Το ότι ο κιθαρίστας από τις θρυλικές Τρύπες κυκλοφορεί την πρώτη σόλο δουλειά του και ξεκινάει live εμφανίσεις (20 στους Αφανείς η πρώτη), αποτελεί από μόνο του είδηση με αρκετό βάρος. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε και για έναν μουσικό που τα τελευταία χρόνια διακρίθηκε και σε κάθε άλλη συνεργασία την οποία έκανε. Το Avopolis είχε λοιπόν αρκετά να ρωτήσει τον Μπάμπη Παπαδόπουλο…
Αν και ως τώρα είχες πλούσιο παρελθόν ως μουσικός, είναι η πρώτη φορά που μας παρουσιάζεις ένα σόλο album. Πώς και δεν έγινε νωρίτερα μια τέτοια κίνηση, με την εξαίρεση ίσως του F.L.O.R.O. II που έκανες ντουέτο με τον Φλώρο Φλωρίδη;
«Τα χρόνια που υπήρχαν οι Τρύπες όλες τις ιδέες μου τις έβαζα στα κομμάτια που κάναμε τότε. Όταν σταματήσαμε, αφιέρωσα τον περισότερο χρόνο μου και τη δημιουργικότητά μου, στούς δίσκους και τις συναυλίες τις οποίες κάναμε με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τους Λαϊκεδέλικα,όπως και στον δίσκο και τις συναυλίες με τον Φλώρο. Οπότε τώρα βρέθηκε και ο χρόνος και ο τρόπος για να κυκλοφορήσει αυτός ο δίσκος».
Το Σκηνές Από Ένα Ταξίδι περιγράφεται ως «οργανωμένος αυτοσχεδιασμός», ο οποίος αντλεί τόσο από το rock, όσο όμως και από την jazz και την ηλεκτρονική μουσική. Σε καλύπτει μια τέτοια περιγραφή ως δημιουργό;
«Καλύπτει ένα κομμάτι μου. Βρίσκομαι σε μια στιγμή της ζωής μου που έχω ακούσει και έχω παίξει διαφορετικές μουσικές. Όλες αυτές έχουν αφήσει το σημάδι τους στο παίξιμό μου και στην αισθητική μου γενικότερα. Όταν λοιπόν γράφω μια μουσική, δεν μ΄ενδιαφέρει αν θα ανήκει σε κάποιο συγκεκριμένο στυλ. Θέλω να εκφραστεί, όσο γίνεται πιο καθαρά, η διάθεσή μου τη στιγμή κατά την οποία γράφεται η μουσική. Είναι ο τρόπος που ξέρω, για να ησυχάζει το μέσα μου».
Ακόμα και το πιο «υποψιασμένο» κοινό στην Ελλάδα δεν αντιδρά συνήθως και πολύ «φιλικά» προς albums τα οποία δεν βασίζονται σε τραγούδια. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο;
«Ο στίχος έχει τη δύναμη να οδηγεί τον ακροατή σε πιο συγκεκριμένα συναισθήματα, σκέψεις και διαθέσεις. Στη μουσική πρέπει ο καθένας από μόνος του να αφιερώσει τον χρόνο που της αξίζει, ώστε να κάνει και το προσωπικό του ταξίδι. Σ' ένα κόσμο που δεν έχει μάθει να αφήνεται σε τέτοιες εμπειρίες, σε συνδυασμό με το ότι αυτό το οποίο προωθείται περισσότερο είναι το τραγούδι, επόμενο είναι αυτό να κυριαρχεί. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι το «υποψιασμένο» κοινό εκτιμά το ίδιο ένα καλό τραγούδι και μια καλή μουσική. Αρκεί να φτάσει στ΄ αφτιά του».
Έχοντας θητεύσει με μεγάλη επιτυχία στο ελληνόφωνο rock, γιατί θεωρείς ότι έχει υποχωρήσει τόσο θεαματικά στις μέρες μας, σε αντίθεση με το εγχώριο αγγλόφωνο rock, που παρουσιάζει μεγάλη άνθιση;
«Έχει υποχωρήσει γιατί δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να έχει την ανάγκη και το ταλέντο να εκφραστεί στα Ελληνικά (βλέπε Παύλο Σιδηρόπουλο, Γιάννη Αγγελάκα, Παύλο Παυλίδη). Δεν μπορώ να σκεφτώ κατι διαφορετικό. Και δεν με ενοχλεί. Νομίζω ότι, όταν ξανάρθει η ώρα του, θα συμβεί».
Πώς βρίσκεις το σημερινό δισκογραφικό σκηνικό συγκριτικά με όταν ξεκίνησες, αλλά και συγκριτικά με αυτό της δεκαετίας του 1990;
«Μου αρέσει η ιδέα ότι ο καθένας μπορεί εύκολα πια να παρουσιάσει τις δικές του μουσικές και μάλιστα με τη δυνατότητα ν΄ακουστούν σ΄όλο τον πλανήτη μέσω internet. Στην ελληνική πραγματικότητα, βέβαια, αυτό που έχει κυριαρχήσει, ειδικά απο τη δεκαετία του 1990 και μετά, ειναι η κακογουστιά, το δήθεν και η γκλαμουριά. Η ευκολία της παραγωγής δίσκων έχει βοηθήσει να δωθεί περισότερος χώρος σ΄αυτά, παρά σε πιο εξελιγμένες ποιοτικά μουσικές. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι θα κάνουν ωραία πράγματα. Κι αυτά με τη σειρά τους θα παίρνουν τον δρόμο τους για τ΄αφτιά που πρέπει».
Τι θα είχες να πεις σε όλα εκείνα τα νέα, συνήθως, παιδιά, που θα ήθελαν να ξαναδούν μια μέρα τους Τρύπες και πάλι πάνω στη σκηνή;
«Ότι οι Τρύπες δεν θα ξαναπαίξουν. Ευχαριστούμε για την παρέα, και καλή συνέχεια σε όλους μας!».
