Η διαφορά του καινούργιου δίσκου του Leon από τον προκάτοχό του, Futrue (2011), είναι εμφανής.
Στο τελευταίο είχαμε ένα ενδιαφέρον δείγμα επιρροών, από R.E.M. και Μάνο Χατζιδάκι μέχρι Polyphonic Spree και Leonard Cohen∙ αντιθέτως στο Global επικρατεί μια διαφορετικού τύπου προσέγγιση στο υλικό: μια άλλη στόχευση, άσχετα με το αν παραμένουν αναγνωρίσιμες οι μελωδικές γραμμές της φωνής του Τίμου Βερέμη.
Είναι αλήθεια ότι στο Futrue είχαμε διάφορα σκαμπανεβάσματα σε επίπεδο τραγουδιών, σαφώς όμως υπήρχε μια καλοδεχούμενη στοχαστικότητα στους στίχους, η προσωπική ματιά του τραγουδοποιού, αλλά και το στοιχείο του αναπάντεχου. Αλλά τα χαρακτηριστικά αυτά δείχνουν να έχουν εξαφανιστεί εδώ (ή, έστω, συρρικνωθεί), με αποτέλεσμα το Global –άσχετα με το αν συνιστά επιτυχημένη κίνηση ως προς τις διεθνείς βλέψεις του Leon Of Athens– να μη συμβάλλει στο περιπετειώδες της μουσικής του παρακαταθήκης. Σχεδόν ως παρατραβηγμένο αστείο, θα έλεγε κανείς πως η ποπ του πήρε μια ποπ/ροκ χροιά η οποία παραπέμπει στην ασφαλή ροκ νουθεσία των Kings Of Leon.
Η παραγωγή βέβαια είναι καλοστημένη, με μερικές πολύ επιτυχημένες πινελιές σε οργανικά σημεία του δίσκου, ενώ το editing είναι σύγχρονο αμερικάνικο και το mastering θαυμάσιο –λειαίνει και την τελευταία αιχμή που μπορεί να έχει φύγει από το mix room. Ωστόσο, από τη στιγμή που η καθαρή μουσική η οποία εμπεριέχεται στο Global δεν υπερβαίνει τα όσα έχουμε συνηθίσει ν' ακούμε τα τελευταία χρόνια από τον ποπ/ροκ κόσμο, όλα αυτά συμβάλλουν τελικά σε ένα αποτέλεσμα που δείχνει αφόρητα κατασκευασμένο. Δεν ακούς δηλαδή τα όργανα, μα την ομοβροντία τους, ενώ μπλέκονται το ένα με τ' άλλο. Ένα ποτάμι μελωδίας που ναι μεν (το ξαναλέω) διαθέτει ενδιαφέρουσες πινελιές, με τη διαφορά όμως πως κατοχυρώνονται στη συγκεκριμένη λογική παραγωγής/κατασκευής του δίσκου και όχι ως γνωρίσματα του προσωπικού ύφους του Leon Of Athens.
Καταλήγουμε έτσι σε μια δουλειά με σαφείς (όπως είπα και πιο πάνω) διεθνείς βλέψεις, οι οποίες προσεγγίζονται όμως με μια εμπορική λογική –λέγε με «εύκολο χαλί για διαφημίσεις»– αποσκοπώντας σε μια ραδιοφωνική μετάδοση που (πράγματι) μπορεί να ανοίξει στον Τίμο Βερέμη περισσότερες πόρτες και από το προ ολίγων μηνών λάιβ του στο Μουσείο της Ακρόπολης. Αλλά επειδή από τις συνεντεύξεις του δίνεται η εικόνα ενός δημιουργού ο οποίος θέλει να ψάχνεται με το τι συμβαίνει, θα έπρεπε ίσως να μην περιορίσει αυτήν του την οπτική αποκλειστικά στους στίχους, που για ακόμα μία φορά διαθέτουν δυναμικές, μα να την επεκτείνει και στις συνθέσεις. Γιατί τελικά το Global εμμένει σε μονοδιάστατες λογικές ως προς τον ήχο και την πλοκή αυτού, ερχόμενο έτσι σε αντίθεση με τις προηγούμενες δισκογραφικές καταθέσεις του δημιουργού του.
