Η δισκογραφία του ζεύγους των Richard & Linda Thompson, είναι κάτι σαν το Σκηνές Από Έναν Γάμο του Ingmar Bergman. Μια αδρή, όχι πάντοτε ηθελημένη, καταγραφή της πορείας τους (και) στη ζωή. Οι δίσκοι κρύβουν δηλαδή κάτι από τη δική τους ιστορία, λίγο ή πολύ: από την πρώτη γνωριμία τους στο Henry The Human Fly του Thompson (1972), στο οποίο η μέλλουσα σύζυγός του φιγουράρει στα φωνητικά ως Linda Peters, μέχρι τον ελπιδοφόρο τίτλο της παρθενικής τους κοινής δουλειάς I Want To See The Bright Lights Tonight (1974), αλλά και τις θρησκευτικές τους αναζητήσεις στον σουφισμό, όπως καταγράφηκαν στο Pour Down Like Silver (1975).
Εκεί όμως όπου η τέχνη άθελά(;) της «αντέγραψε την ζωή», όπως θέλει το κλισέ, ήταν στην τελευταία τους κοινή δουλειά Shoot Out The Lights. Το Sunnyvista του 1979 είχε ήδη αποδειχθεί κριτική και εμπορική πανωλεθρία και θα χρειάζονταν έτσι 2 χρόνια για τους Richard & Linda Thompson μέχρι να βρουν νέα δισκογραφική στέγη, στη Hannibal. Θα ηχογραφούσαν δε το τελευταίο τους άλμπουμ όσο η Linda Thompson ήταν έγκυος, λίγο πριν πάψουν να είναι ζευγάρι εντός και (σημαντικότερα) εκτός σκηνής.
Πρώτα-πρώτα, ακόμη και το ίδιο το εξώφυλλο του Shoot Out The Lights μοιάζει σαν προοικονομία του τέλους: o Richard Thompson βρίσκεται εκεί με σάρκα και οστά, ενώ τη Linda Thompson τη βλέπουμε μόνο σε φωτογραφία, σε ένα κάδρο που κρέμεται στην άλλη πλευρά του τοίχου του εικονιζόμενου δωματίου. Σαν να είναι πια μια ανάμνηση η οποία ανήκει στο παρελθόν, ακόμη κι αν ο δίσκος ηχογραφήθηκε όσο οι δυο τους ήταν ακόμη ζευγάρι.
O Thompson είναι εκείνος που βρίσκεται με σάρκα και οστά και πίσω από τα τραγούδια· ο «σκηνοθέτης» αυτής της αφήγησης, αν θέλετε, ο οποίος εκπέμπει σήμα κινδύνου. Ο πάλαι ποτέ κιθαρίστας των Fairport Convention στήνει έναν διάλογο ανάμεσα στο ζευγάρι, με το μικρόφωνο να εναλλάσσεται ανάμεσα στους δύο με σχεδόν απόλυτη γεωμετρικότητα –ικανοποιεί και τους πιο ψυχαναγκαστικούς.
Οριακά λυπάσαι ή έστω συναισθάνεσαι έντονα τη Linda Thompson, καθώς μοιάζει σαν έρμαιο των καταστάσεων για τις οποίες ο σύζυγός της όχι μόνο την προειδοποιεί, αλλά τη βάζει και να τις τραγουδά. Μα είναι δυνατόν να μην βλέπει τους συμβολισμούς πίσω από εκείνο το «I'm walking on a wire/And I'm falling», στη μπαλάντα "Walking Οn Α Wire"; Ή να μην κοιτάει παραπέρα από το σαφέστατο "Don't Renege On Our Love", που ανοίγει με καουμπόικους ρυθμούς το άλμπουμ; Ή να αγνοεί το επίσης ευθύ ερώτημα που θέτει ο Thompson γράφοντας «Who's going to cure the heart of a man in need?», στο ο-Bob-Dylan-συνάντησε-τον-Paul-McCartney "A Man In Need"; H ίδια έδωσε την απάντηση χρόνια αργότερα, σε σχετικό ντοκιμαντέρ του BBC, με αρκετό αυτοσαρκασμό: «Θα πρέπει να ήσουν ή χαζή ή 9 μηνών έγκυος για να μην έβλεπες τι συνέβαινε».
{youtube}8NPeXfGytSM{/youtube}
Το πραγματικό ατού του δίσκου βρίσκεται πάντως στους διακριτικούς πλην σαφείς συμβολισμούς. Όπως όταν ο Thompson χρησιμοποιεί το αφηγηματικό εύρημα του φόνου/αυτοκτονίας(;) πίσω από το ερώτημα του μελαγχολικού "Did She Jump Οr Was She Pushed?" –αφήνοντας έτσι και μετέωρες τις ευθύνες του χωρισμού, που ερχόταν γρηγορότερα από ό,τι φαινόταν. Μόνο αυτό μπορεί να καταλάβει κανείς, όταν τραγουδά για τον αγοραίο ή/και φευγαλέο έρωτα στο ζωηρό "Backstreet Slide" («Those backstreet women, watch what you say / You turn your back and they slide away»). Αλλά, σαν σκηνοθέτης που είναι, γνωρίζει καλά και πόση σημασία έχουν τα φώτα. Στην προκειμένη, ήταν εκείνα που «άναψαν» με το I Want Τo See The Bright Lights το 1974 και έσβησαν το 1982 στο Shoot The Lights. Σαν επιτακτική ανάγκη, σε μια παράσταση οι πρωταγωνιστές της οποίας έπρεπε να κάνουν υπόκλιση. Παρεμπιπτόντως, για να τα λέμε όλα, είναι ξεκάθαρα μηνύσιμο το ξεπατικωμένο από το "Rumble" του Link Wray riff του "Shoot Out The Lights".
Ειρωνικά, το κύκνειο άσμα των Richard & Linda Thompson αποδείχτηκε και η πιο επιτυχημένη τους δουλειά, ιδιαίτερα στις Η.Π.Α. –καμία εντύπωση βέβαια γι' αυτό, αφού ο ήχος του είναι επαρκώς αμερικάνικος. Καθόλου τυχαίο, επίσης: πέρα από καλός αφηγητής, ο Richard Thompson ήξερε πώς να γράψει και το soundtrack εκείνο που θα ισορροπούσε μεταξύ φροντισμένων αλλά και άκοπων συνθέσεων, αισθήματος χαλαρότητας μα και μιας αφήγησης που όταν ντρεπόταν για όσα είχε να πει, κατέφευγε σε τεχνάσματα τα οποία «βγάζουν τα λεφτά τους» από αρχαιοτάτων χρόνων.
Το Shoot Out The Lights ήταν επίσης ένας δίσκος που, μεταξύ άλλων, δίδαξε ότι στη ζωή δεν μπορείς απαραίτητα να τα έχεις όλα, πάντα. Γι' αυτό διαλέγεις ποιον διακόπτη θα ανάψεις κάθε φορά.
{youtube}SajBTzNyEYQ{/youtube}
