φωτογραφία 3: Μαρίζα Καψαμπέλη
Θεωρείς τον εαυτό σου συνθέτη, μουσικό ή ερμηνευτή; Ποια από αυτές τις ιδιότητες σε ιντριγκάρει περισσότερο;
Από όλες τις λέξεις που είπες, μου άρεσε πιο πολύ ο «συνθέτης», με την ευρύτερη έννοια. Μου αρέσει να δημιουργώ πράγματα. Να ονειρεύομαι και να φαντάζομαι πράγματα και να τα κάνω ήχο ή ιστορία ή λέξεις. Μετά έρχεται ο μουσικός. Και ο ερμηνευτής.
Είμαι και τα τρία. Και τη μουσική που συνθέτω τη σκέφτομαι πάντα –και για να ηχογραφηθεί και για να παιχτεί ζωντανά. Κι από αυτό προκύπτει ότι είμαι και συνθέτης και ερμηνευτής, αλλά και performer. Όλα μου αρέσουν. Παλιότερα θα σου έλεγα ότι μου αρέσει πιο πολύ η σκηνή από το στούντιο, αλλά, κάνοντας το Inner Dynamics, κατάλαβα ότι πλέον έχουν και τα δύο ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Το λατρεύω το live. Είναι ο λόγος που κάνω όλα όσα κάνω και ταξιδεύω και σκέφτομαι και ξενυχτάω.
Έχεις αναφέρει πως, όταν ξεκίνησες να ηχογραφείς το Inner Dynamics, ήταν όλα «εκεί». Έχει ξανασυμβεί; Ή το βίωσες πρώτη φορά με αυτόν τον δίσκο;
Το ότι ήταν όλα εκεί, προκύπτει από την απουσία τους πριν. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν υπήρχε τίποτα. Ήμουν άδειος. Έκανα φοβερή προσπάθεια να ξαναγράψω μετά το It Is But It’s Not (2015), αλλά δεν τα κατάφερνα. Στο ενδιάμεσο έφτιαξα μουσική για δύο ταινίες, δύο θεατρικά, ένα χορευτικό, καθώς και μερικά αυτοσχεδιαστικά κομμάτια, τα οποία ανέβαζα επιτόπου στο YouTube. Αλλά τίποτα δεν ήταν δίσκος, δεν ήταν δηλαδή ένα συνολικό έργο: αυτό δεν μπορούσα να το κάνω.
Στην αρχή δεν με ενδιέφερε, δεν το είχα ανάγκη. Είχα περισσότερο ανάγκη να φτιάξω τη μπάντα μου ώστε να μπορούμε να παίξουμε live, παρά να ξανακλειστώ στο στούντιο. Μου αρέσει, όταν κάθομαι να γράψω κάτι, να φτάσει στον κόσμο. Θεωρώ ότι η τέχνη έχει αξία και δικαιούται να λέγεται τέχνη τη στιγμή που υπάρχει ένωση του δημιουργού και του δέκτη. Και κάθε φορά που γράφω, γράφω για να γίνει αυτή η ένωσή μου με τον κόσμο.
Δεν είχα ανάγκη λοιπόν να το κάνω, μέχρι που μπήκαμε στο στούντιο πέρυσι τον Δεκέμβρη. Πρέπει να ήταν πάνω από ένας χρόνος τότε που πάλευα να γράψω –έλεγα ότι γράφω, αλλά δεν τα κατάφερνα. Αισθανόμουν ότι φταίει η πόλη και η χώρα στην οποία ζω και οι ρυθμοί της καθημερινότητάς μου, που είναι πάντα έντονοι. Αποφάσισα έτσι να φύγω. Έχω ένα σπίτι στη Χαλκίδα και πήγαινα εκεί. Πήγα και στη Σύρο, όπου οι άνθρωποι που τρέχουν το Απόλλων με άφηναν να δουλεύω. Ακόμα και οι άνθρωποι στο ξενοδοχείο όπου έμενα με άφηναν να δουλεύω. Και με πρόσεχαν πολύ. Είχα μαζί μου δύο ηχεία, ένα πλήκτρο και κάτι ενισχυτές· και δούλευα εκεί.
Παράλληλα παίζαμε πολύ live, και στο εξωτερικό, αλλά ήταν από εκείνα τα live που κάνει μια καινούρια μπάντα για να εξελίξει την παρουσία της και το κοινό της.
Και δεν ήταν αρκετό αυτό για σένα;
Πήγαινε πολύ καλά, αλλά για την επόμενη χρονιά έπρεπε να έχω έναν δίσκο. Και η δουλειά μου η ίδια το χρειαζόταν αυτό. Εγώ όμως τελικά το χρειαζόμουν ακόμη περισσότερο. Σκέψου να έχεις βασίσει όλη σου τη ζωή στο γεγονός ότι μπορείς να γράψεις μουσική και ξαφνικά να μην το έχεις. Και να έχουν εντωμεταξύ βασίσει κι άλλοι τη ζωή τους σε αυτό. Είχα αγχωθεί, είχα πανικοβληθεί: ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω ζήσει. Μίλησα τότε με τον Βαγγέλη τον Μόσχο –ο οποίος έκανε την παραγωγή του δίσκου, και είναι και ο ηχολήπτης μας στα live. Και λέμε «τώρα». Στο μεταξύ είχαμε βγάλει και το πρόγραμμα με τις συναυλίες και τα κενά που είχαμε ήταν 43 ημέρες, σπαστές κιόλας. Και δεν είχα τίποτα. Είχα γράψει μόνο ενάμιση κομμάτι.
Αποφασίσαμε λοιπόν να κλειστούμε σε ένα στούντιο στο Αμβούργο, όπου μπορούσαμε να μείνουμε μέσα, ώστε να μην έχω επιλογή. Κλείσαμε λοιπόν να μείνουμε ένα δεκαήμερο. Στις 3 πρώτες μέρες είχαμε τον δίσκο, έτοιμο. Άρα ήταν εκεί. Ο δίσκος ήταν εκεί. Και δεν ήταν εκεί τύπου «ένα κομμάτι, κι άλλο ένα κομμάτι, κι άλλο ένα». Ήταν το concept έτοιμο. Ήταν οι βασικές ενορχηστρώσεις, η σειρά. Η σειρά δεν άλλαξε δηλαδή επειδή κάποιο κομμάτι πήγαινε καλύτερα με κάποιο άλλο.
Υπήρχαν επίσης πράγματα τα οποία υπήρχαν εκεί συμβολικά και τα κατάλαβα στην πορεία. Και μάλιστα επέμενα για εκείνα, χωρίς να ξέρω γιατί. Ηχογραφήσαμε το “Towards?” και είπα ότι αυτό είναι το πρώτο κομμάτι του δίσκου. Και μερικά κομμάτια μετά έγραψα ένα ακόμα με αντίστοιχη αρμονία, μελωδία και αίσθηση, σαν να ολοκληρώνεται όλο αυτό. Και είπα ότι θα είναι το τελευταίο κομμάτι του δίσκου –το προτελευταίο για την ακρίβεια, γιατί για εμένα το “More Than Once” και το “Fluttering” είναι ένα: είναι ο πόλεμος και η λύση. Όλα έκατσαν λοιπόν εκεί όπου έπρεπε να μπουν. Ήταν μαγικό. Κι όσο υπάρχει μια τέτοια μαγεία, έχει νόημα να κάνεις ό,τι κάνεις.
{youtube}rpskvsTg-9A{/youtube}
Στο σημείωμα της κυκλοφορίας αναφέρεται ότι εξερευνάς τα «διττά» στοιχεία της προσωπικότητάς σου. Ποια είναι αυτά;
Με ενδιέφερε αυτή η σχέση στα πράγματα από τον προηγούμενο δίσκο, εξ ου και ο τίτλος It Is But It’s Not. Νομίζω ότι ο άνθρωπος είναι πολύ περισσότερα πράγματα από όσα νομίζει ότι είναι. Γι' αυτό και δεν είναι ωραίες οι ταμπέλες. Οι άνθρωποι είναι σύνθετες οντότητες. Τίποτα δεν είναι απλό στο σύμπαν για να είναι και ο άνθρωπος –κι ας θέλει η κοινωνία «μια λέξη» για να αναγνωρίσει τα πράγματα. Κι όσο αποδεχόμαστε μια τέτοια πληθώρα διαφορετικών χαρακτηριστικών του εαυτού μας, και προσπαθούμε να τα αναδείξουμε και να τα εξελίξουμε, τότε θα γίνουμε εκείνο που είναι η μοίρα του ανθρώπου, κατ’ εμέ: να γίνει ένα με όλα. Για εμένα η μουσική, είναι το όλον. Και γράφοντας τον δίσκο, προσπάθησα να καταλάβω τι με εμποδίζει να κάνω έστω μισό βήμα προς εκείνο.
Το βρήκες;
Πολύ θα ήθελα να σου πω ναι. Αλλά θα σου πω απλά ότι έγραψα τον δίσκο, το οποίο στην ουσία σημαίνει ναι. Γιατί ενώ δεν έγραφα τίποτα, τελικά κατάφερα να γράψω. Και μου αρέσει πολύ ο δίσκος. Με κάνει να νιώθω αυτό το βάρος στο στήθος που είχα τόση ανάγκη να νιώσω.
Προσπαθούσα να αποδεχθώ ότι είμαι πολλά πράγματα μαζί, αλλά κάτι τέτοιο δεν σήμαινε ότι είμαι πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα τη στιγμή που ήθελα να κάνω ένα μόνο πράγμα. Έτσι πίστευα, και ήταν λάθος. Κι έτσι, κάθε φορά που ήθελα να γράψω, έμπαινα στη διαδικασία να γυρνάω έναν διακόπτη. Και να μου μιλάνε όλοι γύρω μου και να μην ακούω τίποτα, να ζω σε έναν δικό μου κόσμο και να φτιάχνω τα δικά μου σύμπαντα. Κι αυτό ήταν ΟΚ μέχρι ένα σημείο, γιατί τότε όντως με βοηθούσε να γράψω. Αλλά μεγαλώνοντας έμαθα να είμαι συγκεντρωμένος και να δίνω σημασία στον κόσμο γύρω μου: να καταλαβαίνω τι λέει και τι εννοεί, ώστε να μπορώ να κάνω ό,τι θέλω να κάνω. Αλλιώς θα καθόμουν όλη μέρα οκλαδόν, στον κόσμο μου, περιμένοντας τα πράγματα να συμβούν από μόνα τους. Καταστροφή.
Ποια ήταν τα ερεθίσματά σου εκείνον τον καιρό; Διάβαζες παράλληλα;
Πάντα διάβαζα, αλλά επίσης πάντα το μυαλό μου έτρεχε πολύ πιο γρήγορα από όσο μπορούσα να διαβάσω, καθώς είμαι δυσλεκτικός. Μου ήταν λοιπόν δύσκολο να διαβάζω την ίδια γραμμή ξανά και ξανά, και να μην καταλαβαίνω πώς περνάει η ώρα χωρίς να αλλάζω σελίδα. Παρόλα αυτά άρχισα να διαβάζω για το συνειδητό –όλα εκείνα που ξέρουμε και καταλαβαίνουμε για τον εαυτό μας– και το ασυνείδητο: την εμπειρία που είναι πολύ βαθιά εντυπωμένη, το βίωμα το οποίο επιστρέφει. Κι όταν κατάλαβα ότι το δεύτερο πάει πολύ πίσω, αποφάσισα να το αφήσω αυτό, και να ασχοληθώ με τα πράγματα που όντως ξέρω και καταλαβαίνω. Και συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι ένα πράγμα και κανείς δεν είναι ένα πράγμα. Πιστεύω ότι έτσι σταμάτησε η αγωνία μου και βγήκε το Inner Dynamics. Γιατί κατάλαβα ότι μπορώ να είμαι και συγκεντρωμένος, όπως μπορώ να είμαι και στον κόσμο μου.
{youtube}OfLcn-BExAQ{/youtube}
Σε όλα αυτά τα μονοπάτια που ακολούθησες και τις μεταβλητές που λογάριασες, υπήρχε σταθερά;
Στο Inner Dynamics υπάρχει λοιπόν και το “Not For You”, το οποίο βγαίνει λίγο εκτός του concept, κρατώντας όμως τον χαρακτήρα του. Σε όλο το ταξίδι του άλμπουμ υπάρχει ένα πουλάκι, το οποίο ακούγεται πού και πού, ακούγονται τα φτερουγίσματά του, οι σκέψεις στο μυαλό του. Κυρίως όμως ακούγεται στο “Not For You”. Τα σκέφτεσαι αυτά όλη μέρα, ψάχνεις διέξοδο, θες να φωνάξεις ότι δεν είσαι μόνο ένα πράγμα –και κάπου εκεί χρειάζεσαι μια αλήθεια, μια σταθερά. Κι αυτή η σταθερά δεν είναι αναγκαστικά «εσύ», αλλά εσύ και η αγάπη, η πραγματική, η ατόφια, η αγνή. Την οποία δεν μπορείς να μετρήσεις και να πεις ότι είναι λίγη ή πολλή. Είναι απόλυτος αριθμός. Άρα ναι, υπήρχε σταθερά. Και χαίρομαι που το συζητάμε τώρα, γιατί δεν το είχα σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο.
Με αφορμή την ενασχόλησή σου με τον κινηματογράφο, το θέατρο και τον χορό, πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να δοκιμαστεί σε διάφορα πεδία για να γνωρίσει τον εαυτό του και τις δυνατότητές του;
Είναι τελείως διαφορετική διαδικασία. Άμα έγραφα μόνο για τον κινηματογράφο, δεν θα είχα ποτέ το πρόβλημα για το οποίο μιλάμε. Όταν γράφεις για άλλον, δεν έχεις προσωπικά προβλήματα. Υπηρετείς το όνειρο κάποιου άλλου. Είναι μια ολόκληρη διαδικασία, η οποία όμως δεν είναι καθόλου εγωιστική. Κι ο τρόπος με τον οποίον ζω εγώ με τη μουσική μου, είναι εγωιστικός.
Ποια είναι η σημασία της αισθητικής στο επίπεδο της οπτικής ταυτότητας, στη μουσική σου; Σε όλη την πορεία σου παρουσιάζεις πολύ προσεγμένα επικοινωνιακά υλικά –από τα βιντεοκλίπ και τις φωτογραφίες σου, μέχρι τα εξώφυλλα των δίσκων σου...
Οφείλω να πω ότι όλη αυτή η εικόνα προκύπτει από τους συνεργάτες μου. Στο Inner Dynamics βλέπετε το concept μου, στο οποίο ταίριαξε πολύ η εικόνα του εγκεφάλου με ένα μηχανικό blueprint, αλλά το πώς εν τέλει δημιουργήθηκε, δεν είναι 100% δικό μου. Η Αλεξάνδρα Αλεξανδρίδου έκανε όλη αυτήν τη δουλειά. Με την Αλεξάνδρα έχουμε δουλέψει πολλά χρόνια μαζί, δούλευε και στην United We Fly, έκανε τα artworks και την εικαστική επιμέλεια για όλα τα πράγματα που κάναμε. Από τη φύση μας, δεν συμφωνούσαμε πάντα. Και ειδικά σε εκείνη την περίεργη περίοδο στην οποία έγραφα τον δίσκο, νομίζω ότι δυσκολευτήκαμε πολύ. Αλλά έκανε σπουδαία δουλειά και πολύ χαίρομαι που το άλμπουμ έχει τη συγκεκριμένη εικόνα. Μπορεί να μην το έχω κάνει ο ίδιος, όμως είναι εντελώς «εγώ».
Θα ήθελες να μου συστήσεις μέσα από τα δικά σου μάτια την United We Fly;
Η United We Fly είναι μια εταιρεία τριών ετών και δουλεύει σε όλον τον κόσμο. Και είναι δύσκολο, γιατί η μουσική βιομηχανία είναι πλέον δύσκολη. Είναι πλέον η βιομηχανία του να αρέσεις. Και μέσα της υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά τι λένε, άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν ιδέα τι λένε και άνθρωποι που δεν λένε τίποτα. Και είναι βέβαια και το παιχνίδι της ελεύθερης αγοράς. Ειδικά στο εξωτερικό, γιατί εδώ δεν ξέρω τι ισχύει ακριβώς, υπάρχουν άνθρωποι που ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά –και έτσι πρέπει να γίνεται, για να μην παρεξηγηθώ– οι οποίοι αποφασίζουν όμως από θέση ισχύος. Και αποφασίζουν τι θα φτάσει στον κόσμο και τι όχι. Ευτυχώς υπάρχουν και φωτισμένοι άνθρωποι, που ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Όλα υπάρχουν. Και το σπουδαίο που προκύπτει είναι το πόσο σημαντικό είναι το υλικό σου. Γιατί η μουσική τα ξεπερνάει όλα.
Παρόλα αυτά, δουλεύοντας στην United We Fly, πρέπει να παραδεχτώ ότι όντως τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Για μένα ίσως είναι διαφορετικά, γιατί είμαι και ο καλλιτέχνης και η εταιρεία· οπότε καταλαβαίνω πότε και γιατί συμβαίνουν λάθη. Θέλει προσοχή, μα και ένα είδος εκπαίδευσης: και για τους ανθρώπους της βιομηχανίας και για τους μουσικούς. Ώστε να καταλάβει ο καθένας ποια είναι η δουλειά του και ποιοι είναι οι όροι υπό τους οποίους γίνεται αυτή η δουλειά –και ας μην έχει αρνητικό πρόσημο η λέξη «δουλειά». Διαφορετικά υπάρχει και το ερασιτεχνικό, με το οποίο δεν έχω κανένα πρόβλημα. Στηρίζω και τους ανθρώπους που κάνουν μουσική για τα γούστα τους και για να γλυκαίνεται η ψυχή τους.
Αυτό που ονειρεύομαι λοιπόν για την United We Fly είναι να βοηθάμε καλλιτέχνες να υπάρχουν στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Κάποια πράγματα τα καταφέρνουμε, κάποια δεν τα καταφέρνουμε. Αλλά θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε, γιατί θέλουμε πάρα πολύ να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να υπάρχουν όσα θα θέλαμε να υπάρχουν.
Κατά πόσο βλέπεις τα καλλιτεχνικά σου κριτήρια να αλλοιώνονται από τα επιχειρηματικά, και το αντίστροφο;
Έχουμε κάνει διπλή κυκλοφορία (δύο διαφορετικούς δίσκους) με τους Afformance, το οποίο επιχειρηματικά δεν θα έπρεπε να το κάνουμε. Αλλά αυτό ήθελε η μπάντα. Και οι δίσκοι είναι υπέροχοι. Επίσης είμαι πολύ περήφανος για το ZRSHA; Fundus Uterus της Melentini. Και έχουμε κάνει και πολλές συναυλίες, τις οποίες στηρίξαμε με το promo που πιστεύαμε ότι τους άξιζε να έχουν, καθώς και με τη σκηνή, τα φώτα και τον ήχο που θα τους άξιζε να έχουν.
Υπάρχουν βέβαια και πράγματα που, ενώ θα ήθελα να κάνω από επιχειρηματική άποψη, δεν τα έκανα. Στο τέλος της ημέρας, όμως, η εταιρεία είναι εταιρεία: πρέπει να καλύψει τα έξοδά της και να εξυπηρετήσει το budget της, ώστε να υπάρχει και αύριο και να φτάσει στο σημείο να κάνει εκείνα που ονειρεύεται να κάνει.
Νιώθεις μέλος κάποιας «μουσικής γενιάς»; Διακρίνεις γύρω σου στοιχεία που δηλώνουν αν μη τι άλλο την ύπαρξή της;
Στην Ελλάδα υπάρχει μια γενιά που δημιουργεί μουσική, και δημιουργεί πολύ ωραία μουσική. Αλήθεια είναι αυτό. Και υπάρχουν και παρέες μέσα σε αυτήν, οι οποίες αλληλοβοηθιούνται. Προσωπικά δυσκολεύομαι από μικρός να ενταχθώ. Δεν φταίει κανείς, είμαι αρκετά κλειστός μάλλον. Όποτε έχω προσπαθήσει να ανοιχτώ, έχω αποτύχει.
Παρόλα αυτά δεν είσαι μοναχικός δημιουργός. Με πρόχειρους υπολογισμούς, μετράμε 13 μουσικούς στο 7 (2011). Πόσο εύκολη είναι μια τέτοια «πολυσυλλεκτική» υπόθεση, δημιουργικά τουλάχιστον;
Όσο περνά ο καιρός, γίνεται και πιο εύκολο. Και αποκτώ εμπειρία σε αυτό και γνωρίζω περισσότερο κόσμο, αλλά κυρίως μαθαίνω να εμπιστεύομαι και να με εμπιστεύονται. Στην αρχή βέβαια ήταν δύσκολο να βρεις μουσικούς να παίξουν εκείνο που εσύ θέλεις, αν και στον πρώτο σου δίσκο, εδώ που τα λέμε, δεν ξέρεις και πολύ καλά τι θέλεις. Κι ενώ τότε νόμιζα ότι ήξερα, τελικά ήταν και εντελώς αλήθεια. Όσο περνά ο καιρός μαθαίνεις καλύτερα τι θες· και σιγά-σιγά το καταλαβαίνουν και οι άλλοι.
Πώς νιώθεις όταν διαβάζεις για τον εαυτό σου τη λεζάντα «Ο Έλληνας που διαπρέπει στο εξωτερικό»;
Ωραίο ακούγεται. Και ξεκινάω με αυτό γιατί υπάρχουν τρία πράγματα: αυτό που πραγματικά συμβαίνει, αυτό που ο κόσμος πιστεύει ότι συμβαίνει και αυτό που εσύ καταλαβαίνεις ότι συμβαίνει, γιατί ξέρεις πώς γίνεται. Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι, για τα δικά μου όνειρα, αισθάνομαι ότι είναι ακόμα νωρίς για να μπορώ να κάνω τη μουσική μου με τον τρόπο που θέλω. Έχω πάρα πολύ δρόμο μπροστά μου για να γίνει αυτή η κουβέντα η δική μου αλήθεια. Αλλά, εάν έστω και μερικώς, αυτή είναι η αλήθεια για τον κόσμο, ακούγεται πολύ ωραίο.
Η παρουσίαση του Inner Dynamics στο Fuzz έγινε τη μέρα της κυκλοφορίας του. Το φοβήθηκες καθόλου αυτό το εγχείρημα;
Ναι. Και έκανα λάθος. Ήθελα πάρα πολύ ο κόσμος να έχει ακούσει αυτόν το δίσκο, όταν θα τον παίζαμε ζωντανά. Και συνειδητοποίησα ότι το θέλω τόσο πολύ, αφού είχα ημερομηνία έκδοσης και ημερομηνία συναυλίας. Ήθελα ο κόσμος να ξέρει τι θα έρθει να ακούσει. Την επόμενη φορά. Τώρα που πέρασε, βέβαια, θα σου πω ότι δεν με πειράζει. Μου άρεσε η αντίδραση του κοινού σε κάτι που δεν ήξερε. Τους λάτρεψα επίσης για την ησυχία που μου κάνανε –είναι ένα από τα πράγματα για τα οποία νιώθω ευγνώμων. Γιατί δεν είναι δική τους ευθύνη αυτό. Είναι δική μου ευθύνη να έχω την ησυχία που θέλω, στα κομμάτια που θέλω. Δεν φταίει το κοινό όταν μιλάει. Εάν θες ησυχία, πρέπει να την κερδίσεις. Όποτε συμβαίνει λοιπόν κάτι τέτοιο, νιώθω περήφανος. Και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.
Το τέλος του 2018 σε βρήκε να περιοδεύεις στη Γερμανία. Θα επιστρέψεις εδώ για το 2019;
Θα γυρίσω και θα ξαναφύγω. Έχω σκοπό να μη σταματήσω να παίζω. Θέλω να παίξω όσο μπορώ μέσα στο 2019 και δουλεύω πολύ σκληρά γι’ αυτό. Έχουμε ήδη κάποιες συναυλίες στην Αμερική, στις οποίες θέλουμε να δούμε πώς θα πάμε –γιατί κάποιες φορές δεν είναι εύκολο να ταξιδέψεις στην Αμερική– και σίγουρα θα κάνουμε και περισσότερη Ευρώπη. Και θέλω επίσης το καλοκαίρι να δοκιμάσω τον ανοιχτό χώρο για το συγκεκριμένο σόου.
Ο δίσκος κυκλοφορεί και σε φυσική μορφή, σωστά;
Κυκλοφορεί σε CD και σε gatefold, σε βινύλιο. Το βινύλιο είναι διπλό, γιατί είναι η διάρκεια τέτοια που, για να κρατήσουμε την ποιότητα του ήχου, έπρεπε να το βγάλουμε σε δύο δίσκους. Και υπάρχει και μια special edition, η οποία έχει μέσα και τις σημειώσεις αυτών των 43 ημερών από το τετράδιό μου, κάποιες παρτιτούρες και ένα κείμενο για την ιστορία. Είναι όμορφο, μεγάλο και βγάλαμε μόνο 100 αντίτυπα. Πλέον είναι λιγότερα –και σκέψου ότι εγώ δεν έχω πάρει ακόμα το δικό μου στο σπίτι. Όλα κυκλοφορούν στα καταστήματα, ενώ το συλλεκτικό είναι διαθέσιμο μέσω του site της United We Fly και στις συναυλίες. Είναι η πρώτη φορά που βγάζω μια δουλειά μου σε βινύλιο και χαίρομαι πολύ γι' αυτό.
{youtube}XxqKOVneH5U{/youtube}
