Και ενώ οι μέρες της καραντίνας περνάνε -με κάποιο περίεργο τρόπο- γρήγορα, και ο χωροχρόνος κατά μία έννοια επαναπροσδιορίζεται γύρω μας, εξακολουθώ να βρίσκω αποκούμπι σε όλα αυτά που με (ετεροπροσδι)ορίζουν: τους δίσκους, τις ταινίες, τα βιβλία και τις σειρές. Θα ξανάρθουν όλα κάποια στιγμή -και οι γιορτές και οι αγκαλιές και τα φιλιά και τα μεθυσμένα ξημερώματα. Ας απολαύσουμε, όσο γίνεται, αυτά που έχουμε στο τώρα, γιατί αν παλεύουμε με όσα δεν μπορούμε να ελέγξουμε, την κάτσαμε. It is what it is, it is what it is.
Άβολα. Έτσι με κάνει να νιώθω η δισκογραφική επιστροφή των Strokes. Δεν είναι κακό το άλμπουμ, τη δουλειά του την κάνει παίζοντας κάπου στο βάθος, ενώ κάνω φασίνα, σχοινάκι, βαρετά τοστ κτλ. Το θέμα είναι, πως όταν σκέφτομαι σοβαρά τη φάση τους, ακούω στην μουσική τους το πόσο άσχημα μεγάλωσαν αυτοί οι ροκ αληταμπουρες που πριν 20 χρόνια άλλαζαν ζωές (του Alex Turner σίγουρα) και ξεκινούσαν επαναστάσεις. Στο Meet Me In The Bathroom μάθαμε κάποιες ζουμερές αλήθειες για το τι συνέβη πίσω από τις κάμερες εκείνα τα χρόνια, αλλά αυτός ο μύθος που είχαν πλάσει τότε μοιάζει να ξεθωριάζει με κάθε νέα τους απογοητευτική κυκλοφορία. Ας είμαστε ειλικρινείς, είναι από τις μπάντες που επιμένουμε να δίνουμε ευκαιρίες γιατί κάποτε σήμαιναν κάτι και φοβόμαστε να τους απορρίψουμε για να μην απορρίψουμε αυτό το κομμάτι του εαυτού μας. I get it, αλλά ο Casablancas έχει να γράψει κομμάτι της προκοπής πάνω από 15 χρόνια και οι περιβαλλοντολογικοί/πολιτικοί στίχοι στον 1980’s pop/rock φόρος τιμής του The New Abnormal μοιάζουν με τις απόψεις ενός έφηβου που μόλις συνειδητοποίησε ότι τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά στον πλανήτη Γη. "Bad Decisions", indeed.
Έχω την αίσθηση πως η αξία του John Prine δεν έχει εκτιμηθεί όσο θα έπρεπε. ‘Ήταν ένας ταπεινός μουσικός με μεγάλη ψυχή και γενναιόδωρα τραγούδια που, μπορεί να μην άλλαξαν τον ρου της μουσικής ιστορίας με τον εμφανή τρόπο άλλων ομοϊδεατών του, αλλά, άφησαν έντονο το στίγμα τους στις ψυχές που εκτέθηκαν σε αυτά. Στην πλούσια του δισκογραφία είχε καταπιαστεί πολλές φορές με το θάνατο και πάντα κρατούσε απέναντι του μία χιουμοριστική στάση, σαν να είχε αποδεχτεί το όλο παράδοξο της ανησυχίας για την ανθρώπινη θνητότητα. Και προσπαθούσε να το κάνει να μοιάζει λιγότερο σημαντικό θέμα απ’ ότι πιστεύουμε πως είναι. Εντελώς ειρωνικά, έφυγε από τη ζωή με τον πλέον άδοξο τρόπο, αλλά τα τραγούδια του θα μας θυμίζουν πάντα πως είχε κερδίσει τον θάνατο πριν καν φύγει από τη ζωή.
Σε άλλά νέα, τις τελευταίες μέρες έχω λιώσει ξανά το Community, το οποίο ανέβηκε στο Netflix την προηγούμενη εβδομάδα, μία τηλεοπτική σειρά που αφηγείται τις περιπέτειες 7 φοιτητών ισπανικών σπουδών σε διαφορετικές ηλικίες και φάσεις ζωής, που όμως όλοι κάπου, κάτι έκαναν λάθος και κατέληξαν να μάχονται μαζί για ένα πτυχίο στο κολλέγιο Greendale.Οι 3 πρώτες σεζόν της σειράς, πίσω από την οποία βρίσκεται ο Dan Harmon του Rick & Morty, είναι ό,τι πιο meta έχει συμβεί σε sitcom στην αμερικανική τηλεόραση. Όλοι οι χαρακτήρες είναι καρικατούρες άλλων πρότυπων χαρακτήρων (ο Dean Pelton είναι μια θεότητα). Οι ποπ αναφορές ξεχειλίζουν σε κάθε σκηνή σε βαθμό που πατάς pause για να τις αναζητήσεις. Τα επεισόδια είναι παρωδίες άλλων τηλεοπτικών ειδών και γενικά, η ίδια η σειρά είναι μία ατελείωτη αυτοαναφορική παρωδία μέσα στη παρωδία, μια Russian Doll τύπου τηλεοπτική διαστρωμάτωση, φτιαγμένη από οικεία συστατικά και συνταγές που εδώ διακωμωδούνται κάφρικα και ακομπλεξάριστα, στον υπέρτατο βαθμό. Επεισόδια όπως το “Remedial Chaos Theory, 3:03” είναι ήδη κλασικά και σειρές όπως το Community είναι ακόμη πιο απαραίτητες σήμερα, γιατί ξεμπροστιάζουν στο έπακρο τις υποκρισίες της νεοσυντηρητικής πλευράς της πολιτικής ορθότητας.
Μιλώντας για meta αναφορές, o δίσκος των Disq, Collector, που έχω λιώσει τις τελευταίες μέρες είναι, άθελα του, γεμάτο από τέτοιες. Λες και είχε προβλέψει τη καραντίνα αυτή η indie rock/garage punk πεντάδα 20χρονων: το ντεμπούτο της, που κυκλοφόρησε αρχές Μαρτίου και φέρνει τους Parquet Courts κατευθείαν στο μυαλό, περιλαμβάνει κομμάτια με τίτλους “Daily Routine”, “I’m Really Trying”, “I Wanna Die” και κυρίως το “Loneliness” με τους στίχους, “Cause all I wanted was some loneliness/ Guess I'll have plenty of it soon/ Used to think I don't have time for this/ But now it's all I wanna do”. Πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί να συμβεί.
To obscure Quietus (που πολλοί σιχαίνονται λόγω των ιδιαίτερων γούστων του - not me γιατί ξέρω που να εστιάσω, χοχο) έθεσε μια πολύ ωραία ερώτηση στους συντάκτες του και από αυτή προέκυψε μία εξαιρετική λίστα: «Ποια είναι η ταινία που σας άλλαξε τη ζωή;». Εντάξει, καμία ταινία δεν αλλάζει πραγματικές ζωές -εκτός αν είναι βιντεοκασέτα και χρησιμοποιηθεί σαν θανάσιμο όπλο ή σαν ασπίδα, δεν ξέρω - αλλά με έβαλε σε σκέψεις αυτή η ερώτηση και νομίζω πως η απάντηση που θα έδινα είναι το Princess Mononoke του Hayao Miyazaki (δεν θέλω να κάνω promotion στο Netflix, αλλά προβάλλεται εκεί τώρα -τι να κάνουμε). Την είχα δει πολύ μικρός και οι περίεργες, τρομακτικές, αλλόκοτες εικόνες του είχαν σφηνώσει κάπου στο ασυνείδητο. Για χρόνια αναρωτιόμουν ποια ταινία ήταν αυτή, την περιέγραφα σε δικούς μου, αλλά δεν έβρισκα άκρη. Μέχρι που, κάποια μέρα, έπεσα τυχαία πάνω της και τα θυμήθηκα όλα. Μία φίλη μου είπε που την είδε τώρα μου είπε «πως είναι ότι πρέπει για τριπάρισμα» και τότε συνειδητοποίησα πως μάλλον αυτό ήταν το πρώτο αληθινό, τριπάρισμα της ζωής μου.
Ο Μάριος Ναρής που ηχογραφεί ηλεκτρονική μουσική ως Bonebrokk και τρέχει το αθηναϊκό label Trial&Error ετοίμασε ένα mix για το εναλλακτικό μουσικό site, Crack. με αφορμή τη συλλογή Athens UHD, γεμάτο με "Athen’s finest from its experimental, club scene", όπως διαβάζουμε (και ακούμε). Καλό εξαγώγιμο προϊόν από προσπάθειες που αξίζει να στηρίζουμε.
