Με ένα σετλιστ σχεδόν best of, με το μισό Αntics (έναν από τους 3-4 καλύτερους δίσκους των zeroes) να παίζεται ζωντανά κι ένα πέρα πάσης προσδοκίας encore με “Not Even Jail” και “Obstacle 1”...
Write a review / how objective can I be?
“Apply Some Pressure”, Maximo Park, 2005
Πώς να γράψω μια αντικειμενική κριτική για τους Interpol; Το παλεύω από εδώ, το παλεύω από εκεί, δεν μου βγαίνει. Ξεχάστε το, πηγαίνετε αλλού να διαβάσετε αντικειμενικές κριτικές. Τώρα θα μιλήσω καθαρά υποκειμενικά.
Στη μια ώρα και σαράντα λεπτά που έπαιξαν οι Interpol, καθώς το support των Electric Litany δεν το πρόλαβα, έκανα τα κάτωθι:
α. Χόρεψα τραγουδώντας
β. Φώναξα τραγουδώντας
γ. Τις έδωσα και τις έφαγα εξίσου (τραγουδώντας)
δ. Έκανα moshing (τραγουδώντας)
ε. Έκανα headbanging (τραγουδώντας)
στ. Αγκάλιασα τρεις από τους πιο κοντινούς μου φίλους (τραγουδώντας)
ζ. Μύρισα τον ιδρώτα κάμποσων ομοιοπαθών δίπλα μου (τραγουδώντας)
η. Δεν κουνήθηκα από τη θέση μου ούτε όταν η μπίρα άρχισε να ενοχλεί επικίνδυνα το ουροποιητικό μου σύστημα
θ. Δεν είδα κανέναν γύρω μου να μένει ασυγκίνητος ή απαθής
Κυρίως δε, πέρασα ένα από τα πλέον συγκλονιστικά 100λεπτα της ζωής μου, εφάμιλλο με εκείνο της πρώτης φοράς τέσσερα χρόνια πριν, στο Βερολίνο («the first cut is the deepest», που είπε και ο Μάνος Μπούρας). Πολύς κόσμος από τους 2.500 και βάλε που είχαν έρθει, έβλεπαν τους Interpol για πρώτη φορά. Άλλοι, ακολουθώντας τη μοίρα παρόμοιων συγκροτημάτων που θέλουν να γίνονται έμμονη ιδέα σε ελληνικά αυτιά, τους είδαν κι άλλες φορές –μια, δυο, τρεις ο καθένας.
Για λόγους πολλούς και διάφορους, η προχθεσινή εμπειρία ήταν και η πιο έντονη. Θες λίγο ο χώρος (και η ακουστική του), θες το κοινό (σαν 16χρονοι έφηβοι πριν την πρώτη τους μπουρδελότσαρκα), η συναυλία ξεκίνησε και τελείωσε όπως την ονειρεύτηκαν πολλοί. Με ένα σετλιστ σχεδόν best of (έλειψαν το “PDA” και η “Στέλλα”), με το μισό Αntics (έναν από τους 3-4 καλύτερους δίσκους των zeroes) να παίζεται ζωντανά κι ένα πέρα πάσης προσδοκίας encore με “Not Even Jail” και “Obstacle 1”. Επιπλέον, ικανοποιήθηκε στο μέγιστο δυνατό και το συλλογικό απωθημένο της ακρόασης του “Slowhands”, ενός ύμνου δισεκατομμυρίων συγκινησιακών μεγατόνων που δύσκολα θα ξαναγραφτεί.
Το έχω ξαναγράψει και το επαναλαμβάνω: η ψυχή του συγκροτήματος δεν είναι ο Paul Banks, αλλά ο Daniel Kessler, «weightless και semi-erotic» ταυτόχρονα, ο οποίος ζει τη συναυλία κάθε δευτερόλεπτο, χορεύει πάνω στη σκηνή με την κιθάρα του, με τα δάκτυλά του να σκανάρουν κάθε εκατοστό πάνω στην κόκκινη Rickenbacker του, ενώ ο Fogarino στα 40φευγα του αποδεικνύει για ποιον λόγο οι Νεοϋορκέζοι είναι οι πιο ζόρικοι ντράμερ στον πλανήτη.
Η συναυλία, όπως προείπα, πήγε καλά και για έναν επιπλέον λόγο: ο χώρος του Entertainment Stage είναι εξαιρετικός και η διαρρύθμιση του τέτοια (μπαρ, τουαλέτες κτλ.), ώστε καθιστούν απαγορευτική κάθε έννοια ταλαιπωρίας, τουλάχιστον στα μεγέθη των 2.500 ανθρώπων.
Τhe soul can wait / we felt them so much yesterday...
Setlist:
Success
Say Hello To The Angels
Narc
Hands Away
Barricade
Leif Erikson
The New
C'mere
Lights
Evil
NYC
The Heinrich Maneuver
Memory Serves
Slow Hands
Encore:
Untitled
Take You On A Cruise
Not Even Jail
Obstacle 1
