Τα τρία μέλη των Madrugada, μας θυμίζουν μια live μπάντα που εξαπολύει, κάτω από κόκκινο ημίφως, συναισθηματικούς μύδρους σε ιδρωμένους fans και τους αναγκάζει να ακολουθήσουν και να το γιορτάσουν.
Δέκα χρόνια κοντεύουν να συμπληρώσουν οι Madrugada ως group, αλλά μόλις το 1999 μας έδωσαν το ντεμπούτο τους, Industrial Silence, που δεν άργησε να διώξει τη φήμη προς τα έξω και να τους μετατρέψει στην πιο δημοφιλή ροκ Νορβηγική μπάντα εντός κι εκτός συνόρων.
Το The Nightly Disease τους έχωνε ακόμη πιο βαθιά στην άβυσσο των εσωστρεφών αναζητήσεων με μελωδίες που πηγάζουν από τα βάθη της αμερικανικής ηπείρου και ήχο από περασμένες δεκαετίες, όμως δεν κατάφερνε πολύ περισσότερα πράγματα από το να δηλώσει την άρνησή τους να εξελιχθούν ως μπάντα και να μετουσιώσουν τις επιρροές τους σε κάτι ολόδικό τους.
Αυτές οι ασφαλιστικές δικλείδες εν μέρει δεν υπάρχουν εδώ, υπάρχει ένα group πολύ πιο κεφάτο (και σε διάθεση, αλλά και για μουσική) που μπορεί να μην ξεφεύγει από το κουαρτέτο Iggy Pop, Nick Cave, Joy Division, Velvet Underground, αλλά μας ξαφνιάζει ευχάριστα με την ποιότητα και την πολυσυλλεκτικότητα (σχετικά πάντα) του υλικού του. Οι Madrugada είναι σκοτεινοί, η μουσική τους πλημμυρίζει από ψυχολογική φόρτιση και είναι βαμμένη με τα μαύρα βερνίκια μιας 80s αισθητικής.
Mε τη βοήθεια όμως και του συνεργάτη της PJ Harvey, Head, το Grit είναι γίνεται ένα album που αφήνει στην άκρη τον γλυκόπικρο δαίμονα του Nick Cave, για να στραφεί σε μια πιο βρώμικο, κλασικοροκάδικο πάντα, τρόπο έκφρασης: Τα "Blood Shot Adult Commitment", "Madrugada", "Try" (με μαύρες γυναικείες φωνές!) είναι δυναμίτες, το "Get Back In Line" υιοθετεί μια υπνωτική reggae γραμμή, το "I Don't Fit" είναι αργόσυρτο και μεθυστικό, η μπαλλάντα "Majesty" καθαρκτική.
Τα τρία μέλη των Madrugada (ο τέταρτος Jon Lauvland Pettersen αποχώρησε από το group), μας θυμίζουν περισσότερο μια live μπάντα που εξαπολύει, κάτω από κόκκινο ημίφως, συναισθηματικούς μύδρους σε ιδρωμένους fans και τους αναγκάζει να ακολουθήσουν και να το γιορτάσουν. Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν, ακόμα κι από μπάντες ανάλογης αισθητικής, αλλά εφόσον το κάνουν τόσο καλά, γιατί να αντισταθούμε... Πόσο μάλλον όταν ξεφεύγουν από μια περίοδο που μας έκαναν να αναρωτιόμαστε για το ...αν άξιζε τον κόπο ο ντόρος.
