Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του πρώτου, ομότιτλου δίσκου τους, το Avopolis Greek υπέβαλλε κάποιες ερωτήσεις στους Μαύρο Κόκκινο μέσω διαδικτύου, λαμβάνοντας απαντήσεις και από τα τέσσερα μέλη τους. Προς τιμήν τους σαφώς, όπως προς τιμήν τους είναι και το γεγονός ότι προσπαθούν, σε μία άτεγκτη ρυθμολογικώς γλώσσα όπως τα ελληνικά, να ποιήσουν αυτό το ηχητικό αποτέλεσμα στο οποίο κατέληξαν μέσω των επιρροών τους…
Με την έννοια του παραγωγού, πώς αντιδράτε και πώς αλληλοεπηρεάζεστε και αλληλεπιδράτε – στη συγκεκριμένη περίπτωση με τον καταξιωμένο και γνωστό για τους χαμηλούς του τόνους Γιώργο Πρινιωτάκη;
ΣΤΑΘΗΣ ΓΥΦΤΟΠΟΥΛΟΣ (μπάσο/φωνητικά): Ο Γιώργος Πρινιωτάκης κατάλαβε σε γενικές γραμμές τι θέλαμε να κάνουμε και όντας καλός γνώστης του μουσικού μας ύφους – καθώς ανήκει ως μουσικός στη γενιά μας –βοήθησε στο να ηχογραφήσουμε πολύ ομαλά. Σημαντικό ρόλο έπαιξε βέβαια και ο Αλέξης Μπόλμπασης στην ηχογράφηση, που, ως ηχολήπτης, μας βοήθησε αληθινά στις πρώτες μέρες στο στούντιο. Και οι δυο τους είχαν πολύ καλές ιδέες, οι οποίες συμβάδισαν με τη δικιά μας αισθητική. Και, τηρουμένων των αναλογιών – budget και χρόνου στο στούντιο – το αποτέλεσμα κρίθηκε ικανοποιητικό από μπάντα και παραγωγούς.
ΝΙΚΟΣ ΒΕΡΓΕΤΗΣ (ντραμς/κρουστά/φωνητικά): Ελπίζω το budget για τον επόμενο δίσκο να είναι μεγαλύτερο, έτσι ώστε να έχουμε περισσότερο χρόνο με τον Γιώργο για να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Στο διάστημα που δουλέψαμε μαζί πάντως η συνεργασία μαζί του, αλλά και με τον Αλέξη ο οποίος έκανε την ηχογράφηση, ήταν εξαιρετική – και κάποιες ιδέες τους επέδρασαν θετικότατα στο τελικό αποτέλεσμα. Όπως και να ’χει, η δουλειά που κάναμε πιστεύω ότι δεν θα περάσει απαρατήρητη και θα καταφέρει να τσιγκλήσει ένα μέρος του underground ακροατηρίου. Πάντως υποσχόμαστε ο επόμενος δίσκος να είναι πολύ πιο βρώμικος!
Το mastering σας αγχώνει σαν διαδικασία; Πιστεύετε ότι μπορεί να επιδράσει αρνητικά (ή το αντίθετο) σε κάποιον δίσκο;
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΗΤΣΗΣ (κιθάρα/φωνητικά): Αν μας αγχώνει το mastering σαν διαδικασία; Ναι! Μας αγχώνει! Γιατί δεν θέλουμε οι κόποι μας να πάνε χαμένοι, αφού αναθέτουμε τη δουλειά μας σε κάποιον τρίτο. Παρ’ όλα αυτά εμείς εστιάζουμε στη μουσική μας και προσπαθούμε να είμαστε όσο καλύτεροι γίνεται, γιατί βεβαίως δεν έχουμε τις γνώσεις ενός mastering engineer. Φυσικά και επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα το mastering. Σχετικά με τον δίσκο μας τώρα, είμαστε αρκετά ευχαριστημένοι όσον αφορά στο mastering – και αυτό έχει σημασία για την ώρα.
Είδα στα credits του δίσκου ότι, πέρα από τη μουσική, ΚΑΙ οι στίχοι είναι αποτέλεσμα ομαδικής έμπνευσης και επεξεργασίας. Πόσο εύκολο είναι αυτό;
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΗΤΣΗΣ: Ουσιαστικά οι στίχοι είναι του Θοδωρή. Όμως επειδή θέλουμε να υπάρχει μια συλλογικότητα στα κομμάτια, αναφέρονται ως αποτέλεσμα των Μαύρο Κόκκινο. Βέβαια ο Θοδωρής είναι πάντα δεκτικός στις απόψεις μας πάνω στους στίχους του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΣΟΥΡΒΙΝΟΣ (φωνή/κιθάρα): Το τι τραγουδάω οφείλεται στη μουσική που παίζουμε και ίσως είμαι κάτι σαν προ-παραγωγός, αφού με τα φωνητικά δίνω το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά η μπάντα έχει κάνει ήδη όλη την προ-εργασία. Και, αν μιλάμε για rock ‘n’ roll, μιλάμε για απόλυτα καλή rhythm section και γαμάτες κιθάρες – οπότε αν κάνω κάτι κάπως λάθος δεν τη γλιτώνω φτηνά! Ξανά και ξανά και ξανά για εμάς, έστω και ένας να διαφωνεί. Στην τελική, απλές λέξεις είναι και όποιοι νοιάζονται OK. Θα μπορούσε καθένας μας να γράφει αυτές τις λεξούλες – το αν θα τις τραγουδάνε μετά δεν είναι και τόσο δικιά μας δουλειά – τα παιδιά έξω ξέρουν και αποφασίζουν. Βιβλία μάλλον δεν θα γράψω πριν τα 70. Ούτε με αφορά το έντεχνο (καλός στίχος – άοσμη μουσική). Ισορροπία, δημοκρατία και οργανική ανάπτυξη.
Πέρα από τη σαφή επιρροή των Clash, ποιες άλλες μπάντες ή καλλιτέχνες σας έχουν εμπνεύσει και επηρεάσει;
ΣΤΑΘΗΣ ΓΥΦΤΟΠΟΥΛΟΣ: Τα ακούσματά μου ποικίλουν: από 1970s punk, 1960s garage, rock-a-billy, 1980s new wave, 1990s Manchester-rave, 1960s soul... Με αποτέλεσμα, σε 26 χρόνια ως ακροατής, τέτοια ακούσματα να μ’ έχουν αληθινά διαπεράσει. Βέβαια στα 1980s, όταν πρωτο-άκουσα new wave και punk, η ζωή μου άλλαξε γιατί τότε άκουσα μουσικές οι οποίες παραμένουν μέσα μου σημαντικές με την πάροδο του χρόνου – χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν συνεχίζω να ακούω συνέχεια νέες, καλές κυκλοφορίες. Ως επιρροές θα αναφέρω τους Clash που είπες, αλλά και Stranglers, Stiff Little Fingers, Ramones, Echo & Τhe Bunnymen, Jam, Joy Division, Damned, New York Dolls...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΗΤΣΗΣ: Πολλές είναι οι επιρροές για τον καθένα ατομικά. Χαιρόμαστε που παρατήρησες ότι οι Clash είναι μια επιρροή μας – άλλωστε υπάρχει και αναφορά στο τραγούδι “Τζο” στον Joe Strummer. Οι επιρροές μας από εκεί και πέρα είναι πολλές και όχι απαραίτητα στο ίδιο μουσικό είδος που παίζουμε εμείς. Κάποιες από αυτές είναι οι Smiths, oι Blur, οι Pixies, οι Jesus & Mary Chain, o Bowie, οι Suede, οι Magazine, οι Strokes...
ΘΟΔΩΡΗΣ ΣΟΥΡΒΙΝΟΣ: Θα έλεγα πολλά και διαφορετικά rock ‘n’ roll είδη όπως το garage rock ως προς την ωμότητα, το βρετανικό new wave και το kraut ως προς την ευφυΐα, τα καλιφορνέζικα 1960s ως προς τις μελωδίες και το νεοϋορκέζικο punk των ύστερων 1960s-πρώιμων 1970s ως προς τη νοοτροπία. Και από Αγγλία πάλι, ειδικά το glam rock του Bowie και των Roxy Music ως προς τη θεατρικότητα και το concept στο performance, και τα 1990s, που τα ΕΖΗΣΑ μουσικά σε κάθε χρονιά από το 1990 έως το 1999. Και βέβαια…thanκ god for the 00s and the 10s!
ΝΙΚΟΣ ΒΕΡΓΕΤΗΣ: Doors, Αγγελάκας, Coltrane, Mingus, Βαμβακάρης, S.J. Hawkins, Waits, Zeppelin, Portishead, Hendrix, Buckley, Clash, Gang Οf Four, Bowie, Sonic Youth, Kinks, Black Dub... Kι αν δεn βάλετε κάποιο όριο μπορώ με ευχαρίστηση να γεμίσω πολλές σελίδες! Όσον αφορά τώρα στον δίσκο, πιστεύω πως έχει αρκετά δικά του στοιχεία και πως όλες οι «κλοπές» έχουν γίνει με γνώμονα την καλή αισθητική και τη διάθεση για κάτι καινούργιο.
Πιστεύετε και εσείς ότι, πέρα των όποιων promo κινήσεων εκ μέρους της μπάντας και της δισκογραφικής της εταιρείας, η καλύτερη διαφήμιση είναι τελικά τα δυνατά live;
ΣΤΑΘΗΣ ΓΥΦΤΟΠΟΥΛΟΣ: Πιστεύω ότι το live είναι το Α και το Ω για τους Μαύρο Κόκκινο. Διότι, πέραν της ακρόασης του CD όπου ο ακροατής θα συνειδητοποιήσει το μουσικό ύφος του group και το περιεχόμενο των στίχων, με τις ζωντανές εμφανίσεις δημιουργείται μια άμεση σχέση μεταξύ Μαύρο Κόκκινο και κοινού και βγαίνει αναπόφευκτα η ένταση, η δύναμη και το συναίσθημα που υπάρχει σε καθέναν από εμάς ξεχωριστά. Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν και κάποιος απαντά έτσι καλύτερα στην ερώτηση «Τι στο διάολο είναι οι Μαύρο Κόκκινο;». Π.χ. το “Διδάσκει Η Ζωή” είναι διαφορετικό να το ακούς σε CD και μία άλλη ιστορία όταν το ακούς live, έχοντας μπροστά στα μούτρα σου τον Θοδωρή να σου το λέει… Νομίζω θα το αντιληφθείς καλύτερα. Καλό το στούντιο, αλλά αν δεν έχεις άμεση επαφή με τον κόσμο και δεν ανταλλάσσεις ανάσες με το κοινό, νιώθεις κλινικά νεκρός.
ΝΙΚΟΣ ΒΕΡΓΕΤΗΣ: Εν έτει 2010, τα δυνατά live είναι όχι απλά ο καλύτερος, αλλά ο μόνος αξιόπιστος τρόπος διαφήμισης. Καθώς και το δυνατότερο συναίσθημα που μπορεί να μας προσφέρει όλη αυτή η ιστορία!
Άντλησα την εντύπωση – και διορθώστε με αν κάνω λάθος – ότι γενικότερα τον χώρο του στούντιο τον βλέπετε περισσότερο ως πλαίσιο μεταγραφής των συνθέσεων, όπως αυτές εξέρχονται στη live μορφή τους. Δεν μπήκατε καθόλου στη λογική να περιπλέξετε τις συνθέσεις με παραπάνω στοιχεία;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΣΟΥΡΒΙΝΟΣ: Νομίζω ότι δεν θα μπορούσαμε, από τον πρώτο δίσκο, να χρησιμοποιήσουμε το στούντιο ως εργαλείο-όργανο. Και προτιμήσαμε απλά να δώσουμε μια πιστή και σαφώς πιο ολοκληρωμένη εικόνα του πως ηχεί η μπάντα από τα όργανα που την απαρτίζουν live, δίχως να δώσουμε άλλο χρώμα και χαρακτήρα στα τραγούδια μας. Νομίζω κιόλας ότι καλό είναι να δίνεις πρώτα το στίγμα σου στη βασική του μορφή και, αν είναι αρκετά καλό, θα υπάρξει χρόνος στο μέλλον για περαιτέρω περιπλοκές.
Ποια θα ήταν αλήθεια η συμπεριφορική σας αν κάποια στιγμή γινόσασταν η πιο φημισμένη μπάντα στην Ελλάδα; Στο μέλλον θα μπορούσε να συμβεί. Έχετε σκεφθεί πώς θα διαχειριζόσασταν, θεωρητικά έστω, μία ανάλογη κατάσταση, ακόμα και για τα στενά πλαίσια της ελληνικής αγοράς;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΣΟΥΡΒΙΝΟΣ: Νομίζω ότι για να συμβεί αυτό θα έχει προηγηθεί αρκετή δουλειά – όπως ήδη κάνουμε – οπότε θα ήταν κάτι καλοδεχούμενο και αρκετά νορμάλ, ως προς την συμπεριφορά μας. Δηλαδή θα συνεχίζαμε να δουλεύουμε για να κρατηθούμε σε υψηλά στάνταρ. Ούτε σαμπάνιες σε μπανιέρες προβλέπω, ούτε όμως αυτοκτονίες σε περίπτωση μη εμπορικής επιτυχίας! Τουλάχιστον για όσο το μυαλό μας είναι όπως είναι – εμείς λέμε ΟΚ. Απλώς… ρεαλισμός, συνεχής επανεκτίμηση του περιβάλλοντος, των επιρροών και αληθινή δουλειά. Ούτε απλά διασκέδαση, ούτε όμως και βιομηχανοποίηση. Εξάλλου, όταν η επιτυχία έρχεται με τους δικούς σου κανόνες, δεν συντρέχει λόγος άγχους και αλλαγής στον τρόπο σκέψης και εργασίας. Και για μας δεν νομίζω πως ό,τι συμβαίνει – και αν συμβούν στο μέλλον περισσότερα – δεν αποτελεί αποτέλεσμα δικής μας δουλειάς και επιλογών. Κάνουμε ακριβώς αυτό που θέλουμε, προσπαθούμε να το βελτιώνουμε συνέχεια και, αν γίνει από κάποιους αρεστό, είναι πολύ ευπρόσδεκτο.
Ο Νίκος Βεργέτης, που αναφέρεται στη συνθετική ομάδα του 12ου τραγουδιού (“Τέλος Εποχής”), είναι παλαιότερο μέλος στους Μαύρο Κόκκινο; Από πόσα κύματα έχει περάσει η μπάντα μέχρι να φτάσει στην οριστική μορφή της; Πόσο θα επηρεαστεί στο μέλλον από μία παρόμοια αλλαγή;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΣΟΥΡΒΙΝΟΣ: Ο Νίκος, ως μέλος στον πυρήνα του group (live υπάρχει και πέμπτο μέλος στην κιθάρα – ο Αντώνης Γεώργου), είναι το νεότερο μέλος. Είχαμε αλλαγή μόνο στη θέση του drummer. Οι υπόλοιποι είμαστε σταθεροί. Ένα group είναι οργανισμός που μεταλλάσσεται, αλλά έχει συγκεκριμένο ύφος και τρόπο επικοινωνίας και λειτουργίας. Αν κάποιο μέλος δεν μπορεί να συμπορευτεί μ’ αυτά τότε απλά θέτει εαυτόν εκτός ή απλά γίνεται βάρος στην εξέλιξη του group. Υποθετικά μιλώντας, αν υπήρχε ανάγκη να συμβεί κάτι τέτοιο – που σίγουρα κανείς δεν θα το ήθελε, γιατί είναι ψυχοφθόρο και κυρίως μεγάλη σπατάλη χρόνου – θα συνέβαινε. Και πιθανόν το group να επηρεαζόταν με κάθε τρόπο από τον ερχομό κάποιου νέου μέλους... Αλλά στην περίπτωσή μας το βλέπω μάλλον απίθανο να συμβεί κάτι τέτοιο στο ορατό μέλλον. Τα πάντα δουλεύουν καλά…
