«Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε να χανόμουν. Έτρεχα από τους γονείς μου και κρυβόμουν για ώρες μέχρι να με βρουν...Όταν μεγάλωσα συνειδητοποίησα πως δεν είναι τόσο εύκολο να χάνεσαι».
Τι σημαίνει να χάνεσαι στη σημερινή εποχή; Μπορεί να χαθεί κανείς πραγματικά; Χανόμαστε αρκετά, για τους σωστούς λόγους; Είναι το χάσιμο μία μορφή αποφυγής της ζοφερής πραγματικότητας ή μία πράξη αντίστασης απέναντι στη τοξική ατζέντα που έχουν επιβάλλει οι καιροί; Και, τελικά, χαμένος είναι αυτός που χάνεται ή όσοι μένουν πίσω;
Σκεφτόμουν όλα τα παραπάνω (και πολλά περισσότερα) με αφορμή την ταινία The Loneliness Of The Long Distance Runner - στο οποίο ακούγεται και η πρόταση με την οποία ξεκινάει η σημερινή στήλη -ένα αληθινό αριστούργημα του βρετανικού κινηματογράφου, γυρισμένο το 1962 από τον Tony Richardson, η ουσία του οποίου, όμως, είναι ακόμη ζωντανή. O Colin Smith είναι ένας αντιδραστικός, επαναστάτης έφηβος και μικροαπατεώνας ο οποίος μεγαλώνει στη βιομηχανική επαρχία του Νότινγκχαμ, μαζί με την πολυμελή οικογένεια του εργατικής τάξης. Σύντομα θα βρεθεί σε ένα αναμορφωτήριο γιατί διέρρηξε και έκλεψε ένα φούρνο. Εκεί, θα εντυπωσιαστούν από τις αθλητικές του επιδόσεις ως δρομέας μεγάλων αποστάσεων και θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν το ταλέντο του για να αναδείξουν την ανωτερότητα του αναμορφωτηρίου απέναντι σε άλλα ιδρύματα. Όμως, ο Smith δεν έχει να μάθει να τρέχει για να ικανοποιεί την εξουσία και να κερδίζει την εύνοια της. Από μικρό παιδί έτρεχε για να ξεφύγει: από τους γονείς του, την ενηλικίωση, τις ευθύνες, από έναν καταναλωτικό, καπιταλιστικό, άδικο κόσμο που νοιαζόταν όλο και περισσότερο για το χρήμα και τη ψευδαίσθηση υπεροχής που σου προσφέρει. ‘Εκλεβε, και μετά έτρεχε, όχι γιατί ήταν φιλάργυρος, αλλά γιατί αυτή έβρισκε ως τη μόνη πράξη αντίστασης απέναντι σε μία κοινωνία που σε ανάγκαζε(ι) να σκίζεσαι στη δουλειά για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Οπότε, τι θα κάνει όταν του ζητείται να δηλητηριάσει το μόνο αγνό του σκοπό σε αυτή τη ζωή, το τρέξιμο; Το φιλμ, ντυμένο με το εκπληκτικό jazz soundtrack του Fred Muscroft -ειρωνικά, τρομπετίστα της βρετανικής φρουράς - είναι ένα ιδιοφυές, κοινωνικοπολιτικό σχόλιο πάνω στην ταξική συνείδηση. Και ένα τρυφερό φιλμ για έναν άνθρωπο που δεν φοβήθηκε να διατηρήσει τη ψυχή του αμόλυντη. Το χάσιμο ως πράξη αντίστασης και ελευθερίας.
{youtube}r6LOFFJt94Q{/youtube}
Οι Craven Faults είναι ένα μυστήριο project από το Ηνωμένο Βασίλειο για το οποίο ελάχιστα είναι γνωστά. Ένα από αυτά, είναι πως η βάση τους είναι ένας παλιός μύλος κλωστοϋφαντουργίας στην επαρχία του Γιόρκσαϊρ και το άλλο, πως έκλεψαν τις μουσικές εντυπώσεις, στο ξεκίνημα και το φινάλε της φετινής χρονιάς. Μετά από μία σειρά από EPs, κυκλοφόρησαν τον Ιανουάριο το φανταστικό ντεμπούτο τους, Erratics & Uncoformities, και τώρα κυκλοφορούν μία δουλειά 3 κομματιών με τίτλο Enclosures, και δεν το χαρακτηρίζω EP, γιατί διαρκεί πάνω από μισή ώρα. Βλέπετε, οι συνθέσεις των Craven Faults ηχούν σαν μακρόσυρτοι, ηλεκτρονικοί διαλογισμοί σε μετά-βιομηχανικό φόντο και τα ονόματα τους προέρχονται από τοπόσημα της περιοχής, όπως το “Doubler Stones” ή το “Deipkier’. Το ηχητικό τείχος που υψώνουν οι Βρετανοί είναι κολοσσιαίο και δεν είναι από αυτά που χωρίζουν, αλλά σε προσκαλούν να ανέβεις στην κορυφή του για να αγναντέψεις έναν κόσμο σε αποσύνθεση. Οι Craven Faults είναι μία από τις αποκαλύψεις του 2020.
Μάλλον άργησα να μπω στο παιχνίδι, αλλά πρόσφατα ανακάλυψα πως το BBC Radio έχει το δικό του, φανταστικό App, το BBC Sounds, μέσα από το οποίο μπορεί να ακούσει κανείς live όλους τους σταθμούς του δημοφιλούς δικτύου, αλλά αυτό που ξεχωρίζει, είναι πως υπάρχει η δυνατότητα να ανατρέξει κανείς και να αποθηκεύσει μέσα στη πλατφόρμα ένα μεγάλο αρχείο παλαιότερων εκπομπών, podcasts και playlists. Έτσι, τις τελευταίες μέρες έχω πέσει με τα μούτρα στο “Cillian Murphy’s Limited Edition”, την εκπομπή του γνωστού, ιρλανδού ηθοποιού, μέσα από την οποία παρουσιάζει εκλεκτά μέρη της δισκοθήκης του, ιδανική για νυκτόβια πλάσματα. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται διαθέσιμες οι 6 από τις 8 και αναμένονται ακόμη 4 μέχρι το τέλος. Αξίζει να τις εξερευνήσετε όλες απ’ άκρη σε άκρη -θα εκπλαγείτε από το εκλεκτικό γούστο του απροσδόκητα ταλαντούχου παραγωγού και θα μπείτε στη διαδικασία αρκετές φορές να ψάξετε περαιτέρω κάτι που ακούσατε.
Stop the press: O David Lynch ετοιμάζει νέα σειρά για το Netflix με ανεπίσημο τίτλο Wisteria, για την οποία θα ξεκινήσει γυρίσματα τον Μάιο του 2021. Το πιο ενδιαφέρον δεν είναι πως η wisteria είναι ελληνιστί η γλυσίνα, ένα αναρριχώμενο φυτό με μωβ άνθη, αλλά πως ριμάρει με το hysteria. Μεγάλος ο Lynch και θαυμαστά τα έργα του. Ίδωμεν.
Τις επόμενες 20 μέρες παίζουμε Blogovision. Γιατί κάποιες συνήθειες έγιναν λατρεία. Και φέτος, ίσως έχει περισσότερο νόημα από ποτέ.
