O «Bruce» ή Δημήτρης Καραθάνος ή απογοητευμένος βάζελος ή αρχισυντάκτης του περιοδικού Soul ή dj ή, ή… σηκώνει το τηλέφωνο και βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που του ήρθε να πει «ναι» σε ένα ενδεχόμενο συνέντευξης μαζί μας…
Tρία τέταρτα ασταμάτητου μπλα μπλα με τον Κωνσταντίνο Τσάβαλο...
Για να παραφράσω και την Βικτόρια, «Εργο-τέλεια, τέλεια, τέλεια». Πως τα καταφέρατε και τον «ήπιατε» βρε κακόμοιροι από τον Εργοτέλη; (σ.σ: οι Dread Astaire, καίτοι σαλονικιοί, δηλώνουν φίλαθλοι της γνωστής αντιαισθητικής ομάδας με τις πράσινες εμφανίσεις και το τριφύλλι)
Δεν με πειράζει. Εγώ τη δουλειά μου μια χαρά την έκανα, δυο νίκες μέσα κι έξω με το γαύρο.
Ακόμη δεν αρχίσαμε και θα με πριζώσεις. Λοιπόν, εγώ Δημήτρη σε έμαθα, Δημήτρη θα σε λέω. Αυτά τα «Bruce» άστα για τη σκηνή. Απλά ρίξε ‘ξήγα και λέγε από που πήρες το alias σου. Από το Springsteen ή τον Dickinson; (please, πες το δεύτερο!)
Από κανέναν από τους δυο: από τον Bruce Wayne!
Κι ο μπασίστας σας, ο «Bateman», από τον «Patrick», τον ήρωα του «American Psycho»;
Μέσα είσαι.
 |
Τι φτιά’νετε;
Καταρχάς ποντάρουμε πολύ στην συναυλία μας στο Gagarin, πιστεύουμε ότι εκείνη τη μέρα είναι η τέλεια ευκαιρία να κάνουμε τον κόσμο που θα μας δει μέρος του πράγματος που καλείται Dread Astaire. Η συναυλία μας θα ηχογραφηθεί και κατόπιν θα χρησιμοποιήσουμε αποσπάσματα από αυτήν για την επερχόμενη κυκλοφορία μας. Και είναι σημαντικό που παίζουμε σε τόσο μεγάλο χώρο, για το οποίο ο κόσμος θα πληρώσει εισιτήριο, κάτι στο οποίο είμαστε αυστηρά αντίθετοι. Είναι σωστό να περνάμε όλοι μας καλά, χωρίς να χρειαστεί κάποιοι να ξοδευτούν. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, θα περάσουν όλοι καλά και θα «τσιμπήσουν» και το 7’’ τους. Το συντομότερο δυνατό θα κυκλοφορήσουμε το επόμενο μας επτάιντσο και κατόπιν έχουμε μια συναυλία στο Bios στις 2 Απριλίου, στα τέλη Μαΐου με τους Last Drive στη Θεσσαλονίκη και με την άκρη του μυαλού μας την προοπτική του να παίξουμε στο εξωτερικό κάποια στιγμή.
Πάμε από την αρχή: πως και πάρθηκε η απόφαση να μαζευτείτε και να τα σπάσετε επί σκηνής;
Είναι μια ιστορία που κρατάει χρόνια, καθότι με τα παιδιά είμαστε φίλοι από το σχολείο, φίλοι παιδικοί. Απλά τώρα ωρίμασε η φάση να κάνουμε ένα γκρουπ όπως το σκεφτόμασταν από μικροί.
Σαν πολλά χρόνια πρόβας μου φαίνεται ότι κάνατε…
…τα πολλά χρόνια καταχρήσεων μάλλον ευθύνονται γι’ αυτό.
 |
Λίγο μεγάλοι δεν είστε πια για να τα σπάτε; Για να ακουστώ και λίγο στερεοτυπικός, αυτό είναι ίδιον των 20άρηδων. Η μήπως έχετε ως ίνδαλμα σας τον Mark Knopfler που ξεκίνησε τους Dire Straits στα 30 του;
Ναι, έτσι μας λένε όλοι. Ότι παλιμπαιδίζουμε. «Διαλύστε το επιτέλους, είστε μεγάλοι άνθρωποι» κτλ.
Πως τα προλαβαίνεις όλα; Και περιοδικό «Soul» και μπάντα και dj και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο…
Όλα λειτουργούν σε δεύτερο επίπεδο: η μουσική είναι η εμμονή μας κι οτιδήποτε κάνουμε, το κάνουμε με το μυαλό μας στραμμένο στο συγκρότημα. Κάποια στιγμή βρίσκεις τους τρόπους να λειτουργείς εντός κι εκτός μπάντας ταυτοχρόνως, χωρίς το ένα να μπαίνει μέσα στο άλλο.
Ηχογραφήσατε εντός ή εκτός Ελλάδος;
Εντός Ελλάδος και πάντα δουλεύουμε με ηχολήπτη κι ανθρώπους που εμπιστευόμαστε (όπως π.χ. τον άνθρωπο που φτιάχνει τα εξώφυλλα μας). Κι όταν εμείς μπαίνουμε στο στούντιο, θέλουμε όλα να πάνε όπως τα σχεδιάσαμε κι όχι όπως θα μας πει κάποιος τρίτος, που δεν τον ξέρουμε καν.
 |
Έχετε πάρει ταρίφες για πιθανές ηχογραφήσεις στο εξωτερικό;
Ξέρεις πόσο χρεώνει ο Steve Albini για 15 λεπτά ηχογράφησης στο στούντιο του στο Σικάγο; 6000 ευρώ.
Αυτή η τύπισσα στο myspace σας τι κρατάει;
Θεωρητικά κρατάει οτιδήποτε οινοπνευματώδες, ανάλογα με το «δηλητήριο» που προτιμάει ο καθένας μας.
Εμένα για αψέντι μου κάνει.
Θα μπορούσε κάλλιστα. Ένα έξτρα στοιχείο πάντως είναι ότι πρόκειται για εικονογράφηση της Enid Blyton (σ.σ: αγγλίδα συγγραφέας παιδικών βιβλίων, βλ. «Οι Μυστικοί Επτά» και δεν συμμαζεύεται).
Παλιότερα που είχαμε μιλήσει μου είχες πει ότι όλη αυτή η indie σκηνή είναι πολύ δήθεν. Δώσε μου τον ορισμό του «δήθεν».
Υποθέτω ότι έχει να κάνει με το να μην αφήνεσαι ελεύθερος. Με το να μην σε αφήνει μάλλον αυτή να εκφραστείς όπως θες, αλλά να σε περιχαρακώνει με την κριτική της. Το letting go, το στοιχείο της έκπληξης δεν υπάρχει εδώ τόσο έντονο, ίσως γιατί τα κίνητρα της εξαντλούνται στο ιντερνετ και μόνο. Και δεν έχω καταλάβει ακόμη ποιος ακριβώς είναι ο φετιχισμός της εν λόγω σκηνής: η προσκόλληση της με τα βινίλια ή να διαβάζει περιοδικά με φανατική προσήλωση; Και τα δυο αυτά είναι πράγματα που τα έχω κάνει στο παρελθόν και τα βρίσκω εξαιρετικά εσωστρεφή. Απομονωτισμός. Αυτό χαρακτηρίζει την indie σκηνή.
 |
Η σοβαροφάνεια του κυκλώματος είναι μια ακόμη παιδική ασθένεια που πρέπει να περάσει ή μήπως κάτι πιο μόνιμο;
Συμφωνώ, τουλάχιστον στις εξωτερικές μας εκδηλώσεις είμαστε εξαιρετικά σοβαροφανείς. Πάντως εγώ παρατηρώ μια μεγαλύτερη τάση των βορειοελλαδιτών έναντι των αθηναίων να διασκεδάζουν περισσότερο. Δεν είναι τυχαίο ότι τα μαγαζιά εδώ είναι καθημερινά ανοιχτά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Πάντως, την επόμενη του live μας στο Gagarin, το Σάββατο, θα παίξει ένα πάρτι σε μια υπόγεια ρωσική ντισκοτέκ στο κέντρο. Εκεί να δούμε πόση σοβαροφάνεια θα υπάρξει.
Όταν ξαναέρθω Θεσσαλονίκη, σε τι βρωμερά καταγώγια θα με πας μαζί με τον Καραμπεάζη; Τι ντεμέκ στέκια παίζουν για τους Dread;
Με τα παιδιά αναζητούμε ωραίες μπάρες για ξενύχτι και δυνατές κάβες. Το «De Facto» είναι ένα από αυτά, το «Διατηρητέο» επίσης που έχει γαμάτη βαρελίσια μπύρα –στοιχείο πολύ σημαντικό για μας- και ο «Θερμαϊκός» που έχει και αυτός μια πολύ ζόρικη μπάρα.
Πίσω από τα τραγούδια σας υπάρχουν κάποιες ιστορίες που θα έπρεπε να μάθουμε κι εμείς;
Το «Night The Desert» είναι ένα τραγούδι που αναφέρεται στη χρήση ναρκωτικών…
…σκληρών, μαλακών;
Σκληρών. Όλα τα υπόλοιπα είναι μικρές βινιέτες, όπως λόγου χάρη το «Bassassination» που είναι η πρώτη εντύπωση που αποκομίζει κάποιος από κάτι που βλέπει. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς εκρήξεις αδρεναλίνης. Δεν δίνουμε πολύ σημασία στους στίχους, δεν είναι καν προτεραιότητα, σημασία για μας έχει ο ρυθμός. Είμαστε τρομερά αφοσιωμένοι στο να πούμε κάτι γρήγορα και αμέσως μετά να το βανδαλίσουμε.
Συνέχεια στο Β' Μέρος
