Κι ενώ οι ημερομηνίες στο ημερολόγιο έχουν αρχίσει να γεμίζουν, επιτέλους, με κύκλους και σημειώσεις για επερχόμενες μουσικές παραστάσεις, προβολές ταινιών, επισκέψεις σε μουσεία και εξορμήσεις εκτός πόλης, στο background συνεχίζεται αυτή η pop culture αναζήτηση εντός έδρας, που, μπορεί να μην έχει την ένταση και τη λαιμαργία των ημερών της καραντίνας, αλλά πλέον βγάζει περισσότερο νόημα μέσα στη ανακτημένη ροή της περίπου κανονικής ζωής.
Το Mare Of Easttown δεν είναι ακόμη μία τυπική αστυνομική σειρά. Μέσα από τα 7 επεισόδια διάρκειας σχεδόν 1 ώρας το καθένα (σαν μικρές τηλεταινίες) αφηγείται την προσπάθεια της Mare Sheehan (την υποδύεται αιφνιδιαστικά καλά η Kate Winslet) να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης ενός κοριτσιού (και όχι μόνο) σε ένα μικρό προάστιο της Φιλαδέλφεια, ενώ παράλληλα διαχειρίζεται μία προσωπική κρίση στη ζωή της που μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Αυτό που κάνει τόσο ιδιαίτερη και αληθινή τη συγκεκριμένη σειρά του HBO είναι πως όλοι οι χαρακτήρες του είναι αντι-ήρωες, γεμάτοι ατέλειες, ελαττώματα και προβλήματα, βαθιά ανθρώπινοι δηλαδή, ικανοί για το χειρότερο και το καλύτερο σε κάθε οριακή στιγμή τους. Όπως λέει και η Mare στον ντετέκτιβ συνάδελφό της Zabel, ο οποίος έρχεται να την βοηθήσει στην εξιχνίαση της υπόθεσης, σε μία από τις πιο αξιομνημόνευτες και ενδεικτικές σκηνές της σειράς, «Το να πετυχαίνεις κάτι σπουδαίο είναι υπερτιμημένο. Γιατί μετά οι άνθρωποι θα περιμένουν πάντα αυτό από σένα. Αυτό που δεν συνειδητοποιούν είναι πως είσαι τόσο προβληματικός όσο και αυτοί». Στα highlights συγκαταλέγεται και η μουσική της σειράς, όχι μόνο λόγω των ξεχωριστών επιλογών σε κομβικές στιγμές (Big Thief, Grouper, Julien Baker) αλλά και για το γεγονός πως η κόρη της Mare, Siobhan (Angourie Rice) είναι ένα cool τυπάκι που φοράει φοβερά band t-shirts και τραγουδάει σε μία, φανταστική για τις ανάγκες της σειράς, μπάντα, τους Androgynous, οι οποίοι ερμηνεύουν κομμάτια της πέρα για πέρα αληθινής -και τρομερής- pop punk μπάντας, Mannequin Pussy.
https://www.youtube.com/watch?v=bm7RmpzCeyk
Μία από τις ενδιαφέρουσες δισκογραφικές κυκλοφορίες των τελευταίων ημερών, που παίζει συνεχώς στα ακουστικά μου, είναι το δεύτερο άλμπουμ της αμερικανογερμανίδας μουσικού Sophia Kennedy με τίτλο Monsters. Ηλεκτρονική art-pop με πειραματικές ανησυχίες, θεατρικές ερμηνείες και υπόγεια συναισθηματική ένταση είναι η συνταγή της καλλιτέχνιδας η οποία σε συνεντεύξεις της μιλάει για τα τέρατα του τίτλου, ως την απειλή, το φόβο και το άγχος που νιώθει να την κατατρώει όταν γράφει. Μία από τις πιο αγαπημένες συνήθειες της μουσικού σαν παιδί ήταν να ηχογραφεί κλήσεις με κοντινά της πρόσωπα, μερικές από τις οποίες είχε ήδη χρησιμοποιήσει στο φανταστικό της ντεμπούτο (Sophia Kennedy, 2017). Ακόμα μία βρήκε το δρόμο της στο “Dragged Myslef Into The Sun”, το κομμάτι που κλείνει το νέο της άλμπουμ και στο οποίο ακούγεται αλλοιωμένη η φωνή της γιαγιάς της. Όμως, η πιο συγκλονιστική στιγμή του άλμπουμ είναι το “Francis”, μία ηλεκτρονική μπαλάντα που χτίζεται πάνω στην ίδια ανατριχιαστική μελωδία μέχρι να καταλήξει σε ένα ξέσπασμα που ηχεί σαν ουρλιαχτό μαϊμούδων, αλλά, όχι, είναι η ίδια η Sophia Kennedy.
Οι Deafheaven επέστρεψαν και επιτέλους αποδέχτηκαν ολοκληρωτικά τους inner φλώρους τους (είχαν γίνει λίγο ο περίγελος της metal κοινότητας) για να μας δώσουν ένα κομμάτι που σίγουρα είναι πολύ περισσότερο shoegaze και πολύ λιγότερο black απ’ ότι μας έχουν συνηθίσει μέχρι σήμερα. Στο “Great Mass Of Color” οι κιθάρες είναι τηγανισμένες σε Slowdive θερμοκρασία, τα φωνητικά του George Clarke είναι ξεκάθαρα μορισεϊκά (πλην του οικείου για το σύμπαν της μπάντας φινάλε) και η προσπάθεια να δημιουργήσουν μία ατμοσφαιρική, ονειρώδη συνθήκη αφημένοι στην πιο μαλακή πλευρά τους, είναι πλέον εμφανής. Αν το επερχόμενο Infinite Granite είναι το ίδιο εξαιρετικό στο σύνολο θα μιλάμε για έναν από τους καλύτερους κιθαριστικούς δίσκους της χρονιάς.
Αν ένα κομμάτι είναι τόσο κολλητικό που το τραγουδάς ασυναίσθητα όταν ξυπνάς, τότε μάλλον κάτι έχει συμβεί σωστά. Η Ελίνα Τερσενίδου ήταν μέλος της synth pop μπάντας St.Guilt και μόλις πραγματοποιήσει το πρώτο της solo βήμα ως Terselle, με την «Έμπνευση», ένα τραγούδι σε δικούς της στίχους/μουσική, ενώ η ίδια αναλαμβάνει και την ιδέα/παραγωγή του βίντεο. Φυσικά, η όλη αισθητική φέρνει στο μυαλό περσόνες όπως η Lana Del Rey και η Lykke Li, που αποτελούν ξεκάθαρες αναφορές της Ελίνας Τερσενίδου, αλλά αυτό δεν την εγκλωβίζει, παρά της δίνει μία αφετηρία για να πλάσει το δικό της αισθητικό σύμπαν. Ένα τραγούδι χωρισμού, λοιπόν, με βελούδινη συναισθηματική ένταση, είναι το σημείο επανεκκίνησης της Terselle και αναμένουμε να δούμε τη συνέχεια. Το ότι σύντομα θα το ακούμε στα ερτζιανά είναι το μόνο βέβαιο.
