοιραστούμε μέσω του YouΤube.
Ακούγοντας σήμερα τις ηχογραφήσεις που ξεκινήσαμε πριν από 22 χρόνια, υπάρχουν κάποια πράγματα που θα μπορούσαμε να αλλάξουμε, μα υπάρχουν επίσης και κάποια άλλα που μας εκπλήσσει πώς βρίσκονται στη μουσική μας από τόσο παλιά. Αυτή η «διπολική διαταραχή» είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους είμαστε πάλι μαζί.
«Κοίτα να δεις ανθρωπάκι, έτσι γυρνάει ο καιρός» γράφατε το 1997 στο "Κοίτα". Έχουμε πλησιάσει καθόλου εκείνη την «κάποια ημέρα» από τότε;
Ο καιρός αλλάζει συνεχώς και τα πράγματα έρχονται πάνω-κάτω πολλές φορές στη διάρκεια μιας ζωής. Το θέμα είναι τι κάνουμε όταν είμαστε στα «πάνω» μας, όταν ευνοούμαστε από τις συνθήκες. Το κρατάμε για την πάρτη μας ή το μοιραζόμαστε με άλλους ανθρώπους;
{youtube}nvYxtCTqOcQ{/youtube}
