Είχα την τύχη να δω τον Γιάννη Κότσιρα στα μέσα της δεκαετίας του 1990, στα πρώτα του βήματα επί πάλκου στη Σφεντόνα, όταν ήταν μέλος της ομάδας που πλαισίωνε την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Σαφώς και ξεχώριζε, κάτι άλλωστε που απεδείχθη και τα επόμενα χρόνια. Και άσχετα αν φορές-φορές δεν δήλωνα οπαδός των επιλογών του, εντούτοις πάντα έβρισκα φανερή την ταπεινότητά του, όσο και τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπιζε την ενασχόληση με το τραγούδι. Φέτος λοιπόν, που και τα 20 του χρόνια στη δισκογραφία γιορτάζει μα και νέο βήμα έκανε –ως συνθέτης μουσικής για θεατρική παράσταση– ήταν καλή ευκαιρία για μια συζήτηση μαζί του…
Για πρώτη φορά υπογράφετε το soundtrack μιας θεατρικής παράστασης, με επίκεντρο την Πηνελόπη Δέλτα. Ήταν φαντάζομαι κάτι παραπάνω από terra incognita για σας. Πείτε μας πώς συνέβη αυτή η ευχάριστη έκπληξη...
Όντως, ήταν ένα εντελώς άγνωστο τοπίο για μένα. Η ιδέα προήλθε από τον βοηθό σκηνοθέτη της παράστασης, Μιχαήλ Γιαννικάκη, ο οποίος είχε ακούσει το Μουσικό Κουτί (ένα άλμπουμ στο οποίο για πρώτη φορά κατέθεσα τη συνθετική μου ιδιότητα) και γνώριζε την ίδια στιγμή την καταγωγή μου από την Αλεξάνδρεια. Μου πρότεινε λοιπόν να κάνω το soundtrack, μαζί με τη σκηνοθέτιδα, Ανδρομάχη Μοτζολή. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή τρόμαξα· αλλά επειδή είμαι από τους ανθρώπους που λατρεύουν τις προκλήσεις, το τόλμησα. Έχοντας βέβαια αρωγό την επιμονή των συντελεστών του έργου, όπως και την πίστη των δικών μου ανθρώπων πως θα τα καταφέρω. Τελικά το αποτέλεσμα τους δικαίωσε, σήμερα το απολαμβάνω πια κι εγώ μαζί τους.
Ποια ήταν τα σημεία που σας δυσκόλεψαν στη συγκεκριμένη δουλειά; Είχαν να κάνουν με τη σωστή ηχητική αναπαράσταση της χρονικής ζώνης που κάλυπτε το έργο; Ή με καθαρά θεατρικά ζητήματα, τα οποία συνδέονται με το πώς η μουσική ενυπάρχει παράλληλα με τη δράση;
Ήταν όλα μαζί. Και η έρευνα που χρειάστηκε να κάνω για τα ακούσματα, αλλά και τα μουσικά όργανα της εποχής και ταυτοχρόνως η ανάγκη να τονιστούν τα κρυμμένα συναισθήματα του κειμένου. Ο δε συγχρονισμός, που ανήκει στα πρακτικά θέματα, ήταν πραγματικά ένα στοίχημα.
Με ποιον τρόπο δουλεύατε τις ηχογραφήσεις; Κάνατε pro-production με εργαλεία τύπου ProTools στο σπίτι και μετά πήγατε στο στούντιο ή γράψατε παρτιτούρες; Δώστε μας και τις γενικότερες πληροφορίες γύρω από την ηχογράφηση (χρόνους, ενορχηστρώσεις, πόσα και ποια φυσικά όργανα χρησιμοποιήθηκαν)...
Όπως πάντα, η αρχική έμπνευση καταγράφηκε με την κιθάρα μου, στο κινητό και στο Mac. Στη συνέχεια έκανα μια προετοιμασία στο κομπιούτερ, ετοιμάζοντας την βάση για τις ηχογραφήσεις. Τα ηχογράφησα όλα στο δικό μου στούντιο. Τα φυσικά όργανα ήταν ακορντεόν, βιολί, βιολοντσέλο, κιθάρες και τρομπόνι. Εργάστηκα με Cubase για το editing, με ProTools για τις ηχογραφήσεις και τις μίξεις και με παλιομοδίτικο τετράδιο πεντάγραμμο και στο τέλος με Sibelius για τις παρτιτούρες.
Το mastering έγινε στο Studio Sierra, από τον Βασίλη Κορρέ. Ο χρόνος προετοιμασίας ήταν περίπου 2 μήνες και οι ηχογραφήσεις/μίξεις κράτησαν άλλους 3 μήνες. Το πιο απαιτητικό κομμάτι ήταν φυσικά η ενορχήστρωση για το “Βαλς Της Πηνελόπης”, η οποία μας πήρε και τον περισσότερο χρόνο. Η αρχική ενορχήστρωση έγινε από εμένα, ενώ η προσαρμογή για κλασική ορχήστρα έγινε από τον Χρήστο Αλεξάκη.
Τι θεωρείτε ότι έχει αλλάξει στον τρόπο με τον οποίον προσεγγίζετε τα τραγούδια –καθαρά ερμηνευτικά; Ποια είναι τα στοιχεία που, συν τω χρόνω, μαθαίνει ένας τραγουδιστής;
Ειλικρινά, επειδή δεν έχω αλλάξει κάτι σκόπιμα, δεν ξέρω τι να σας πω. Το μόνο που μου έχουν επισημάνει οι φίλοι είναι πως –προφανώς λόγω ωριμότητας– έχω απελευθερωθεί ερμηνευτικά και στη σκηνή, αλλά και στο στούντιο. Δεν υπάρχουν πλέον τα πρέπει και τα μη...
Υπάρχει η φημολογούμενη μοναξιά του τραγουδιστή πριν βγει να ερμηνεύσει στη σκηνή; Ή έστω στιγμές στις οποίες ηθελημένα μένετε μόνος, για να πετύχετε μεγαλύτερη αυτοσυγκέντρωση;
Είναι αλήθεια, υπάρχει. Είναι απαραίτητη αυτή η μικρή απομόνωση που επιδιώκουμε πριν τη σκηνή. Σαφώς δεν το έχουν ανάγκη όλοι, αλλά εγώ προσωπικά, για να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις μιας συναυλίας, χρειάζομαι λίγο την ησυχία μου. Την αυτοσυγκέντρωσή μου. Βλέπετε παίρνω πολύ σοβαρά αυτό που συμβαίνει.
Μου έχει κάνει εντύπωση η ευθύτητα με την οποία έχετε μιλήσει στο παρελθόν για προσωπικά σας ζητήματα –όπως η υγεία των γονιών σας και το διαζύγιο που είχατε πάρει· την ίδια στιγμή, η ζωή σας παραμένει σταθερά εκτός των κουτσομπολίστικων κύκλων, φανερά από επιλογή. Υπήρξαν ποτέ δημοσιεύματα τα οποία σας ενόχλησαν τόσο, ώστε να σκεφτείτε ακόμα και νομικές κινήσεις; Υπάρχει σε έναν αναγνωρίσιμο άνθρωπο όπως εσείς ο φόβος μη γίνει βορά η προσωπική του ζωή, όσες κόκκινες γραμμές και να έχει τραβήξει;
Σαφώς και υπήρξαν δημοσιεύματα που με ενόχλησαν και τα οποία συνεχίζουν να με ενοχλούν. Και όσο κι αν έχω προσπαθήσει να μην απασχολώ τα κουτσομπολίστικα έντυπα, αρκετές φορές έχουν ασχοληθεί μαζί μου.
Το πιο προσβλητικό, όμως, είναι η μυθοπλασία την οποία πραγματοποιούν στον βωμό των πωλήσεων και της κάλυψης των κενών ύλης. Και φυσικά η ανάγκη –και των περιοδικών, μα και του κόσμου– να ασχολούνται με τις ζωές των άλλων. Όπως πολύ σωστά διάβασα κάπου «Τα μεγάλα μυαλά συζητούν ιδέες, τα μέτρια συζητούν γεγονότα και τα μικρά τις ζωές των άλλων».
Δεν μπορώ να μη σας ρωτήσω για τη διαφήμιση που κάνατε και εμπεριείχε τον "Γυάλινο Κόσμο" του Στέλιου Καζαντζίδη. Μου έκανε εντύπωση, διότι σας είχα δει και στην πρόσφατη συναυλία του Χρήστου Νικολόπουλου στο Μέγαρο, όπου έγινε φανερό με πόσο σεβασμό κινηθήκατε πάνω στο καζαντζιδικό ρεπερτόριο. Δεν θεωρείτε ότι η διαφήμιση έρχεται σε κάποια αντίθεση με αυτό;
Σε καμία περίπτωση! Το αντίθετο μάλιστα. Η συγκεκριμένη διαφήμιση είναι ένας ύμνος στη φωνή του Καζαντζίδη, στον ελληνικό τρόπο διασκέδασης ακόμη και στα δύσκολα, καθώς και στα ελληνικά προϊόντα. Και μάλιστα, εάν μου ζητούσαν να κάνω κάτι αντίστοιχο ξανά, θα το έκανα με μεγάλη ευχαρίστηση. Μόνο εάν σέβεσαι μπορείς να χειριστείς σωστά τέτοια θέματα. Και ο σεβασμός όλων μας είναι δεδομένος και πλέον αποδεδειγμένος.
Είστε από τους τραγουδιστές που κάνουν αρκετές εμφανίσεις κάθε καλοκαίρι στην επαρχία. Πόσο διαφορετική είναι μια συναυλία όπως αυτή που θα δώσετε στις 22 του μήνα στο Ηρώδειο με αυτές που γίνονται σε κωμοπόλεις –π.χ. στο Αίγιο, όπου έτυχε και να σας παρακολουθήσω πριν από μερικά χρόνια;
Μα, είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα. Οι συναυλίες που δίνω κατά καιρούς σε μικρές σκηνές είναι κάτι που ζω στην καθημερινότητα, μαζί με μουσικούς και φίλους με τους οποίους παίζουμε μαζί τα συγκεκριμένα τραγούδια εδώ και χρόνια. Αυτό όμως που θα συμβεί στο Ηρώδειο είναι ένα μοναδικό γεγονός –και μια τεράστια παραγωγή. Με την Καμεράτα, με 9 από τους καλύτερους Έλληνες σολίστες, με την παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου, με τις ενορχηστρώσεις του Βασιλικού και με τη συμμετοχή 2 ξένων ονομάτων διεθνούς εμβέλειας: της Jasmin Levy από το Ισραήλ και του Željko Joksimović από τη Σερβία.
Για το υπόλοιπο του 2015 ποια τα σχέδιά σας, είτε για ηχογραφήσεις, είτε για ζωντανές εμφανίσεις;
Μετά το Ηρώδειο ξεκινάει στις 27 Ιουνίου από τα Ιωάννινα η μεγάλη μας περιοδεία με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, με τον γενικότερο τίτλο “Έτσι κι Αλλιώς”. Είναι μια γλυκιά επιθυμία που έμεινε ως απωθημένο από το 2010, όταν είχαμε συνεργαστεί και πάλι με τον Λαυρέντη. Θα γυρίσουμε όλη την Ελλάδα και θα γεμίσουμε τις συναυλίες με εκπλήξεις.
{youtube}dR3sIqXws_c{/youtube}
