φωτογραφία 1: Joe Pateraki
Γιορτάζεις 12 χρόνια στη δισκογραφία, απόψε στη Θεσσαλονίκη. Αυτή είναι όμως η εύκολη επέτειος. Αυτό που θέλω, είναι να μου προσδιορίσεις επακριβώς το «σημείο μηδέν», πότε δηλαδή κατάλαβες ότι η ζωή σου θα περιστρέφεται γύρω από το hip hop...
Ήταν εκείνη η στιγμή που συνειδητοποίησα πως για μένα όλο αυτό είναι τρόπος ζωής. Όλα αυτά τα χρόνια, είδα ανθρώπους να ασχολούνται, να ακούν rap, να γουστάρουν, να βάφουν ή να χορεύουν break και μεγαλώνωντας να λένε «εεεε, μωρέ, αυτά μου άρεσαν όταν ήμουν πιτσιρικάς, τώρα πια ασχολούμαι με άλλα πράγματα». Είμαι υπερήφανος και χαρούμενος που βλέπω ανθρώπους που έχουν τη δουλειά τους, την καθημερινότητά τους, αλλά ακόμα νιώθουν το ίδιο –γιατί, πολύ απλά, είναι ένα κομμάτι της ζωής τους. Δεν το είδαν ποτέ σαν μόδα, το έκαναν τρόπο ζωής. Ένας τους είμαι κι εγώ.
Είσαι από τους ράπερς που απολαμβάνουν σεβασμό από το σύνολο σχεδόν των «συναδέλφων». Παρόλα αυτά, φαίνεται πως οι Βήτα Πεις, ο Εισβολέας και η Πελίνα –οι οποίοι θα συμμετάσχουν και στο επετειακό live στο Labattoir– έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου...
Είναι απλό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πρώτα φίλοι μου, με όλη την έννοια της λέξης. Δεν έχουμε μοιραστεί δηλαδή μόνο τη μουσική, αλλά και τις ζωές μας, τα σπίτια μας και το φαΐ μας όλα αυτά τα χρόνια! Η μουσική ήταν απλά η αιτία που μας έφερε κοντά. Η αλήθεια είναι πως πλέον έχω και άλλους ανθρώπους από τον χώρο που είναι φίλοι μου και έχουμε έρθει κοντά και συνεργαζόμαστε, τους οποίους θα ήθελα επίσης να βρεθούν μαζί μου στη σκηνή. Απλά θα έπρεπε τότε η συναυλία να διαρκέσει κανά ...πεντάωρο! (γέλια)
Γιατί επέλεξες αλήθεια τη δωρεάν είσοδο; Σπάνιο για δεδομένα τέτοιας επετειακής συναυλίας...
Όλα αυτά τα χρόνια, ο κόσμος που έρχεται στις συναυλίες μου και με στηρίζει, μού δίνει και τη δύναμη να μπορώ να συνεχίσω ό,τι κάνω. Επίσης, υπάρχουν και αρκετοί ανθρωποι που ίσως να γουστάρουν τη μουσική μου, αλλά να μην έχουν την οικονομική άνεση να έρθουν –οπότε είναι μια καλή ευκαιρία και για εκείνους. Αυτό το live, δηλαδή, είναι καθαρά για τον λαό μου. Εν τέλει είναι τα γενέθλιά μου… Και, όταν έχεις γενέθλια, κερνάς ό,τι μπορείς! Βέβαια πρέπει να τονίσω πως, για να οργανωθεί και να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο live, έχουμε φτύσει αίμα εδώ και μήνες και τα έξοδα είναι πολλά… Ευτυχώς είχαμε πολλή βοήθεια και υποστήριξη από πολλούς ανθρώπους σε διαφορετικούς τομείς και τα καταφέραμε. Πιστεύω πως η βραδιά θα μας ξεπληρώσει για όλον αυτόν τον κόπο.
«Σκέψεις στο Τσιμέντο»: διακρίνω jazz, funk και fusion πινελιές σε περισσότερα από ένα τραγούδια του περσινού σου δίσκου. Είναι τελικά η επιστροφή στις μουσικές ρίζες μονόδρομος ακόμη και για έναν ραπ καλλιτέχνη, όσο μεγαλώνει;
Δεν ξέρω αν είναι μονόδρομος, αλλά πιστεύω πως είναι ανάγκη να στραφείς προς τα εκεί που ζητάει η καρδιά σου. Σίγουρα μεγαλώνοντας ωριμάζεις και αποκτάς και την πείρα να εκτιμήσεις παραπάνω και να επηρεαστείς από κάποια είδη μουσικής. Η αλήθεια είναι πως πολύ συχνά επιστρέφουμε στις ρίζες, γιατί εκεί κρύβεται και η ουσία –πολύ απλά, χωρίς τις γερές ρίζες δεν υπάρχει γερό δέντρο! Εγώ προσωπικά γουστάρω και ρεμπέτικα πολύ, που στην ουσία έχουν κοινές ρίζες και με τα μπλουζ και με άλλα είδη μαύρης μουσικής.
Μηδέν ντουέτα στον συγκεκριμένο δίσκο. Συγκυρία ή ανάγκη;
Το Σκέψεις Στο Τσιμέντο δεν είναι δίσκος. Είναι ένα project που αντιπροσωπεύει μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου και γι' αυτό ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω μόνος όλα όσα με απασχολούσαν και ήθελα να πω.
Τι απαντάς σε μία μερίδα του κόσμου που θεωρεί ότι η στιχουργική σου εξαντλείται στα ίδια θέματα και ότι υπερεξάντλησες την εικόνα του «καλού παιδιού»;
Το πώς θα το δει κάποιος το συγκεκριμένο θέμα, είναι εντελώς υποκειμενικό. Κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουν ακούσει αρκετά τη μουσική μου, παρά μόνο συγκεκριμένα κομμάτια, τα οποία έχουν γίνει πολύ γνωστά και μπορεί να έχουν κοινή θεματολογία –οπότε η άποψή τους εχει να κάνει με εκείνα. Από την άλλη, μπορεί απλά να μην τους αρέσουν οι θεματολογίες και να μην τους εκφράζουν. Δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα, κάνω μουσική πρώτα απ' όλα για μένα και κατ' επέκταση για όσους με νιώθουν!
Το «καλό παιδί», τώρα... Δεν το παίζω κάτι… Είμαι απλά ο εαυτός μου και στην τελική καλός είμαι με όσους μου 'ξηγιούνται καλά και αντιστρόφως. Οπότε, ό,τι δώσεις, αυτό θα πάρεις και πίσω. Μεγαλώνοντας προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος. Μακάρι να προσπαθούσε ο καθένας από μας να το κάνει, ώστε, πριν κρίνει κάποιον άλλον άνθρωπο, να γυρίσει το δάχτυλό του προς τον εαυτό του.
Πώς βλέπεις την έκρηξη της σκηνής της Θεσσαλονίκης, είτε πρόκειται για τον πιο παραδοσιακό ή για τον λεγόμενο «νέο ήχο»; Είναι κάτι που θα κρατήσει;
Εγώ γουστάρω πολύ να ανεβαίνουν ανθρωποι που έχουν κοπιάσει και κάνουν μουσική που μου αρέσει και θεωρώ καλή μουσική. Ένα παραπάνω μάλιστα αν είναι και από την πόλη μου. Χαίρομαι που είμαι και παλιός φίλος με κάποιους από αυτούς και τα χνώτα μας ταιριάζουνε. Τώρα, για τον νέο ήχο, δεν έχω να σου πω τίποτα. Γούστα είναι αυτά, ο καθένας έχει την ελευθερία να γράφει σε ό,τι είδος μουσικής γουστάρει. Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Περί ορέξεως, που λένε...
Ναρκοκουλτούρα και επίδειξη μη υπαρκτού (τις περισσότερες φορές) πλούτου. Είναι το μυστικό στην Ελλάδα του 2017 για να «χτυπήσεις» δύο και τρία εκατομμύρια views;
Κοίταξε... Η ναρκοκουλτούρα υπήρχε πολλά χρόνια πριν στο rap στην Ελλάδα και το ξέρουμε ότι πιάνει. Η επίδειξη υπαρκτού και μη πλούτου επίσης πιάνει, είναι ξεκάθαρα μια κόπια από την Αμερική, όπου πουλάει πάρα πολύ. Οπότε, σαν καλοί καταναλωτές που είμαστε, ας το φάμε και αυτό!
Plan B για έναν αφοσιωμένο καλλιτέχνη όπως εσύ, υπάρχει;
Πάντα πρέπει να υπάρχει plan Β. Ποτέ μη λες ποτέ και ποτέ μη λες για πάντα, που λένε και οι φίλοι μου οι ΕΠΙΛΕΚΤΟΙ.
Για την επετειακή σου συναυλία, με ποιους μουσικούς από το ελληνικό και παγκόσμιο στερέωμα –εν ζωή ή μπορεί και όχι– θα ήθελες να μοιραστείς τη σκηνή; Και γιατί;
Αυτοί που έχω δίπλα μου, μου αρκούν. Γιατί, πρώτα απ' όλα, είναι δικοί μου ανθρωποι και στάθηκαν δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια –μακάρι να ήταν και μερικοί ακόμα όπως σου είπα και πριν, αλλά δεν γίνεται τη δεδομένη στιγμή. Πάντως δεν θα ήθελα να μοιραστώ τη σκηνή τη συγκεκριμένη μέρα με κάποιον που δεν γνωρίζω προσωπικά και δεν είναι φίλος μου. Και ας είναι και το μεγαλύτερο όνομα του κόσμου!
Μίλησέ μου για τα μελλοντικά σου σχέδια...
Εμείς κάνουμε σχέδια και ο μεγάλος γελάει! (γέλια) Μετά την επετειακή συναυλία στη Θεσσαλονίκη θα δώσω μερικές ακόμα συναυλίες μέσα στο καλοκαίρι. Και, αν όλα πάνε καλά, ίσως να γιορτάσουμε τα 12 χρόνια και στην Αθήνα, αφού μετά την ανακοίνωση του live στο Labattoir επικράτησε χαμός από τον λαό της Αθήνας και της Νότιας Ελλάδας για να το ζήσουμε και παρέα! Από μουσικής πλευράς έχω ξεκινήσει ήδη να γράφω νέο δίσκο, με φρέσκο υλικό, πολλές συνεργασίες και πολύ δυνατά beats. Όπως ανέφερα, άλλωστε, το Σκέψεις Στο Τσιμέντο ήταν απλά ένα project και όχι δίσκος.
Ποιο ήταν το τελευταίο νέο που έφτασε στα αυτιά σου και σε ενέπνευσε να γράψεις κάτι;
Δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, απλά μια διαπίστωση, πως όσο περνάει ο καιρός και τα πράγματα δεν αλλάζουν προς το καύυτερο σε αυτή τη χώρα, οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους, παρέα με τα προβλήματά τους και τη ρουτίνα τους, ζώντας μέσα στον μικρόκοσμό τους. Κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα την αποξένωση και αυτό είναι το χειρότερο. Θα κλείσω λοιπόν με μια ατάκα ενός άλλου πολύ καλού μου φίλου, του SADOMA: <ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠ' ΤΗ ΦΤΩΧΙΑ Η ΜΙΖΕΡΙΑ>.
{youtube}lnB75up4h50{/youtube}
