Θέλει να μας υπενθυμίσει ότι η Θεσσαλονίκη βγάζει ακόμα καλλιτέχνες, όπως παλιά. Δηλώνει το ενδιαφέρον του για τις ανθρώπινες σχέσεις και παραδέχεται διάφορες εμμονές του, μουσικές και μη. Ο πρώτος προσωπικός του δίσκος, με τίτλο Φιγούρα Στο Δρόμο, είναι γεγονός και με την αφορμή αυτή παρουσιάζει τα τραγούδια του ζωντανά –την Κυριακή 17 του μήνα, στο Club του Μύλου– ενώ μοιράζεται και κάποιες σκέψεις με το Avopolis Greek…
Ποια ακούσματα πιστεύεις ότι σε επηρέασαν περισσότερο στη δημιουργία της μουσικής σου;
Η βασική μου επιρροή –και το έναυσμα για να παίξω και να γράψω μουσική–ήταν οι Beatles. Θυμάμαι σαν χθες τα βινύλια να παίζουν στο σπίτι και οι κασέτες στο αυτοκίνητο σε κάθε μας εκδρομή. Απίστευτες μελωδίες, στίχος που τότε δεν καταλάβαινα. Αλλά όταν ένα τραγούδι μιλάει για αγάπη και για φιλία το καταλαβαίνεις μέσα σου, ειδικά αν είσαι παιδί. Εκείνα, λοιπόν, τα πρώτα χρόνια μαζί με τα Σκαθάρια ακούγαμε και Μάνο Χατζιδάκι, Μάνο Λοΐζο, κ.ά. Στην πορεία συνδέθηκα μουσικά με τους U2, τους Radiohead, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Διονύση Τσακνή και πολλούς ακόμη που πιστεύω ότι συνθέτουν το τελικό πάζλ των επιρροών μου.
Έχει κάποια συγκεκριμένη θεματολογία –στιχουργικά– ο δίσκος σου, Φιγούρα Στο Δρόμο;
Η θεματολογία κινείται κυρίως γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις. Τη φιλία, τον έρωτα, το μίσος, την αγάπη, αυτές τις βασικές λεπτομέρειες που δημιουργούν τη ζωή και την ύπαρξή μας. Εκτός από αυτό, έχω και μερικές εμμονές με κάποια θέματα, όπως είναι τα τροχαία ατυχήματα, ο πόλεμος, οι κοινωνικές αναταραχές, η αδικία, ο θάνατος. Όλα όμως είναι υλικά της ζωής. Χωρίς αυτά η συνταγή αποτυχαίνει. Απλά προσπαθώ μέσα από τους στίχους μου να αναζητήσω τη ζωή και να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα.
Το τραγούδι Ιωνάθαν είναι ξεκάθαρα επηρεασμένο από το Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον –όπως δείχνει και το όνομά του. Ωστόσο, είναι ένα απαισιόδοξο –αν όχι λυπημένο– τραγούδι, σε αντίθεση με το βιβλίο, το οποίο αποπνέει αισιοδοξία σχεδόν σε κάθε του λέξη. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο στίχος του «…γίνομαι Ιωνάθαν και όλο ταξιδεύω μα επιστρέφω στην φωλιά να κοιμηθώ». Αυτός ειδικά έρχεται σε πλήρη ρήξη με το βιβλίο. Γιατί αποφάσισες να διαστρεβλώσεις σε τέτοιο βαθμό το νόημά του;
Συνήθως ο δημιουργός είναι λίγο προφήτης… Γενικότερα μου αρέσει να παίζω με τις λέξεις και με τα συναισθήματα και να δημιουργώ αντίθετες έννοιες –ειδικά όταν κάποιος έχει στο μυαλό του τον γνωστό γλάρο Ιωνάθαν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, λοιπόν, απλά θέλω να απωθήσω αυτή την απαισιόδοξη πλευρά της ζωής. Ενώ οι στίχοι είναι απαισιόδοξοι και «φωνάζουν» ότι δεν αντέχω να πετάω σε αυτόν τον ουρανό, ταυτόχρονα υπενθυμίζουν ότι οφείλουμε να κάνουμε κάτι για να τον αλλάξουμε, γιατί αλλιώς θα πέσουμε στο κενό. Η μουσική, έτσι κι αλλιώς, τονίζει αισιόδοξα τους απαισιόδοξους στίχους που κρύβουν ακριβώς αυτή την ψυχική δύναμη. Η φωλιά στο τέλος κάθε ταξιδιού (ή πτήσης) είναι η οικογένεια, οι άνθρωποι που αγαπάμε κι έχουμε γύρω μας. Σε αυτή τη φωλιά θέλω να επιστρέφω και καλό είναι να το κάνουμε όλοι μας. Δεν υπάρχει λόγος να πετάμε απλά σε έναν ουρανό, χωρίς να κοιτάμε τι υπάρχει γύρω μας.
Επέλεξες να διασκευάσεις και το Enjoy The Silence, των Depeche Mode. Γιατί ειδικά το συγκεκριμένο; Ο κίνδυνος να αποτύχεις σε ένα τέτοιο επιχείρημα σε τρομάζει;
Πράγματι, έχω διασκευάσει το συγκεκριμένο τραγούδι από τους Depeche Mode, το οποίο και αγαπώ πολύ. Γιατί μιλάει για τη σιωπή και τη δύναμη του λόγου, του έρωτα και της αγάπης. Δεν με τρομάζει τίποτα. Κι αυτό γιατί δεν προσποιούμαι όταν κάνω κάτι. Τη διασκευή δεν την έκανα για να πείσω τον κόσμο για κάτι. Καθόμουν μία μέρα στο πιάνο κι έπαιζα το συγκεκριμένο τραγούδι, σαν μπαλάντα. Σιγά-σιγά άρχισα να λέω σκόρπια λόγια, τα οποία έγιναν πολύ γρήγορα στίχοι. Μέρα με την μέρα η ιδέα γινόταν πάλι τραγούδι. Προέκυψε έτσι το “Μες Στη Σιωπή Μου” και απλά θέλησα στη συνέχεια να το μοιραστώ με τον κόσμο, όπως και τα δικά μου τραγούδια.
Θα μπορέσουμε να το ακούσουμε τελικά, έστω στην επόμενη σου δουλειά;
Περιμένω ακόμη τα δικαιώματα από τον εκδότη. Πιστεύω πως μέχρι τον επόμενο δίσκο –με λίγο επιμονή και υπομονή– θα έχω θετική απάντηση και θα μπορέσει και το κοινό να το ακούσει.
Η ανεξάρτητη κυκλοφορία ενός δίσκου είναι μια δαπανηρή υπόθεση σε όλα τα επίπεδα –οικονομικό, χρόνου, ενέργειας, κτλ. Ήταν δική σου επιλογή να γίνει έτσι;
Έτσι όπως έχουν τα δεδομένα στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο, ο αγώνας είναι άνισος. Οι εταιρείες, έτσι κι αλλιώς, δεν πληρώνουν παραγωγές. Η ανεξαρτησία έχει θετικά και αρνητικά, όπως άλλωστε και η οποιαδήποτε συνεργασία με εταιρεία. Η επιλογή ήταν δική μου, παρότι είχα έρθει σε επαφή με κάποιες δισκογραφικές. Τελικά είμαι πεπεισμένος ότι καλύτερα έτσι. Ελέγχω καλύτερα τα τραγούδια, που σε τελική ανάλυση μου ανήκουν. Το ρίσκο της επένδυσης το αναλαμβάνω εγώ ο ίδιος. Φροντίζω τον εαυτό μου και πιστεύω ότι με σκληρή δουλειά οι στόχοι γίνονται πραγματικότητα. Όσο για την ενέργεια… Έχω μέσα μου κάμποση ακόμα!
Το εξώφυλλο του Φιγούρα Στο Δρόμο απεικονίζει μια φιγούρα η οποία περπατάει σέρνοντας έναν σάκο υπόμνηση κατά την γνώμη μου του Μικρού Πρίγκιπα. Θα μάθουμε κάποτε πού θα την οδηγήσει ο δρόμος;
Παρότι δεν ήταν σκοπός μου να θυμίζει τον Μικρό Πρίγκιπα, όλοι εκεί κατέληξαν κοιτώντας τον δίσκο! Με αντιπροσωπεύει πλήρως μια τέτοια εικόνα. Η φιγούρα είμαι εγώ, ο οποίος περιπλανιέμαι μαζί με τα τραγούδια μου σε έναν ατελείωτο δρόμο. Λίγο σκεπτικός, λίγο θλιμμένος, αλλά πάντοτε γεμάτος όρεξη για ζωή! Αυτός ο δρόμος είναι το ξεκίνημα, δεν πιστεύω ότι έχει τέλος και οδηγεί μέσα στη ζωή και στον κόσμο. Θέλω να τραγουδήσω με το κοινό, να ανταλλάξουμε σκέψεις για τη ζωή, να νιώσουμε ότι ενώνουμε τις δυνάμεις μας. Η περιπλάνηση και η αναζήτηση με εξιτάρουν απίστευτα. Η συνεχής δημιουργία και η επαφή με τον κόσμο με κάνουν να ζω. Έτσι αναπνέω. Με τη μουσική!
