Όπως πολλά συγκροτήματα της νεότερης γενιάς, οι Arctic Monkeys από το Σέφιλντ διέδωσαν τη μουσική τους μέσω του MySpace και έγιναν εξώφυλλο και πόστερ από το NME πριν καν βγάλουν δίσκο.
Μιας και ήταν όντως πολύ ταλαντούχα παιδιά, δεν κάηκαν από το hype. Aντίθετα λειτούργησε όλο προς όφελός τους. Το Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not ήταν κατά γενική ομολογία από τα καλύτερα ντεμπούτο άλμπουμ του 2006, ενώ ο δεύτερος δίσκος τους ήρθε έναν χρόνο μετά, ελαφρώς κατώτερος ποιοτικά αλλά εξίσου γοητευτικός. Ο frontman του γκρουπ Alex Turner έμοιαζε να είναι ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους του κόσμου: στα 21 του χρόνια είχε την πιο hot νέα βρετανική ροκ μπάντα, είχε δει το Glastonbury από τη μεριά της σκηνής και τη φάτσα του στο εξώφυλλο ξακουστών έντυπων. Σα να μην του έφταναν αυτά, έφτιαξε με τον Miles Kane τους Last Shadow Puppets, που επίσης θεωρήθηκαν ένα από τα πιο επιτυχημένα νέα γκρουπ της τρέχουσας δεκαετίας. Ύστερα από αυτό, θα μπορούσε να ανοίξει κάποια αλυσίδα εστιατορίων. Τελικά άρχισε να γράφει και πάλι τραγούδια για τους Monkeys, με την προοπτική ενός νέου άλμπουμ, διαφορετικού.
Σαν σύνολο, το Humbug έχει σχεδόν τέλεια συνοχή. Δεν πρόκειται για δέκα τραγούδια σκόρπια, τα οποία μπήκαν σε δίσκο. Επίσης δόθηκε χρόνος κι αυτό κάνει μπαμ. Η δουλειά του Josh Homme, που έκατσε στην κονσόλα για εφτά από τα δέκα τραγούδια, αποδίδει καρπούς. Όχι ότι άλλαξε πατόκορφα τον ήχο των Arctic Monkeys -άλλωστε ποιος θα τολμούσε να αλλάξει το συνδυασμό που κερδίζει; Διαβάζαμε για μήνες στα έντυπα πως τα παιδιά είχαν αρχίσει να επηρεάζονται από Black Sabbath και Queens Of The Stone Age, είχαμε δει και κάτι στιλιστικές αλλαγές στις φωτογραφίες τους και είχαμε αρχίσει να το κουτσοπιστεύουμε. Τρίχες... Η μόνη αισθητή διαφοροποίηση στο Humbug, όσον αφορά στο μουσικό κομμάτι, είναι μια πτώση των ταχυτήτων. Η μπάντα δεν φλερτάρει πια με το λαχανιασμένο πανκ, αντίθετα εστιάζει λίγο πιο πολύ στο groove και στην ατμόσφαιρα, άλλοτε με μια μπασογραμμή, άλλοτε με ένα κιθαριστικό εφέ και άλλοτε μέσω πλήκτρων, τα οποία διακριτικά-διακριτικά έχουν πια εντάξει και στις συναυλίες τους. Η μεγάλη δε αλλαγή έγκειται στους στίχους του Alex Turner. Ενώ στο παρελθόν αγκάλιαζαν το απλό και το συγκεκριμένο, τώρα προκύπτουν αφηρημένοι, σκοτεινοί και ανοιχτοί σε κάθε ερμηνεία. Και είναι κρίμα, γιατί αυτό ακριβώς το χάρισμά του -να γράφει απλές και καθημερινές ιστορίες, με δόσεις ειρωνείας και σαρκασμού- τον είχε αναδείξει στον σημαντικότερο ίσως στιχουργό της indie γενιάς.
Το πρόβλημα με το Humbug εντοπίζεται στο ότι τα τραγούδια του, ενώ δεν διαθέτουν την επιθετικότητα που θα τα έκανε να σε πιάσουν από τον λαιμό, δεν έχουν ούτε και τη δύναμη να σε χτυπήσουν στην καρδιά. Ενώ το ντεμπούτο των Arctic Monkeys είχε μισή ντουζίνα εκρηκτικά κομμάτια και το επόμενο είχε να επιδείξει ένα “Fluorescent Adolescent” και ένα “505”, εδώ μόνο το “Cornerstone” προκαλεί συναισθήματα. Αυτό μάλιστα: εξιστορεί τις περιπέτειες ενός τύπου που γυρίζει στην πόλη και βλέπει συνεχώς κοπέλες οι οποίες μοιάζουν με αυτήν που θέλει, μυρίζοντας τη ζώνη του αυτοκινήτου, όπου διατηρείται ακόμα το άρωμά της. Όλο το κομμάτι μυρίζει Αγγλία, γνέφοντας διακριτικά στον Morrissey. Βέβαια και το πρώτο single “Crying Lightning”, ενώ στις πρώτες ακροάσεις μοιάζει ανέμπνευστο, αν του δώσεις λίγο χρόνο βλέπεις πως κάνει τη δουλειά του μια χαρά –κι έχει ένα ρεφρέν εθιστικό. Αλλά από εκεί και μετά η μετριότητα. Μια μετριότητα που στα ανερχόμενα γκρουπ μπορεί και να συγχωρείται, αλλά σε όσα έχουν ήδη κατακτήσει κάποιες κορυφές απογοητεύει.
Το Humbug είναι λοιπόν ένας δίσκος μεταβατικός για τους Arctic Monkeys. Και είναι λίγο κλισέ να λες κάτι τέτοιο για έναν τρίτο δίσκο, αλλά τα κλισέ υπάρχουν για κάποιο λόγο. Η μπάντα γυρίζει την πλάτη της στα εμφανή χιτάκια και βάζει πλώρη για το άγνωστο, χωρίς όμως να παρουσιάζει κάποια εξέλιξη ουσίας. Πού θα οδηγηθούν τελικά; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά και το Humbug απάντηση δεν δίνει. Πάντως οφείλει κανείς να αναγνωρίσει ότι πουθενά εδώ δεν υπάρχει το άγχος να ευχαριστηθούν οι φαν. Ίσως και επίτηδες…
