Με την «έκπληξη» των παραδοσιακών media για την ακροδεξιά (εγκληματική) δράση και την καθηλωτική υπερ-πληροφόρηση, όλα μοιάζουν γνωστά, αλλά και (σχεδόν) ξεχασμένα, σε ένα πολτό με αποδέκτες τα κεφάλια μας... Αν σε ένα πράγμα δείχνουν να έχουν (λαϊκίστικο) δίκιο οι (πάντα) φωνασκούντες εγκληματίες, είναι το πώς μια ολόκληρη πραγματικότητα που βιώνουμε «χάθηκε» επικοινωνιακά κάτω από απανωτές αποκαλύψεις των έκπληκτων μεγαλοδημοσιογράφων της «κωλοτούμπας». Η πραγματικότητα, όμως, υπάρχει και τη βιώνουμε όλοι καθημερινά, σε ένα καθημερινό αγώνα που δίνει ο καθένας μας από το πρωί μέχρι την αποχαύνωση των δελτίων ειδήσεων. Δεν είναι η ζωή μας οι ειδήσεις. Πραγματικότητα είναι και αυτό που ζούμε, είναι και ότι ένας καλλιτέχνης (που ως sonik τουλάχιστον είχαμε συμπεριλάβει στους σημαντικότερους εκπροσώπους του hip hop, στην αντίστοιχη συλλεκτική έκδοση που κάναμε το καλοκαίρι), ένα άτυχο από τα ελεύθερα πνεύματα, δεν είναι ανάμεσά μας. Κι αυτό από μόνο του, όση πληροφορία κι αν έχει πέσει πάνω του για να το σκεπάσει, παραμένει και θα παραμένει συγκλονιστικό.
Πέρα από την όποια πολιτική ή μιντιακή εκμετάλλευση, τον οχετό πληροφοριών και πληροφοριών, τις ιδιοτελείς αντιδικίες, το γεγονός της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, από μόνο του δεν ήταν από εκείνα που (όπως μερικοί πίστευαν) θα εξαφανιζόταν από το κάδρο γρήγορα. Και σ' αυτό, τουλάχιστον στο δικό μας κύκλο, στα δικά μας μέτρα και σταθμά, δεν συνέβαλλαν μόνο οι δραματικές κορώνες των 20:00, αλλά και τα social media, site που δεν είναι απαραίτητα ειδησεογραφικά μα και δεν ξεχνούν ότι είναι πάνω από όλα φορείς άποψης και, κυρίως, η hip hop σκηνή. Αν και το τελευταίο φάνταζε ως σύντομο ανέκδοτο πριν μερικούς μήνες, η δολοφονία του Παύλου θύμισε στα δυνητικά κοινά μέλη της, αλλά και σε όλους εμάς, ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να βρούμε και πράγματα που μας ενώνουν εκτός από εκείνα που βέβαια μας χωρίζουν. Ξύπνησε τους πάντες. Η hip hop και low bap σκηνή βρέθηκε μαζί για μια συνέντευξη Τύπου, έδωσε το σύνθημα της τιμής, της μνήμης του Παύλου, αλλά και της δικής μας στάσης. Μιας στάσης ουσιαστικά ενάντια στον κοινό εχθρό που είναι το μίσος.
Σ' αυτές τις στιγμές περιμένει κανείς να μιλήσουν οι καλλιτέχνες - δεν είναι κλισέ έκφραση που πλέον στις μέρες των social media, που ο καθένας είναι πομπός και δέκτης μαζί, δεν έχει καμία αξία. Περιμένει κανείς να ακούσει, να διαβάσει τους αγαπημένους του καλλιτέχνες και γι' αυτό το λόγο μπαίνουμε στη διαδικασία των συνεντεύξεων ή τους παρακολουθούμε με τους όποιους διαδικτυακούς ή μη τρόπους. Είναι αλήθεια ότι στη γενικότερη βουβαμάρα και τη δημοσιοσχεσίτικη νοοτροπία μέρους των ελλήνων καλλιτεχνών, πολλά - πολλά δεν περιμένουμε και δεν είδαμε/ακούσαμε εν τέλει. Όμως και το ότι υπάρχουν φωνές και απόψεις εκτός του κλασικού εγχώριου μουσικού κυκλώματος, από πραγματικούς καλλιτέχνες, που έχουν πράγματα να πουν, αυτό μας χαροποιεί, είτε είμαστε σύμφωνοι με αυτά που έχουν να πουν, είτε όχι. 
Το SONIK επιχείρησε να μιλήσει με καλλιτέχνες και να πάρει το δικό τους μήνυμα, όχι για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, όχι τα αυτονόητα για το ναζισμό, όχι για τα της Χρυσής Αυγής, που μόνη αρμόδια να τα κρίνει ποινικά είναι η δικαιοσύνη και όχι όλοι εμείς που ναρκωνόμαστε με διαρροές τηλε-δικογραφιών, αλλά για αυτό που πραγματικά συμβαίνει στην κοινωνία και μέσα μας, σε όποιον χώρο και αν ανήκουμε. Καθότι… προϊόν φασισμού δεν είναι μόνο η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δεν είναι μόνο το ποδοσφαιρικό χτύπημα στο κεφάλι ενός Πακιστανού, είναι και το σακάτεμα στο ξύλο ενός άτυχου που έτυχε να "μοιάζει" (sic) με χρυσαυγίτη/εθνικιστή, είναι και η υλοποίηση του συνθήματος «φασίστες κουφάλες, έρχονται κρεμάλες», που ακούστηκε κατά τη διάρκεια της εμφάνισης του Γιάννη Αγγελάκα στο Θέατρο Βράχων. Δεν έχουμε ανάγκη από άλλη βία και ο τελευταίος ήταν ψύχραιμος και προσεκτικός: «Ξέρετε ότι διαφωνώ με αυτό το σύνθημα», είπε και συμπλήρωσε: «Η απάντηση στον φασισμό δεν είναι αυτή. Η απάντηση είναι η ψύχραιμη σκέψη. Να προσέξουμε τον φασισμό που κρύβουμε όλοι μέσα μας». Κάτι ανάλογο είχαν πει και οι Panx Romana στο An Club τον Ιανουάριο του 2012. Απέναντι στο ίδιο σύνθημα, ο Φρανκ είχε σημειώσει ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε ακόμα και τους εχθρούς μας με ψυχραιμία, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε ανάγκη από άλλη βία, από τη βία στη βία, για να λύσουμε τα προβλήματά μας. Σε συνέντευξη που έδωσε στο παρελθόν στο monopoli.gr ο Αγγελάκας (πάλι) είχε πει το εξής εύστοχο: «Είμαστε λαός που έχουμε μακριά εκπαίδευση στη διχόνοια. Δεν μπορώ να καταλάβω. Νομίζω πως ήταν πολύ εύκολο να συνεννοηθούμε, αλλά το αποφεύγουμε. Δεν ξέρω γιατί, θαρρείς και ζητάμε τίποτα διαφορετικό όλοι μας, είτε δεξιοί είτε αριστεροί. Τι ζητάμε; Να έχουμε καλύτερη δημοκρατία, να δουλεύει η κοινωνία με ανθρωπιά και δικαιοσύνη. Τι ζητάμε; Αλλά μια χαρά τα ελαττώματά μας πάντα έπαιρναν κεφάλι... Και συνεχίζουμε να ψαχνόμαστε στους δρόμους, όλοι εναντίον όλων. Ξέρω εγώ. Κρίμα...».
Παρά το τηλεοπτικό show που μπορεί να εξυπηρετεί τους όποιους σκοπούς, υπάρχει και η πραγματικότητα: η θυσία του Παύλου δεν πήγε χαμένη, η αποθράσυνση κάποιων δεν τους οδηγεί μόνο ενώπιον της Δικαιοσύνης, αλλά δίνει και το σύνθημα στους όποιους άλλους φουριόζους να… «μαζευτούν». Και, αφού ξεμπερδέψουμε από (λυμένα για άλλους) θέματα τραμπούκων, εκβιαστών, στρατοπέδων εκπαίδευσης ή ό,τι άλλο, πρέπει επιτέλους να δούμε τί είναι αυτό τελικά που κάνει τον φασισμό, σε διάφορες μορφές του, να είναι διάσπαρτος στην κοινωνία, τις παρέες, τα παιδιά ή τους γονείς μας. Η δικαιολογία του να μπουν μέσα στη Βουλή οι τραμπούκοι και να παίξουν ξύλο θα εξασθενήσει, αλλά και πάλι εδώ, ανάμεσά μας θα είναι οι σπόροι του. Θα είναι παρούσα η όποια μορφή βίας γύρω, αλλά και (όσο και να… ξορκίζουμε) μέσα μας.
Με αφορμή όλες αυτές τις σκέψεις, τα λεγόμενα του Αγγελάκα και σε συνέχεια άρθρων που έχουμε δημοσιεύσει σε ανύποπτο (ή επι τη ευκαιρία) χρόνο στο avopolis.gr και στο sonik, ζητήσαμε και λάβαμε κείμενα επί του θέματος από καλλιτέχνες που μουσικά τουλάχιστον θεωρούμε ότι ξεχωρίζουν, αλλά που (καθόλου τυχαία) ξεχωρίζουν και με το λόγο και τη γενικότερη στάση τους στα πράγματα. Και γιατί πιστεύουμε ότι κυρίως από τα νέα παιδιά και από τους ανθρώπους που ψάχνονται (γενικώς) πρόκειται να προκύψουν και να ακουστούν ενδιαφέρουσες απόψεις, και γιατί εδώ και δύο χρόνια, από την τελευταία αλλαγή του sonik, ξεκαθαρίσαμε ότι δεν μας ενδιαφέρει να είμαστε ένα περιοδικό αποκομμένο από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Με αφορμή τη μουσική, με παρόντες τους μουσικούς (πόσω μάλλον όταν μιλάμε για την δολοφονία ενός μουσικού-ελεύθερου πνεύματος από σκοταδιστές-φασίστες), αλλά γι' αυτό που βιώνουμε όλοι.
Μην χάσετε τα κείμενα των ίδιων των καλλιτεχνών στο νέο SONIK (Νοεμβρίου) που κυκλοφορεί σε όλη την Ελλάδα.
To SONIK κλείνει αυτό το μήνα 9 χρόνια και το γιορτάζει με ένα ακόμα πλήρες τεύχος, αλλά και με μια συλλεκτική έκδοση. Το νέο SONIK κυκλοφορεί και πάλι στην απλή έκδοση των 3,90 ευρώ και στη συλλεκτική έκδοση (στην τιμή των 7,50 ευρώ) που περιλαμβάνει ένα ακόμα βιβλίο από τις Εκδόσεις Οξύ (περιλαμβάνονται τα βιβλία: HELLRAISER-COMIC, ΠΝΙΓΜΟΣ, INDIGO, ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΓΙΑΤΙ ΠΟΝΑΜΕ - ΦΥΣΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ, ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΤΕ - COMIC, ΑΜΑΡΤΟΒΟΡΟΣ, ΝΥΧΤΟΒΑΤΗΣ, ΠΑΛΟΥΚΙ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ, ΤΟ ΕΝΤΟΜΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ, RING) και τη βιογραφία του Freddie Mercury (These Are The Days Of His Life), με σπάνιες φωτογραφίες και δημοσιεύματα από το σύνολο της ζωής και της καριέρας του.
