Το Avopolis θυμάται μερικές από τις σημαντικές στιγμές των 25 του χρόνων. Πάμε, λοιπόν, πίσω στο 2003.
Δύο πράγματα έχω να τονίσω προτού αναφερθώ στο live των Madrugada...
1. Δεν υπάρχει ομορφότερη αίσθηση από το να γίνεσαι μάρτυρας μιας μπάντας στο υψηλότερο δημιουργικά και μουσικά σημείο της καριέρας της κι όχι όταν ο κορεσμός έχει εύλογα επέλθει στις τάξεις της.
2. Από καταβολής ροκ μουσικής, όλες οι μεγάλες (σε ηλικία, εκτόπισμα ή μουσική αξία) μπάντες, πάντα, μα πάντα, είχαν στο ενεργητικό τους ένα ευφυή, χαρισματικό και άκρως δημιουργικό κιθαρίστα. Σκεφτείτε μόνοι σας τα αγαπημένα σας συγκροτήματα και νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου.
Και τα δύο παραπάνω στοιχεία ισχύουν για την περίπτωση των Νορβηγών: Αφενός είχαμε μια μπάντα στο απόγειο της μουσικής της πορείας, με 3 ήδη πολύ καλά άλμπουμ στη διάθεσή τους, με καμιά τριανταριά τραγούδια να διαλέξουν για το set list της συναυλίας κι αφετέρου έναν Robert Buras να δείχνει τα "αυγά του" (όπως έλεγε παλιότερα κι ο Ιωαννίδης) και μαζί με αυτά μερικά από τα ωραιότερα ακόρντα και αρπίσματα που ακούστηκαν ποτέ στο κατάμεστο Ρόδον.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο Sivert, o Frodo και ο νέος ντράμερ Simon (Νορβηγός είναι, όχι Άγγλος, μην σας μπερδεύει το όνομα) ήταν κατώτεροι των περιστάσεων. Το αντίθετο μάλιστα! Σφιχτοδεμένη rhythm section κι ένας Sivert ο οποίος -όπως μας αποκάλυψε την επόμενη μέρα στη συνέντευξη που θα διαβάσετε εν ευθέτω χρόνω - θεωρεί την Ελλάδα την μοναδική χώρα μαζί με την Γερμανία και την Ολλανδία που νιώθει "like home". Άσε που από μακριά και με το φωτισμό που έπεφτε πάνω του, τον έκανε να μοιάζει σαν ένα μπάσταρδο δημιούργημα, κάτι μεταξύ Moby και Billy Corgan, χωρίς τις σκηνικές φιοριτούρες του πρώτου και χωρίς την υπεροψία του δεύτερου.
Το ξεκίνημα ήταν κάτι παραπάνω από απογειωτικό: 4 πανκ-γκαραζ ροκ δυναμίτες με προεξάρχοντα το Ready, το Try και το I Don't Fit, στη συνέχεια έκαναν μια "κοιλιά" για να παίξουν τις πιο ήρεμες στιγμές του ρεπερτορίου τους (Majesty, Strange Colour Blue, Lucy One, Belladonna, Higher) και κυριολεκτικά μας αποτελείωσαν στα ενκόρ με τα 3 ίσως καλύτερα κομμάτια τους: Blood Shot Adult Commitment, Madrugada και Norwegian Hammerworks Corp (τα οποία όλως τυχαίως ακολουθούν την ίδια μουσικά δομή, με μια ριφάτη αρχή, ένα middle section που λειτουργεί ως "μυοχαλαρωτικό" κι ενα ξέσπασμα που κάνει ακόμη και τον πιο ανυποψίαστο να πηδάει πάνω κάτω σαν κατσίκι) και έκλεισαν το πρώτο ενκόρ αποτίωντας φόρο τιμής στο ταραγμένο μυαλό του Ρόκι Έρικσον και της μπάντας του, τους 13th Floor Elevators.
Συνολικά έπαιξαν σχεδόν όλο το νέο (και καλύτερο κατά τη γνώμη μου) άλμπουμ τους, την πλειοψηφία του Industrial Silence, ενώ το Nightly Disease εκπροσωπήθηκε με μόνο 3 κομμάτια. Παράπονα; Κανένα! Μετά το πρώτο ενκόρ ξαναβγήκαν στη σκηνή για ένα δεύτερο (ανέλπιστο!), αλλά κάπου εκεί ο γράφων είχε ήδη χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον και προσπαθούσε να συνέλθει από τον καταιγισμό των ήχων που είχε ακολουθήσει.
Ειλικρινά πηγαίνοντας στο Ρόδον δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι περισσότερο από αυτό που εξέλαβα τις 2 ώρες που απλόχερα παίξανε οι Νορβηγοί. Θα ήθελα να πάω να τους δω και την Κυριακή, αλλά ας όψεται ο Μουσικός Μαραθώνιος... Τελικά, οι Μadrugada μου έκαναν καλό, ξέρετε πως; Όταν γύρισα σπίτι ξέθαψα το -ξεχασμένο εδώ και 2 χρόνια- Industrial Silence και το (ξαν)άκουσα με την ίδια απόλαυση που το άκουσα εκείνο το φθινόπωρο του '99...
