O έβδομος δίσκος του συγκροτήματος που μας χάρισε το Turn On The Bright Lights δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελαφρυντικών για τη σημερινή τους μονότονη τραγουδοποιία.
Κάποια στιγμή την άνοιξη βρέθηκα στην Αγγλία και κάπως καταλήξαμε σε μια pub με έναν φίλο που είχα να δω χρόνια να παίζουμε ένα παιχνίδι, το οποίο ως music nerds βρήκαμε πολύ διασκεδαστικό: «πες μια μπάντα που δεν σου άρεσε καθόλου αλλά τώρα λατρεύεις», «πες μια μπάντα που βαριόσουν αλλά τους είδες live και τώρα είσαι φαν», «πες μια πάντα που κάποτε λάτρευες και τώρα βαριέσαι». Αν έχετε κι εσείς μια κάποια διαστροφή με τη μουσική σας το προτείνω αυτό το challenge, οι απαντήσεις σας μπορεί να σας εκπλήξουν, εν πάση περιπτώσει, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως η απάντησή μου στην τελευταία ερώτηση ήταν οι Muse και οι Interpol. Ξεκινάω με αυτό το disclaimer για να γίνει σαφές ότι ήμουν ήδη αρνητικά προκατειλημμένη πριν πατήσω play στο νέο πόνημα των Νεοϋορκέζων, ωστόσο υπήρχε εξαρχής άλλο ένα πρόβλημα: όσο κι αν θέλω να νομίζω ότι όταν προσεγγίζω έναν δίσκο με κριτική ματιά το κάνω αντικειμενικά, έχω σκεφτεί πάμπολλες φορές πως το αν το πρόσημο καταλήξει θετικό ή αρνητικό είναι κατά πολλοίς και θέμα timing. Και δεν αναφέρομαι καν στο αν μια κυκλοφορία θα με πετύχει σε φάση κατάθλιψης, ανίας ή καψούρας, εννοώ ότι με τον φρενήρη ρυθμό που κινούνται όλα, τους νέους δίσκους τους χιλιοακούμε κυρίως τον μήνα που βγαίνουν, και το The Other Side Of Make-Believe βγήκε Ιούλιο.
Αν ο έβδομος δίσκος των Interpol είχε κυκλοφορήσει καταχείμωνο, μέσα στη πανδημία (τότε γράφτηκε άλλωστε, τα μέλη της μπάντας τον δούλεψαν ολόκληρο από απόσταση) ενδεχομένως θα είχα βρει περισσότερα σημεία επαφής με το hit single "Toni "(Still in shape, my methods refined), το "Mr. Credit" (I wanna be there when you touch fire, i' ll be the hand that you can clutch) ή το highlight κατ’εμέ του δίσκου "Something Changed" (I don't like these open endings / Are you there? Well I forgive you but there's no pretendings/Are you there?).
Διαβάζω πως ο ίδιος ο Paul Banks έχει χαρακτηρίσει το "Fables" το πρώτο “summer jam” του γκρουπ και βρίσκω τη δήλωση κάπως απεγνωσμένη, όσο κι αν εντοπίζω μια κάποια πιθανότητα χορωδιακού sing-along στο ρεφραίν (It's time we made something stable / cause we're in the sights of perfect danger). Ψάχνω να βρω κάτι ενδιαφέρον στις κιθάρες του τελευταίου track "Go Easy (Palermo)", μα μάλλον νιώθω ανακούφιση που ο δίσκος έφτασε στο τέλος του. Και όσο και αν προσπαθώ να βρω ελαφρυντικά για το συγκρότημα που πριν από 20 χρόνια μας χάρισε το Turn On The Bright Lights, δυστυχώς καταλήγω στο ότι τα σημερινά τους τραγούδια δεν είναι παρά ασαφώς οικεία, σαφώς μονότονα και πιθανώς αξιολησμόνητα.
